Oma

Gisteren was ik dus in Zutphen, waar mijn oma ook woont. Zoveel herinneringen, vaak gelogeerd, zo'n lieve, leuke, sterke, humoristische oma.
Maar nu is ze 96 en dat is ouououd. Niet dement, maar wel 'weggezakt' in de loop van de jaren. Ik wilde haar weer even zien, haar even voelen en ruiken en een kusje geven, dus ik ging naar de groepsverzorging. Ik wist het wel: ze zou me niet herkennen. Misschien een vage reactie als: ahh, ja, dat is familie. Maar ook dat gebeurde niet. Het was mijn oma wel, die me steeds even vriendelijk en welwillend toeknikte, met nog steeds die leuke, lieve lichtjes in haar ogen, maar het was zo raar: geen wederkerigheid in de herkenning. Mijn hart maakte sprongetjes van liefde, van blijdschap haar te zien, maar bij haar gebeurde dat dus niet.
Ik maakte een foto van haar. Ze tuitte even haar lippen om te laten zien dat ze zo'n apparaatje maar wát chic vond, of zo, maar ook dat was sociaal wenselijk gedrag. Die foto zit me niet lekker. Als ik door zomaar een wildvreemde enthousiast gefotografeerd word, vind ik dat niet leuk. Die foto hou ik voor mezelf. Of ik wis hem misschien wel.
Het beeld van mijn lieve, iets minder oude oma blijft toch wel vast in mijn geheugen staan.
Dag lieve oma met je rode frambozensnoepjes, met je eeuwig gevulde plastic slagroomkan-klopper, met de vieslekkere geur in je servieskast, met je mooie schilderijtjes, etsjes, boetseerwerkjes, met je foto's van alle kleinkinderen in je slaapkamer, met je prachtige boeken in de kast, met je rommeltuintje en -huisje, met je franse slag, met je zilveren suiker- en roomstelletje, met je geld voor heel veel ijsjes op één dag, met je prikvloerbedekking en het wc-tje half buiten, met de televisie die altijd aan mocht. Je bent lief.