(Dit heb ik laatst echt meegemaakt. Zo ongeveer dan. Ik kan me vergissen met een kropje sla, een biefstukje of wat hagelslag, maar een kniesoor die daarop let. Het gaat om de boodschap(!) erachter. Dat u dat even weet...)
Zo op het oog lijkt het de beste rij. Vrij lege winkelwagentjes, snelle caissière, korte rij.
Voor mij staat een wat ouder echtpaar. Hij met barse blik en wandelstok met plaatjes van hoge berglandschappen en grote kerken, zij met zenuwachtige krulletjes en pantoffelige schuifelschoentjes. Vrij rustig, tot er ineens bij vrouwlief paniek uitbreekt:
'Hebben we nu echt alles, Jan?'
Jan bromt: 'Je had toch een lijstje gemaakt?'
'Ja, maar ik heb het gevóel dat we iets vergeten.'
Jan kijkt nors in het luchtledige en lijkt niet te luisteren naar zijn vrouw.
'Kijk nou eens in de kar. Hij lijkt zo leeg.'
Jan werpt een vluchtige blik in de kar. Litertje melk, pak vanillevla, halfje wit, kuipje halvarine, wat plakjes voorgesneden komijnekaas, een komkommer, krop sla, twee schouderkarbonaadjes en een blik tomatensoep. Hij haalt stug z'n schouders op.
'Ja, ik weet het zeker, we vergeten wat. Ik zei nog thuis dat...'
Jan zwijgt. Vrouwlief geeft het niet op en bestudeert de inhoud van de kar grondig. Ze draait het pakje kaas om.
'Oh, heb je kómijnekaas gepakt? Ik wil gewóne kaas, Jan.'
't Blijft weer even stil. 'Nou, komijnekaas vind ík lekkerder. Maar ja. Als jij gewóne kaas wilt. Dan ruil ik het om.' Jan grist resoluut de kaas uit de kar en beent weg, vinnig tikkend met z'n stok vol reistrofeeën, naar de kaasafdeling.
Vrouwlief staart nog eens op het boodschappenlijstje en naar de inhoud van de kar en zucht diep. Haar schouders zie ik ver inzakken.
Ze mag een plaatsje opschuiven en begint alvast te redderen met de boodschappen op de band. Jan komt terug met de jonge kaas en legt het zonder iets te zeggen op de band. De caissière groet hen vriendelijk en begint rap hun spulletjes te scannen. Ik wacht op de inval van vrouwlief.
Het gaat me opeens veel te snél hier in de rij, want mevrouw is absoluut iets vergeten en ik wil nu ook weten wat dan. Ik hoop zó dat ze het zich herinnert. Maar mevrouw komt er echt niet meer op. Ze schudt haar hoofd en haar krulletjes schudden geërgerd mee om haar vergeetachtigheid.
Jan pakt zijn portemonnee uit de ruime kontzak van z'n slobberige ribbroek en betaalt het bedrag zorgvuldig met muntjes, precies gepast. 'Ziet u?' gromt hij de caissière toe. Ze knikt opgewekt en wenst hen nog een fijne dag. Jan knikt afgemeten.
Ik weet niet of die mensen nog een fijne dag zullen hebben.
5 opmerkingen:
Ik zie het voor me. Klinkt als een warm contact, zeg maar....
Oh, ik visualiseer nu pantoffelige schuifelschoentjes. Waren ze beige? ;-)
sta jij ook altijd vanalles en iedereen te observeren als je in de rij staat?
(of als je niet in de rij staat?)
LOL , doe ik ook namelijk..
Dat is in dit geval een gewoonte geworden. Mijn (groot)ouders zeiden dan altijd; die twee kunnen niet met elkaar maar ook niet meer zonder elkaar.
En als één van de twee vergeetachtig wordt dan komt de ergernis vanzelf. Jammer toch om op die manier samen oud te worden??
Voor ieder;
een goed en zo gezond mogelij 2011 en af en toe een beetje geluk.
Hartelijke groet en tot laters
Gerrie
volgens mij zijn ze gelukkig samen ;-)
Een fantastisch nieuwjaar xxx
Een reactie posten