Feest vandaag!

Vijftien en welbespraakt

Op een energiek moment ging ik met Parapol shoppen. Om maar eens wat nieuws voor hem te kopen. Dat doen we bijna nooit en ik weet nu weer waarom niet. Hij wil namelijk niets. Ik ben erg, hij is erger. Hij is verschrikkelijk erg zelfs. Überkritisch dus.
Niets is mooi. Alles is te duur. Niets is nodig. Het liefst loopt ie op afgetrapte heul goedkope gympies. Verwassen T-shirts van minimaal vijf jaar oud zijn prima, bijna nieuw in zijn ogen, vesten en truien moet ie niet want hij heeft er al drie. Hij wil alleen spijkerbroeken en dan nog het liefst heul lichte, wit bijna, terwijl ik een mooie donkere beter vind. Parapol maakt namelijk wel overal vlekken op. Dat krijg je met die militaire hobby's van hem.
Door de zoveelste kledingzaak banjerend, nog steeds niets gekocht, verzuchtte ik: 'Je loopt binnenkort geheel en al nakend rond.' Waarop Parapol, snedig als altijd, antwoordde: 'Je kunt beter met niets rondlopen, waarvoor je ook niets hebt betaald, dan met iets dat niets is en waar je wel iets voor hebt betaald!' (Ja, beste mensen, lees die zin nog maar een keertje! Het is een diepe waarheid. Een puberwaarheid weliswaar, maar hij is dieieieieieiep...)

Trouwens, over die vlekken op zijn broek gesproken: vlekken van bos en hei doet hij amper meer op, want daar is ie bijna nooit meer te vinden. Maar de enige reden daarvoor is, vertrouwde hij me toe, dat hij zoveul tijd op school moet doorbrengen en aan huiswerk moet besteden. En dat is, zoals hij ook al eerder meldde, alleen maar stom, dom en saai en nergens toe dienend.
Hij vertrouwde me nog meer toe. Hij gaat later als een eenzame zonderling ergens heel afgelegen in een groot huis wonen. Tussen al zijn militaria. 'Dus je gaat binnenkort op jezelf wonen?' 'Nee, niet 'op jezelf' maar 'op een vloer', want 'op jezelf' dat zit zo rot.'
Daarom hoeft hij ook niet alvast te wennen aan vrouwen en hun typisch vrouwelijke eigenschappen, zoals, ik noem maar even twee voorbeelden:
- terwijl je al iets gekocht hebt in een winkel, daarin toch nog speurend rondlopen;
- het gezellig vinden met je zoon te shoppen. 'Je gebruikt me alleen als knechtje. In de eerste jaren van mijn leven heb jij éven voor mij gezorgd, nu ben ik jouw slaaf geworden, dat was van het begin af vast jouw plan.' 'Ja maar, Parapol, het is beter te geven dan te nemen.' 'Nou, geef me dan maar gauw een ijsje.'

Toen we naar huis fietsten, raaskalde hij nog even door. 'Zo. Straks ga je natuurlijk alles wat ik heb gezegd op je blog zetten, want dat doe je altijd. Kunnen die mensen ook weer lekker lachen om die leuke zoon van je.' 'Je brengt me op een idee.'
En toen gingen we proberen elkaar de weg af te duwen. Want dat hoort er ook bij als je vijftien bent.

Ik heb me kostelijk vermaakt. Parapol is een geweldige puber en hij wordt meestal alleen maar leuker als ie lekker dwars doet. Maar dat heeft ie lekker nog niet door.

Humor om te lachen

Gehoord bij fysiotherapie (waar ik gelukkig regelmatig hard kan lachen om de grappen van de therapeuten):

Mevrouw op fysiofiets tegen fysiotherapeut: 'Waarom trilt die fiets zo?'
Fysiotherapeut: 'Ja, dat krijg je als je Parkinson hebt.'

Die therapeuten kijken om de temperatuur in de zaal in de gaten te houden overigens naar de kleur van mijn gezicht als ik me weer gehoorzaam inspan op die stomme apparaten. Als mijn koppie rood is, gaat het raam een klein stukje open, als het tegen het paarse aanloopt, zetten ze het wijd open. En als ie bijna barst zetten ze ook nog een deur open. En daar maken ze ook grappen over, ja.

Ik trouwens zelf ook.

Check beter

De Polletjes gaan met hun tijd mee. In plaats van dat ze zeggen: ' Broer, aanschouw dit eens met mij, ik zie hier iets opmerkelijks,' zeggen ze: 'Hey, check dit!'

En om de klipklap produceren ze zinnen als: 'Beter ga je nu je mail checken.' Of: 'Beter trek je laarzen aan.'

