Nog een reden om toch maar geen koning(in) te worden

'Mmm,' zegt Kunstpol gelukzalig mijmerend. 'Ik denk dat ik later ook wel koningin wil worden. Dan hoef je echt niet veel te doen. Beetje lintjes doorknippen en handtekeningen zetten.'

'Nou,' zegt Grote Pol. 'Er komt heus wel wat meer bij kijken.'

'Nee hoor, zo stond het in mijn boek, bij staatsinrichting. Echt waar.' En Kunstpol citeert uit zijn hoofd wat daar zo'n beetje moet hebben gestaan, heilig overtuigd van zijn gelijk.

Parapol mengt zich in de discussie en komt met een nieuw, ijzersterk tegenargument: 'Nou, jij wilt écht geen koning worden, want dan heb je zó 250.000 vrienden op Hyves en elke keer als je dan wilt hyven, heb je zoveel vrienden online dat je computer telkens vastloopt en crasht enzo. Dat wil jij helemaal niet.'

Dat overtuigt.

Kunstpol beraadt zich momenteel op een ander toekomstig beroep.

Ken je die mop van ...

... drie havo-3 klassen die met school met een bus naar Den Haag zouden gaan?

Nee?

Ze gingen niet.
(School had te weinig bussen gehuurd, of zo.)

Afgehaakt

Ik hou zo van...

... puberzonen die hun moeder knuffelen. Omdat ze bijv. hun haar naar tevredenheid heeft geknipt. Of omdat ze een snoepje mogen.

... seringen, ze bloeien bijna!

... gouden boekjes.

... woorden.

... puberzonen die een liedje voor zich uit zingen, of fluiten, of brommen.

... vers geperst sinaasappelsap.

... met laarzen aan door de modder banjeren. Of met blote voeten, ook goed.

... puberzonen met hun APE (algemene puberale eigenschappen) en hun OOPL (Onnavolgbare en Onweerlegbare PuberLogica).

... van mijn papa en mijn mama.

... midden-in-de-vroege-morgenstond-vogelgefluit. Of in de avondschemering.

... soep.

... puberzonen die lol met elkaar maken. Of met een grote buis, waterballonnetjes, flesjes en zakmessen eindeloos experimenteren.

... stilte.

... regen.

... wind.

... met harde regen en wind op het strand lopen. En een beetje in de zee.

... zon.

... lente.

... slapen.

... Grote Pol. Tot aan de maan en terug. (Zelfs nu hij 53 is. En ja, ik zal onze liefdesgeschiedenis een keer uit de doeken doen. Maar nu niet.)

.... en nog van heel veel meer.

Van heel veel meer.

Heel veel.

Maar nu hou ik vooral van slapen.

Heel veel slapen.

Heel veel.

Slapen.

Ouder, wijzer en vooral grijzer

Grote Pol is weer 's jarig. Ja, het gaat echt veel te hard. Voor je het weet is ie officieel bejaard. Over twee jaar komen we zelfs al in aanmerking voor een seniorenwoning! Heerlijk, gelijkvloers en zonder drempels. Een drempelloos bestaan, wie droomt daar nu niet van?

Had ik ook maar niet zo'n ouwe vent moeten trouwen, maar ja, wijsheid komt met de jaren... Toen ik twaalf was, wist ik al dat Grote Pol mijn man was, kun je nagaan, hij was 26! Toen was hij natuurlijk nog erg jong en knap. Nu is hij oud en wijs, ook wat waard, overigens. Toch?

Nou ja, als hij honderd wordt, ben ik 86, dan doet dat leeftijdsverschil er niet meer zo toe. Het komt allemaal dus wel goed. Ooit.

Ik stort me weer in het feestgedruis (not) en drink nog een glas sjampoepel (holladiejee) en eet nog een bitterbal (joepiedepoepie).

En alvast bedankt voor de felicitaties die u natuurlijk allemaal gaat plaatsen bij de reacties! Ik zal ze aan hem doorgeven. Doe er vooral veel gezoen bij, daar is hij gek op, de vieze oude man.

Proost!

Afrikaans eten (Boboti)

Vandaag maakte ik Afrikaans eten. Er stond een recept in de krant en het leek me wel wat. Zo'n typisch Purperpolletje-hatseflatsovenschoteltje. Boboti, vast wel eens van gehoord, of vast al eens gegeten, want het is echt superlekker. Maar, pas op, je zit zó vol.
Parapol wilde per se op de grond eten, net zoals álle mensen óveral in Afrika. Dus Kunstpol ook. Ze zetten er een spiegel bij (om de boze geesten af te schrikken ;)) en Kunstpol trommelde zo af en toe wat op z'n bongo's. Het liefst hadden ze een rond hutje gebouwd (zodat de boze geesten zich niet in de hoek kunnen verstoppen) en een vuurpotstellage gemaakt waar ik dit stoofpotje heel authentiek in had kunnen bereiden. Met een of ander gebatikt gewaad aan, een drukke doek om mijn hoofd gewikkeld en Birkenstocks aan mijn voeten. De Polletjes hebben een ietwat vertekend beeld van Afrika, bleek dus.

