DWZI moeilijke tenen

De mannelijke Pollen lopen op pijnlijke voeten het jaar uit.
Ze krijgen er behoorlijk lange tenen van ook: ze voelen zich nogal snel op hun teentjes getrapt!

Een van mijn eerste berichtjes ging over wintertenen en het is nog niet over. Straks ga ik wat klimopbladeren koken en mag Kunstpol zijn voeten in het afgekoelde kookwater doen. Misschien helpt dat.
Overigens beletten de pijn en jeuk hem niet het jaar knallend af te sluiten.

Fijne jaarwisseling allemaal!

Typisch gevalletje verkeerde rij - deel 4

(Dit heb ik laatst echt meegemaakt. Zo ongeveer dan. Ik kan me vergissen met een kropje sla, een biefstukje of wat hagelslag, maar een kniesoor die daarop let. Het gaat om de boodschap(!) erachter. Dat u dat even weet...)

Zo op het oog lijkt het de beste rij. Vrij lege winkelwagentjes, snelle caissière, korte rij.
Voor mij staat een wat ouder echtpaar. Hij met barse blik en wandelstok met plaatjes van hoge berglandschappen en grote kerken, zij met zenuwachtige krulletjes en pantoffelige schuifelschoentjes. Vrij rustig, tot er ineens bij vrouwlief paniek uitbreekt:
'Hebben we nu echt alles, Jan?'
Jan bromt: 'Je had toch een lijstje gemaakt?'
'Ja, maar ik heb het gevóel dat we iets vergeten.'
Jan kijkt nors in het luchtledige en lijkt niet te luisteren naar zijn vrouw.
'Kijk nou eens in de kar. Hij lijkt zo leeg.'
Jan werpt een vluchtige blik in de kar. Litertje melk, pak vanillevla, halfje wit, kuipje halvarine, wat plakjes voorgesneden komijnekaas, een komkommer, krop sla, twee schouderkarbonaadjes en een blik tomatensoep. Hij haalt stug z'n schouders op.
'Ja, ik weet het zeker, we vergeten wat. Ik zei nog thuis dat...'
Jan zwijgt. Vrouwlief geeft het niet op en bestudeert de inhoud van de kar grondig. Ze draait het pakje kaas om.
'Oh, heb je kómijnekaas gepakt? Ik wil gewóne kaas, Jan.'
't Blijft weer even stil. 'Nou, komijnekaas vind ík lekkerder. Maar ja. Als jij gewóne kaas wilt. Dan ruil ik het om.' Jan grist resoluut de kaas uit de kar en beent weg, vinnig tikkend met z'n stok vol reistrofeeën, naar de kaasafdeling.
Vrouwlief staart nog eens op het boodschappenlijstje en naar de inhoud van de kar en zucht diep. Haar schouders zie ik ver inzakken.
Ze mag een plaatsje opschuiven en begint alvast te redderen met de boodschappen op de band. Jan komt terug met de jonge kaas en legt het zonder iets te zeggen op de band. De caissière groet hen vriendelijk en begint rap hun spulletjes te scannen. Ik wacht op de inval van vrouwlief.
Het gaat me opeens veel te snél hier in de rij, want mevrouw is absoluut iets vergeten en ik wil nu ook weten wat dan. Ik hoop zó dat ze het zich herinnert. Maar mevrouw komt er echt niet meer op. Ze schudt haar hoofd en haar krulletjes schudden geërgerd mee om haar vergeetachtigheid.
Jan pakt zijn portemonnee uit de ruime kontzak van z'n slobberige ribbroek en betaalt het bedrag zorgvuldig met muntjes, precies gepast. 'Ziet u?' gromt hij de caissière toe. Ze knikt opgewekt en wenst hen nog een fijne dag. Jan knikt afgemeten.

Ik weet niet of die mensen nog een fijne dag zullen hebben.

Kerstvakantie=leesvakantie 2 - creatief met boeken

Leuke tip voor als de vakantie je te lang gaat duren. Je stort je in je (veel te volle) boekenkast, grist er als een gek lukraak wat boeken uit, stapelt ze, draag de titels voor en je hebt een stapeldicht gemaakt!
En dan?
Nou.
Ja.
Dan kun je er wat mee. Je fantasie op hol laten slaan. Gekke verbanden leggen enzo. Net als bij het advertentiespel van vroeger. En dat is leuk, mensen! Gewoon leuk!

Dit stapelde ik eerst:

En in stapeldichtvorm klinkt het zo:

Ziekelijk gelukkig:

het paard en de jongen

met hun

Bericht aan de rattenkoning:

Fiets!

maar...

Wat bloeit daar?

En ik deed nog een greep:

In stapeldichtvorm:

Meneer Aart,

Houd je nog een beetje van me?

ja hoor, er is...

Troost voor dames:

je kunt

1000 dingen doen in Nederland

zoveel

Publieke werken

en eens wordt

Alles nieuw

Ook leuk met kinder(boek)en! Of niet lukraak pakken, maar weloverwogen een écht verhaal/gedicht maken met boektitels.

Doe ook eens een greep!

Ook dertig jaar geleden al: kerstvakantie=leesvakantie

Toen:

Nu:

Typisch gevalletje verkeerde rij - deel 3

Ga nooit achter mij in de rij staan bij de apotheek. Ik ben daar altijd wel even bezig.... Vandaag was de apotheek bijna leeg toen we binnenkwamen en stampvol toen we ons eruit wurmden.
Ik 'mocht' overstappen van het ene medicijn op het andere. Nou, wat een feest. Moet door dit nieuwe gif twee keer per week naar het ziekenhuis om mijn bloed te laten controleren op een vreselijk nare, mogelijke bijwerking. De apotheker nam een waslijst met voorschriften met me door. Niet tegelijk met die ene andere pil. Als déze bijwerking optreedt, moet je dát doen. Geen pillen doorbreken en als je dat toch doet: de doorgebroken zijde van de pil niet aanraken. Etc.etc.
En op de doosjes een gezellige sticker:

RISICOVOLLE STOF

Maar verder gaat alles goed.

Ragoutgedoe

Het is vrijdag voor kerst. Purperpolletje is druk in de keuken. Want vóór de kerstdagen schijn je allerlei voorwerk in de keuken te moeten doen. Om superrelaxed De Dagen te kunnen beleven en zodat je al je gasten urenlang moeiteloos kunt verrassen met voorgerecht na amuse, hoofdgerecht na hors d'oeuvre, kaasplankje na tussengerechtje, dessert na appetizer aan je feestelijk gedekte tafel.
Dus. Ik deed net alsof ik ook zo'n huisvrouw ben en wij ook een traditioneel gezinnetje zijn dat zich klemvreet op die dagen.
Ik maakte een soepje voor zondag, een soepje voor zaterdag en ook nog een ragoutje voor zaterdag.

Zaterdag reden we vrolijk en goedgemutst naar mijn ouders. Wij zouden voor de lunch zorgen. Op de achterbank naast Parapol een kratje, want de kofferbak was dichtgevroren. Een vol krat met broodjes, ham, kaas, pasteibakjes, verse rucola en een pan romige soep.
En een heerlijke pan ragout.
Dacht ik.
Ik was alleen maar de servetjes vergeten.
Dacht ik.

Tot ik een helder moment had. Midden op de A12. Dat kun je soms zo hebben.
In dat heldere moment bedacht ik dat er thuis twee identieke pannen op het fornuis stonden. Een met zondagsoep en een met zaterdagragout. En dat het dus best eens kon zijn dat ik, in de stress die toch blijkbaar onherroepelijk opsteekt zo'n dag - daar helpt al dat voorwerk niets tegen -, de zondagsoep had meegegrist en niet de ragout.
En ik kreet het uit. Van schrik. Want: stel je voor. Dat zou toch eens wat zijn.
'Parapol, kijk eens snel in die pan wat erin zit,' beval ik bits. Want elke seconde telt dan.
Parapol lichtte gehoorzaam het deksel op. De geur van onze beknoflookte zondagsoep vervulde onmiddellijk de auto. In plaats van de laffe ragoutlucht, dus. En toen drong het besef dat ikzelf ook heel dómme fouten maak wel heel rauw bij me binnen. 
En ik vond het zo erg. En zo stom. En ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. En Grote Pol wilde ook al niet terug naar huis. Nee. Dat zou toch eens wat zijn.

