Ach en wee

'Ach en wee,' zeurde ik tegen Grote Pols dovemansoren aan, een jaar of vijf geleden. 'Ah toe, nou, please, please, please?' Maar híj bleef nee-nee-en-nog-eens-neeën. Want ik had geen tijd, hij geen groene vingers en bovendien twee linkerhanden. We namen GEEN volkstuintje. En ook geen halve of een kwart. Zodat we nooit zouden kunnen genieten van het werk van onze handen, van het zweet ons aanschijns, van de frisse gezonde buitenlucht, van de aarde en haar schoot, van onze zelfgekweekte, biologische, en natuurlijk overvloedig te oogsten knapperige bonen, aardbeien die écht rood en zoet zouden worden, kroppen sla met échte slakken, radijzen als pingpongballen, dieporanje worteltjes en herfstige dahlia's en wat niet al. Jammer dan.

'Ach en wee,' huilde ik in Grote Pols troostende omarming, een jaar of twee geleden. 'Nu heb ik SLE en dus ben ik hartstikke chronisch ziehiek en word ik noohooit meer beheter en zijn we voor altijd verloren en nu komt er helemaal noohooit een klein moestuintje meer, want dat kan ik allemaal niehiet meeheer....'
Maar ik kon geen volkstuincomplex voorbij fietsen zonder reikhalzend de boel te overzien en grenzenloos te hopen dat het er ooit nog van zou kunnen komen. Ik kon geen blogje, krantenartikeltje of boekje lezen van enthousiaste volks- en moestuinders zonder stille tranen en een onverwerkt verlangen naar modderige laarzen, kloven in handen, druipende neuzen van de kou en spierpijn van het spitten.

'Ach en wee,' grapte ik tegen Grote Pol. 'Wat jammer nou dat wij geen nabije buren of vrienden hebben met een oogstoverschot uit hun moestuin. Die je smekend vragen, met kringen onder hun ogen, áls-je-blieft een courgette aan te nemen, of een kilo aardbeien, of een emmer pruimen, of een mud aardappelen. En een bosje bloemen.' Vrienden van vrienden, dat zijn altijd de mensen met zo'n moestuin en onze vrienden, die boffen dus maar. Wij vissen altijd achter het net. Ja, af en toe krijg je eens een kilootje pruimen viavia. Van vrienden van vrienden van vrienden. Of een verdwaald aardbeiplantje, waar dan bij ons alleen wrange vruchten uit groeien. Of een doorgeschoten, bittere slakrop en vier peentjes. Maar dan houdt het ook op. Moeten we ons heil zoeken in die veel te dure supermarkt en bij de barse groentenboer. En op de markt. Maar dat valt me dan zo vies tegen telkens. Slappe sla, rotte bonen, smakeloze wortels. En duur. Dúúr!

Gisteren kregen we even bezoek. En dat bezoek liet zich ontvallen dat ze niet wist wat ze nou toch aanmoest met die vreselijk grote volkstuin van haar echtgenoot. Dat ze snijbonen had uitgedeeld en aardappelen gerooid, omdat haar man in het gips zit. En misschien, heel misschien hoor, heb ik toen wat te enthousiast en verlangend gereageerd. Want vanmorgen kregen we een pond sperziebonen, zo krakend vers dat de tranen me in de ogen sprongen. Ze zijn alweer op (net als de koffiebroodjes). Maar voor morgen hebben we snijbonen en jawel, voor overmorgen een joekel van een courgette.

De Polletjes sprongen ook de tranen in de ogen bij het zien van al dat groens. Maar om heel andere redenen. Courgette. Dat is namelijk beslist die vrucht aan de boom van kennis van goed en kwaad. Daar moet je vooral van afblijven. 'Ach en wee,' riepen ze in koor. 'Courgette, neeeeeeeeeeee hè?' Maar dat was tegen wel vier dovemansoren gezegd.