Bezorgde moeder

Ik moet wat ergs bekennen.

Mijn moeder is helemaal vol van de kredietcrisis.

Ze telt de auto's die door de straat rijden. Minder auto's is een teken aan de wand... Ze informeert bezorgd bij Kleindochter of het nog wel net zo druk is in de HEMA waar ze werkt als vroeger. En foldersbezorger Puberpol vroeg ze of er nu meer Nee/Nee-stickers op de brievenbussen zitten: ook een bewijs van minder koopkracht.

't Is ook echt een zakenvrouw met dollartekens in haar ogen. Op geld, status en goederen belust. Altijd al geweest. Vreselijk, zo'n moeder. Vroeger al moest zij altijd overal onderhandelen over de prijs, Dagobert Duck was er niets bij. Elk dubbeltje werd drie keer omgedraaid voor het weer in haar portemonnee werd gestopt.


In deze moderne tijd zit ze hele dagen achter de computer te jagen op lucratieve handeltjes, winstgevende opties en effecten en houdt ze de beursgang in A'dam, Tokio en New York nauwlettend in de gaten. Op feestjes, van Grote Pol bijvoorbeeld, kan ze bijna over niets anders dan de economische crisis praten.


Erg hè? Mijn vader zit echt met z'n handen in het haar... Of wat daar nog van over is.

Zou het ooit nog goed komen???

Zou ze me nog wel aardig vinden na dit onzinblogje? (met enkele kernen van waarheid... maar welke???)

Geen beginnen aan

Vandaag besloten we van de eettafel en -stoelen de mislukte beits van een paar jaar geleden af te schuren en alles opnieuw blank te lakken. Maar dan moet eigenlijk direct daarop volgend ook:

- de vloer gelaminaat,

- de roestige en eigenlijk toch echt heel lelijke kachel vervangen,

- de schoorsteenmantel (ook lelijk, al jaren) opnieuw betegeld,

- het houtwerk van de deuren en ramen opnieuw geverfd,

- een heleboel overbodige huisraad weg en

- het badkamergordijntje vervangen... ( Al een tijdje stoor ik me aan het badkamergordijntje, lang geleden gemaakt van dat ene leuke stofje, waar 'het weer' in zit en niet meer uit wil. Dat moet dus vervangen. Maar nergens een stofje te vinden dat kan tippen aan dit stofje.)

En help! Overmorgen is het Koninginnedag, dus rommelmarkt. Hoe krijgen we alle overbodige huisraad en al het ongebruikte speel- en oude verzamelgoed (van vorige obsessies) uitgezocht en op die markt? En hoe krijgen we de mensen zover dat ze die ro... kopen? En hoe krijgen we Puberpol zover dat hij niet net zoveel ro... (=militaria) terugkoopt? En we moeten deze vakantie ook nog:

- naar het bevrijdingsfestival in Wageningen,

- resp. een parachutesprong maken / filmen / bewonderen.

- naar Overloon, naar het Liberty Park,

- een lange, verre fietstocht maken,

- alle slaapkamers schoonmaken en opruimen

- en o ja, ook nog ontspannen, uitrusten en relaxen...

Hoe moet dat ook alweer, prioriteiten stellen? Waar moet een alles-of-niets-mens (met SLE) beginnen, wanneer moet ze doorgaan en vooral: wanneer moet ze stoppen???

Gelukkig is Grote Pol de handigste man ter wereld! Die legt dat laminaat in een handomdraai. Haha.

Bovendien: Overloon, dat bevrijdingsfestival en die hele rommelmarkt kunnen me gestolen worden. Dat doen de Mannelijke Pollen wel zonder mij.

Kan ik weer lekker gordijntjes naaien.

Het houtwerk van de bank oliën.

De bekleding van de bank schoonboenen.

M'n tuintje aanharken.

Verse plantjes poten.

De oven schoonmaken.

De stapel verstelwerk wegwerken.

Oeps, Purperpolletje, HO, STOP!!!!