Maar toen kwam de verlossing. Van de achterbank. Parapol bromde: 'Nou, dat is toch helemaal niet erg? Iedereen maakt wel eens een foutje. En fouten mag je maken. Volgende keer overkomt het je niet meer, weer wat geleerd. En duh. We hebben toch genoeg te eten bij ons. Dus.'

Opgelucht haalde ik adem. De ruimte die mijn kind, dat kind waarbij het grootste deel van de opvoedingsklus geklaard is, me bood, was heerlijk.
Inderdaad.
Ook ik mag fouten maken. Zelfs van mijn puberzoon.
Helemaal niet erg.

Van de andere hoek van de achterbank klonk echter gemopper. Kunstpol was het duidelijk niet met de milde houding van zijn broer eens. 'Als ik 's een keer één ding vergeet, krijg ik altijd straf. En mama maakt een Grote Fout en iedereen doet opeens net alsof het niet erg is.' En hij wreef het er nog een hele tijd in.

En mijn vader keek ook al zo teleurgesteld toen hij van die ragout hoorde.

Dus binnenkort maak ik nog een keer ragout, bij mijn ouders thuis. Een pan vol. Dan kunnen ze er weer een week van eten.

En mocht u nu ook opeens denken: 'Ja, ragout, dat zat dit jaar niet in het kerstpakket en ik heb nog wel een gaatje over...,' dan volgt hier het hatseflatsrecept. Want niets is gemakkelijker dan het maken van lekkere, laffe, zachte, blubberragout. Bovendien is het zelfgemaakt veel lekkerder dan uit zo'n blik vol conserveringsmiddelen.

Smelt wat boter of margarine in een pannetje. 20 gram of zo. Doe dan ook 20 gram bloem er in één keer bij en roer u gek. Als dat goedje een klont wordt, doet u er al roerend scheutjes bouillon (of in mijn geval water - want ik eet zoutarm) bij, tot alles een ragoutdikte aangenomen heeft. En dan gooit u er de restjes uit uw koelkast bij. Maakt niet uit wat. Er staat vast heel wat in uw koelkast, want u heeft waarschijnlijk net als ik veel te veel klaargemaakt voor De Dagen. Restje stoofvlees (vlees uit elkaar geplukt), restje kipfilet (ook uit elkaar geplukt), champignonnetjes, vis, kruiden, groenten.
En dat maakt u heel heet en dan gooit u het op een boterham of in zo'n bakje waar veel te weinig in past en eet u het snel op, want het koelt zó af.

Projectje schamel dak

Kunstpol was lekker bezig, met het knibbelknabbelhuisje dat ik kreeg.

Zo had het ongeveer moeten worden (pak even een vergrootglas):

Ik dacht nog: 'Leuk. Kunstpol geeft er misschien nog een extra kunstzinnige draai aan.' Ik verwachtte een vredig proces met als eindresultaat een paleisje met herkenbare deuren, ramen en dakpannen en wellicht een militaire touch. Want ja, het gaat hier om een Polletje.

Maar nee. Het was een en al geklieder, gemopper, voorgeproef, geplak, gestress, geëxperimenteer, gedonderjaag, plezier en gesmak in de keuken. Zo af en toe bereikten ons wanhoopskreten en daarna weer overwinningsgejuich.

En toen wassie klaar.

Het werd meer een schamel dak dan een sprookjeshuisje, hoe toepasselijk in deze tijd. Maar dan wel onder een dikke laag 'smeltende sneeuw', want het glazuur moest op en hij was toch zo lekker bezig - let ook op de kieren in het dak:

Issie niet om op te vreten?

Een foto van het aanrecht nadat Kunstpol dit project had afgerond kon ik niet maken, want ja, camera kaduuk.... (bij hoge uitzondering mocht ik de camera van Parapol lenen)

Kerst 2010

Vanmorgen in de kerk vertelde de dominee dat hij in de krant had gelezen dat het in China tegenwoordig helemaal hot is om hondenbont te dragen. Dat deed hem denken aan een berichtje dat hij las op een Amerikaans blog, getiteld: God wears skin.

Dat klinkt wel heel luguber, maar dat lijkt het evangelie wel vaker.

We zijn gewassen door Zijn bloed. Ieks.
Een man gruwelijk vermoord, voor jou en mij. En een symbool van het moordwapen hangen sommige mensen zelfs om hun nek. Jegh.
We moeten sterven om te leven. Gewoon een oproep tot suïcide...
We eten zijn lichaam en drinken zijn bloed. Jakkiebah.
Een koningszoon geboren, in het holst van de nacht, onder een schamel dak, tussen de mest van een os en een ezel, bezocht door een stelletje herders die wellicht aardig crimineel waren, want dat waren herders in die tijd nu eenmaal vaak. Scary.

God wears skin. God is mens geworden en draagt dus mensenhuid. Waarom? Omdat hij zo zielsveel van jou en mij houdt. En dat is niet scary, maar wel unbelievable en fantastic!

Bladiebladiebla (en weer géén foto)

Had ik vandaag toch een knalfoto willen plaatsen, is m'n cameraatje stuk. Ach, wat jammer nou toch, dat dat rotding nét nu dienst weigert. Helemaal stuk. Knopje ingedrukt, wil d'r niet meer uitfloepen. Weet nog niet hoe ik dat morgen ga oplossen met m'n Deze week zag ik...
Toestanden, hè?

Ik had dus vandaag samen met m'n eerste volgster, tevens lieve vriendin, gave kerstkransen gebloemschikt die zo voor minimaal €20,- per stuk verkocht hadden kunnen worden. Echt hoor, we kunnen zo bij 'oude' vriend Rein en Ria in de winkel komen werken. We werden helemaal stil van ons talent. En we vonden het persoonlijk veel mooier dan heel veel van die vreselijke kerststukkies in de winkel (ja, niet die in de winkel van Rein en Ria, die bedoel ik niet. Rein en Ria zijn oké). Want wij hebben smaak. Vinden we.
Nou ja, u moet me nu geloven op mijn woord en niet op die foto's die ik anders geplaatst had. Jahaa, nu komt het erop aan!!!

Wat ook zo jammer is, is dat mijn kersttoespraak nu dus definitief niet door kan gaan. Helaas, helaas. Ik laat u mooi in de kou staan.

En vandaag ook al geen Polletjesnieuws, want die druktemakers zijn een paar dagen uit logeren. En mensen, u wilt niet weten hoe heerlijk dat is. Het zijn schatten, hoor, maar o, soms zou je willen dat het behang los zat. Of dat je nog een rolletje extra had. Of anders een rol ducttape bij de hand had, voor die monden. Maar lawaai maken ze toch wel.

Zucht.

Morgen komen ze gelukkig weer thuis. Hoop ik echt, hoor. Want ze zijn met de trein en ze maken een reis die normaliter al drie uur duurt. Dinsdag gingen ze héén en toen deden ze er vijf uur over. Je weet het dus nooit morgen, met die sneeuw en de N.ederlandse S.poorwegen.
Misschien brengen ze de kerstnacht dus wel door op een veldbed ergens in Ahoy of zo. Vinden ze vast ook wel heel leuk.

Of zullen we ze in dat geval maar gaan halen, met de auto?

Nou. Daar slaap ik nog even een nachtje over.

Het had allemaal zo leuk, lief en aardig kunnen zijn...

Ach.

Ik had het dit jaar helemaal anders willen doen.
Attent en lief had ik willen zijn.
Kaartjes sturen, telefoontjes doen, oppeppertje hier, bloemetje daar, bezoekje bij dezen of opbeurend  mailtje aan genen.
Netjes en leuk en vooral op tijd iedereen bedanken voor verjaardagskaartjes en -cadeautjes (ik denk aan Biepmiep...), grappige kraamcadeautjes zelf maken en nog diezelfde week bezorgen / posten, weer eens een geweldig mooie kerstkaart bedenken, maken, persoonlijke wensen d'rop en versturen aan een menigte lieve mensen - van Appelscha tot Zwitserland - en echt niemand vergeten.
Vanmorgen nog. Dacht ik in het kader van Woordeloze Woensdag een persoonlijke kerstboodschap á la Beatrix te schrijven, die uit te spreken en op te nemen, compleet met gigantisch kerststuk en brandende kaars voor me op tafel en zachte en stemmige achtergrondmuziek en wat-niet-al, en dat op dit fantastische blog te knallen. Ter leering ende vermaeck van u allen. Maar vooral ook om u allen Vrede in uw huis en in uw hart te wensen, deze komende kerstdagen en in het nieuwe jaar.