Maar goed. Boboti. Hoe ik dat maakte?
Ik hatseflatste wat af:
deed een scheut olie in mijn superpan (gietijzeren stoofpan),
gooide er een grote gesnipperde ui, wat knoflook, een appel in stukjes, twee bananen in schijfjes en een ananas (uit blik) in stukjes bij en veel kerrie. Heel veel kerrie. Echt, ik kreeg een lamme arm van het schudden van dat potje.
Beetje laten bakken, beetje roeren. Met zo'n grote Afrikaanse houten spatel. Of een Nederlandse van de Blokker, dat gaat ook.
Daarna een flinke snee brood in een kwart liter melk laten weken en uitgeknepen (toen voelde ik me inderdaad even echt een Afrikaanse) en erbij in de pan gegooid, wat uit elkaar gespateld en samen met een paar ons gehakt (hoh = smeuiiger) en zout, peper en vier laurierblaadjes wat laten bakken.
En ook nog wat gedroogde abrikozen in reepjes gesneden erbij gedaan.
O ja, voor nog meer smeuiigheid een scheut ananassiroop, uit dat blikje.
In de resterende melk drie eieren losgeklopt en de helft daarvan in de pan gegoten. Lekker laten pruttelen in die kookpot.
Toen gladgestreken.
Rest van melk-eimengsel erover en flink wat amandelschaafsel eroverheen gestrooid.
Daarna met pan en al (deksel erop) in de oven gezet (160 graden) en daar gaar laten worden.
Na een tijdje een pannetje rijst gekookt, rozijnen erbij gedaan en geen koenjit (had gekund als er geen Polletjes waren die gele rijst verdenken van vieszijn).
Voor de boboti is een uurtje in de oven genoeg.

En zo zag het op mijn bord eruit. (Een te groot portie, ik zit nóg helemaal vol...)

(deze foto was ik dus eerst vergeten te plaatsen, vandaar de nieuwsgierige reactie van Baasbraal...). Maar hij was toch bewogen - van dichtbij, dat kan ik dus niet...)

De vader, de twee zonen en de vrouw met de scherpe tong

Een vader had twee zonen. De zonen hielden veel van hun vader, de vader hield veel van zijn zonen.
Het was in de dagen voordat de vader zou verjaren.
De oudste zoon besteedde een redelijk deel van zijn kapitaal aan een geschenk voor zijn vader, de jongste zoon besteedde een zeer klein deel van zijn kapitaal aan een geschenk voor zijn vader. Echter, het kapitaal van de jongste zoon was kleiner dan het kapitaal van zijn broer. Verhoudingsgewijs gaf de jongste zoon dus toch een groter deel van zijn kapitaal uit ten gerieve van zijn vader.
De moeder, de luis in de pels van de zonen, kon desondanks haar tong niet beheersen en sprak haar jongste zoon berispend toe. 'Als vader nu zóveel van jou houdt, en jij houdt zóveel van vader, dan zou je die liefde meer recht doen door meer van je bezit uit te geven aan een geschenk aan je vader.'
Waarop de jongste zoon meende zichzelf te kunnen vergelijken met de weduwe en haar penningske, en hij citeerde (min of meer):

 41 En Hij ging tegenover de offerkist zitten en zag met aandacht, hoe de schare kopergeld wierp in de offerkist. En vele rijken wierpen er veel in. 42 En er kwam een arme weduwe, die er twee koperstukjes in wierp, dat is een duit. 43 En Hij riep zijn discipelen en zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, deze arme weduwe heeft het meeste in de offerkist geworpen van allen, die er iets in geworpen hebben. 44 Want allen hebben erin geworpen van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede erin geworpen, al wat zij had, haar ganse levensonderhoud.

Het Tientje van Jet

Bijna een halfjaar geleden kreeg ik van vriendinnetje Jet dit tientje. Voor mijn verjaardag, om er wat leuks van te kopen. Ik vind dat een heul leuk cadeau. Het opent perspectieven en ik zie allerlei mogelijkheden. Ik voel me er stinkend rijk mee. Echt, u hoort hier al lezend misschien een cynische toon, maar als u het me in real life zou kunnen horen zeggen, dan zou u niets van sarcasme of cynisme ontwaren. Heus.
Maar het leuke is, is dat het Tientje van Jet nog steeds in de kast ligt, gezellig bij de bloemenbon van Grote Pol die ik nog langer geleden kreeg omdat hij zelf maar geen mooie bloemen voor me kan kopen.
Door dat Tientje van Jet word ik me eens te meer bewust van mijn weifelachtigheid, maar ook van mijn rijkdom. Beide aspecten leg ik even uit.

1. De Weifelachtigheid

Inmiddels heb ik wel wat mezelf-verwen-dingetjes gekocht, bij elkaar voor wel zo'n beetje een tientje, maar ik ben nog niet tevreden. Hier spreekt weifelachtigheid uit: zou Jet dit ook gegeven hebben? Zijn deze cadeautjes Jet-waardig? Of kan ik beter één ding van het Jettientje kopen?

