Jeruzalem

In de meivakantie (lekker twee weken!) wil ik met Puberpol naar Zeeland fietsen. We doen het rustig aan, spreiden het over drie dagen, denk ik.
Een doel voor ogen hebben, een daad stellen, daar heb ik nu altijd behoefte aan gehad. Mezelf uitdagen, deadlines stellen, daar hou ik van. Dan gebeurt er nog eens wat en heb ik wat om naar uit te kijken.
Maar die instelling helpt me niet zo bij het omgaan met en het accepteren van de SLE: het is zo'n grillige ziekte en je weet nooit of je plannen (voor de volgende dag zelfs) wel door kunnen gaan.
Maar goed, ik wil dit dus in de meivakantie gaan doen. En door zo'n doel leef ik best een beetje op. Een beetje opleven, dat mag ook wel weer eens. Want ik beleef het leven de laatste tijd behoorlijk in mineur.
Pasen 2009 ervoer ik niet als andere jaren als het feest van de opstanding. Ik heb (nog) enorm veel gordelroospijn en verlang meer dan ooit naar het einde van alle ziekte, dood en ander lijden op aarde. En dus was het toch ook weer wel echt Pasen... Maar meer een feest van verlangen, dan van vervulling, zeg maar. Volgend jaar in Jeruzalem!
En zo'n fietstocht naar Zeeland, dat kan dan weer wel 'gemakkelijk' vervuld worden, als...
- mijn conditie van 0,1 (was 0,05) maar snel genoeg verbetert naar een niveau waarop ik gemakkelijk een kilometer of 80 per dag kan afleggen. (Vandaag was 15 al wat te veel...)
- het weer goed genoeg is,
- Kleine Broer en Grote Schoonzus het nog steeds oké vinden dat we een nachtje bij hen slapen, (wat dacht je van 3 op 4 mei? Of 8 op 9 mei?)
- Puberpol voor die tijd heeft bewezen geheel zelfstandig banden te kunnen plakken en nog wat van die dingen. Anders moet ik dat allemaal óók nog doen.

Als het allemaal doorgaat, beleef ik deze lente dus nog een stukje 'Jeruzalem', maar dan in Middelburg...