Maar nee.

Geen zin, geen energie. Geen prioriteit.
Ik moest nodig breien en lunchen met Grote Pol en in een flutboek lezen.

En ondertussen worden we hier overladen met lieve kerstkaarten uit onverwachte hoek (uit Apeldoorn bijvoorbeeld. Hoe komt ze dan opeens aan ons adres??? Dank je wel, lieve Gerda!).
Gisteren kregen we een gigantisch genereus en mooi aanbod van iemand van onze gemeente, dat we afsloegen, maar een paar uurtjes later ging de deurbel en stond er een mand vol heerlijkheden op de mat.
Kregen we dit jaar een aantal prachtige bossen bloemen, een paar weken waarin het hoognodig was zomaar hulp-in-de-huishouding, een openhaard, lieve mensen om ons heen: sterke stoere mannen die in een zaterdag een laminaatvloertje legden, mensen die voor ons baden, schatten die zomaarkaartjes en gedichtjes en boekjes en dingetjes en dangetjes gaven en stuurden, en nog zoveel meer.

U begrijpt me hopelijk. Ik vind mezelf schromelijk tekortschieten. En nu wilt u misschien meteen in die reactiebox schrijven dat dat allemaal niet zo is, dat het reuze meevalt en dat u me toch al heel lief en aardig en vooral leuk vindt. Ach. Doe ook maar wat u niet laten kunt. Maar ik weet wel beter.

Bloggen. Dat doe ik dan weer wel. En daarmee schijn ik u ook een plezier te doen. Gelukkig maar.

En verder was dat idee van die kerstboodschap wel helemaal super, hè, mensen?
In plaats daarvan maar een fotootje. Ik was nog eventjes van plan dan maar Haar Hoofd te vervangen door mijn hoofd. Of door dat van mijn moeder. Maar ook dat lukte vandaag niet.

Tja.

Het had allemaal zo leuk, lief en aardig kunnen zijn....

Het beste nieuwe woord van 2010

Zo aan het eind van het jaar zijn er van die verkiezingen en wedstrijdjes. Beste oliebol, politicus, sneeuwschuiver, sportman, reclame, muggenzifter, caissière, monatoetje, nieuwskenner, neuspeuter, kaasschaaf. hit-van-alle-tijden en dicteetijger.

Hier in huis heeft Kunstpol de wedstrijd 'Het beste nieuwe Pollenwoord van 2010' met stip gewonnen. Schitterde hij een paar weken geleden al met hoeweinigheid, gisteren ontsproot een nog weer prachtiger woord uit zijn bijzondere brein.
Na het eten, volkomen out of the blue, zegt hij: 'Ik vraag me wel eens af wat de indianen enzo die nog nooit ontdekt zijn eigenlijk nu, op dit moment, denken.' We kijken hem met onze meest onbenullige blik aan, de ervaring leert namelijk dat er dan meestal een verrassende toelichting komt. Soms ook niet, hoor. Hij raaskalt ook wel eens. Best wel. Vaak zelfs.
Maar nee.
Dit keer geen geraaskal.
Kunstpol: 'Dat is wel een doordachtigheid van mij, hoor.'
En hij legt het verder uit. Met veel omhaal van woorden, want zo is Kunstpol. Maar naar die uitleg heb ik niet meer geluisterd, zo overrompeld was ik door dat fantastische woord.
Doordachtigheid

Ik geloof dat ons mooie Nederlands met dit woord nóg rijker zal worden.

Lieve, lieve lezer! Wilt u één ding voor mij doen? Wilt u mij beloven dit woord de komende 48 uur ook minstens vier keer te gebruiken? En mocht dat leuke, verrassende of verraste reacties van uw omgeving opleveren: wilt u die hieronder omschrijven in de reactiebox?

Dank voor uw aandacht.

Moordaanslag

Kom je thuis van een vermoeiende, maar prachtige wandeling door winterwonderland, kun je bijna geen 'pap' meer zeggen, zak je neer op de bank, strek je je benen, met een laatste krachtinspanning stamel je dat je wel warme chocolademelk wil en je zucht eens diep. En nog eens. Langzaam kom je weer op krachten.

Maar pas op: dan komt de ware aard van Grote Pol boven.

Hij dóet poeslief... Maakt schijnbaar toegewijd échte chocolademelk met een prutje van water, cacao en suiker, roert dat stevig door de melk en trakteert je dan op een mok dampend spul. Hij zet zelfs een schoteltje met een stukje warme amandelspijsbanketstaafkrans voor je neus  Je roert nog eens goed, want die lieverd laat altijd klontjes zitten. En dan. DAN....

Dan vis je een groot stuk scherp glas van de bodem. Als dat stuk je tong had geraakt had je zo een slagaderlijke-niet-te-stelpen-bloeding gehad. En blijken de flintertjes bovenop geen geschifte melkdingetjes te zijn, maar echte scherven. Die zo je keel hadden kunnen doorboren.

'Nee, echt niet.... Ik dacht al, vanmiddag bij de afwas, waar is dat stuk glas toch gebleven? Nee, echtecht niet, ik wist echt niet dat het in die mok zat. Nee, echt niet, heb het ook niet gemerkt bij het roeren.'

Jaaaaaja.

Typisch gevalletje verkeerde rij - deel 2

Voor de basale VerkeerdeRijTheorie verwijs ik u naar deze post.

Bij Appie moet ik uitkijken. De wachttijd valt meestal mee, het zijn allemaal snelle scanners. Maar ik wil niet bij elke caissièr(e).
Bij Appie werkt Piet. En Piet wil ik niet. Want Piet weet het altijd beter en ik ook, dus dat botst. En Piet waarschuwt altijd overal voor. En ik vind dat ik mezelf best kan waarschuwen, daar heb ik Piet niet voor nodig.
Ik laat bijvoorbeeld altijd de zakkies met appels open, want ik vind het zo'n gedoe om ze thuis dan weer open te rukken. Piet knoopt ze altijd dicht, want anders zouden de appels eruit rollen, mevrouw! Nou en?, denk ik dan. Ik vind het altijd wel gezellig staan, van die vrolijk stuiterende appeltjes op de lopende band, die grabbel ik heus wel weer bij elkaar.

Laatst was ik m'n portemonnee vergeten, zat nog in de fietstas en daar kwam ik pas achter toen ik opeens bij Piet bleek te moeten betalen. Ik had niet goed uitgekeken bij het aanschuiven in de rij, vandaar. En ik was in een zeldzaam spraakzame bui, waardoor ik te veel informatie zomaar prijsgaf.
'Nou, mevrouw, u mag wel uitkijken. O, en u heeft een nieuwe fiets? Zonder verzekering? Dan zou ik maar gauw een diefstalverzekering afsluiten,' zei Piet geschrokken. Piet moest eens weten wat ik allemaal in mijn fietstassen laat zitten. Als hij wist wat daar allemaal te halen valt, had ik hem misschien verleid het criminele pad op te gaan. Ik heb 'm dus ook maar niet verteld dat ik ook nog vergeten was mijn fiets op slot te zetten. Dat vergeetachtige heb je zo als je Prednison gebruikt. (Van mijn internist mag ik alle schuld op de Prednison schuiven, als ik de internist zelf de schuld maar niet geef. Nou, leuk hoor. Prednison blijkt inderdaad een best handig excuus voor van alles.)

Het ergste vind ik Piet als hij me voor de zoveelste keer waarschuwt voor mijn kromme bonuskaart. Al anderhalf jaar gebruik ik diverse kromme passen die het nog prima doen (dat ze krom zijn, komt ook door de Prednison!). Maar Piet vindt het een verschrikking, want stel je voor dat zo'n pas breekt. Wat dan?

Wat dan? Nou niks. Dan heb ik nog een bonuskaart. En nog een. Liggen klaar in het derde laatje.