Keimoe

Grote Pol is jarig vandaag - ja, dank je - en het was gezellig. Een heerlijke lentedag, leuke cadeautjes gegeven en gekregen en we genoten. Bewust niet te veel mensen uitgenodigd, en wie mócht komen, kwam netjes, zoals we vroegen, tussen 14.00 uur en 17.00 uur. Taart gekocht, niet zelfgemaakt. Verder was het een 18+ feestje, dus geen 'gedoe' met kinderen. De Polletjes bedienden vriendelijk en accuraat (...) en ik kon de hele middag in een lekkere stoel blijven zitten.
Pa en Moe aten traditiegetrouw mee en ik kookte gewoontegetrouw een lekker maaltje. Maar ik had al heel wat voorwerk gedaan, dus ook dat was niet veel werk.
Maar toch.
Ik ben keimoe.
En ik weet nu waarvan het komt. Het is niet leuk dat te moeten constateren, maar het is volkomen legitiem geworden om eraan toe te geven. De eerste verjaardag hier bij De Pollen mét diagnose: SLE.
Proost.

Hijdoethetniet-delete-delete

Want ik fietste op d'automatische piloot blik op oneindig verstand op nul suf van de pijnstillers en toen viel m'n portemonnee uit m'n zak en ik reed er zó overheen en toen was ie krom en ook mijn VIP-V&D-pas en ID-kaart en Bonuskaart en mijn Airmilespas is ook al een scheetje beef...

Eindelijk een góede uitslag...

Tweede prijs!!!!

(Kleine Pol: 'Je ziet die komma tussen de 7 en de 5 bijna niet... Maar het gaat me niet om de prijs, hoor!')

Nog een keertje een foto van het beeld. (Zie ook 'Multitalent'-berichtje hieronder.)

Puberpol was het helemaal niet eens met de keuze van de prijs... Je geeft toch geen bóekenbon! School heeft ook helemaal geen verstand van kinderen. Beláchelijk!)

OEPSvoeding

Soms denk ik: ik ben aan het OEPSvoeden... We laten steekjes vallen en kansen liggen.

Want is het normaal dat Kleine Pol lief, klein Buurjongetje afblaft als die onschuldig aanbelt om iets te vragen (hakleinepolkomjebuitenspelen)?
En is het gewoon dat Kleine Pol de vloer als bergplaats voor boeken, kleding en verf gebruikt? Is het toelaatbaar dat hij zijn bed als de meest ideale bergplaats ziet voor allerhande zaken, zoals geld, een computermuis en afgeragde Donald Ducks?
Is deze obsessie van Puberpol wel normaal, of hadden we allang moeten ingrijpen? (Zijn kamer is ongeveer 8 kubieke meter groot, waarvan de inventaris zeker voor 60% bestaat uit militaria.)

(Excuses voor de kwaliteit, dit is mijn eerste filmpje...)
Is het normaal dat een jongen van veertien hele dagen rondbrengt op de hei en lustig mee oefent met militairen, terwijl overal waarschuwingsbordjes staan met ‘Militair oefenterrein, betreden op eigen risico’? Of hadden we daar stokjes voor moeten steken?
En hoe moet dat over iets meer dan drie jaar, als Puberpol klaar is met de middelbare? Hij kan nog geen hamburger bakken zonder dat het hele huis blauw staat van de rook! Laat staan z’n kamer schoonhouden en écht opruimen.
En ik kan nog zó honderdduizend kleine en grote dingen opnoemen.

Sleutelwoorden: schone kleren, vuile kleren, douchen, huiswerk, oefenen keyboard, aankijken, vriendelijk, antwoord geven, mes/vork, keuzes, vrienden, vriendinnen (?), uitdagen, op uitdaging ingaan, helpen, initiatief nemen, vervelen, bord leeg, mond dicht eten, ... , ....

Maar het zijn beste jongens. Het komt heus goed. Ach, we doen het ook best goed. We zijn vast niet de enigen met af en toe die vertwijfeling...

Sokkenzooi

Grote Pol is bij ons de huisman en dat gaat prima. Niets te klagen. Niets? Nee hoor, niets te klagen.

Nou vooruit. Eén klein dingetje dan... Piepklein... 't Gaat enkel over sokken.

Nu Kleine Pol, Puberpol en ik zo'n beetje dezelfde schoenmaat hebben, is het voor Grote Pol heel moeilijk de juiste sokken in de sokkenla van de juiste persoon te leggen. De Polletjes zijn nog niet voldoende geconditioneerd (cq opgevoed) dat ze hun sokken altijd even uitschudden, voorweken, weggooien of uitpluizen (is wel nodig) voor ze in de sokkenwaszak gaan.
(TIP: koop een grote waszak en doe daar alle sokken en bh's enzo in, dan gaat dat spul ook nooit meer tussen je wasmachinetrommel en die rubberen rand zitten en ook niet in de motor, een of andere afvoerbuis of in het roosterdingetje waar je soms geld, paperclips, kogelhulzen of pluisjes uit kunt halen.) (Ik spreek uit ervaring.)