Ik vind voor die Beter-constructie wel wat te zeggen, al krijg ik er nog wel kriebels van en zal ik hem zelf niet snel gebruiken. Daarvoor ben ik niet chill genoeg.

Stoelpoten

Stel, je bent een stoel.
Een stoel zit het lekkerst als de vier poten even lang zijn, maar ik heb het gevoel dat van mijn stoel telkens weer van een of andere poot wat afgezaagd wordt. Soms denk je weer in evenwicht te zijn, of verbeeld je je dat, of wil je dat zó graag dat het ook evenwichtig voelt. Of je denkt dat de poten vanzelf weer aangegroeid zijn.
En dan, zomaar opeens, blijkt er weer een flink stuk van een poot afgezaagd te zijn en is het evenwicht weer helemaal zoek.
Ik geloof nu dat ik eerst maar moet  leren omgaan met zo'n scheve stoel, voor ik mezelf weer wen aan een onstabiele stoel en net doe of het allemaal normaal is, of er niets aan de hand is.
Ik denk dat ik daar heel wat van kan leren. Waar mijn hulp vandaan komt, bijvoorbeeld!

Mijn tante met pensioen

Ik heb een lieve, bijzondere tante. Ik beschouwde haar lange tijd als mijn grote kleine zus. Gerda heet ze. En ze is vandaag 65 jaar geworden. Ze is dus vandaag met pensioen gegaan. In haar werkzame leven heeft ze vele baantjes gehad. Ik weet niet of ze ooit ook wasknijpers in elkaar heeft gezet, maar wel zoiets. En ze heeft bakken van de supermarkt schoongemaakt. Mooie en lekkere dingen gemaakt en verkocht. Maar nu is ze 65 en hoeft ze niet meer te werken.
Ik heb heel goede herinneringen aan haar, veel te lang heb ik haar niet meer gezien. Zoals ze tijdens haar logeerpartijen bij ons thuis heel vaak van links naar rechts zat te wiegen, zacht neuriënd of hard zingend. Of blokfluit zat te spelen, of orgel-met-één-vinger. En liedjes van vroeger en Johan de Heer galmen in de keuken, samen met mijn moeder. Gezellig naar het winkelcentrum en bij Zeeman goedkope hebbedingetjes kopen. Trots zijn op het nieuwe kleurtje in haar haar, op de nieuwe kleren of de kilo's die eraf waren (heel eventjes). Sigaretjes roken in de keuken, pal onder de ventilator, of in de deuropening van het schuurtje in de tuin. Lekker gek doen, dat kan ze als de beste. En héél gekke dingen zeggen. Blóte benen! (I.p.v. nota bene.)

Gefeliciteerd, lieve Gerda. Tot volgende week, dan heb ik ook een cadeautje voor jou!

Geen leuke nieuwtjes. En zo.

Vanuit Huize Pollenstein geen leuke nieuwtjes te melden.
Kunstpol en ik hebben hard gewerkt om enigszins structuur op zijn kamer aan te brengen. Dat leverde verrassende vondsten op. Helaas hebben we zijn telefoonoplader niet gevonden. Die jongen heeft sinds augustus een mobieltje. Sinds oktober zijn de batterijen leeg en vanwege zijn chaotische opruimcultuur niet oplaadbaar. Hij had hem toch echt op een heel handige plaats neergelegd. Ooit. Waarom dat niet in het doosje bij de gebruiksaanwijzingen en de headset was, weet hij ook niet meer. In augustus heeft hij het geheugen volgeschoten met foto's, die vanwege het ontbreken van Blue-toothstickie en computeronkunde nog steeds op dat mobieltje staan. Hoop ik.
Wel vonden we:
- een reservefietssleutel onder een stapel stukken karton,
- twee verschillende sokken in een la met spijkers,
- 112 elastiekjes,
- acht centen,
- 24 lege vulpenvullingen
- twee lege snoepzakken waar een lekkere zoute smaak in zit die je nog kunt oplikken,
- zeven lege snoepplasticjes van de Koninklijke Luchtmacht die om die reden natuurlijk niet weggegooid mochten worden,
- 28 krantenknipsels die Van Groot Landsbelang zijn,
- vijf lege lekkende batterijen,
- en vele andere Waardevolle-Spullen-Die-Niet-Weggegooid-Mogen-Worden. En zo.

We hebben al 13,2% van het werk gedaan. Holladiejee. Maar ik vind dit dus geen leuk nieuwtje.

