Ik word oud!

Zondag, op 10-10-10, ben ik namelijk al 20 jaar getrouwd. En volgende maand op 11-11-10 word ik 40. Laat dat even op u inwerken.

Véértig!

40!

Vroeger vond ik mensen van 40 oud. Héél oud. En ik vind het dus nog steeds. Tenminste: ik vind mezelf als ik 40 ben al heel oud. Andere mensen van 40, da's niet erg. Die zijn nog jong. Maar IK. IK ben dan oud. (Zeker omdat ik me soms 80 voel...)
Ik zal het bewijzen:

• ik ben als ik 40 ben al ruim 20 jaar getrouwd. Dan ben ik een porseleinen bruid. Breekbaar goedje... Bijna vieren we onze zilveren bruiloft. En een zilveren bruidspaar is per definitie oud. En ingekakt in hun huwelijk. Toch? Nou. Klopt aardig, dus. Al zei Grote Pol gisteren nog heel teder dat ie van me houdt. Dat soort uitspraken moet je koesteren, hoor, als je al zo oud bent!
• ik heb heel veel grijze haren. Eigenlijk. Maar niemand ziet dat omdat ik ze verberg onder een dikke laag chemicaliën. Ik verberg nog wel meer dat bij oude mensen hoort: een hangbuikje, putjes in mijn billen, andere hangende onderdelen (twee stuks), vocht in mijn voeten en een slechter geheugen (lang leve de lijstjes!).
• het liefst luister ik naar de stilte. En fiets ik graag in het bos of op de hei. Net als heel veel meer oude mensen. Jongere mensen zie je daar niet. Tenzij ze meegesleurd worden door hun ouders omdat die vinden dat er hoognodig iets aan de opvoeding gedaan moet worden of omdat ze hun kinderen anders achter het behang zouden plakken. Of omdat de hond beweging nodig heeft.
• ik ben van 1970. 1970 is het jaar van het Kralingen popfestival, van het kabinet De Jong, de uitvinding van de zitkuil, de eerste televisieuitzendingen van de EO, het sterven van Janis Joplin en Jimi Hendrix en de eerste aflevering van Jan, Jans en de kinderen.
  Geef toe: u dacht dat al deze dingen al eeuwen geleden gebeurden! U dacht dat vast Jimi Hendrix altijd al dood was, dat de zitkuil al in de oertijd bestond en dat Wim de Knijff Noach live interviewde na het zien van de eerste regenboog aller tijden. Nee, meneer, mevrouw, het is allemaal 40 jaar geleden gebeurd. VEERTIG JAAR! En dat is dus heel lang geleden en het lijkt ook heel lang geleden en het is NIET als de dag van gisteren....  

Wat wel als de dag van gisteren lijkt is onze trouwdag. Da's dan wel weer raar.
En weet u wat zo leuk is?
Nou?
Nee, u weet dat niet. Ik zal het maar verklappen.
Let op.

Vanaf de verlovingsdag, ja, wij deden dat echt officieel en ouderwets enzo, hield ik een dagboek bij. Dat dagboek gaf ik aan Grote Pol op onze trouwdag. Ik telde de dagen namelijk. Vaste lezers hier weten dat ik gestoord ben en iets met tellen en rekenen heb. Ik begon te schrijven op dag 257 en telde af naar dag 0. Heel romantisch allemaal.
En nu had ik u willen trakteren op een primeurtje. Ik had een stukje dagboek van 7 oktober 1990 willen publiceren hier op het wereldwijde web. Dat dagboek is tot nu toe door niemand anders gelezen dan door Grote Pol zelf. Dus u kunt nagaan hoe bijzonder ik u vind.
Maar nu wreekt zich mijn ouderdom. Ik ben het dagboek kwijt. Ik lijd dus werkelijk aan geheugenverlies. Ik heb ook geen enkel lijstje waarop staat waar ik dat dagboek opgeborgen heb.
En Grote Pol weet ook al niet waar het ligt, in elk geval niet onder zijn kussen, waar ik het stiekem wel verwachtte. Maar Grote Pol is echt oeroud, vergeleken bij mij, dus hij is verontschuldigd. Zijn geheugen is nog wat meer aangetast dan dat van mij. Van hem kunnen we niets verwachten in deze zaak.

Helaas, het is niet anders.

Tot slot als troost nog een geinige foto. Grote Pol en ik in onze trouwkleding met twee lieve aanwinstjes erbij. Genomen op 10-10-2000 bij mijn ouders thuis.