Fietssleutels en pubers

... dat is soms geen fijne combinatie. Ze zijn namelijk niet onafscheidelijk. Fietssleutels hebben blijkbaar bij bepaalde pubers de neiging spontaan uit jaszakken of broekzakken te verdwijnen, ook als daar een knoopje op zit.

En dat is niet leuk.
Helemaal niet.

Helemaal niet midden op de grote, stille heide.
Helemaal niet als je erachter komt dat je dat sleuteltje niet meer hebt na minimaal tevergeefs tien kilometer gelopen te hebben op de grote stille heide, omdat je je broer wilt vinden die daar lekker frikandelletjes met militairen schijnt te zitten eten.
Helemaal niet als je daarna maar helemaal naar huis bent gelopen en ook geen reservesleutel blijkt te hebben.
Helemaal niet als je er wederom op de grote, stille heide aangekomen pas achter komt dat die reservesleutel met een label met jouw naam erop niet blijkt te passen op jouw huidige fiets die dus nog midden op de hei stond. Een schrale troost: je moeder is bij je: zij heeft je achterop haar fiets meegenomen. Alleen heeft je moeder een chronische ziekte en dus had ze dit eigenlijk allemaal niet moeten doen.
Helemaal niet als je moeder dus maar weer teruggaat om dan maar álle mogelijke reservesleutels op te gaan halen en jou moederziel achterlaat, alweer op die grote, stille heide.
Helemaal niet als je moeder en je broer terugkomen met álle mogelijke reservesleutels en er nóg steeds geen sleutel blijkt te zijn die op jouw fiets past.
Helemaal niet als je je realiseert dat er ooit een reservesleutel bij gemaakt had moeten worden en dat jij en je ouders ook al dat helemaal vergeten zijn.
Helemaal niet als je dan samen met je broer en je moeder kilometers ver het spoor zo ongeveer volgt dat je gelopen had, dat je bedenkt waar je je jas uit had gedaan, waar je een stuk gerend hebt, waar je van het linkerspoor naar het rechterspoor overstapte en weer terug en dat je bedenkt waar je in een militaire observatiepost annex schuilhut bent gedoken en dat dan daar en daar en daar en en daar en daar en daar en daar jouw sleutel echt niet blijkt te liggen.
Helemaal niet als jouw moeder zich bedenkt dat ze álle reservesleutels achterop de bagagedrager van haar fiets heeft laten zitten en dat daarin de reservesleutels van haar fiets en van de fiets van je broer nog zitten, zodat je broer de zoektocht afbreekt om kilometers verderop gauw al die reservesleutels op te halen, voordat die fietsen ook nog meegenomen gaan worden door al dat gespuis dat 's avonds op een grote, stille heide schijnt rond te dwalen.
Helemaal niet als je onder het zoeken op de grote, stille heide bijna flauwvalt van de honger en de angst en de spontaan opkomende depressie en dan ook nog de avond invalt met schemering en koude.
Helemaal niet als je dan je fijne fietsie moet achterlaten, verstopt in een kuil, bedekt met wat bladeren en dat dan dat fietsie de hele lange, regenachtige nacht besnuffeld kan worden door de wilde zwijnen die er vast geen spaak van heel zullen laten.
Helemaal niet als je dan de volgende dag je fiets moet ophalen met je broer en met behulp van een stuurloos skateboard over de hobbelpaadjes van de grote, stille heide je fijne fietsie helemaal naar huis moet rijden, in plaats van dat je vader dat fietsie even in de fietsendrager van de auto zet.
Helemaal niet als thuis dan blijkt dat het slot met geen mogelijkheid opengezaagd kan worden met een simpel ijzerzaagje, maar dat daar een slijptol bij moet komen die je niet hebt en je kent ook niemand die er een heeft.
Helemaal niet als je je moeder vraagt HIER geen blogje over te schrijven en zij antwoordt dat dat nu juist het enige voordeel is van het gebeurde: het is bloggenswaardig nieuws.