Help me alleen onthouden waar ze liggen. En help me ook onthouden dat ik niet weer bij Piet aanschuif. Ik vergeet die dingen wel eens. Komt door de Prednison. (Of had ik dat al geschreven?)

Tenhemelschreiende muezzins

Door joods-christelijke inflatoire Oost-Galicische Asjkenaziem werd een neo-classistisch, co-existent dictee opgesteld.
En Professor Purperpol maakte daarin dertien fouten (in een aantal van de hierboven gebruikte woorden), maar was helaas al door onbezachtzaam de krant te lezen op de hoogte van de spelling van de thymotische woede,
door haar beroep wist zij het laisser faire juist te schrijven en
door haar fabuleuze geheugen vele andere woorden goed te spellen: Professor Purperpol ziet en hoort nog haar lerares Nederlands, hoe ze heette is ze dan wel weer vergeten, het woord 'consciëntieus' duidelijk articulerend, letter voor letter uitspreken.

Deze week zag ik roze sneeuw

Zo mooi: de avondschemering is in de hoge lucht al begonnen en de zon maakt de hoge takken van de bomen stralend roze. Mja. Op een foto natuurlijk niet goed vast te leggen. Zeker niet door mij (klunsfotograaf) en ons cameraatje (klunstoestelletje)...  Dit is nu typisch iets waar je gewoon heel stilletjes naar moet kijken en het tot in je diepste poriën laten doordringen.
Gelukkig kan ik nu ook eindelijk gaan geníeten van de sneeuw: ben er nu wél klaar voor, een paar weken geleden vond ik het nog echt veuls te vroeg...

Meer DWZI? Via Roos en Daan kom je nog eens ergens!

Typisch gevalletje verkeerde rij - deel 1

Iedereen schijnt het regelmatig te gebeuren: verkeerde kassa gekozen. Mij gebeurt het dus ook regelmatig. Hoe wetenschappelijk Professor Purperpol het kiezen van de juiste kassa ook aanpakt: het verkeerderijsyndroom is blijkbaar een onverklaarbare en onvermijdelijke kwestie van Pure Pech.
Wat me ook nekt bij dit syndroom is mijn eigenwijsheid. Ik ben te eigenwijs om snel tussentijds van rij te wisselen. Eens gekozen blijft gekozen. Bovendien zul je dan altijd net zien dat dát dan weer een heel verkeerde keuze was.

Gisteravond. Nog gauw even wat kopen. Kunstpol heet dus eigenlijk Luuk en bij V&D hebben ze leuke Lucky Luke dingen. Ik had kortingsstickers. En samen was dat een net betaalbare leuke combinatie.

Snel de juiste maat uit het schap gevist en naar de kassa ermee. Twee kassa's open. Linkerkassa: een oudere mevrouw met een zak waxinelichtjes. Rechterkassa: een hotemetoterige mevrouw met een echt een heule heuleboel hotemetoterige spulletjes. Wat zou u doen?

□ Links


□ Rechts

Juist, ik dus ook.
Maar.
Mevrouw had een probleem.
Want.
'Ik heb dus vorige week een rendier gekocht, het stond daar (priemt met een krom wijsvingertje in de richting van de kerstafdeling). En nu wou ik er weer één kopen, maar ze zijn op. En thuis wilde ik er een waxinelichtje indoen, maar dat paste helemaal niet. En ik heb allerlei waxinelichtjes geprobeerd. Bolsius. Van de Hema. Van de Kruidvat. Van de Blokker. Van de Albert Heijn. Van de Xenos. Van de uh... hoe heet die winkel daar ook alweer, zit naast die ene telefoonwinkel. Goh, nou, dat is toch ook wat? Zonet wist ik het nog, want ik dacht nog, ik moet het goed onthouden voor als ik bij de V&D ga vragen hoe het zit. Nou, kom, naast die telefoonwinkel en aan de andere kant zat eerst die bloemenzaak maar die is nu weg, jammer eigenlijk, want ze verkochten altijd hele verse boeketten en van die schattige kerstbakjes. Nou. Dat kan ik nou niet uitstaan van mezelf, hè? Maar goed. Die waxinelichtjes passen dus ook niet. En nu vroeg ik me af of die van jullie daar wel in passen. Maar nu zijn die rendieren op. Ik wilde er eigenlijk nog één kopen, wordt die voorraad dan niet aangevuld?' (Sterk ingekorte versie)
'Nou, nee, mevrouw, sommige artikelen zijn seizoensartikelen en die vullen we niet altijd aan.'
'Ojaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa? Nou, dat is dan ook jammer. Want het staat echt zo gezellig en één rendier alleen is ook maar niets. Die wil echt een vriendje hebben. Maar als er geen waxinelichtjes in passen, dat is ook zo raar. Goh. Hoe heette die winkel nou ook alweer? Iets met een M. Of een W. Of een klinker. Ja, het was vast een klinker. De A? Neh, ik weet het echt niet meer. O, ze zeggen wel eens dat ik oud word, maar zie ik er al zo oud uit dan?' (Sterk ingekorte versie)
Meisje: 'Ik zal wel even bellen naar de kerstafdeling of ze er meer van hebben en of ze weten of onze eigen waxinelichtjes erin passen.'
'Nou, dat zou ik heel fijn vinden, want die van Bolsius, en het Kruidvat, en Albert Heijn en de Hema en de Xenos en de Blokker en van die ene winkel, nou kom, hoe heet die nou toch. Op de Grotestraat, je weet wel?' (sterk ingekorte versie)
Het meisje belt intussen en doet echt haar best voor mevrouw. Maar nee. De rendieren zijn op. En mijn geduld ook. Bij de rechterkassa zijn inmiddels veertien, vijftien klanten geholpen en gelukkig mag ik daar voordringen.

Oude mevrouw weet misschien nog steeds de naam van die winkel niet. Maar ik wel.

Ik heb namelijk een heule heuleboel ethos. Kassa-ethos.

Tegenstrijdige belangen (generatiekloof?!)

 Vanavond op tv...

Hip met mate

Ik ben ook een beetje hip. Ja, als u mij In Het Echte Leven kent zult u dat vast niet met mij eens zijn, maar op papier lijkt het er toch echt wel op.

1. Ik heb namelijk een blog (maar dat wist u al. En bloggen schijnt meer en meer uit te raken. Twitteren is meer ín, maar daar begin ik niet aan, hoor.)
2. Een Wii.
3. Een Hyvesaccount (waarvan ik denk dat ik 'm ga opzeggen, want ik vind het maar helemaal niets. Vooral al die rare groepsuitnodigingen die ik krijg via kinderen die ik ooit in de klas heb gehad en nu mijn Hyvesvrienden zijn... Zo heb ik nog uitnodigingen staan voor de Supercooleplaatjeshyves, de Muggen zijn *** hyves, de Trek die stekker uit mn wekker want ik lig hier net zo lekkerhyves, de Ik steel potloden bij de IkeaHyves, de Slalommen tussen streepjes op de weg is cool!hyves en de  Ik-erger-me-aan-elastiekjes-die-nét-geen-3-keer-om-je-haar-kunnen-Hyves. Nou, daar zat ik echt op te wachten.)
4. Ik hou ook van de muziek van U2, dit tot grote verbazing van Kunstpol die onlangs ook heeft ontdekt dat hij U2 goed vindt en van zijn stoel viel toen hij merkte dat ik een flink aantal nummers zó kan meezingen. Hij dacht dat ik alleen van Bach zou houden.

5. En last but not least: ik zit ook al op Facebook! (ksnaperalleennognietveelvan, veelteveelmogelijkheden...)

Verder houdt het wel op met de hippigheid, hoor. O ja. Ik heb ook nog een mobiele telefoon. Maar die is uit het jaar 0, nog onhipper dan een koelkastmodel en je kunt er niets mee. Behalve bellen dan. Maar dat doe ik ook al nooit. Ik moet altijd denken aan de 'mobiele telefoon' van B100 in een hele oude serie van Bassie en Adriaan als ik dat ding gebruik.

Altijd wat te wensen....