Wat nog meer geen leuk nieuwtje is, maar ergens wel weer hoopvol of zo, is dat ik een revalidatietraject inga. Re-va-li-da-tie. Dat is toch voor mensen met gebroken ruggen, met armamputaties, met beroertes en meer van dat soort Erge Leed? Revalidatie - hersterken. Ik moet opgewaardeerd worden... De revalidatiearts zei dat ik overbelast was. Nou, leuk. Ik denk het ook. Maar zie mij maar eens te ontlasten. Of zie mij mijzelf maar eens ontlasten. Ja, nee, niet op de wc, dat lukt nog best, haha. Maar psychisch dan. En zo.

Ook geen leuk nieuws: Parapol vindt school stom, saai, geen gespreksonderwerp en een noodzakelijk kwaad waar hij maar niet aan wil wennen. Dat is geen nieuws, dat is al elf jaar zo. Toch vind ik het elke dag weer nieuw en verrassend omdat ik een onderwijsmens ben.
Wat dan weer wel leuk is, is dat Parapol vandaag een tien scoorde. Alleen niet voor wiskunde, scheikunde, natuurkunde of Frans, waar een tien heel welkom voor was, maar voor gym. Hij kan namelijk touwklimmen tot de nok van de zaal, zeven keer van het ene touw in het andere touw overstappen en klimmen zonder benen. Nou, doe dat maar eens na. Daar kan geen revalidatietraject tegenop. En zo.

O, en op de valreep toch een érg leuk nieuwtje: ik kreeg zomaar spontaan bloemen van Grote Pol (vanwege mijn dip) én hij heeft ramen gelapt. Met zijn zere pols. En zo.

Jullie nog leuke nieuwtjes te melden? GRAAG!!!

Thuispermanentje

Vorige week waagde ik de sprong. Verzamelde alle beschikbare moed bij elkaar, haalde diep, dieper, nog dieper adem, zette mijn blik op oneindig, mijn verstand op nul.

Ik ging naar de kapper.

Het was hard nodig. Ik móest wel. 't Kon echt niet meer. Vond ik. (Grote Pol zag niet eens dat ik naar de kapper was geweest. Pas toen ik, zes uur later, dat tussen neus en lippen maar eens meldde zei hij: 'Ja, ik dacht al... Maar je zei niets, dus ik dacht 'laat ik mijn mond maar houden.'' Dat is nou typisch mannenlogica, beste lezers.)

De kapster zag me aankomen en wees me linea recta de weg naar de wasbak. Geen gezellig volle wachtruimte met gratis kopjes thee en tijdschriften om voor de vorm wat in te bladeren. Of  van die voorbeeldboeken waarvan de kapsels wel haalbaar zijn, maar niet het bijbehorende gezicht en lichaam. Kortom: geen laatste vluchtkans.

En toen waste en knipte ze mijn droge takkenbos en ik baalde als een stekker, mopperde inwendig, al mijn creatieve gedachten waren compleet verdwenen en ik kon echt geen gespreksonderwerp verzinnen en zij blijkbaar ook niet en ik zette telkens mijn blik weer op oneindig, herraapte mijn moed voortdurend, bedwong mijn neiging op te springen en halfgeknipt met fladderende kapmantel (waarom zijn die dingen altijd zwart? om nog erger in een grafstemming weg te kunnen zakken misschien?) en al weg te rennen.

Nee. Ik bleef keurig zitten en antwoordde in ultrakorte zinnen op de paar beleefde vragen die ze stelde. Mompelde ook nog wat over chronisch ziek, medicijnen, haaruitval en andere fijne bijwerkingen. Daar wist ze niet veel op te zeggen. Zou ik ook niet kunnen, als ik net van de kapperschool kwam en 0,0 levenservaring had en dito sociale vaardigheden en ik moest al die ellende aanhoren.

Maar ze kon wel knippen. Ze knipte mijn krullen terug. Krullen die al 35 jaar weg waren, komen nu opeens weer tevoorschijn. Tijdens het knippen nog niet, na het knippen wel. Met als gevolg dat ik er nu bijzit alsof ik een goedkoop huispermanentje heb genomen. Zo'n goedkoop Suzan Boylekapseltje, maar dan met nog minder pony. Het lijkt m.a.w. een stuk korter dan het is. Maar dat groeit wel weer aan. En dan wacht ik weer een halfjaar voor ik weer genoeg moed verzameld heb. En dan ga ik weer naar de kapper en schrijf ik weer zo'n blogje. Of ik kopieer deze gewoon, niemand die het merkt. Toch?
Maar beste lezers, ik ben toch wel weer blij dat ik gegaan ben, want het zit echt een stuk leuker dan het zat. En ik krijg ook nog complimentjes. Dus.