Hier een foto van zo'n tientje-waard-verwen-jezelf-dingetjes, met:
- een kussentje-voor-veel-te-weinig-geld (Xenos);

- een bolletje wol (leuk voor mijn tegenwoordige haakobsessie (binnenkort volgen foto's van mijn eerste echte werkstukjes));

- een nostalgisch trommeltje waar ik gekregen restjes wol in ga bewaren (ik heb alleen geen gekregen restjes wol, dus woon je in de buurt van Huize Pollenstein: restjes wol gratis af te geven op nr. 14 ;));

- twee kettinkjes voor heul goedkoop uit een graaibak bij V&D. Ik ga ze uit elkaar peuteren en er wat nieuws van maken.

2. De Rijkdom

Maar veel leuker vind ik het om natuurlijk iets anders te kopen van dat Tientje van Jet. Iets nieuws. En als ik dat dan gekocht heb, dan heb ik het achteraf toch eigenlijk gekocht van mijn eigen geld, zodat het Tientje van Jet weer in de kast kan blijven liggen. Voor een volgende keer. En dan laat ik dus wéér dat Tientje van Jet in de kast liggen, en weer en weer. (U begrijpt het al, zie ik.) 

Zodat ik een voortdurend gevoel van rijkdom heb. Wat wil je nog meer, een eeuwigdurend Tientje van Jet!

Het is dus net het kruikje van de weduwe van Sarfath, dat Tientje van Jet.
Ik raad u allen aan ook zo'n Tientje van Jet in de kast te leggen. Of een Vijfje van de buuv, of een Twintigje van Toos, of een Snip van Zalm. Dat zal u goed doen!

Een uit-knopje zou wel handig zijn

Kunstpol zei de eerste jaren van zijn leven bar weinig. Hij was zo doof als een kwartel en toen we dat eenmaal door hadden, moest de KNO-arts er om de klipklap weer nieuwe buisjes inzetten. Parapol kletste ons toen nog de oren van het hoofd, dus de zwijgzaamheid van Kunstpol was eigenlijk een verademing.
Toen ie eenmaal begon te praten was het hek snel van de dam. Hij zei, net als elke peuter, de grappigste dingen. Eén voorbeeld: hij zag de wc-pot met daarin een plasje en een stukje toiletpapier, en zei: 'Ah, heb je d'r een papiertje om gedaan?'
Maar bij die taalontwikkeling  van Kunstpol speelden/spelen wel drie problemen:
1. Aan passieve woordenschat geen gebrek, maar om dan actief de juiste woorden te vinden was en is nog steeds wel eens een probleem. Gisteren zei hij, toen hij iets wilde aanreiken: 'Je moet het wel meteen aangeven, hoor!' Dat wij daar dan moeilijk over doen, snaptie niet. 'Je begríjpt toch wel dat ik aanpákken bedoelde? Nou dan!'
Over dit woordvindingsprobleem heb ik overigens al eens eerder een blogje geschreven.
2. En nétjes praten. Dus in het juiste geval hij of zij gebruiken, of een sterke werkwoordsvorm waar dat hoort, en niet waar dat niet hoort.
3. Met mate praten. Inderdaad, het hek is danig van de dam. Kunstpol kwekt aan één stuk door, als je hem niet stopt...

Doe je gezellig samen de afwas, krijg je een spervuur van dit soort van-de-hak-op-de-takopmerkingen en -vragen:
- weet je hoe ze in Vietnam tijdens de oorlog martelden?
- in Pompeii kun je zelfs zien hoe, toen die vulkaan, de Vesuviofzo uitbarstte, de mensen keken. Ze hadden van die rare monden. Een beetje in zo'n Griekse stand. (Duwt bovenlip richting neus.)
- Wat bedoelen ze met barbecue als mr. Bean (in de rol van rondleider in de hel) zegt: 'Adolf, ik maak dit even af, ik zie je straks bij de barbecue.'?
- Was die Franse vrouw die toen zei dat het volk dan maar cake moest eten, was dat bij de revolutie en dat soort gedoe?
- Mijn biologiedocent heeft ook een welnessding. Dat ze mensen opknapt enzo.
- etc. etc.

Ach. Hij blijft verrassend en origineel. Maar een uit-knopje zou af en toe wel handig zijn.

In de put, uit de put

Bedgeheim

Al bijna twintig jaar laait met grote regelmaat een harde strijd tussen Grote Pol en mij op. Een strijd die toch zeker eens per maand gevoerd wordt, maar liever nog zou ik 'm elke week doen woeden. Maar als puntje bij paaltje komt, zakt de moed mij weer in de schoenen en stel ik de strijd uit. Dan zeg ik dat ik moe ben, of hoofdpijn heb, dat doet het altijd goed.
Wat stom is, want als het weer gebeurd is, viel het achteraf altijd reuze mee. Dan ben ik blij dat ik het weer achter de rug hebt en weer minstens een week lang heerlijk kan genieten van de rust die het geeft.

Grote Pol heeft zelfs na twintig jaar nog moeite met de techniek. Dat is mijn grootste ergernis, dat ie het nog steeds niet gewoon aanvoelt en telkens weer geholpen moet worden. En de aanwijzingen die ik hem dan toesnauw klinken dus lang niet meer zo lieflijk als twintig jaar geleden, met als gevolg dat het allemaal nog wat langer duurt en de sfeer in de slaapkamer grimmiger en grimmiger wordt.
Welke tips ik zoal geef? 'Nee, niet daar, dáár moet ie!' En: 'Golfjes maken!' En:  'Neehee, nog niet, dát komt straks.' En: 'Draaien, draaien!' En: 'Nu kun je 'm instoppen.'