... laat dat duidelijk zijn. Janee, ik heb zelfs steeds meer wensen. Immateriële wensen. Diepe dingen waar ik steeds meer naar, hoe zeg je dat, ... verlang? Nee, verlangen is veel te zwak uitgedrukt... Zucht? hunker? honger? reikhals? smacht! Ik smacht.

Maar materieel gezien word ik steeds tevredener. Ik heb zoveel.
Een Wii waar we veel lol aan beleven.
Bijna een goed hoofdkussen, want mijn testkussen bevalt best.
Een warm bed,
een fijne bank,
een bibliotheekabonnement,
een broodbakmachine, bendes meel, water, gist, zout en wat olie.
Medicijnen die zorgen dat ik leef.
87 volgers.
Een fijne fiets.
Een auto (vijftien jaar oud, met deuken) met chauffeur (53 jaar oud, met bril, steunzolen, slecht gehoor en rijbewijs, maar wel heel lief. Heel lief en goed voor mij! Om zo ontzettend diep en veel van te houden) en af en toe Polletjes op de achterbank (ook zo lief en soms zo vervelend. Zo ontzettend lief en vervelend en lastig en gehoorzaam en luidruchtig en grappig en zichzelf om voor altijd hartstochtelijk veel van te houden).
Een simpel huisje met genoeg ruimte en mogelijkheden voor eenvoudige Pollen. En een prachtig uitzicht.

En sinds vandaag heb ik ook
- tatatatadaaaa!!!-
-tromgeroffel-
-{ik hang even de vlag uit, ben zo terug}-
wéér een Gouden boekje van de originele uitgaves van Bezige Bij erbij. Het een-na-laatste Gouden boekje dat ik nog zocht. Via Marktplaats gekocht.

Toontje m'n zoontje, heettie. En Toontje m'n zoontje is zeldzaam, zeldzaam gaaf, zeldzaam mooi en lollig. En ik heb 'm nu dus.

Nu 'moet' ik er nog één. Tobias zoekt plezier. Nog zeldzamer en gewilder issie. Dus dames (heren ook): u weet wat u te doen staat op de eerstvolgende rommelmarkt/boekenfair/zolderverkoop/bibliotheek-afgeschreven-boeken-uitverkoop.

En dan?
Ja. Jahaa. Tja. Poeh. Nou.
Dan heb ik 'ze' allemaal.
Dus.
Op de kast. Op een rijtje.
Hebbenhebbenhebben.

Dan hoef ik daarna ook echt niet weer met een nieuwe verzameling bezig te gaan, want eigenlijk, heel stiekem, begrijp ik dat verzamelen niet zo.

En verder heb ik dus een rijtje immateriële wensen. Versmachtingen. Hunkeringen. Heel Heel Diepe Verlangens. Maar daar zal ik u niet mee lastig vallen. Daarvoor moet ik bij een heel ander loket zijn.

Waar begint ie aan?

Kunstpol wil geld hebben. Om zo af en toe zichzelf eens iets te geven. Dat schijnt hard nodig te zijn. Parapol is rijk in zijn ogen, want die heeft een folderwijk en verdient daar zo goed mee, dat hij zichzelf regelmatig verwent met allerhande geschenken.
225 dunne reclamepakketjes rondbrengen per week, waarvan een groot deel in flats en een verzorgingshuis en daarmee € 16,- per keer opstrijken, da's een leuk baantje. Daar kan vakken vullen niet tegenop.
Parapol doet leuke dingen met dat geld. Zo maakte hij eens een parachutesprong en koopt hij via Marktplaats allerlei spullen uit de Tweede Wereldoorlog. (Voor het ooit op te richten museum. Nou, volgens mij kan hij allang beginnen, als je de hoeveelheid zooi op z'n kamer eens inventariseert. Er past veel in zo'n hokkie van 2.25x2 meter.)

Vrij veel van wat Parapol mooi vindt, doet, wil en kan, wil Kunstpol ook vinden, doen, willen en kunnen. Da's al minder dan het was, want vroeger wilde Kunstpol letterlijk ALLES wat Parapol deed/kreeg/vond/wilde/kon ook. Op hetzelfde moment naar de wc (terwijl hij alles nog lekker in zijn luier deed), op hetzelfde moment leren lezen, fietsen, voorgelezen worden, op schoot bij papa/mama/opa/oma, zwemdiploma halen, hetzelfde groeistreepje op de kast. Als het aan Kunstpol lag, was hij een kloon van z'n grote broer.

Daar is hij gelukkig wel iets van teruggekomen. Kunstpol zit niet te wachten op de hoeveelheid huiswerk van Parapol, op het eten van tomatensoep en op al dat sportieve gedoe van zijn grote broer. Kunstpol doet het allemaal graag wat kalmer aan. Maar net zoveel geld hebben, dat wil hij wel.

Dus hij zocht ook een gemakkelijk krantenbaantje. Het liefst had hij natuurlijk de folderwijk van Parapol overgenomen, maar daar trapte Parapol niet in. Vandaag had Kunstpol een heus sollicitatiegesprek en hij is aangenomen. Vanaf januari gaat Kunstpol op vrijdag ons plaatselijk sufferdje bezorgen en verdient daarmee zo'n beetje evenveel als Parapol.
Maar.
Het gaat om ZESHONDERD adressen. Da's bijna drie keer zo veel als Parapol doet. En hij moet ook af en toe nog folders invouwen. En dan dus nog steeds evenveel verdienen.

En ik zie Kunstpol al fietstassen inladen, waarbij die fiets 85 keer omvalt.
En ik zie Kunstpol al wegfietsen, waarbij hij met z'n volle (lichtveder)gewicht op het stuur zal moeten leunen om het voorwiel de straat te laten raken.
En ik zie Kunstpol al bezorgen, waarbij hij voortdurend vergeet waar en hoe die wijk ook alweer was en welke brievenbus hij moet overslaan (nee-nee) en waar hij ook alweer gebleven was.
En ik zie Kunstpol al lopen, waarbij hij zijn normale tempo van 2 km/u aanhoudt.

ZESHONDERD kranten, met af en toe ook nog 's een folder erin te vouwen, binnen een paar uur te bezorgen. En dan praten we over krantjes waar ook nog eens géén nieuws in staat. (Nou ja. Die folders van Parapol gaan al helemaal nergens over.)

Ben ik nu te sceptisch? Te bezorgd? Te pessimistisch?
Vast wel. Kunstpol kan veel meer dan ik denk. Blijkt telkens weer.
Misschien wordt Kunstpol nu wel heel snel groot. Kan ie eindelijk z'n groeistreepje op de kast op dezelfde hoogte als Parapol zetten.

Deze week zag ik twee domme vogeltjes

Meer DWZI via Roos en Daan!

Jong talentje

't Filmpje duurt even, maar, o, wat is ze goed!

Vandaag precies zestien jaar moeder van dit geweldige ventje!

Ik heb mij verwend

Dit is weer een berichtje van niets. Het gaat alleen over me, myself and I, en dat komt misschien wel heel zelfzuchtig over. Nou ja, dat ben ik ook. Ziet u ook eens mijn ware aard. Of niet, want u hoeft niet door te lezen. De keus is aan u. Ik heb u gewaarschuwd, aan mij ligt het niet.

Gewapend met enveloppen met geld, boekenbon, bloemenbon en cadeaubon ging ik vandaag maar eens wat knopen doorhakken. Ik had een heel bedrag bij elkaar verzameld aan verjaardagsgeld en ja, dat moest toch maar eens worden uitgegeven. Aan mijzelf, dus. En nu eens niet aan Polletjes, vriendjes of vriendinnetjes en aanverwanten.
Maar ik ben nogal een weifelachtig type, dus vroeg ik me al weken af of ik er
a. een Wii Fit (met balanceboard) van zou kopen (nadeel: zo'n board schijnt je meteen te wegen en ik wil niet telkens met mijn gewicht geconfronteerd worden. Overigens heb ik geen overgewicht, maar onderlengte, laat dat duidelijk zijn.)
b. een duur hoofdkussen van zou kopen. Al jaren worstel ik met goedkope kussentjes. Ik wurm er mijn armen onder om het juiste volume te krijgen, maar dat voelt zo hard, ik vouw het dubbel, maar dan issie weer zo propperig, ik draai het vijf keer per nacht om om weer wat frissigs tegen mijn Prednisonwangetjes te voelen, ik schud het op, maar binnen vier tellen is het weer zo plat als een dubbeltje. Kortom, ik ben er 's nachts maar druk mee. En van slapen komt het maar niet.
c. verschillende kleinere dingetjes van zou kopen. Van die cadeautjes die wel op een mentaal verlanglijstje staan, maar niet uit te drukken zijn in: deegroller, Hema, derde gangpad links, hout, € 6,95. Nee, meer van die vage dingen. Een fijne theepot, bijvoorbeeld. Iets om lekker te kunnen ontspannen. Een goed boek.