Hier nog even een onduidelijk fotootje van toen. Als bewijs voor mijn krullen. Kon zo gauw niets beters vinden.

Wokken met rundervinken

Ik noem geen namen, maar één van mijn naaste familieleden is nogal van de Franse slag. Hij/zij heeft ook een klein percentage Frans bloed, dus dat verklaart en verexcuseert haar/zijn gedrag misschien een beetje. Hij/zij heeft er overigens gelukkig zelf geen last van. Hij/zij heeft er misschien wel last van dat anderen om hem/haar heen er soms anders over denken.
Het Franse slagprincipe maakt hem/haar in elk geval heel artistiekerig. Hij/zij kan in elk geval pannenkoeken bakken zonder eieren, een muur metselen zonder stenen, gekookte witlof op brood doen en kleding dragen in onnavolgbare kleurencombinaties. En dat ook mooi of lekker vinden.

Hij/zij is pas jarig geweest en vanmiddag gaan we op verjaarsvisite. In een of ander kerstpakket dat hij/zij kreeg zat een compleet wokpakket. Zo'n pan met allerlei ingrediënten d'rbij voor d'rin. Omdat hij/zij zich ook niet helemaal zeker voelt in de keuken vroeg hij/zij ons om, als semi-professionele koks in zijn/haar ogen, als hij/zij jarig was, deze wok voor het eerst te gebruiken met de bijgeleverde ingrediënten. Hij/zij zou dan zorg dragen voor de vers bij te kopen ingrediënten.
Ik weet niet waar u aan denkt bij wokken? Kipfilet?  Kleine stukjes varkensvlees, ook lekker. Biefstukreepjes desnoods? Of ja, garnalen, natuurlijk. En verse roerbakgroenten. Kroepoek erbij? Mmm.
Ja, daar zou ik ook aan denken.
Maar deze persoon, dat naaste familielid waar ik écht heel veel van hou, was vergeten kipfilet te kopen. En of het misschien ook met rundervinken kon?
Dus vanavond gaan wij wokken met rundervinken. Dat kan volgens hem/haar best. Met snijbonen en gekookte aardappels.

Ik denk dat we nog maar even snel een kipfiletje uit onze vriezer halen, die we dan vervolgens leuk inpakken in cadeaupapier.

Als je hahaar maar goehoed zit

De laatste weken loop ik weer met mijn tong op mijn tenen. Het liefst zou ik hele dagen in bed blijven liggen en U-I-T-R-U-S-T-E-N. Maar als ik dan eens een keer me even wat minder moe voel, ga ik er weer volledig tegenaan. Pakken wat je pakken kan. Dat dat ook weer niet heel handig en slim is, weet ik best. En helaas zie ik dat ook best. Want.
Ik voelde me dus, zomaar op een doordeweekse avond deze week, wat minder moe. Parapol vroeg al een week of wat of ik zijn haar wilde knippen. Dat deed ik dus maar, want je moet van de gelegenheid gebruik maken. Ik knip hem z'n hele leven al, die jongen heeft net als ik een gruwelijke hekel aan kapperszaken. Op één keer na toen hij twee was en ik bij hem een omgekeerde hanenkam met de tondeuse veroorzaakte gaat dat altijd redelijk tot goed.  Maar deze week ging het dus niet zo goed. Het ziet er eigenlijk niet uit. Maar Parapol hoor je niet mopperen. Die zegt één keer dat het wat kort is, maar het had nog erger gekund, en lijkt verder nergens mee te zitten. Hij doet er zelfs geen gel in om het nog wat te laten lijken, noch haalt hij zijn vingers door zijn haren om het wat luchtiger te laten vallen. Hij wast het af en toe eens en that's it.
Maar ik maak me zorgen om Parapol met zijn bloempotkapsel op die Vreselijk Harde Middelbare School, met die Vreselijk Ongenuanceerde Harde Puberale Oordelen.
Misschien ben ik in mijn jeugd iets te veel gevormd door Vulcano. Ik danste op de lagere school nog met een groepje klasgenoten op hun liedje. Op blote voeten, want dat hoorde zo. Ik ben nogal conformistisch ingesteld.
Gelukkig is Parapol anders...

    

Taart op donderdag

Collega Margo heeft twéé roepingen. Ze is een superjuf én een geweldige taartenbakster. En ze kan die zaken ook nog 's prima combineren. Haar creativiteit kan ze in beide vakken helemaal kwijt.