Ik heb het dus over het verschonen van ons bed.

AfKeersysteem

De Polletjes kijken graag naar Ultimate Survival, een programma op Discovery Channel. Daarin worden heel stoere mannen gefilmd die in allerlei woeste, onherbergzame gebieden weten te overleven. Ze worden uitgebreid gefilmd, dus is er een vangnet van een hele friet met frikandellenetende crew, denk ik dan... Maar goed, het lijkt allemaal net echt.
Om in leven te blijven eten en drinken deze mannen wel heel vreemde dingen en dat wordt natuurlijk uitgebreid en smeuiig in beeld gebracht. De Polletjes gruwen al van asperges en spruitjes. Kijken naar Ultimate Survival is voor hen dus als pure horror. Ze griezelen heerlijk bij het zien van die kokhalzende hunks die rauwe geitenballen eten, of vissen met blote handen vangen en met hun tanden zo het vlees van de graat afscheuren. Of sponsachtige plantjes uitknijpen om het vocht dat naar hondenbraaksel zou ruiken in hun mond te laten druppelen. Echt, The Shining kan er niet aan tippen.

Kunstpol liet dit fenomeen niet los en bedacht bij de afwas een fantastisch woord hiervoor. Hij zei: 'Ze hebben gewoon tijdelijk hun afkeersysteem uitgeschakeld, volgens mij.'
Ik hoop dat Kunstpol ook zo af en toe zijn afkeersysteem gaat uitschakelen, bijvoorbeeld als we morgen iets met champignons eten.

Feel the difference

De Polletjes voelen zich allebei niet zo lekker.

Gisterochtend zag Kunstpol al wat bleekjes, 's middags had ie een wit gezichtje en 's avonds zag ie groen. Hij had enorme hoofdpijn en werd er gewoon stilletjes van. En dat wil wat zeggen. Hij ging zelfs vroeg naar bed. Dat zegt nog meer.
Kunstpol zwelgt dan wel een beetje in die pijn. Hij ervaart het met al z'n zintuigen, al z'n poriën staan wijdopen en hij beleeft het heel intens. Een jaartje geleden zei hij, nadat hij twee dagen koorts had gehad en weinig had gegeten: 'Ik snap niet dat ik nog niet dood ben.'

Parapol is geheel anders. Hij snottert en snuift, proest, kucht en hoest blaffend en heeft waterige hooikoortsogen. Maar zegt dan na een verschrikkelijke hoestaanval waarin hij een perfecte imitatie van een astmatische zeehond gaf, en waarvan wij serieus dachten dat ie erin blééf: 'Ik geloof dat ik vanmiddag maar eens een flink eind ga hardlopen.'

Van die spulletjes djnk/ww- deel 2 en een zwijmelspulletje

We hebben nog meer spulletjes die we niet willen of kunnen wegdoen. Heel veel zelfs. De mannelijke Pollen zijn echte verzamelaars. Wat hun betreft is dit huis binnenkort een museum. Dat zou hun verzamelwoede kunnen legitimeren, denken ze, min of meer onbewust. Denk ik.

Maar goed.

Ik heb dus zelf ook nog wel wat spulletjes die ik niet weg wil of kan doen.

Eerst iets dat ik vandaag van mijn moeder kreeg en waar ik écht geen afstand van kan doen. Toverlantaarnplaatjes die uit het huis van mijn oma komen. Daar hadden ze vroeger zo'n toverlantaarn. Geweldige plaatjes! Ik weet alleen nog niet zo goed welk plekje ze krijgen. Ik denk voor het raam waar ik al eens over logde: een raam met dubbel glas... (o ja, en de foto's hieronder zijn wazig, ik weet het, maar ik kan echt niet zo goed overweg met dat kleine cameraatje van ons, volgend leerpuntje.)

Ze zijn echt mooi, hè? Heel wat beter dan die Jetix- en Nickelodeonpulp van tegenwoordig.

En dan nu wat andere spulletjes. Die een stuk minder fraai zijn. En wat móet je d'rmee? Weggooien doe ik ze niet, in elk geval, mocht u dat denken. Echt niet.

Plantjes in de vensterbank die er heel zielig uitzien. En eigenlijk heel lelijk zijn. Maar levende plantjes gooi ik niet weg. Ik geef ze hooguit geen water meer. Maar da's ook weer zo zielig, vind ik eigenlijk. Dus geef ik ze af en toe toch een plens en dan blijken ze toch nog zó te leven dat er opeens bloemetjes in komen, of zo. Ja, die plantjes zijn ook niet gek.

Een uitgelubberde en totaal versleten pyjamabroek die zooooo heerlijk zit. Maar goed, dat is ook het enige voordeel van die broek. Die broek heeft echt een verschrikkelijk gebrek aan aantrekkingskracht. Maar dat mag toch bij pyjamabroeken die zooooooo heerlijk zitten?

Een onderstel van een kinderwagen. Je ziet 'm nogal 'afgedankt' in 'het gat' in onze berging liggen, waarachter we allerlei van dit soort spulletjes ingedouwd, gestouwd en gepropt hebben. Je wilt niet weten wat voor zooi daar ligt. Tussen de spinnenwebben en de muizenkeutels.