Ik besloot tot plan c. Ik kocht een tuniek (afgeprijsd natuurlijk!), een dubbelwandige theepot met filter (afgeprijsd natuurlijk!), een T-shirt (afgeprijsd natuurlijk!), Dorrestijns Natuurgids (met de boekenbon) en wol voor een nieuw te breien trui. En toen had ik nog een bult geld over. En een cadeaubon. En een bloemenbon. Dus ik voel me rijk. Heel rijk. Echt waar, je kunt me blijer maken met een tientje in mijn speciale geheime cadeaubonnenjaszak, dan met € 100,- belastinggeld terug. Ergens op een bankrekening. Maar daar heb ik al eens over gelogd. Van dat tientje heb ik overigens deze gekocht. En van het ernaar kijken word ik nog steeds elke dag weer een beetje blij en dat komt goed uit, want zo blij ben ik eigenlijk niet.

Maar goed. Ik had dus zoveel geld over, dat ik een echte beddenwinkel binnenstapte. En ik liet me informeren. Dat is heel wat, hoor, want Purperpolletje zoekt het graag allemaal zelf uit. Ik zocht een kussen uit, ging lekker proefliggen daar middenin die winkel (dat ik ook heel wat voor een Purperpolletje) en kreeg een testkussen mee naar huis. En als dat bevalt, geef ik zo nog eens een bom duiten uit aan dat kussen, want goede nachtrust is toch ook wel heel fijn.

Wens me maar welterusten! Dan wens ik u ook van harte een goede nachtrust. Zo aardig ben ik nu ook wel weer.

Beïnvloedbare moeder- en vaderharten

Het ene feest is nog niet voorbij, of voor een volgend feest worden alweer druk voorbereidingen getroffen. Want stel je voor. Je bent een Polletje en je hebt nog niet de volle zekerheid dat je met oud & nieuw vuurwerk mag afsteken. Dat is wat!
Alles wordt uit de kast gehaald om ons te vermurwen: ons jongste Polletje wil namelijk ook dolgraag eens goed met rotjes, shocks, ratelbanden, kanonslagen en wat dies meer zij in de weer.

Maar.
Mijn afkeer voor vuurwerk is zooooo groot.
En die van Grote Pol zoooooooooooooo groot.
En voor knalvuurwerk mag u de hoeveelheid o's hierboven minimaal nog eens verdubbelen.
Maar Kunstpol heeft ook wel door dat er ook nog een moederhart is.
En een vaderhart.
En die harten schijnen toch een boel te begrijpen, er schijnt zelfs overheen gestreken te kunnen worden. Heel soms.
Vooral dat vaderhart, dat moet toch beïnvloedbaar zijn, want vader is vroeger ook jong(en) geweest en blijkt zélfs in een heel grijs verleden rotjes te hebben afgestoken. En, ja, we hebben het hier écht over Grote Pol, de principalist en tevens non-conformist.
Dus Kunstpol voelt ruimte. En die ruimte dient vergroot te worden voordat de vuurwerkverkoop echt begint. Dat duurt nog 23 nachtjes, dus de tijd dringt.
De argumenten vóor vliegen ons om de oren:

1. als je er jong mee begint, kun je er juist beter mee omgaan (Jaja, zeggen wij dan, dat zeggen al die ouders ook die hun kinderen al op jonge leeftijd thuis alcohol laten drinken, in een omgeving waarin het gecontroleerd kan worden. Hah.Die kennen we.);
2. als ik knalvuurwerk mag, ben ik heel lief. En lekker buiten, da's toch gezond? En lekker rustig in huis, hoor mam;
3. als ik knalvuurwerk mag, zal ik het niet voor het huis afsteken. Da's ook lekker rustig en stil voor jullie;
4. ik hoef niet heel veel knalvuurwerk, hoor. Er zitten maar 200 rotjes in een doosje;
5. knalvuurwerk is goedkoop, dan hoef je me ook geen zakgeldverhoging te geven;
6. als ik knalvuurwerk mag, zal ik de straat goed vegen, daar wordt het juist extra netjes van;
7. het is gewoon erfelijk. Jongens móeten op een bepaalde leeftijd wel knalvuurwerk, dat is goed voor hun ontwikkeling;
8. álle kinderen mogen knalvuurwerk, zelfs buurtkleuter mag het al;
9. dat is gewoon leuk voor kinderen zoals ik: bang bang fjieuw. En BANGBANGPRRRRRRROET, en sommige doen IIIIIIIIEEEEUWBANG!!!!, maar helemaal niet zo hard, hoor. En er komt ook nog siervuurwerk uit, dat vind jij toch wel mooi?

En als klap op de vuurpijl bracht hij er nog een woordgrap in, dat doet het altijd het beste hier in huize Pollenstein: 'Het gaat niet om een hoeVEELheid, maar om een hoeWEINIGheid.'

Maar Grote Pol en ik moeten er toch nog een nachtje over slapen. Of liever nog: 26 nachtjes.

Het was weer een heerlijk avondje

Eindelijk, éin-de-lijk was het dan echt pakjesavond. En eindelijk, éindelijk waren dan alle surprises en gedichten af. De makkers hadden ook eindelijk, éindelijk hun wild geraas gestaakt, want vol verwachting klopte de hele dag hun hart al, en dat slaat op je gedrag. 'Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe,' dreigde ik nog aan tafel, maar dat maakte geen indruk. Ze zaten niet bepaald 'even recht,' maar ze dansten en sprongen en waren zo blij. Dertien en bijna zestien jaar oud. Nou ja.
Pakjesavond was in huize Pollenstein verder heel saai en rustig dit jaar: we vierden het gewoon met z'n viertjes. Dus al snel was duidelijk wie wie had, behalve bij Kunstpol die maar bang bleef dat de onhandige Grote Pol 'hem had'. Grote Pol vond zelf dat ie geen snars terecht had gebracht van z'n surprise, maar het viel best mee, hoor.

Ik mocht er bijna geen foto's van maken, want de Polletjes kennen hun moeder inmiddels wel: 'Jij zet ook álles op het wereldwijde web, zeg...' Maar ik deed natuurlijk net alsof het gewone foto's waren voor het familiearchief. Maar ja. Ons familiearchief ligt ook zo'n beetje op straat (lees: op purperpol.blogspot.com).  Behalve de gedichten, die publiceer ik lekker niet.

Komen de surprises.

Parapol kreeg van Grote Pol een vooroorlogse kepi. Met een mooi gedicht natuurlijk. Waarbij het logische verband tussen zo'n ouderwetse kepi, een stel nieuwe pantoffels met een moderne Wii (ook al weer ruim twee jaar oud, overigens) duidelijk werd aangetoond.

Grote Pol werd verblijd met een originele, science fictionachtige Thunderbirdsbril. Met bloed, zweet, tranen en heel veel liefde gemaakt door Kunstpol.

Parapol ontwierp voor mij een privévertrek met verdieping (niet op de foto) om heerlijk tot rust te kunnen komen. Compleet met harp, kacheltje, zachte bank, laptoppie, mooi uitzicht, Wii, televisie en comfortabel bed.

En voor Kunstpol, die sinds kort zijn eerste wankele (en pijnlijke) schreden op het gitaar-leren-spelen-pad zet, maakte ik een knuffelbare, zachte gitaar, een weldaad voor zijn getergde vingertoppen. Met snaren van snoep (inclusief een kilodoos reservesnaren) en een notenboek (met reservenootjes).

En ik ben best een beetje erg trots op mijn min of meer creatieve Pollen.
En op mijn gitaar.