Ik bestelde bij haar een Bedankt-voor-de-Klushulp-taart om de Polletjes eens goed mee te verwennen. Compleet met afwasborstel, sop, kopje, bordje en bestek.
De Polletjes hebben ons in de afgelopen periode (Grote Pol + gips, Purperpolletje + SLE) meestal zonder morren geholpen met het doen van allerhande karweitjes. Afwassen, afdrogen, boodschappen doen, koken, was afhalen, was ophangen, waskratten van boven naar beneden en van beneden naar boven sjouwen, stofzuigen en wat al niet. Helemaal niet verkeerd voor ze, dat niet, maar wel véél. En daar wilden we ze graag voor bedanken.
We onthulden daarnet Margo's creatie en namen, dus zomaar op een doordeweekse donderdagavond, een eerste stukje. De Polletjes keken hun ogen uit, vonden het heerlijk en waren echt helemaal blij verrast. Wij, de volwassen Pollen, doen zoiets namelijk nou nooit. We zijn eigenlijk Heel Verantwoorde Opvoeders, altijd maar in de weer met Vitamines en Gezond Voedsel, Structuur en Consequent en Degelijk Pedagogisch Gedrag. En Zomaar Taart Op Donderdagavond hoort daar dus niet bij.

Maar o, wat kan ik genieten van zomaar opeens het Helemaal Anders Doen. Af en toe over je hart strijken, af en toe eens gek doen, af en toe de boel op z'n kop. Grote Pol vindt dat allemaal wat lastiger. Die is wat strikter, wat strenger en ja, wat verantwoorder.

Kunstpol kon z'n stukje niet opkrijgen. Hij zat vol en maakte zich eigenlijk ook wel zorgen over de Onverantwoordelijkheid van dit Gedoe. Hij vroeg zich af of hij met zoveel suiker op wel zou kunnen slapen. Hij lijkt op zijn vader.
We moeten dus toch echt eens wat vaker uit de band springen, dan went ie er vanzelf wel aan!
Leve de Onrust, de Onreinheid en de Onregelmatigheid. Maar wel graag elke dag een schone onderbroek...

Waar Kunstpol opeens ook al heel vrolijk van werd

Waar je zomaar opeens ook heel vrolijk van kunt worden

Ik ben een viespeuk

Mijn zoon vindt mij een viespeuk. En daar moet ik het maar mee doen. VIESPEUK!!!
En het kwam uit de grond van zijn hart.

Dat ook nog 's.

Dus het zal wel waar zijn.

- Mama, wat is dit eigenlijk?
- Tomatenplantjes.
- VIESPEUK!!!

(Ik doe een poging tomatenplantjes te kweken van pitjes van een lekker cherrytomaatje, waarvan ik eerst dat sappige, gladderige vliesje heb afgepulkt. Dat was een tip van Pascale en het werkt tot nu toe best. Tot ik vergeet ze netjes op tijd
water te geven,
te verpotten,
in of juist uit de zon te zetten,
te stutten met stokjes
of op z'n tijd een lief, bemoedigend praatje met ze te maken...
- maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.)

Een viespeuk dus. Dat u het maar even weet...
Ik ga maar even douchen, misschien helpt het.

Knijpen en draaien

Grote Pol is vandaag verlost. In het ziekenhuis, niet van een kind, dus niet op de kraamafdeling, maar van zijn gips, bij de gipsverbandmeester. De breuk is na 5 1/2 week al hersteld. En hij is er vol van. Schreef er al een stukkie over op zijn blog, zette alvast een nieuw berichtje klaar voor morgen, mailde Jan en alleman met de blijde boodschap en we lunchten met een extraatje van Bakker Bart.
Maar alles doet ook nog zeer. Iets vastpakken, een vork naar zijn mond brengen, afwassen, rits sluiten. Zelfs de haartjes op zijn arm doen pijn, die schrijnen blijkbaar. Hoe dat nu weer kan, weet ik ook niet.
Wij hier in huis krijgen het na elk pijntje allemaal in kleuren en geuren te horen.
Tja. Hij maakt wat mee.

De orthopeed raadde hem aan veel te oefenen. Draaien en knijpen moet hij. Grote Pol dreigt dat letterlijk op te vatten en wil mij als draai- en knijpobject gebruiken. Er is genoeg om in te knijpen bij mij, maar dat mag niet. Hij doet het maar met sponsjes. Van elke blauwe of zelfs rode plek die ik door hem oploop maak ik een foto en die zet ik hoogstpersoonlijk op dit blog.
Dat u het even weet.

Binnen drie maanden moet Grote Pol wel weer alles kunnen doen met zijn arm, vond de orthopeed. Dus dan zal Grote Pol weer de oude, echte Obelix zijn!

