Er is er één ziehiek

hoera, hoera,
dat kun je wel zien,
dat is Parapol.

De mannelijke Pollen zijn eigenlijk nooit ziek. Maar Parapol nu dus wel. En góed ziek is ie. Hoge koorts, schele hoofdpijn, duizelingwekkend draaierig, een hoest als van een zeeleeuw met twee klaplongen en een doorlopend lopende neus. Binnen een paar uur had ie gisteren vijf pakjes papieren zakdoekjes erdoorheen gejaagd. Toen moest ie het verder doen met een keukenrol, want we zijn er niet op ingericht, op zulke extreme ziekte. En ouderwetse katoenen zakdoeken moest ie ook al niet, want die schijnen te schrijnen.
Paracetamol hebben we in overvloed op voorraad, maar dat blieft meneer maar mondjesmaat. Het helpt niet bij hem, zegt hij. Maar een halfuur na inname kan hij wel weer computeren, montere praatjes maken en vooral eten.
Een zieke mag eten wat hij wil, denkt hij. En wij geven daar ook wel eens aan toe, want wij zijn de beroerdsten niet. Dat is hij al.
Zo at hij gisteravond toch chips, want vrijdagavond is hier chipsavond en dat laat je als rechtgeaarde niet aan je snipverkouden neus voorbij gaan, als het maar enigszins kan. Hij ontbeet met tomatensoep en lunchte gisteren met koekjes. Van die kaneelkoekjes, langetjes. Hij vond ze heerlijk, maar ik heb alleen maar nare 'ziek-herinneringen' aan. Ik kreeg ze vroeger ook wel eens, maar volgens mij alleen als ik buikgriep had. En vies vond ik ze. Víes! Maar dat kan ook komen door de slappe thee die er blijkbaar bij gedronken moest worden. Geraspte appel met kaneel vond ik dan wel weer heerlijk, maar daarover mogen we het hier niet hebben in het bijzijn van Parapol. Per ongeluk deed Grote Pol dat vanmiddag toch, maar Parapol antwoordde, terwijl hij onze opvoedtoon opzette (hij had net weer paracetamol op): 'Dat woord wil ik hier niet horen!'

We hopen op een spoedige beterschap, want we weten niet meer waar we moeten gaan zitten: bij ziekzijn in huize Pollenstein hoort traditioneel ook het permanent bezetten van de bank. Compleet met oranje fleecedeken, krukje met water en een afvalbak voor alle zakdoekjes. Hier een foto met de opbrengst van de laatste uurtjes.

En nu moet ik gauw een crackertje met pindakaas smeren. Dat is kennelijk het diner voor vanavond.