Budgettrui

Valse romantiek, zo heet dat, geloof ik. En ik lijd eraan, maar ik vind het niet erg.                                          

Vroeger wilde ik, net als Afke (van het gelijknamige tiental), de moeder van Ot of Sien, Goud-Elsje, of zij van het kleine huis, later-als-ik-groot-was ook oude truien of kousen uithalen om met de wol iets nieuws te maken. Iets wat de herinnering aan het oorspronkelijke kledingstuk compleet zou vervagen.

Van allerlei oude lapjes naaide ik al, geholpen door mijn moeder, een dekbedovertrek toen ik een jaar of elf was. Grote Pol en ik liggen ook deze week weer onder dit dekbed.

Zo doe ik het nu regelmatig: oude dingen verbouwen tot iets nieuws en dat vóelt toch goed, mensen! Ik snap nu ook waarom Afke zo'n innig tevreden mens was, en waarom het bij Goud-Elsje thuis altijd gezellig en warm was, ondanks de armoede. Die moeders hadden hun geheime drug, die niets kostte, maar wel een enorm geluksgevoel genereerde.

Een paar jaar geleden breide ik een monsterlijke trui die én veel te warm én veel te groot én veel te raar was om vaak te dragen. Ik haalde 'm uit (jacquardgebreid, dus dat was echt wel heulheul veel gedoe) en ik gebruikte de zwarte wol om er wat nieuws van te maken. Zette wat steken op, bedacht dat het toch gewoon weer een trui werd en breide er vierkante gaten in, die ik opvulde met gehaakte granny's en ik vind 'm helemaal leuk! En het mooiste is dat het geheel dus bijna niets kostte: een paar kleine bolletjes voor de granny's.

En nu wilt u foto's zien. Die komen heus wel, maar die nog steeds zieke Parapol wil NU achter de computer, want hij heeft weer z'n drug ingenomen. En nu heeft ie weer wat energie. Deze liefhebbende, innig tevreden moeder doet eens een schemerlampje aan, maakt een kopje chocolademelk, vleit daar haar handen omheen en zal tevreden nipjes nemen van die warme drank, onder het genot van een heerlijk boek en de zachtheid van haar nieuwe trui, in haar kleine huis op de Veluwe.