Niets is viezer dan je schone voet in een sok met toch-nog-zand te steken. En ik weiger sokken waar nog dennennaalden of halve heidestruiken in steken. Of sokken waar nog opgedroogde modderteenafdrukken in staan. Of sokken met gaten.
Maar De Polletjes hebben dan weer geen moeite met al mijn mooie bruine, gestreepte, zwarte en beige sokken. Dus koop ik alleen nog maar paarse en roze sokken. En sokken met bloemetjes. En panty's.
Want die zullen ze nooit-van-ze-lang-zullen-ze-leven dragen.

Kinderlokkers

Puberpol moet er niets van hebben. Hij heeft als motto: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Al die fratsen, doe hem een lol, doe maar gewoon een gewone kerkdienst, 'ik ben toch wel christen.'

Maar Kleine Pol - motto: hoe gekker, hoe beter - smult van dit soort lokkertjes, vooral als er misschien écht wat te snoepen valt, en is vanmiddag helemaal alleen naar de kerk gegaan! Elf jaar en vrijwillig naar de middagdienst!!!
Kijk (vooral als je vroeger ook op het CLA hebt gezeten) maar eens goed naar onze jongerenwerker en een van de predikanten, die zich in deze promo voor de jeugddienst helemaal geven. (Ik kan het filmpje om de een of andere reden niet op m'n blog krijgen. Jammerrrr)
Klik dus dan maar HIER"
Of kopieer dit:
http://www.youtube.com/watch?v=E1DfQtuFfuM

Een bloemetje

Eén van de eerste berichtjes die ik schreef ging over scaffolding. Steigerbouw. Wil je het herlezen? Klik hier!

Het is echt zo goed te ervaren hoeveel mensen nog steeds om ons heen staan. Gisteren kregen we maar liefst twee boeketten van de bijbelkring van de kerk. Vanaf het moment van de SLE-diagnose hebben we bijna onafgebroken verse bloemen in huis. Heel soms zelf gekocht, maar meestal gekregen!

Daarnaast een stroom aan kaartjes, mailtjes en lieve persoonlijke aandacht en een onafgebroken steun door het gebed van heel velen.

Het helpt ons zo om steeds rust, Gods aanwezigheid, troost en hoop te ervaren, het bemoedigt echt! We staan stevig in de steigers. De mensen die dat voor ons doen, díe verdienen een bloemetje...

84 x DingDong

We hebben minstens twee wij-vervelen-ons-dus-jij-moet-iets-verzinnen buurjongetjes. Zodra ze Puberpol zien, vliegen ze op hem af om hem te onderwerpen aan een waar vragenvuur.
Ejas, zullen we naar school gaan? ... want ik mag als jij van je moeder mag.
Ejas, mag ik op je schouders?
Ejas, kom je buiten spelen?
Ejas, waar ga je naartoe?
Ejas, zullen we voetballen?
Ejas, wat gaan we doehoen?
Ejas, wat is dat?
Ejas, waar was jij?
Ejas, wat zullen we doen?
Ejas, wat deed jij?
Ejas, ik moet je nog één ding vragen...

En als ze weten dat De Polletjes thuis zijn en ze vervelen zich dus, want dat gevolg heeft die kennis, 't is een Pavlovreactie, bellen ze aan. Niet één keer, maar wel 84 x. Of ze klepperen met de brievenbus, of ze bonzen op de deur, of ze roepen, of ze slaan met stokken op de deur.
Behalve als Grote Pol of ik ons gezicht laten zien. Want het mág niet van ons en dat weten ze best...

Maar ondertussen is Puberpol wel de leukste buurjongen die je kunt hebben.
Want hij laat stoere dingen zien: vandaag zijn vondsten van een middagje heistruinen: een compleet voedselpakket van het leger, houdbaar tot maart 2010, een legersnelverband (groen i.p.v. wit...), legergroene doeken en lappen (=Gilly), kogels en andere spannende dingen.
En hij sjouwt kilometers rond met Klein Buurjongetje op z'n nek, voetbalt en doet andere spelletjes met ze, duwt ze op schommels, helpt ze in bomen te klimmen en hutten te bouwen, luistert naar hun verhalen, benadert ze positief en pedagogisch juist, geeft altijd antwoord op alle vragen, maakt uiteindelijk altijd tijd voor ze en heeft eindeloos geduld. En hij hoeft maar zelden huiswerk te maken. Ahum.
Hij zou in het onderwijs moeten gaan, in plaats van het leger. Maar ja, dat is (nog) tegen dovemansoren gezegd.

