Wedden dat?

Deze week had ik voor het eerst een staatslot in huis. Nou ja, een stukje lot, dan. Een vijfde namelijk, gekregen van Toaske. En jawel, jawel, er is zelfs een prijs gevallen op mijn lot! We mochten €2,- innen bij de plaatselijke sigarenboer. Is dat beginnersgeluk of niet? Dank, Toaske!!! Hartstikke leuk en ook best een beetje spannend vond ik het.

Ik dacht er nog eens verder over na, over loterijen, over gokken en wedden enzo. Het is in elk geval zo dat we zelf nooit een lot zouden kopen, maar ik vond het erg lollig om eens zo'n ding te krijgen...
Ik kan me nog herinneren dat ik m'n moeder eens vroeg, waarom wij nou nooit zo'n lot kochten met zo'n grappig oranje visje erop. M'n moeder antwoordde adequaat met een beslist: 'Dat doen wij niet.'  Tsja. Dat vond ik wel een afdoende antwoord. Wij deden wel meer dingen niet die andere mensen wel deden. Prima.
We kochten wel lootjes bij de schoolmusicalavond, ik was 7 jaar. Maar op elk briefje dat ik gespannen openvouwde stond: niet. In van die oude typemachineletters, waarbij de e vol met inkt gelopen was. En dat betekende dus blijkbaar dat we niet hadden gewonnen. En dat vond ik heel jammer, want je kon een hoepel winnen.
Veel later wonnen Grote Pol en ik een prijs bij de lokale winkeliersvereniging. We 'mochten' naar de gezellige bingoavond waar uiteindelijk door middel van het edele bingoën duidelijk zou worden welke prijs dan wel. Hoofdprijs was een wasdroger en dat zag ik wel zitten, met twee jonge kinderen thuis. Maar nee. We wonnen een setje hand- en theedoeken. Groene. We gebruiken ze nog steeds. En we beleefden de avond van ons leven, want we hadden nog nevernooitnie gebingood en het typische bingowereldje was ons dus ook niet bekend.  Het was een uh, hele ervaring. Zo jammer dat ik toen nog niet blogde, het had een geweldig verhaal opgeleverd...

Het grappige is dat ik toevallig gisteren ook over kansspelen las in  Grootvader Piepestok, een ontzettend leuk en leerzaam boek, van harte aanbevolen. De precieze passage, waarin het ook gaat over knikkeren, kan ik stom genoeg niet terugvinden, maar wel iets anders interessants. De schrijfster vertelt over de onderwijspraktijk in de Gouden Eeuw, waarin de leraar die ze beschrijft de leerlingen een boekje over goede manieren uit het hoofd laat leren. Een zin: 'Hoe salmen den neuse met zijnder toebehoorten houden? Reijnlijck, niet besnot, besmeert oft onsuyuer als een braetpanne.'
Als de kinderen gingen spelen, mochten de jongens niet kaarten, hoog klimmen of ver springen, en ook niet zwemmen. Wel geoorloofd waren balspelen, hinkelen, lopen en beschaafde sprongen maken.

Ik mocht in elk geval in mijn Gouden Jaren wel kaarten, hoog klimmen en ver springen. En ook knikkeren, da's toch een kansspel pur sang, dacht ik zo. En ik won zakken vol knikkers. Want ik kon het hartstikke goed, met een duimpje, aantik, kniep en een boogje. En het leuke was: die knikkers die ik won, kochten de kinderen bij de plaatselijke sigarenboer. Ja, diezelfde als van de staatsloterij. Met die leuke oranje visjes.

En naast de tegenwoordige sigarenboer zit een ijssalon. En daar ga ik eens een lekker ijsje kopen van mijn gewonnen geld. Ik gok erop dat ik zuppa inglese kies, dit keer. Mmm, nogmaals dank, Toaske!