Dat u dat ook maar even weet.

7-7-7-2 Huh? 2????

Ik vouwde de was. Zeven onderbroeken van Grote Pol, zeven slipjes van Purperpol, zeven boxershorts van Parapol, twee boxers van Rastapol. Sommige mensen hebben dus blijkbaar hun even (of een leven lang?) een geheugensteuntje nodig...

Brei verrast

Vandaag kreeg ik een pakje van Sillie, met leuke dingetjes, kaartjes en een boekje. Dank je wel, Sillie, superlief van je! Ik ga de zaadjes zeker planten, maar ik weet niet of ze het in mijn schaduwtuintje zullen doen, daarin doet namelijk niets het. Komt misschien ook wel omdat ik er te weinig aan doe... (Blogje hierover volgt vast nog een keer.)
Ik was dus blij verrast door dat pakje. En waarom schrijf ik dat nu cursief?
Omdat ik terug moest denken aan een verspreking van een week of wat geleden. Ik was in de wolwinkel en kocht drie bolletjes wol, waarvan twee dure en één goedkope. De woljuf dacht dat het drie goedkope bolletjes waren en noemde dus een laag bedrag. Ik was verbaasd en zei dat het niet klopte. 'Ach,' zei ze, 'wat fijn dat er nog eerlijke mensen zijn.' Toen versprak ik me en zei: 'Ja, ik was al brei verrast, uuuh, blij verrast.' De woljuf glimlachte een beetje zuur, maar ik vond mijn eigen verspreking eigenlijk wel meesterlijk...

En ach, ik plak er nog even een bewogen fotootje bij van mijn breimandje met het begin van de muts die ik voor Rastapol (hij wil opeens niet meer Kunstpol heten, 't is toch wat) brei. Derde versie inmiddels. Ik was eerst lekker creabea bezig met allerlei patroontjes en gaatjes etc., maar die muts leek te weinig op de muts van Bob Marley-himself. Het moest rechttoerechtaan. Daarna breide ik een te kleine muts, momenteel hopelijk de definitieve versie.

Unieke beelden

Vakje

Op de keurige school waar ik werk, op de keurige Veluwe, zitten keurige kinderen. Netjes opgevoed, nette buurt (op wat incidentjes na), net taalgebruik.
Een van de leerkrachten gaf wat extra instructie voor spelling aan wat keurig nette kinderen uit groep 4 en gaf de volgende opdracht: 'Vakje, schrijf op: vakje.' Waarop keurig nette F. ongelovig vraagt: 'Echt juf???? Moeten we echt f*** you schrijven?'
F. heeft nu al een keurig nette Engelse uitspraak...

De Superpurperpolletjesverrassingsverwenpakketwinnaar is...

... (denk hier even tromgeroffel en trompetgeschal op de achtergrond bij)....

Hier een fotoreportage van De Officiële Trekking. Grote Pol had de eer en verrichtte deze notariële taak met blinddoek en gipshand.

Maar, Sas, je moet nog even geduld hebben, want ik werd vannacht ziek. Echt ziek ziek, niet zoiets vaags chronisch. Maar wel iets dat met een dag misschien al helemaal over kan zijn. Iets met hangen over de toiletpot en misselijk en zieieieieiekzieieieieiek en viesviesvies. Maar het lag niet aan de kip in de hoed, hoor, want die bleef er netjes in bij de mannelijke Pollen!

Sas, mail je even je adres? Naar: lydia@debrugge-ede.nl
En ik ga natuurlijk aan de gang met jouw idee: zeepjes maken. Lijkt me inderdaad leuk en haalbaar, als ik niet misselijk meer ben.

En alle andere reageerders: heel hartelijk dank voor alle goede, gekke, leuke, creatieve, wijze en onwijze suggesties! Ik kan wel een database maken met alle ideeën... Ik kan weer een flinke tijd vooruit!

Kip in de hoed - genietidee nr. 4

Van kip in de hoed word je blij. Tenminste, als je van kip houdt. Je hoeft je hoed in elk geval niet op te eten, dus dat valt weer mee.
Hoe je dat maakt? Ook daar word je blij van, want het is een makkie. Ik hou van koken, maar het liefst op z'n hatseflats, dus u bent gewaarschuwd.