Bijstellen

Kleine Pol en ik moeten onze doelen bijstellen.
Kleine Pol heeft namelijk een aantal andere ingeleverde kunstwerken op school gezien (zie vorig blogje) en weet nu niet meer héél zeker of hij wel die boekenbon zal winnen, uhh, herstel, het mooiste kunstwerk heeft gemaakt.
En ik? Ik ga niet fietsen naar Zeeland. Het is niet verstandig en wijs dat nu te willen. Ik verzin gewoon een haalbaar doel en ga lekker genieten van wat wel kan. Maar ik weet nog even niks... Eerst dit nog even verwerken.

Multitalent

Kleine Pol doet mee met een boetseerwedstrijd op school. Er zijn boekenbonnen te winnen, vandaar. Maar dat mag je niet hardop zeggen, want Kleine Pol is een kunstminner, tevens uitvoerend beeldend kunstenaar en hij doet het eigenlijk natuurlijk alleen vanwege de Kunst met een hoofdletter, dus. 'Maar misschien is het wel een boekenbon van 50 euro,' dacht hij vanavond hardop. Maar nee, echt waar, dat speelt ab-so-luut geen rol in zijn plotselinge motivatie ook de boetseerkunst te gaan beoefenen. L'artiste pour l'art.

Hij had nog wel even tussen neus en lippen door gevraagd aan de meester hoeveel kinderen uiteindelijk klei hadden meegekregen naar huis, maarre, puur voor het complete 'beeld', begrijp hem niet verkeerd.

Thema van de wedstrijd: conflicten. Hier wat foto's van het (hoogstwaarschijnlijk winnende) beeld ('want ik heb talent'):




En de uitleg van Kleine Pol erbij:

De laatste seconde

De laatste seconde en daarna… barstte het onweer los!
‘’Ik dacht: dit is toepasselijk voor de boetseerwedstrijd.’’
Ze konden elkaar niet aankijken.
Hoe kwam dit?

Eerst waren ze beste vrienden.
Na een tijdje gooide de jongen met de stekels een steen tegen een ijzeren plaat aan.
De steen weerkaatste.
Daardoor kwam hij tegen een kat aan die jankend wegrende.
De andere jongen liep net om de hoek van de straat en zag dat de steen tegen de kat aan kwam.
Je snapt wat er toen gebeurde: het ging van kwaad tot erger.
Toen kwam ik er aan en maakte een foto en die heb ik nu nagekleid.

(En natuurlijk ben ik apetrots op hem en vind ik ook dat ons multitalentje zou moeten winnen.)

Outfit

Fietsen Grote Pol en ik door een straat in onze kakwijk. Zit er een meisje op haar paasbest op een kleedje op de stoep. Ze groet ons, wij groeten terug. Roept ze: 'Jullie hebben écht geen mooie kleren aan!'
Ze had gelijk.

Jeruzalem

In de meivakantie (lekker twee weken!) wil ik met Puberpol naar Zeeland fietsen. We doen het rustig aan, spreiden het over drie dagen, denk ik.
Een doel voor ogen hebben, een daad stellen, daar heb ik nu altijd behoefte aan gehad. Mezelf uitdagen, deadlines stellen, daar hou ik van. Dan gebeurt er nog eens wat en heb ik wat om naar uit te kijken.
Maar die instelling helpt me niet zo bij het omgaan met en het accepteren van de SLE: het is zo'n grillige ziekte en je weet nooit of je plannen (voor de volgende dag zelfs) wel door kunnen gaan.
Maar goed, ik wil dit dus in de meivakantie gaan doen. En door zo'n doel leef ik best een beetje op. Een beetje opleven, dat mag ook wel weer eens. Want ik beleef het leven de laatste tijd behoorlijk in mineur.
Pasen 2009 ervoer ik niet als andere jaren als het feest van de opstanding. Ik heb (nog) enorm veel gordelroospijn en verlang meer dan ooit naar het einde van alle ziekte, dood en ander lijden op aarde. En dus was het toch ook weer wel echt Pasen... Maar meer een feest van verlangen, dan van vervulling, zeg maar. Volgend jaar in Jeruzalem!
En zo'n fietstocht naar Zeeland, dat kan dan weer wel 'gemakkelijk' vervuld worden, als...
- mijn conditie van 0,1 (was 0,05) maar snel genoeg verbetert naar een niveau waarop ik gemakkelijk een kilometer of 80 per dag kan afleggen. (Vandaag was 15 al wat te veel...)
- het weer goed genoeg is,
- Kleine Broer en Grote Schoonzus het nog steeds oké vinden dat we een nachtje bij hen slapen, (wat dacht je van 3 op 4 mei? Of 8 op 9 mei?)
- Puberpol voor die tijd heeft bewezen geheel zelfstandig banden te kunnen plakken en nog wat van die dingen. Anders moet ik dat allemaal óók nog doen.

