Sentimental journey: een boekje over mijzelf

Ik heet Lydia en ik woon in Arnhem. In de krammerstraat op nummer 10. De buren zijn leuke mensen. Gezzelig. Mijn moeder spreken ze aan met Joke en zei noemt de buurvrouw ook bij haar voornaam.


Bij wat opgeruim kwam ik dit kleine paarse boekje weer tegen. Ik maakte het in de vijfde klas en ik weet het me nog precies te herinneren. Ik wist, zonder het weer door te lezen, ook nog wat erin staat. Het was een open schrijfopdracht en ik maakte er een documentje van met Belangrijke Persoonlijke Levensfeiten. Zo mooi om nu te lezen wat ik toen essentieel vond om te vermelden. Ik vind ook nu dat dat toen heel belangrijk voor me was!

Ook past wat ik toen beschreef aardig in de theorie van de algemene ontwikkeling van de zelfbeleving en het competentiegevoel van kinderen. Dat is overigens het belangrijkste onderwerp waarop ik afstudeerde bij de masterstudie Special Educational Needs, een paar jaar geleden.

Zo'n boekje maken, dat zou in elke groep 7, of rond een jaar of tien, gewoon thuis, een goede opdracht zijn. En dat boekje zou dan voor altijd goed bewaard moeten worden.

Hier nog wat fragmenten, inclusief spellingsfouten:

Ik heb hobby's want ik speel harp fietsen vind ik ook leuk en wat dacht je van spannende boeken lezen daarom ben ik ook lid van de bieb. Aardrijkskunde en geschiedenis vind ik ook wel leuk.

Ik ben 1m48 groot en mijn taille is 64 cm. Ik heb een gebroken been gehad. Ze zeiden toen: Aagje eruit en Lydia erin (Aagje was pas uit het ziekenhuis gekomen). Mijn moeder houd van Oranje.

Mijn moeder zegt weleens dat ik goed toneelspelen kan. Misschien is dat wel zo want ik kijk graag naar musikals. Vorig jaar zei Désiré ja jij kan goed toneelspelen.

In het ziekenhuis moest ik veel baby sitten. Vandaar mijn handigheid met babij's. In het ziekenhuis heb ik ook veel met een turks kind omgegaan. Ze kon geen Nederlands. Wij hebben haar een beetje nederlands geleerd. Ze was een beetje ondeugend. Eerst was er een zuster en die vonden wij een beetje te streng. Ze deed haar naar, zo met haar handen op haar borst. We wisten dat die zuster bang was voor muizen. Husne (zo hete dat turkse meisje) had een namaakmuis gekregen. Dat liet ze voor het gezicht van die zuster en die zuster schrikken! Nou dat was niet mooi meer.

Ik wil later kapster of kleuterjuffrouw worden. Ik zit op een koortje en dat vind ik ook wel leuk.