Kipfilet (biologisch natuurlijk, want die smaakt wél ergens naar) in stukkies, in de koekenpan ermee, in wat olijfolie knapperig bakken. Knoflookteentjes erbij, stuk of wat. Gember erbij (stemgember, gewoon een scheppie uit dat potje erbij kwakken, of niet, als je er niet van houdt hoeft het echt niet). Een beetje bloem erover zeven (theezeefje is ideaal) en dat mengseltje wat laten bakken. Dan gooi ik er sperziebonen en/of doperwten bij, zo uit de diepvries, maar in de zomer liever lekker verse. Een half (of wel ja, gewoon een heel) potje crème fraîche, zout, peper, flink wat kerrie. Roeren.
Ondertussen bladerdeeg in een vorm duwen, (voor vier personen gebruik ik in totaal 8 plakjes, da's meer dan zat). Kipmengsel erin storten, uitgelekte kersen uit een pot eroverheen, toedekken met de rest van het bladerdeeg (da's dus het hoedje). En huppekee in de oven ermee. Halfuurtje, 200 graden.

Dat halfuurtje oventijd gebruik ik dan weer om even uit te rusten van het gehatseflats, kan ik daarna ook nog genieten van het eten! Maar je kunt ook nog even een salade in elkaar draaien. Of alvast afwassen. Of wat blogjes lezen.

Wat trouwens ook leuk is van dit recept: de Polletjes eten het op zonder morren! En dat wil wat zeggen...

Update voor de nieuwsgierigen onder jullie:
Het restje zag er zo uit. Maar restjes zien er nooit erg appetijtelijk uit, toch?

Foto

Grote Pol schrijft voor een tijdschrift. Voor het komende nummer vroeg de redactie de schrijvers een foto van hen met hun man of vrouw op te sturen, voor in de inhoudsopgave. Dat nummer gaat over relaties, of zo. Vandaar.
Nou, leuk.
Maar niet heus.
Dat snelle verzoekje heeft me zelfs een aantal tranen gekost.
Ik was al nooit zo blij met foto's waar ik ook op sta, maar met mijn fijne prednisonkop wordt het alleen maar erger. De internist zei het donderdag (gelukkig) ook: ik reageer erg sterk op de prednison, en daarbij doelde hij vooral op de bijwerkingen. Terwijl hij dat zei krabbelde hij in mijn dossier de datum waarop ik weer voorzichtig wat mag gaan afsnoepen van mijn dagelijkse dosis van dit wondermiddel. 1-1-2013. Holladiejee.

Dat tijdschrift moet het in de tussentijd maar doen met een oude trouwfoto. Ach, Grote Pol staat er daar (ook nog) leuk op.

Annie op kisten

Kunstpol mag bij het songfestival van zijn scoutinggroep in de spotlights staan. Ze weten hem wel te vinden, maar hij zegt ook altijd volmondig JA!, als hij weer eens wat geks mag doen. De vorige keer wonnen de verkenners glansrijk in hun leeftijdscategorie met hun smurfenact. Kunstpol playbackte vol verve 'Vandaag is blauw', en de hele zaal stond op z'n kop. Marco Borsato kon er nog wat van opsteken.

Dit jaar is Kunstpol toegetreden tot de scouts en kreeg hij wederom de hoofdrol. De rol van Annie. Hij heeft er gigantisch veel zin in, maar weet, na het bekijken van wat gegoogelde afbeeldingen en een kort You-tubefilmpje, amper wat zijn rol behelst. Maakt niet uit, hij maakt er wel wat van. Hij dacht eerst dat het om Annie M.G. ging, die kent ie namelijk al jááááren!
Misschien huren we een dvd'tje, want Kunstpol moet zich wel goed kunnen inleven in zijn rol, maar ik weet niet of de film hem wel kan bekoren... 't Is nogal wat anders dan waar de Polletjes tegenwoordig graag naar kijken.

Morgen ga ik naar de markt voor een gezellig rood katoentje en dan mag ik toch nog eindelijk mijn creativiteit achter de naamachine botvieren op een echt meisjesjurkje.  Maar onder dat rode jurkje wil hij wél per se z'n legerkisten aan. Prima, hoeven we tenminste niet achter Annieschoentjes aan, want die hebben we hier niet in huis. Kunstpol en ik hebben dezelfde schoenmaat, dat wel. Maar mij zul je nevernooitniet zien lopen op echte Annies...

Geniet of ik schiet!

Zo.
Op mijn vrije (ziekte-)dag patsboem zomaar drie genietideeën uitgevoerd!
Da's een mooie score, hè?

1. Hyacinten gekocht en in vaasjes gezet. Goed voor nog heel veel genietmomenten in de komende week, want ze gaan nog verder open en geuren al een beetje.

2. Naar de bibliotheek geweest en een stapeltje veelbelovende boeken geleend. ('t Bovenste boek heet: Helemaal gelukkig word je nooit.)