Als het allemaal doorgaat, beleef ik deze lente dus nog een stukje 'Jeruzalem', maar dan in Middelburg...

GROOT

Zegt joviale Buurman tegen Kleine Pol: 'Het enige wat groot aan jou is, zijn je tanden.'
Zegt Kleine Pol tegen joviale Buurman: 'De twee dingen die groot aan jou zijn, zijn je mond en je bouwvakkersdecolleté.'

Kijk, daar geniet ik nou toch (stiekem) van.

Ze doen het weer!

Vorige winter kregen we een zak met honderd tulpenbollen. Ik heb ze snel, maar mopperend gepoot in de al bevroren wintergrond, maar er bleken wel prachtige tulpen uit te komen. Dit jaar kwamen ze weer op! En weer zijn ze zoooooo mooooooi....

Goede Vrijdag

Aan tafel gaat het gesprek over vasten op Goede Vrijdag. Bij ons altijd al een gewoonte en de kinderen willen we erbij betrekken. Dat willen ze zelf inmiddels ook best en ze bedenken een aantal dingen waar ze morgen wel mee kunnen leven...:
- een gewoon biscuitje in plaats van een lekkere koek,
- water in plaats van sap of limonade,
- geen spelletjes of internetten, wel voor een werkstuk werken op de computer,
- brood in plaats van warm eten (als ik voorstel om dan maar een keer spruitjes te gaan eten, krijg ik vermanend te horen: 'Nee, vasten is iets anders dan vies eten.').

Dan stel ik een gewetensvraagje: wat doe je als Buurjongetje je morgen buiten een paaseitje aanbiedt?
Puberpol antwoordt: 'Dan zeg ik: nee, dank je.'
Kleine Pol antwoordt tegelijkertijd: 'Dan stop ik die in mijn zak en eet hem pas zaterdag op.'

Allergisch voor Pollen?

Vanavond op TV Gelderland ging het over ons! Er is zelfs een echte website over ons gemaakt: Pollennieuws.nl...
Klik hier als je allergisch bent voor Pollen, om te kijken of je veilig zonder al te veel van ons de straat op kunt. Zoals Puberpol bijvoorbeeld. Haha, die is dus allergisch voor zichzelf.
Of als je andere dingen wilt weten over Pollen. En wie wil dat nou niet?

Poesiealbums, vriendenboekjes en getagged worden

Vroeger had je poesiealbums, tegenwoordig vriendenboekjes en in blogland kun je getagged worden met een invullijstje. Net zoals leerlingen je kunnen strikken om je in hun vriendenboekjes te laten schrijven, werd ik nu getagged door Zeeuwse mama. Ik moet vragen beantwoorden, een vraag vervangen door een ander en de beurt doorgeven. Maar dat laatste doe ik lekker niet,
a. omdat het ook niet altijd leuk is om vriendenboekjes te moeten invullen,
b. omdat ik dit lijstje bij medebloggers al heel vaak ben tegengekomen.

Maar als je wilt, ben je natuurlijk vrij om toch deze vragen te beantwoorden op je blog! Ikzelf vind het in elk geval wel leuk om te doen, net zoals ik het invullen van vriendenboekjes niet erg vind, maar het wordt vervelend als je wéér een foto van jezelf moet opduiken of een leuke tekening moet maken of speciale herinnering moet schrijven over een kind dat je nog amper kent...


Oké, daar gaat ie:

1. Wat is op dit moment je obsessie

Gordelroos! Pijn! Weer kunnen werken!

