Moordaanslag

Kom je thuis van een vermoeiende, maar prachtige wandeling door winterwonderland, kun je bijna geen 'pap' meer zeggen, zak je neer op de bank, strek je je benen, met een laatste krachtinspanning stamel je dat je wel warme chocolademelk wil en je zucht eens diep. En nog eens. Langzaam kom je weer op krachten.

Maar pas op: dan komt de ware aard van Grote Pol boven.

Hij dóet poeslief... Maakt schijnbaar toegewijd échte chocolademelk met een prutje van water, cacao en suiker, roert dat stevig door de melk en trakteert je dan op een mok dampend spul. Hij zet zelfs een schoteltje met een stukje warme amandelspijsbanketstaafkrans voor je neus  Je roert nog eens goed, want die lieverd laat altijd klontjes zitten. En dan. DAN....

Dan vis je een groot stuk scherp glas van de bodem. Als dat stuk je tong had geraakt had je zo een slagaderlijke-niet-te-stelpen-bloeding gehad. En blijken de flintertjes bovenop geen geschifte melkdingetjes te zijn, maar echte scherven. Die zo je keel hadden kunnen doorboren.

'Nee, echt niet.... Ik dacht al, vanmiddag bij de afwas, waar is dat stuk glas toch gebleven? Nee, echtecht niet, ik wist echt niet dat het in die mok zat. Nee, echt niet, heb het ook niet gemerkt bij het roeren.'

Jaaaaaja.