Vijf lieve mannen

Vandaag hou ik van maar liefst vijf grote, stoere mannen. En van vier vrouwen die hun man belangeloos aan ons uitleenden. En ik hou ook heel veel van drie kleinere mannetjes.
Want dankzij die vijf, waarvan enkelen voorzien waren van een heus bouwvakkersdecolleté, ligt hier nu een strak, mooi, licht, firs vloertje. Compleet met plinten en toestanden enzo. Ik kan die mannen wel zoenen, maar ik hou van de hele wereld, momenteel. Maar vooral van mijn bed.
En die drie kleineremannetjes sjouwden heel ons hebben en houwen weer naar beneden, zodat dat mooie vloertje weer bijna helemaal bedekt is met al onze spullen.

Ik geloof dat ik maar een mannenberoep ga kiezen als ik mijn carrièreswitch ga maken. Want mannen doen niet moeilijk, zijn eigenlijk ontzettend lief voor elkaar. Ze werken in no time innig samen alsof ze nooit anders deden, fluiten eens een liedje, kletsen amper, maar hebben het wel erg gezellig met elkaar, lopen af en toe tegen de lamp (kapot!) en genieten ook nog gewoon van het passen en meten in een huis dat schots en scheef is. Ik zou er persoonlijk een punthoofd van krijgen.

Maar ik heb ontdekt dat ik verstek kan zagen en zo mooie strakke plintjes kan leggen. En ik weet nu ook hoe je een workmate moet inklappen. Dat zijn toch echt Vaardigheden Waar Je Wat Aan Hebt In Het Leven.

Foto's? Morgen, misschien. Als ik de camera kan vinden, dan. Want dat is nog een probleem, zullen we maar zeggen.

Ik ga eens op zoek naar een leuke nieuwe lamp. Hè, wat vervelend nou toch dat die lamp stuk is... (Ja, nee, echt hoor: het was een hele mooie, maar iets nieuws, iets nieuws is ook zooooo leuk!)