Typisch gevalletje verkeerde rij - deel 1

Iedereen schijnt het regelmatig te gebeuren: verkeerde kassa gekozen. Mij gebeurt het dus ook regelmatig. Hoe wetenschappelijk Professor Purperpol het kiezen van de juiste kassa ook aanpakt: het verkeerderijsyndroom is blijkbaar een onverklaarbare en onvermijdelijke kwestie van Pure Pech.
Wat me ook nekt bij dit syndroom is mijn eigenwijsheid. Ik ben te eigenwijs om snel tussentijds van rij te wisselen. Eens gekozen blijft gekozen. Bovendien zul je dan altijd net zien dat dát dan weer een heel verkeerde keuze was.

Gisteravond. Nog gauw even wat kopen. Kunstpol heet dus eigenlijk Luuk en bij V&D hebben ze leuke Lucky Luke dingen. Ik had kortingsstickers. En samen was dat een net betaalbare leuke combinatie.

Snel de juiste maat uit het schap gevist en naar de kassa ermee. Twee kassa's open. Linkerkassa: een oudere mevrouw met een zak waxinelichtjes. Rechterkassa: een hotemetoterige mevrouw met een echt een heule heuleboel hotemetoterige spulletjes. Wat zou u doen?

□ Links


□ Rechts

Juist, ik dus ook.
Maar.
Mevrouw had een probleem.
Want.
'Ik heb dus vorige week een rendier gekocht, het stond daar (priemt met een krom wijsvingertje in de richting van de kerstafdeling). En nu wou ik er weer één kopen, maar ze zijn op. En thuis wilde ik er een waxinelichtje indoen, maar dat paste helemaal niet. En ik heb allerlei waxinelichtjes geprobeerd. Bolsius. Van de Hema. Van de Kruidvat. Van de Blokker. Van de Albert Heijn. Van de Xenos. Van de uh... hoe heet die winkel daar ook alweer, zit naast die ene telefoonwinkel. Goh, nou, dat is toch ook wat? Zonet wist ik het nog, want ik dacht nog, ik moet het goed onthouden voor als ik bij de V&D ga vragen hoe het zit. Nou, kom, naast die telefoonwinkel en aan de andere kant zat eerst die bloemenzaak maar die is nu weg, jammer eigenlijk, want ze verkochten altijd hele verse boeketten en van die schattige kerstbakjes. Nou. Dat kan ik nou niet uitstaan van mezelf, hè? Maar goed. Die waxinelichtjes passen dus ook niet. En nu vroeg ik me af of die van jullie daar wel in passen. Maar nu zijn die rendieren op. Ik wilde er eigenlijk nog één kopen, wordt die voorraad dan niet aangevuld?' (Sterk ingekorte versie)
'Nou, nee, mevrouw, sommige artikelen zijn seizoensartikelen en die vullen we niet altijd aan.'
'Ojaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa? Nou, dat is dan ook jammer. Want het staat echt zo gezellig en één rendier alleen is ook maar niets. Die wil echt een vriendje hebben. Maar als er geen waxinelichtjes in passen, dat is ook zo raar. Goh. Hoe heette die winkel nou ook alweer? Iets met een M. Of een W. Of een klinker. Ja, het was vast een klinker. De A? Neh, ik weet het echt niet meer. O, ze zeggen wel eens dat ik oud word, maar zie ik er al zo oud uit dan?' (Sterk ingekorte versie)
Meisje: 'Ik zal wel even bellen naar de kerstafdeling of ze er meer van hebben en of ze weten of onze eigen waxinelichtjes erin passen.'
'Nou, dat zou ik heel fijn vinden, want die van Bolsius, en het Kruidvat, en Albert Heijn en de Hema en de Xenos en de Blokker en van die ene winkel, nou kom, hoe heet die nou toch. Op de Grotestraat, je weet wel?' (sterk ingekorte versie)
Het meisje belt intussen en doet echt haar best voor mevrouw. Maar nee. De rendieren zijn op. En mijn geduld ook. Bij de rechterkassa zijn inmiddels veertien, vijftien klanten geholpen en gelukkig mag ik daar voordringen.

Oude mevrouw weet misschien nog steeds de naam van die winkel niet. Maar ik wel.

Ik heb namelijk een heule heuleboel ethos. Kassa-ethos.