De vader, de twee zonen en de vrouw met de scherpe tong

Een vader had twee zonen. De zonen hielden veel van hun vader, de vader hield veel van zijn zonen.
Het was in de dagen voordat de vader zou verjaren.
De oudste zoon besteedde een redelijk deel van zijn kapitaal aan een geschenk voor zijn vader, de jongste zoon besteedde een zeer klein deel van zijn kapitaal aan een geschenk voor zijn vader. Echter, het kapitaal van de jongste zoon was kleiner dan het kapitaal van zijn broer. Verhoudingsgewijs gaf de jongste zoon dus toch een groter deel van zijn kapitaal uit ten gerieve van zijn vader.
De moeder, de luis in de pels van de zonen, kon desondanks haar tong niet beheersen en sprak haar jongste zoon berispend toe. 'Als vader nu zóveel van jou houdt, en jij houdt zóveel van vader, dan zou je die liefde meer recht doen door meer van je bezit uit te geven aan een geschenk aan je vader.'
Waarop de jongste zoon meende zichzelf te kunnen vergelijken met de weduwe en haar penningske, en hij citeerde (min of meer):

 41 En Hij ging tegenover de offerkist zitten en zag met aandacht, hoe de schare kopergeld wierp in de offerkist. En vele rijken wierpen er veel in. 42 En er kwam een arme weduwe, die er twee koperstukjes in wierp, dat is een duit. 43 En Hij riep zijn discipelen en zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, deze arme weduwe heeft het meeste in de offerkist geworpen van allen, die er iets in geworpen hebben. 44 Want allen hebben erin geworpen van hun overvloed, maar zij heeft van haar armoede erin geworpen, al wat zij had, haar ganse levensonderhoud.