Vliegerfeest

Op de Ginkelse hei, vlakbij dus, is het bijna elke zondag feest. Vliegerfeest.
Aan De Pollen is dat niet besteed, die zoeken daar liever kogels en Grote Pol en ik kunnen niet eens vliegeren. We schamen ons rot als we weer eens een poging wagen en gaan vooral de drukbevolkte hei niet op met ons ooit gratis gekregen reclamevliegertje.
Toch gebruik ik de vlieger vaak als metafoor in gesprekken met ouders van zorgleerlingen. Het is zo’n mooi en duidelijk beeld dat alle ouders aanspreekt. De ouders zijn de vliegeraars, de kinderen de vliegers. En opvoeden: dat is nou vliegeren.
Er zijn vliegers, die eenmaal opgelaten, stabiel in de lucht hangen en het heel goed doen. Af en toe een rukje, een trekje of wat meer speling en binnenhalen als het gaat stormen. Andere vliegers hebben meer zorg nodig. Er zijn vliegers die voortdurend het lijntje moeten voelen, kort gehouden moeten worden, of juist heel veel vrijheid nodig hebben en een pittige wind prettig vinden.
De kunst is je vlieger te leren kennen en eventueel wat aan te passen, maar ook aan te voelen hoe je vlieger het het best doet en daar jouw opvoedingsstijl op aan te passen. Sommige ouders moeten nog wennen aan het idee een vliegeraar te zijn of moeten dat nog wat beter leren. Maar vliegeren kan echt een feest worden, hoe moeilijk het soms ook blijft.

Gisteren stond in Trouw een artikel over zogenaamde hyperouders, moderne ouders die vinden dat hun kind moet excelleren en heel bewust hun cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling stimuleren. Kinderen wat laten aanrommelen, samen (dus ouders én kinderen) lekker genieten van de voordelen van de jeugd, ontspannen, kortom eens lekker de hei op om te vliegeren, dat is ook zo nodig in de opvoeding.

Hoe moeilijk is het voor ouders soms te accepteren dat hun kind anders is dan ze dachten. Niet elk kind is een topvlieger. Dat ondervinden ook Grote Pol en ik bij het vliegeren met De Polletjes.

Ik ontmoet ouders die, gelukkig niet zo extreem als in de voorbeelden in het artikel, heel geforceerd opvoeden. Ze kunnen niet loslaten, het vliegertouw is veel te kort afgewikkeld. Maar ik ontmoet ook ouders die geen idee hebben dat ze kinderen juist mooier kunnen laten vliegen door juist dat lijntje strakker te houden. Of ouders die met hun kind mee de lucht ingaan en alles voor hun kind doen, zodat het zelf de wind en de zwaartekracht niet voelt en niet zelfstandig wordt.
Ik gun die ouders en vooral hun kinderen ook hun vliegerfeesten. Want opvoeden kan een feest zijn! Wel altijd een rol behang bij de hand houden! :-)