Vanmiddag even een paniekmoment beleefd. Na vier uur wennen moesten mijn probeerlenzen er weer uit en dat ging links niet zo gemakkelijk en snel als ik wilde. Doodeng vinnikdat, zo prikken en peuteren in je eigen oog. Ik zag mezelf al teruggaan naar die vreemde man in dat donkere kamertje met een enorm rood, gezwollen en tranend oog. Ik zie er al tegenop om morgen die lenzen er weer in te doen. Maar het is de moeite waard, want de wereld zonder randen en eeuwig afzakkend brilletje ziet er een stuk mooier uit.
1 opmerking:
Hoi Lydia,
Toen ik laatst met Silvester over WW aan het mailen was, stuurde hij me een linkje naar je blog. Net toen je de loftrompet over hem aan het afsteken was, zou dat toeval geweest zijn? :-) Leuk om je wederwaardigheden zo'n beetje te lezen! Maar naar dat je die ziekte hebt, ik had het van Arjan al gehoord. Het zit jullie niet zo mee.
Wat betreft die lenzen, toevallig moest ik gisteren terugdenken aan mijn allereerste paar contactlenzen en dat ik daar een uur eerder voor moest opstaan (serieus een uur) om ze in te krijgen en uitdoen was ook al zo'n ellende. Maar ik kan je verzekeren: je wordt er echt heel gauw handig in! Nog even en je kunt ze zonder spiegel en als 't moet in het pikkedonker zo huppekee in- en uitdoen.
Groetjes en sterkte met alles,
Jacqueline
Een reactie posten