Ik heb een nieuwe fiets. Een oude nieuwe omafiets. Niet zo een:
maar een superfijne supersonische snelle fiets met maar liefst 21 versnellingen die van mijn moeder is geweest. Helaas kan ze niet meer fietsen na de hersenbloeding die ze vorig jaar kreeg. Ik ben heel blij met de fiets, maar ook heel niet blij. Want fietsen was altijd heel belangrijk en fijn voor mijn lieve moeder. Mijn ouders hebben nooit een auto gehad, zelfs geen rijbewijs, en we deden altijd alles op de fiets, als het echt niet anders kon met het openbaar vervoer. Of meeliftend met anderen. Maar fietsen, dat zit gewoon in ons bloed. En het is echt heel zuur en moeilijk als dat dus niet meer kan.
De fiets is in Huize Pollenstein moeiteloos herdoopt tot 'De Omafiets'. Ik schijn zelfs nog meer op mijn moeder te gaan lijken als ik erop zit. Of dat een voordeel is laat ik maar even in het midden, hè, mam?Vandaag fietsten Parapol en ik. We bezorgden twee pakketjes van de PPP in een verschrikkelijk vreselijke mooie, maar doolhoverige nieuwbouwwijk in Amersfoort en in Bunschoten-Spakenburg. Dankzij Google Maps hebben we flink wat extra kilometertjes gemaakt.
Maar goed, je komt nog eens ergens.
Zo'n fietstocht is erg leerzaam. Ik heb weer heel wat geleerd van Parapol. Bijvoorbeeld dat ik soms, als ik heel erg wil profiteren van iets, wel drie appeltjes van twee walletjes wil eten. En dat het een grote wensdroom van hem is een draadloze tuinslang te ontwerpen.
En ik heb ook geleerd dat het heel handig zou zijn als er bij elke bushalte een plattegrond van de omgeving zou staan die je kunt draaien, alle kanten op. Zodat ook alle vrouwen kunnen kaartlezen en in één keer goed kunnen rijden.
5 opmerkingen:
ach arme jij! Maar je bent een topper door ons huis te hebben gevonden, dat mailde ik je al!
Dank je wel hoor voor de tijdschriften! Ik ga er morgen lekker in neuzen!
Ben dan toch wel benieuwd hoe jij Fook kent... van mij is ze een oud-collega.
Klein wereldje? Al lijkt dat niet rondrijdend in Amersfoort. :)
Ja .............. een draaiende plattegrond!
Ik was met één van mijn zussen in Londen; we keken er op een kaart van Londen.
Een man wilde ons helpen, en hij draaide de kaart om. Dat doe ik nou nooit, en mijn zus ook niet.
Het aanbod van de man was aardig, maar voor ons onnodig, we kunnen allebei prima kaartlezen.
Ik zou wel eens die draadloze tuinslang willen zien ;-) haha
Een reactie posten