Annie op kisten - deel 2

Vandaag was het de dag van het tweejaarlijkse grote Langenberg-scouting-songfestival. Het ging daar weer heerlijk op z'n 'scoutings' ('Wat een puinhoop, hè?' zou André van Duin zeggen).

Kunstpol voelt zich in die gezellige, ongedwongen puinhoop helemaal thuis en genoot met volle teugen. Dat de verkenners de eerste prijs niet wonnen, vond hij ook wel weer terecht, maar aan hem heeft het niet gelegen. 'Het publiek reageerde goed op me, ze klapten keihard, jôh, en ze floten zelfs naar me,' meldde hij bij thuiskomst verguld.

Het hele festival liep hij in z'n Anniejurkje rond, dus dat heb ik ook niet voor niets genaaid.

Parapol hoopt vooral dat het nu dan ook eindelijk afgelopen is met het zingen, neuriën, zoemen, schreeuwen en krijsen van Annieliedjes hier in huis. Kunstpol vergat bijna z'n Bob Marleyfanatisme en zong de laatste tijd bijna niets anders meer dan Tomorrow en It's a hard Knock Life, in allerlei creatieve uitvoeringen. Tomorrow blijkt namelijk ook best in een soort hardrockjasje gegoten te kunnen worden.
Best leuk voor eventjes, maar we verlangden bijna terug naar de eindeloze, relaxte 'Iron, Lion, Zion-' en 'No woman, no cry-riedels'.
Hier een bewogen filmpje van het laatste liedje. Ik was er natuurlijk bij, maar de camera dan ook nog 's stilhouden met m'n vermoeide lijf, was een beetje te veel gevraagd. Ach ja, en het ligt natuurlijk ook aan de trotse moederemoties.