Ooit vonden we daar, kort na de verhuizing hierheen toen die ruimte verder nog leeg was, twee mooie kolenkitten en een oude cond.oomverpakking, uit de vijftiger jaren. Waar we dat laatste toch bewaard hebben, weet ik niet meer, maar het doosje is ook een blogje waard! Het ziet er heel mooi uit, beter gedesignd dan de verpakking van tegenwoordig.

In elk geval is dat kinderwagenonderstel leuk voor de Polletjes die er alweer een paar jaar geleden een gammel karretje van maken, waarmee ze halsbrekende toeren uithaalden die ik niet wilde zien. Dat was beter voor mijn gemoedsrust en beter voor hun speelplezier.

Twee oude stoelen die ik maar in mijn stukje tuin heb gezet. Dat is overigens een stukje groeit waar nu vooral speenkruid bloeit en groeit, maar waar in de zomer geen zonnestraal door het bladerdek op kan doordringen. Dus alles gaat daar dood. Ook omdat ik niet zo trouw ben in gegieter. Maar dat las u hierboven al tussen de regels door.

Maar die stoelen gaan dus niet dood, da's wel handig. Dat staat nog wel een beetje artistiekerig. Ooit, als ik energie heb, ga ik er nog eens wat meer van maken. Een heuse schaduwtuin of zo.

Het oude huisnummerplaatje, ook uit de vijftiger jaren.

Een posterboek van miss Piggy. Maar miss Piggy heb ik in mijn hart gesloten. (Dit boek ligt overigens bij de rommelmarktspullen, dus ik ga haar gauw nog even redden voor het Koninginnedag is.)

Oeps. Ben ik nu toch net zo erg als de mannelijke Pollen?

Neeeeeeheeee.

Dat dénkt u, ik zie de twijfel wel op uw gezicht! Maar de mannelijke Pollen zijn vele malen erger, verschrikkelijker, nostalgischer, vasthoudender en sentimenteler in hun behoudzucht dan ik.

Echt.

Nee, écht!

Ik kan het, ik kan het!

Al jaren wrong en schuurde het. Frustreerde en ergerde het me. Ik verborg en verzweeg mijn gebrek aan vaardigheid angstvallig. Profileerde me als een alleskunner, maar ik wist dat het niet waar was. Diep in mijn hart. O, ik - grote leugenaar. Ik - bedrieger.
Ik kon alláng (in meer of mindere mate):

• breien (w.o. Noors en kabel-)
• punniken,
• borduren,
• macrameeën,
• kantklossen,
• allerlei leuks met kralen en draad,
• naaien,
• weven,
• patchworken,
• tapijten knopen,
• mazen,
• appliceren,
• vingerhaken en
• pompoentjes maken.
• En nog veel meer. Ook dat nog.

Maar ik kon nog niet haken. Vaak geprobeerd, met boekjes, met filmpjes, maar het lukte gewoon niet. O, en dat wrong steeds harder en erger. Ik kon het niet uitstaan van mezelf.
Het leek alsof elke blogster in mijn blogosphere het deed en de mooiste dingen haakte, MAAR IK NIET!!!! En dat kan ik dus niet hebben. Noem me ambitieus, streberig, desnoods eerzuchtig of een gefrustreerd konijn, maakt me niet uit. Ik Wilde Het Ook Kunnen.
(Net als Parapol vroeger, ik herhaal VROEGER, en nog maar een keer een herhaling: HEEL VROEGER, ook wilde afwassen. En afdrogen. En was ophangen. En strijken. Maar dat was om een heel andere reden. Hij wilde gewoon Altijd Bij Zijn Mama Zijn. Maar dat wist ie zelf nog niet. Zover was zijn zelfbeeld nog niet ontwikkeld. Maar dit terzijde.)

Gisteren, met hulp van weer maar eens een ander boekje uit de bibliotheek en wat YouTubefilmpjes lukte het dan toch eindelijk toch. En nu ben ik bezig met een eerste bloemetje. Het ziet er niet uit, de wol is smoezelig, wat plakkerig en viezig geworden, de kleuren verschrikkelijk, de steken oNreGeLMAtiG, het aantal pogingen en uithaalprocedures eindeloos, MAAR HET LUKT!!!!

En nu ga ik dus een sprei haken. Van allemaal bloemetjes. Lits-jumeauxafmetingen.

Of een zwembroek voor Grote Pol. Bij Madelief zag ik een beeldig voorbeeld. Wat zal Grote Pol blij zijn, hij is bijna jarig!

Tja, het wordt gewoon een obsessie. Als ik tijdlang niet blog, weet u waardoor het komt. (Maar gelukkig voor u is bloggen een andere obsessie geworden. Maar dit terzijde.)

Bikini's met borstjes

Vanmorgen las ik dit stukje in de krant. Scherpe foto's maken is nog een hele kunst, maar je kunt het vast wel lezen.

Goede actie van die critici. Maar ik begrijp de ouders ook niet die dit soort dingen voor hun kinderen kopen...

