Van die spulletjes djnk/ww- deel 2 en een zwijmelspulletje

We hebben nog meer spulletjes die we niet willen of kunnen wegdoen. Heel veel zelfs. De mannelijke Pollen zijn echte verzamelaars. Wat hun betreft is dit huis binnenkort een museum. Dat zou hun verzamelwoede kunnen legitimeren, denken ze, min of meer onbewust. Denk ik.

Maar goed.

Ik heb dus zelf ook nog wel wat spulletjes die ik niet weg wil of kan doen.

Eerst iets dat ik vandaag van mijn moeder kreeg en waar ik écht geen afstand van kan doen. Toverlantaarnplaatjes die uit het huis van mijn oma komen. Daar hadden ze vroeger zo'n toverlantaarn. Geweldige plaatjes! Ik weet alleen nog niet zo goed welk plekje ze krijgen. Ik denk voor het raam waar ik al eens over logde: een raam met dubbel glas... (o ja, en de foto's hieronder zijn wazig, ik weet het, maar ik kan echt niet zo goed overweg met dat kleine cameraatje van ons, volgend leerpuntje.)

Ze zijn echt mooi, hè? Heel wat beter dan die Jetix- en Nickelodeonpulp van tegenwoordig.

En dan nu wat andere spulletjes. Die een stuk minder fraai zijn. En wat móet je d'rmee? Weggooien doe ik ze niet, in elk geval, mocht u dat denken. Echt niet.

Plantjes in de vensterbank die er heel zielig uitzien. En eigenlijk heel lelijk zijn. Maar levende plantjes gooi ik niet weg. Ik geef ze hooguit geen water meer. Maar da's ook weer zo zielig, vind ik eigenlijk. Dus geef ik ze af en toe toch een plens en dan blijken ze toch nog zó te leven dat er opeens bloemetjes in komen, of zo. Ja, die plantjes zijn ook niet gek.

Een uitgelubberde en totaal versleten pyjamabroek die zooooo heerlijk zit. Maar goed, dat is ook het enige voordeel van die broek. Die broek heeft echt een verschrikkelijk gebrek aan aantrekkingskracht. Maar dat mag toch bij pyjamabroeken die zooooooo heerlijk zitten?

Een onderstel van een kinderwagen. Je ziet 'm nogal 'afgedankt' in 'het gat' in onze berging liggen, waarachter we allerlei van dit soort spulletjes ingedouwd, gestouwd en gepropt hebben. Je wilt niet weten wat voor zooi daar ligt. Tussen de spinnenwebben en de muizenkeutels.

Ooit vonden we daar, kort na de verhuizing hierheen toen die ruimte verder nog leeg was, twee mooie kolenkitten en een oude cond.oomverpakking, uit de vijftiger jaren. Waar we dat laatste toch bewaard hebben, weet ik niet meer, maar het doosje is ook een blogje waard! Het ziet er heel mooi uit, beter gedesignd dan de verpakking van tegenwoordig.

In elk geval is dat kinderwagenonderstel leuk voor de Polletjes die er alweer een paar jaar geleden een gammel karretje van maken, waarmee ze halsbrekende toeren uithaalden die ik niet wilde zien. Dat was beter voor mijn gemoedsrust en beter voor hun speelplezier.

Twee oude stoelen die ik maar in mijn stukje tuin heb gezet. Dat is overigens een stukje groeit waar nu vooral speenkruid bloeit en groeit, maar waar in de zomer geen zonnestraal door het bladerdek op kan doordringen. Dus alles gaat daar dood. Ook omdat ik niet zo trouw ben in gegieter. Maar dat las u hierboven al tussen de regels door.

Maar die stoelen gaan dus niet dood, da's wel handig. Dat staat nog wel een beetje artistiekerig. Ooit, als ik energie heb, ga ik er nog eens wat meer van maken. Een heuse schaduwtuin of zo.

Het oude huisnummerplaatje, ook uit de vijftiger jaren.

Een posterboek van miss Piggy. Maar miss Piggy heb ik in mijn hart gesloten. (Dit boek ligt overigens bij de rommelmarktspullen, dus ik ga haar gauw nog even redden voor het Koninginnedag is.)

Oeps. Ben ik nu toch net zo erg als de mannelijke Pollen?

Neeeeeeheeee.

Dat dénkt u, ik zie de twijfel wel op uw gezicht! Maar de mannelijke Pollen zijn vele malen erger, verschrikkelijker, nostalgischer, vasthoudender en sentimenteler in hun behoudzucht dan ik.

Echt.

Nee, écht!