3. De Polletjes laten kijken naar een filmpje dat Mirjam op haar blog had geplaatst. Ze kwamen niet meer bij van het lachen en ik daarom ook niet. Ze bekeken daarna meteen dit filmpje:

Wat vonden ze het geweldig. Ik zie ze het binnenkort nog wel nadoen. Als het zover is, maak ik er ook een filmpje van. En dat levert vast ook weer een genietmoment op!

Alle reageerders op het vorige blogje worden alvast hartelijk bedankt. Er kunnen nog meer ideeën bij hoor! Na het weekend trek ik de winnaar van het superpurperpolletjesverrassingsverwenpakket.

HELLUP!!!!

Hallo, hallo, wie roept hier zo? Het is niet het mannetje van de radio, neehee, ik ben het zelf.
Hier dringend behoefte aan leuke, frisse ideeën. Genietideeën, daar gaat het me om. Want ik zit weer eens een beetje in de put. Moe, moe, moe. En somber, ook dat nog. 'k Slaap 's nachts niet of slecht, maar overdags kan ik zó in slaap vallen als ik even op de bank zit. 's Avonds kan ik soms te moe zijn om een bladzijde om te slaan, of om naar Lingo te kijken.
En dan schijn je dus juist leuke dingen te moeten gaan doen. Dat helpt beter dan pillen en therapie. Maar ik weet niets, dus jullie moeten wat verzinnen. Er zijn er in blogjesland die een plan voor 101 leuke dingen voor 1001 dagen zo uit hun mouw schudden. Binnen een dag produceren ze een enorme waslijst, ik kom niet eens op 1 ding binnen 10001 dagen, momenteel.
En de inzender van het beste idee krijgt natuurlijk een heuse prijs. Een Purperpolletjesverrassingsverwenpakket. Zomaar, over de post naar je toegestuurd! Is dat geen leuk idee?

Maar helaas zijn er spelregels.

1. Ik moet het leuk vinden. Dus geen kappersbezoek en niet naar de Efteling.

2. Ik moet er niet te moe van worden. Dus niet een fikse, gezonde wandeling over een stukje Pieterpad of naar De Efteling.
3. Het moet niet schreeuwend duur zijn. Dus geen 10-daagse hotelvakantie naar de Bahama's of naar De Efteling.

Succes!

Lingo / Mens-erger-je-niet

Ik houd wel van woordspelletjes en op zich vind ik Lingo dus ook een leuk spelletje. Ontspannend als je moe bent. Met het geluid uit slinger ik dan lukraak wat zes- of - leuker nog- zevenletterige woorden richting de televisie.
Naar Lingo kijk ik liever niet met het geluid aan, dan is het echt te erg voor woorden. En ook met het geluid uit is er nog genoeg waar ik me aan kan ergeren (en dat ik er dan toch nog af en toe naar kijk, dat is eigenlijk best bijzonder mild van me, toch?).
Lingo heeft wel wat van Mens-erger-je-niet. Waarom? Om bijvoorbeeld deze drie redenen:

1. het team dat een woord goed heeft geraden, klapt meestal ook voor zichzelf. Daar erger ik me aan. Dat doe je toch niet? Dat doen kinderen van één, twee jaar oud, daarna niet meer...

Moet je eens op gaan letten, dat is heel goed voor het doen opschuiven van je tolerantiegrens.

2. het is eigenlijk een spelletje voor koeien, want het publiek loeit zeer regelmatig 'groen, groen', of 'aaaaaah'. Koeien zijn leuke beesten, intelligent schijnen ze ook te zijn, maar het lukt mij niet me te identificeren met koeien en blijkbaar heb ik toch ergens een innerlijke identificatieplicht, ook met het onzichtbare klapvee bij Lingo. Maar deze ergernis is dus heel goed te ondervangen door de mute-knop in te zetten.

3. bij de finale mogen de kandidaten ballen pakken om Lingo (5 op een rij) te halen. Lukt dat, dan verdienen ze €5000,-, maar als ze de zilveren LuckyLingobal pakken, mogen ze kiezen: of € 2500,- of doorgaan met de kans dat ze geen Lingo halen. Kiezen ze voor de €2500,-  mogen ze altijd nog het resterend aantal ballen pakken om te zien of ze echt een goede keus hebben gemaakt. En dat vind ik zo ongehoord dom!!! Alsof je dan precies dezelfde ballen pakt als je zou hebben gedaan als je doorgegaan was.

Nou ja. Dit was dus zomaar even een potje Mens-erger-je-niet bij Purperpol. Laat maar. Het is gewoon
o-n-n-o-z-e-l  g-e-k-l-e-t-s.