Van die spulletjes die je niet kunt/wilt wegdoen - deel 1

Collega T. voor haar caravannetje

Ik ben een slechte slaper. Al jaren. En sinds ik middagdut, slaap ik 's nachts nog slechter in. Ik heb een heel arsenaal aan methodes om de slaap te vatten, maar de ultieme slaapverwekker zit er niet bij. Hier een kleine greep uit mijn assortiment:

1. Ik tel schaapjes - maar als ik dan bij 45.239 ben aangekomen, besef ik dat ik ook gemakkelijk de 1.000.000 kan halen, maar dat het dan al ochtend zal zijn.
2. Ik zeg de tafel van 427 op. Maar die kan ik nu al dromen en het helpt gewoon niet.
3. Ik zeg het alfabet achterstevoren op. Zing liedjes in mijn hoofd in omgekeerde volgorde: Ni nee neorg, neorg, neorg, -ellonk, dnalellonk. Raad netaz eewt sejsaah, leeh tnamrap. (Maar dat liedje eindigt weer zo giveord...)
4. Ik span en ontspan systematisch al mijn spieren (met al dat gefysio zijn dat er tegenwoordig heel wat) - van teen tot top - maar het gevolg is dat alles gaat jeuken, dat mijn hart juist weer sneller gaat kloppen (hoort bij de ziekte) en Grote Pol zich nog woester en onrustiger omdraait en harder gaat snurken.
5. Ik bedenk drieletterige woorden, waarbij ik systematisch het hele alfabet afga. Dus van Aad (schaal) tot Zut (dwaze vrouw). Maar dan ga ik natuurlijk weer allerlei associaties leggen met de spannende en gekke woordjes die dat oplevert. Bovendien vraagt het veel te veel hersenactiviteit.
6. In het holst van de nacht ontspruiten er ook allerlei lumineuze blogideeën uit mijn brein. Maar dat is zinloos, want de volgende ochtend zijn ze vergeten en verdwenen. En dat is weer frustrerend, dus probeer ik die hersenactiviteit ook maar tijdig te stoppen.

Nu kreeg ik laatst van collega T. een goede tip. Ook zij kampt met slaapproblemen en ze vertelde dat je je dan terug moet denken aan een gelegenheid waarin je je heel ontspannen en blij voelde en dat beeld dan helemaal voor ogen moet halen. Ze vertelde er ook bij dat zij dan terugdenkt aan de keer dat ze moe en wat bezweet was van het opzetten van de caravan op een camping in Engeland en dat ze toen heerlijk op een stoel voor haar caravannetje ging zitten genieten van het uitzicht.

Nu heb ik de halve nacht liggen piekeren hoe collega T. daar nou precies voor haar caravannetje zou zitten.

1. Stoel. Een Hartman of misschien Eurotrail? Metaal? Plastic? Wit? Groen? Met een kussen?
2. Caravan. Een Adria of een Knaus? Een grote / kleine? Met of zonder boiler en vloerverwarming? Voortent?
3. Camping. Groot? Klein? **, ***, **** of wellicht *****?  Met snackbar? Speeltuintje? Riviertje? Heuvelachtig? Geen last van de eeuwige Engelse regen? P.p.p.n.?
4. Uitzicht. Inderdaad van die groene glooiende heuvels? Of fabriekspijpen? Stadje? Dorpje? Gehuchtje? Zonnetje of lichte miezer? Zat ze wellicht in de voortent, omdat het hard regende?
5. En waar was haar man H.? Naast haar op een krukje, met een biertje? Nog bezig met het chemisch toilet aansluiten? Of de inschrijving bij de campingbaas aan het regelen? Of was ie alvast een praatje met de buren aan het maken?
6. Kleding collega T. Had ze de korte broek al aan? Of zat ze wellicht in haar bikini? Of droeg ze een lekker comfortabele fleecetrui?

Ik wist het allemaal niet.

Tja.

Mmm.

En nee.

Het was niet slaapverwekkend.

Klasgenootje

Toen Kunstpol nog op de basisschool zat, had ie een klasgenootje dat hem altijd overtroefde.
Als Kunstpol blij het kleine doosje Playmobil dat hij had gekregen showde, had klasgenootje net toevallig zomaar een megagrote doos gekregen van z'n oma.
Droomde Kunstpol urenlang heerlijk weg bij het bekijken van de nieuwste gratis Legofolder, rukte klasgenootje die folder uit z'n handen en beweerde al achteloos bladerend alles, maar dan ook alles, uit die folder te bezitten. (Die heb ik, die heb ik, die heb ik niet, maar krijg ik vanmiddag als ik thuis kom, die heb ik, die heb ik, die heeft m'n zus, die heb ik...)
Of bezeten te hebben, want als Kunstpol dan bij klasgenootje thuis ging spelen, bleek klasgenootje alles nét genereus te hebben weggegeven aan een neefje. Zo'n neefje dat nog klein was, en Lego nog leuk vond. Klasgenootje was daar natuurlijk al te groot voor, met z'n zeven, acht jaar.
Ging Kunstpol twee weekjes kamperen op een boerencamping in het schone Brabant, ging klasgenootje vijf-en-een-halve week naar Italië, in een heel duur hotel met een eigen zwembad met acht glijbanen en een motorboot en een privéhelikopter en ook nog een butler. 
Sjeesde Kunstpol buiten rond op een afgebladderd skateboard met stroeve wieltjes, maar dat eigenlijk een ruimteschip was dat een tripje maakte van Mars naar Mercurius en via Pluto weer terug naar Aarde, kwam klasgenootje aan op zo'n brommertje voor verwende kindertjes. Maar dat brommertje kon eigenlijk alleen maar een brommertje zijn, als er tenminste benzine in zat. Die kon niet naar Uranus en Venus, laat staan naar de Melkweg of op bezoek bij Thunderbird 5. Die kon alleen maar herrie maken.
Zo'n klasgenootje.