Staaltje puberhumor

Stukje gesprek:

Ik: Nee, wij eten vanavond samen.
Parapol: Kun je dat ook al eten dan? Is dat lekker?
Ik: Nou, dat is vooral lekker rustig.
Parapol: Eet je nu weer 'rustig'? Ik dacht dat jullie 'samen' zouden eten.

(En dit soort opmerkingen worden soms dus de hele dag door gemaakt.)

Deze week zag ik een oude rolstoel

Voor meer DWZI: ga naar Daan of Roos!

Surprises en dat ook nog leuk vinden

Elk jaar trappen we er weer in. Niet in de hondenpoep, dat doen wij Pollen nooit. We hadden een tijdje geleden vriendburen en die kinderen van hen trapten elke dag wel in de hondenpoep, en de Polletjes dus echt nooit. Dat was eigenlijk best heel grappig, vonden wij, zeker als we vriendbuuf wéér met hun speciale poepgieter en poepstokje bezig zag tussen de ribbels van hun schoenenzolen. Maar onze vriendburen vonden het niet leuk. Maar dit terzijde.

Waar trappen we dan wel in? In 'gezellig' lootjes trekken dan dus surprises moeten maken. Want dat vinden de Polletjes zo leuk. Dit jaar waren we er vroeg bij, want ik dacht dat dat zou schelen. Niet dus.
Nou ja. Winst is wel dat Kunstpol meteen ijverig begon en dat Parapol op schema ligt. Maar Parapol ligt altijd op schema, als je hem mag geloven. En dat Kunstpol al bijna twee maanden werkt aan zijn surprise, hoeft niet te betekenen dat ie zondag ook echt af is. Want het gaat hier om Kunstpol, wiens zwakste kant plannen is en wiens sterkste kant dromen is. Het kan best zijn dat hij nog in de papiermaché-aanmaakfase zit. Of dat ie twee regels van z'n gedicht af heeft. Of dat ie al een doos heeft die hij e-ven-tu-eel gebruikt zou kunnen gaan gebruiken geworden geworden.

Groot probleem is dat Grote Pol niet handig is. Wel creatief met woorden, dat wel, de mooiste gedichten komen altijd van zijn hand, maar creatief met kurk, dozen, wc-rollen, touwtjes, ballonnen en danoontjebakjes, nee. Dat niet. Integendeel. Gisteren kreeg ik zelfs een mail van hem op mijn werk. Dat er geen enkel grapje of kusje of ander liefs in staat, spreekt boekdelen. Hier was een Man in Grote Nood:

Hoi,



Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen surprises kan maken.


Het lukt niet.


Kun je, om mij te redden, een lange nietmachine van school meenemen?


Zonder dat ding gaat het echt niet meer lukken, en met dat ding nog een heel klein beetje.



Wat mij betreft doen we volgend jaar geen surprises meer!


Grote Pol

Ander probleem is dat ik te veel ideeën heb. Inmiddels heb ik er met moeite één uitgekozen, er 25 verworpen en nu moet ikvlugvlug morgen en overmorgen alles assembleren. Maar dat gaat wel lukken. Dat wel. Want ik ben creatief genoeg. Maar leuk is het niet.
Zoveel ideeën hebben, da's ook niet leuk, hoor.

Nee, volgend jaar doen we het niet meer.

Denk ik.

To hork or not to hork

Ja, sorry hoor. Ik heb zo af en toe wel eens iets geschreven over Grote Pol. Dat moet ik herroepen en snel ook. Ik schreef over stille hinten, minder stille hinten, subtiele vragen en opmerkingen en zelfs duidelijke aanwijzingen en hulpgeroep waarvoor Grote Pol ongevoelig, doof en blind zou zijn.

Maar dat blijkt niet zo te zijn.

Grote Pol is wél gevoelig, ontzettend hulpvaardig, innemend en attent.
Dat u het even weet. En dat u niet denkt: achach, die arme Purperpol, die al zo lang getrouwd is met zo'n hork, wat hebben we daar een medelijden mee.

Want wat is het geval?

Gisteren stond ik op met voor de zoveelste dag achter elkaar stinkende hoofdpijn. Grote Pol zág het meteen. Dat was een punt op de scorelijst voor nonhorkerigheid.

Toen vroeg hij zachtjes: 'Kun je wel werken?

Daarmee scoorde hij nóg een punt. Dat waren er al twee, binnen een minuut.

Daarna zei hij, op precies de goede toon (want zoiets kan ook heel verkeerd vallen): '' Vergeet je medicijnen niet, hè?'

Drie punten al!

En toen, beste mensen, ik kan het nog steeds bijna niet geloven, toen dééd hij iets voor mij. Zomaar, helemaal uit zichzelf, zonder dat ik erom vroeg. Een grote daad van zelfopoffering was het. Iets waarvan ik wel even hoopte dat hij het zou doen. Maar terwijl die hoopvolle gedachte bij me opkwam, onder een vluchtige tandenpoetsbeurt, verwierp ik die gedachte ook weer meteen, want ik blijf altijd en immer realistisch.

Wat was het geval? Wij wonen in een maisonnette en in onze semikelder staan onze fietsen. En bij de ingang van die berging waren er mannetjes bezig. Met bladblazers. En als er iets is waar wij een grote hekel aan hebben is het wel herrie. Meer in het bijzonder: herrie van bladblazende mannetjes. Grote Pol omdat hij lawaaidoof is, en ik omdat ik gewoon een hekel heb aan herrie en bijna altijd hoofdpijn heb. En gisteren helemaal. Toen ik opstond hoorde ik de bladblazende mannetjes aankomen en de moed zonk me al in m'n pantoffeltjes. Geen goed begin van de dag. Zo'n hobbeltje als mijn fiets door de herrie heen uit de berging halen, kan op de vroege ochtend voor een Purperpol als ik een Mount Everest lijken.

En u raadt het al. Wat had Grote Pol gedaan? Stiekem, toen ik mijn tanden poetste? Mijn fiets opgehaald uit de berging! Helemaal op eigen initiatief!

Dat verdient een punt en nog een bonuspunt erbij!!! 5 punten!!!!

Yahtzee, bingo, love game, strike!

HOLE IN ONE!!!!

Grote Pol is nu officieel een NON-HORK! Hoera voor Grote Pol en hoera voor Purperpol!

Jeuh!

Ik vlieg. Blijkbaar.

Het gaat me dit jaar veel te snel.

Voor ik wist, was het alweer zomer, terwijl ik de lente nog maar amper geroken had.

Heb ik het prille acaciagroen wel ademloos genoeg bewonderd? Heb ik wel jonge vogeltjes zien uitvliegen en lammetjes zien dartelen? Heb ik wel asperges gegeten? De merels hun avondlied wel laten zingen? De roze bloesem van de bomen, was die niet wegverwaaid voor ik uitgenoten was? Het graan was alweer rijp en droog en geel voor ik mijn ogen kon laten verdrinken in het puurste groen dat er bestaat.

Voor ik het wist, was het alweer herfst, terwijl ik met de zinderende zomer nog maar veel te weinig meegezinderd had.

Ik had geen tijd gehad de langste zonnebloem te vinden, het koudste ijsje te likken en ladingen aardbeien en tomaten te snoepen, door de warme, broedende zomerlucht te worden overvallen als je uit het koele schaduwbos komt gefietst, weg te suffen op een deken in het bos terwijl de vliegen om je heen gonzen en tot 's avonds laat met een boek, een kaarsje en een wijntje buiten te zitten.

Voor ik het wist, sneeuwde het en was het winters koud, terwijl de herfst nog maar net begonnen was.

Ik was nog niet gestruikeld over de eikels, had me nog niet geprikt aan de kastanjebolsters, had nog lang niet genoeg paddenstoelen-in-alle-kleuren-van-de-regenboog gezien en de bomen waren zomaar opeens kaal, terwijl ik nog geen vallende-blaadjes-als-was-het-regen had gezien. Alles is al grijs en grauw, terwijl ik de kleuren van de herfst nog niet geschilderd heb.

Het gaat me dit jaar veel en veel te snel.

Maar:
'De tijd vliegt niet, wij vliegen.'

