84 x DingDong

We hebben minstens twee wij-vervelen-ons-dus-jij-moet-iets-verzinnen buurjongetjes. Zodra ze Puberpol zien, vliegen ze op hem af om hem te onderwerpen aan een waar vragenvuur.
Ejas, zullen we naar school gaan? ... want ik mag als jij van je moeder mag.
Ejas, mag ik op je schouders?
Ejas, kom je buiten spelen?
Ejas, waar ga je naartoe?
Ejas, zullen we voetballen?
Ejas, wat gaan we doehoen?
Ejas, wat is dat?
Ejas, waar was jij?
Ejas, wat zullen we doen?
Ejas, wat deed jij?
Ejas, ik moet je nog één ding vragen...

En als ze weten dat De Polletjes thuis zijn en ze vervelen zich dus, want dat gevolg heeft die kennis, 't is een Pavlovreactie, bellen ze aan. Niet één keer, maar wel 84 x. Of ze klepperen met de brievenbus, of ze bonzen op de deur, of ze roepen, of ze slaan met stokken op de deur.
Behalve als Grote Pol of ik ons gezicht laten zien. Want het mág niet van ons en dat weten ze best...

Maar ondertussen is Puberpol wel de leukste buurjongen die je kunt hebben.
Want hij laat stoere dingen zien: vandaag zijn vondsten van een middagje heistruinen: een compleet voedselpakket van het leger, houdbaar tot maart 2010, een legersnelverband (groen i.p.v. wit...), legergroene doeken en lappen (=Gilly), kogels en andere spannende dingen.
En hij sjouwt kilometers rond met Klein Buurjongetje op z'n nek, voetbalt en doet andere spelletjes met ze, duwt ze op schommels, helpt ze in bomen te klimmen en hutten te bouwen, luistert naar hun verhalen, benadert ze positief en pedagogisch juist, geeft altijd antwoord op alle vragen, maakt uiteindelijk altijd tijd voor ze en heeft eindeloos geduld. En hij hoeft maar zelden huiswerk te maken. Ahum.
Hij zou in het onderwijs moeten gaan, in plaats van het leger. Maar ja, dat is (nog) tegen dovemansoren gezegd.