Nu, op de Middelbare school, heeft Kunstpol weer zo'n klasgenootje. Hij kan helaas niet zo goed gymmen, want hij heeft last van bloedarmoede en valt dan snel flauw en dan moet hij worden opgenomen in het WKZ. Op de intensive care.
En hij heeft helaas niet z'n huiswerk gedaan, want hij moest naar de uitreiking van de Nobelprijs aan zijn moeder.
En zijn vader is Generaal in het leger, o nee, Minister van Defensie, in het volgende kabinet, hoogstwaarschijnlijk.
En klasgenootje-zelf is het enige echte jurylid van het Langenberg-scoutingsongfestival. Hij kon alleen niet hoogstpersoonlijk aanwezig zijn, maar in zijn filmstudio bekijkt en analyseert hij alle beelden en zal volgende week de absolute hoofdprijs uitreiken.
Zo'n klasgenootje.

Ik hoop dat het hierbij blijft. Dat Kunstpol later niet hoeft op te boksen tegen een buurman die in zijn garage bij zijn tweede huis in Monaco zó'n auto heeft staan. En een echte Picasso aan de muur. En ...

Annie op kisten - deel 2

Vandaag was het de dag van het tweejaarlijkse grote Langenberg-scouting-songfestival. Het ging daar weer heerlijk op z'n 'scoutings' ('Wat een puinhoop, hè?' zou André van Duin zeggen).

Kunstpol voelt zich in die gezellige, ongedwongen puinhoop helemaal thuis en genoot met volle teugen. Dat de verkenners de eerste prijs niet wonnen, vond hij ook wel weer terecht, maar aan hem heeft het niet gelegen. 'Het publiek reageerde goed op me, ze klapten keihard, jôh, en ze floten zelfs naar me,' meldde hij bij thuiskomst verguld.

Het hele festival liep hij in z'n Anniejurkje rond, dus dat heb ik ook niet voor niets genaaid.

Parapol hoopt vooral dat het nu dan ook eindelijk afgelopen is met het zingen, neuriën, zoemen, schreeuwen en krijsen van Annieliedjes hier in huis. Kunstpol vergat bijna z'n Bob Marleyfanatisme en zong de laatste tijd bijna niets anders meer dan Tomorrow en It's a hard Knock Life, in allerlei creatieve uitvoeringen. Tomorrow blijkt namelijk ook best in een soort hardrockjasje gegoten te kunnen worden.
Best leuk voor eventjes, maar we verlangden bijna terug naar de eindeloze, relaxte 'Iron, Lion, Zion-' en 'No woman, no cry-riedels'.
Hier een bewogen filmpje van het laatste liedje. Ik was er natuurlijk bij, maar de camera dan ook nog 's stilhouden met m'n vermoeide lijf, was een beetje te veel gevraagd. Ach ja, en het ligt natuurlijk ook aan de trotse moederemoties.

Bwooooeeefffff, woinwoinwoin, prrrrrrt

Parapol heeft bij een vriendje een lavalamp gezien en hij was zwaar onder de indruk. Echt vetcool vond ie 't. Vertelde hij me op de fiets naar huis. We hadden kort daarvoor én schoenen én een sweatshirt én ook nog paprikachips gekocht voor Parapol, en dat is een uitzonderlijk hoog slagingspercentage. Voor ons doen, dan. Dat bracht het spontane kind in hem boven, dus hij vertelde gezellig hoe zo'n lamp werkt:
Onder in zo'n lamp ontstaat een bel (bwooooooeeefff), die bel gaat naar boven, spat uit elkaar (woinwoinwoin) en die spatjes dwarrelen dan (prrrrrrt) naar beneden.
De hele weg naar huis bleef Parapol bwooooeeeeffwoinwoinwoinprrrrt-en.

En in Amerika, in Amerika ja, daar hebben ze dus een hele muur vol met lavalampspul. Dat gaat daar dus wel helemaal van superBWOOOEEFFFWOINWOINWOINPRRRRRTTTT!

Vetcool. Ik ben ook zwaar onder de indruk...
Met zo'n lavalamp ga je nog eens echt relaxen! Bwwwoooooeeeeefffff!Woinwoinwoin..... prrrrrrrrttttttt

Middagdut

Vandaag was ik voor het eerste gesprek op Klimmendaal, het revalidatieinstituut. En zo heerlijk: ik mag weer een middagdutje gaan doen!
Verder is het allemaal heel erg balen, hoor. 'k Ben sinds twee weken helemaal gestopt met werken, want het ging allemaal niet meer en dat doet heel veel met je. Maar ik zie gelukkig, door de ellende heen, ook alweer wat lichtpuntjes, wat ruimte, wat openingetjes. Ik mag echt even rust en afstand nemen en dat zal me heus goed gaan doen en hopelijk ook structureel wat opleveren.