Sokken vs ouwe meuk

De Polletjes maken zich grote zorgen.
Sinterklaas schijnt nog maar één cadeautje voor hen te hebben gekocht en ze willen zo graag dat die goede man dit jaar allerlei onmogelijke wensen van ze vervult. 'Kunnen jullie niet wat NORMÁÁLS vragen?' vraag ik smekend. Maar nee. Dat kunnen ze niet.
Sokken, pyjama's en onderbroeken, dáár zitten ze niet op te wachten.
'En daar word je ook niet populair van,' zeggen ze dreigend. Zijzelf niet en Sinterklaas al helemaal niet. Stel je voor dat je op school moet vertellen dat jouw sint niet verder dan de bakken met ondergoed in de HEMA en de sokkenafdeling van V&D kwam... Populair zijn, dat willen we allemaal, dus ook hun eigen Sinterklaas zou dat zeker moeten willen. En daarbij kijken ze me indringend aan. Alsof ik zelf Sinterklaas ben.
En ja, je schijnt pas echt indruk te maken als je op school kunt vertellen dat je de Wii Mario games hebt gekregen. Of mooier en veel indrukwekkender nog: WO-II bodemvondsten of NSB-zegeltjes. Daar word je pas echt INTERESSANT van. Denken ze. Volgens mij vindt de gemiddelde puber van tegenwoordig heel andere dingen kapot gaaf en zijn de Polletjes verre van gemiddelde pubers. Maar goed.
'Nou,' zeg ik gevat, 'in de oorlog, toen de NSB-zegeltjes op straat voor het oprapen lagen, zouden de kindertjes juist verguld geweest zijn met nieuwe sokken en frisse onderbroeken. Dus, als je je echt wilt verplaatsen in de belevingswereld van die kindertjes, zou je ook dolblij moeten zijn met een nieuwe pyjama of een fijne, gebreide trui.' 
Maar dit soort PABO-prietpraat is niet aan de Pollenoren besteed. Ze schudden misprijzend hun hoofd, dus ik ga nog even door, zwijgen is niet echt mijn sterkste kant: 'Toen ik 11 werd, kreeg ik een kamille-deodorantstick en een bijbel voor mijn verjaardag. Ik zat op een openbare school waar geloven de ergste zonde was die je kon begaan en ik moest toch 's morgens in de kring vertellen wat ik had gekregen. Dat vond ik niet bepaald cool en al zeker niet vet.'
Het is even stil. Heel even.
Dan denken de Polletjes een nieuwe ijzersterke troef in handen te hebben: 'Jij zegt altijd dat je jezelf niet moet vergelijken met anderen. Wat jou is aangedaan hoef je ons toch niet aan te doen? Wij willen nu eenmaal deze cadeaus, wij zijn nu eenmaal origineel en creatief. Dat moet je waarderen.'

Huh? Wie? Ik? Ik ben toch zeker Sinterklaas niet?

Nog zo'n hatseflatsrecept van Purperpol: moussaka

Troosteten vind ik het. Maar niet met Polletjes in de buurt, want dat is geen fijne combinatie. Aubergine én champignons gaan erin en dat is echt te veel van het slechte, volgens Kunstpol. Kunstpol heeft so wie so een groot probleem met spruitjes, aubergines en champignons. Het is allemaal een pot nat bij hem en hij noemt ze steevast dan ook alledrie spruitjes.
Zo eten we wel eens pasta met schijfjes spruitjes, laten courgettes in de ratatouille zich prima combineren met in lange plakken gesneden spruitjes, zijn spruitjes het hoofdbestanddeel van champignonsoep in huize Pollenstein en groeien spruitjes in de herfst in het bos en wonen er kabouters in.
Gelukkig hebben we een oplossing gevonden. Spruitjes in de stamppot kun je behoorlijk onherkenbaar maken en met een lading knoflook, oude kaas, cashewnoten en creme fraiche vinden de Polletjes en ook Grote Pol en ik het ook nog te eten.
Het champignon- en aubergineprobleem was lastiger op te lossen. Daarvoor hebben we nu de zaterdagavond uitgevonden. We schepen de Polletjes af met een diepvriespizza, broodjes hamburger of een lading poffertjes, bonjouren ze dan vrolijk weg naar elders en eten samen ongestoord héle vieze dingen. Zoals moussaka, want soms snák ik naar een echte champignon, gestoofd in een sloot witte wijn. Of andere grotemensendingen waar de Polletjes zich nog lang niet groot genoeg voor voelen. Soms denk ik wel eens dat ze nooit, maar dan ook nóóit, volwassen zullen worden op culinair gebied. Die jongens eten op hun veertigste nog steeds het liefst de goedkoopste diepvriespizza of een frietje waterfiets. Geitenkaas, gerookte zalm, kaasfondue, artisjokken en wat al niet zullen ze nooit proeven. Denk ik.

Maar nu ter zake.
Moussaka á la Purperpolletje, voor twee personen. Of meer. Maar wij vinden dit zo lekker dat het altijd helemaal op komt. En ja, ik weet het, het lijkt vast in niets op de originele moussaka, maar dat kan me helemaal niet schelen. Dat lijkt zo'n prutje dat je maakt met zo'n veel te duur pak van K.norr Wereldkeuken ook niet.

Koop op de markt bij een Turkse meneer een scheepslading champignons, aubergines, paprika's, rode uien, knoflook en ander spul. Olijfjes enzo. Ik word van mijn Turkse meneer altijd heel blij, want hij is erg aardig en ik hoef maar weinig te betalen. Voor de moussaka gebruik ik lang niet alles, dus wat er over blijft gebruik ik de rest van de week wel.

Snijd van zo'n joekel van een aubergine die de Turkse meneer je voor een appel en een ei verkocht plakken of repen, of iets anders creatiefs en bak dat in wat olijfolie. Zet ondertussen wat aardappels op het vuur, of hele goedkope macaroni, want dat gaat straks ook in de ovenschaal.

Snipper twee (rode) uien, en doe alvast twee teentjes knoflook (of meer, of minder) in een knoflookpers.

Haal de aubergine uit de pan, maar doe dan meteen wel 150 gram gehakt (ik gebruik runder-) erin. En de ui en de knoflook. Dat even aanbraden, beetje roeren enzo, u kent dat wel. Zo niet, dan heb ik een uiterst informatieve foto voor u toegevoegd...

 Door dit prutje doe ik dan weer een flinke tomaat, of zo'n half blik gepelde tomaten, ook lekker, ook goed. Of een blikje tomatenpuree als je vergeten bent tomaten te kopen en ook al geen blik gepelde in huis hebt. Kan de beste overkomen.

En een flinke scheut witte wijn. Okee, doe er nog een flinke scheut bij, daar wordt het alleen maar lekkerder van. Dan ook nog een bouillontablet. Ik kies dit keer voor bospaddenstoelen, maar dat kan ook gerust wat anders zijn, hoor.
Wat zout, paprikapoeder, peper en heel veel kaneel erdoor doen. En champignons. Veel champignons, grof gesneden, zodat je ze nog goed kunt terugvinden. Dus niet klein, want de Polletjes eten toch niet mee en als ze dat zouden doen, zouden ze ook kleine stukjes van tien meter afstand nog kunnen herkennen, dus dat heeft geen enkele zin.

Even laten pruttelen. In de tussentijd kun je de macaroni afgieten, of de aardappels, een ovenschaal invetten en gauw de oven aanzetten, want dat vergeet je net als ik natuurlijk altijd op tijd te doen. 200 graden of zo, moet genoeg zijn.

Ook kun je vast in een leuk schaaltje twee eieren, 1 dl koffieroom met een flinke theelepel oregano door elkaar klutsen. En kaas raspen. Zoek in je koelkast naar oude restjes, helemaal achterin liggen die, ergens achter de flesjes slasaus en potjes augurken. Die rasp je zo goed en zo kwaad als het gaat tot je lekker veel hebt. Aubergine weer bij de prut in de pan doen en even roeren.

Dan macaroni in de ovenschaal doen, auberginemengsel erop, room-ei-oreganogekluts erover en kaas erop. In de oven ermee en na 35 minuten opeten. Ongestoord, muziekje erbij, kaarsje aan. Je zaterdagavond kan niet meer stuk, er was toch al niets op tv.

En ja, ik weet het, het ziet er niet uit. Maar dat geeft helemaal niets, want we houden van elkaar.