En daar laat ik het hier maar even bij.
Maar.... Ik ga dus relaxen... Dus niet willen kunnen jongleren met zestien ballen, zelfs geen zeep maken, proberen te vliegen en dus neerstorten, twee keer per week me gék fysiotherapieën, twintig kilometer binnen een uur willen kunnen fietsen, 26,3 kilo willen afvallen binnen vier maanden of zo, de Nijmeegse vierdaagse willen lopen, acuut nu meteen, nee, gisteren natuurlijk, ál mijn grenzen kennen, duidelijk aangeven en respecteren. En meer van dat soort doelen die je jezelf, soms onbewust, kunt stellen!

Hoe het gaat? Nou, zó ongeveer:

Gouden (Van der) Rande(n)

(Tja. Beetje vreemde titel heeft dit berichtje. Als je mijn familienaam kent, snap je 'm wel. Maar of ie dan ook leuk is, of gewoon vreselijk vergezocht....)
Vorige week vierden we de gouden bruiloft van mijn ouders. Op de foto hierboven zie je ze zitten, met mijn tante Gerda tussen hen in (zie berichtje van 25 maart). Wow, een gouden bruiloft, dat is toch wel heel bijzonder. Het was een fijn feest, met mijn dankbare ouders in het middelpunt. Alhoewel, die twee staan nu net niet zo verschrikkelijk graag in het middelpunt van de belangstelling. Met een wijze, prachtige toespraak van mijn vader. Met neven en nichten die wel/niet op de foto wilden, met oud-Hollandse spelletjes en een Chinees buffet. Met foto's van vroeger op de beamer. Met gitaarmuziek van de jongste kleinzoon, inclusief een echte meezinger. Met een heuse toespraak van Paultje himself. ;) En dat alles in Park Sonsbeek in Arnhem waar ik wel eens vaker over heb geschreven, een speciaal plekje voor mijn ouders.

Maar die bruiloft van mijn ouders, dat was me wat, vijftig jaar geleden. Mijn opa en oma, de ouders van mijn vader, lagen in scheiding en de sfeer daar in huis was natuurlijk niet fijn. Een groot feest, ook wat betreft financiën, zat er niet in. 's Morgens even op de fiets naar het net vernieuwde stadhuis, waar je voor een habbekrats, of zelfs gratis kon trouwen. Maar vanwege de modernige nieuwigheid van het stadhuis moesten de jassen van de gasten uit. En dat kwam nu net niet zo goed uit, want mijn tantes hadden wel hun goede jassen aan, maar niet hun mooiste jurken: die hadden ze nog even netjes bewaard voor de feestelijkheden 's middags.

Mijn vader droeg een gehuurd trouwkostuum en was in de veronderstelling dat daar ook schoenen bij hoorden. Maar nee, die waren niet inbegrepen, maar de zwager van de verhuurder droeg toevallig ook maat 43, dus die schoenen werden uitgeleend.

De dag voor de bruiloft kwam mijn vader erachter dat een trouwboeket ruim van tevoren besteld had moeten worden. Hij wilde toch niet zonder boeket verschijnen, dus ging hij nog snel even naar een bloemenzaak die er nog wat van wist te maken, iets met fresia's, geloof ik. 't Is nog redelijk goed gekomen, zo te zien...

Welgeteld elf foto's mocht de fotograaf maken. Maar het bruidspaar ging wel met een trouwauto naar de kerk, die op een kippeneindafstand lag van het ouderlijk huis van mijn moeder, de rest van de familie ging dus te voet. Daarna ging het hele gezelschap weer naar het ouderlijk huis van mijn moeder, waar mijn oma voor het eten had gezorgd. Ze diende vast ook een mooie salade op, specialiteit van het huis (al is die salade eens gruwelijk mislukt omdat ze blindelings in plaats van een tube mayonaise een tube scheerschuim had gepakt).

Grote Pol en ik zijn bijna toe aan onze porseleinen bruiloft. Op internet vond ik zo'n lijstje met namen voor huwelijksverjaardagen:
1 jaar Katoenen Bruiloft
2 jaar Lederen Bruiloft
5 jaar Houten Bruiloft
6 1/4 Blikken bruiloft
10 jaar Tinnen Bruiloft
12.5 jaar Koperen Bruiloft
15 jaar Kristallen Bruiloft
20 jaar Porseleinen Bruiloft
25 jaar Zilveren Bruiloft
30 jaar Parel bruiloft
35 jaar Robijnen bruiloft
40 jaar Smaragden bruiloft

45 jaar Saffieren Bruiloft

50 jaar Gouden bruiloft

60 jaar Diamanten Bruiloft

65 jaar Briljanten Bruiloft

70 jaar Platina Bruiloft

75 jaar Albasten bruiloft

80 jaar Eiken bruiloft

Op Wikipedia een iets ander lijstje: klikklik, met ook de soms afwijkende Belgische benamingen.

Leuk voor als je een goede aanleiding zoekt om een feestje te vieren!
Want feestjes moet je vieren...