2. Wat draag je nu?

M'n oude bril, want die lenzen floepen er steeds uit (droge ogen) en ik krijg er hoofdpijn van want de sterkte klopt niet.
En verder een slobbertrui, een lekker spijkerbroekie (soepel stofje, kan ik nog net verdragen rond mijn 'gordel' en m'n stoere Zoo's.

3. Doe je vaak een dutje?

Wat dacht je? Voordeel als je geen lenzen draagt is dat je je dan geen zorgen hoeft te maken dat je ogen erdoor uitdrogen. Ik val spontaan in slaap als ik met een boek in het zonnetje op de bank zit, lig of hang. Rond een uur of twee, drie. Heerlijk!
's Nachts doe ik uitsluitend dutjes na vier uur, daarvoor slaap ik inmiddels 'door'.

4. Wie heb je het laatst een knuffel gegeven?

Puberpol, die dat niet leuk vond, want we gingen schoenen kopen en dat is sinds zijn tweede paar schoenen in z'n leven (hij was een maand of zestien) een D-R-A-M-A. En nu extra, want hij is ook nog P-U-B-E-R.

5. Wat zou je willen veranderen?

De rommel hier in huis... Het opruimgedrag van alle Pollen... De beschikbare kastruimte.... De bewaarzucht van de mannelijke Pollen...

6. Wat wordt het avondeten?

Pasta met zalm, tomaat, paprika en prei. Geraspte kaas erbij.

7. Wat heb je het laatst gekocht?

Uiteindelijk toch schoenen voor Puberpol. Letterlijk de allerlaatste winkel, we hadden er zo'n acht gehad, had drie paar verschillende schoenen (V&D- prijzencircus) in de aanbieding en die konden door de beugel! Hoera!

8. Waar luister je nu naar?

Helaas. Bob Dylan.

9. Welk weerstype is jouw favoriet en waarom?

Lenteweer, niet te stralend zonnetje, licht regentje mag ook. Dat alles zo lekker ruikt naar bloesem en gras. De zon moet ik mijden, omdat ik én een zonneallergie heb én omdat het een opvlamming van de SLE kan veroorzaken én omdat ik een verhoogd risico op huidkanker loop door de medicijnen. In de zomer had ik er altijd al een hekel aan om in de felle zon te zitten (hoofdpijn!), maar nu heb ik ook een echt excuus... Wel lastig als mensen vragen: 'En, lekker van de zon genoten?' Nee dus, daar geniet ik echt niet van. Al is het heerlijk als ie lekker de woonkamer in schijnt, of als ik in de schaduw kan zitten zonder het koud te hebben. Of 's morgens vroeg, of in de avondzon...
En ik hou ook van krakend helder vriesweer, van herfststorm, van stromende regen en erop gekleed zijn, van harde wind in de rug op de fiets of op het strand met hoge golven.

10. Hoe laat sta je gewoonlijk op?

Dat wordt steeds later. Ik ben geen ochtendmens. Pas als mijn pillen een beetje beginnen te werken word ik echt wakker. Maar na een goede nachtrust lukt het me vast weer om om 6.50 uur op te staan.

11. Waar heb je een hekel aan?

Moeten fietsen over gladde wegen, onbewust asociaal gevonden worden (klik), lawaai, onrust.

12. Zeg iets tegen de persoon die jou getagged heeft.

Hadasse, wat een leuke bloemenkrans heb je gemaakt! En Loïs lekker laten kliederen, hoor, heerlijk toch? Ik vind het telkens leuk, inspirerend en mooi dat ik door je blogjes te lezen kan zien wie je bent, hoe groot je hart is voor iedereen om je heen, ver weg en dichtbij. Ik wens je Vrede toe in je huis en in je hart!

13. Favoriete vakantieplek

Laten we het daar maar niet over hebben... Grote Pol heeft vanmiddag besloten al onze kampeerspullen op Marktplaats te koop aan te bieden. Ik heb het er moeilijk mee, want het betekent afscheid nemen van vakanties waar ik juist zo van hou. Een beetje rondscharrelen en aanmodderen rond een tent, lekker primitief. Maar in verband met de SLE is het wel wijs en verstandig dit niet meer te willen.
Ik hou in elk geval wel van variatie. Zou niet snel meer naar dezelfde plek als voorgaande jaren gaan, maar net even wat anders. We hebben een paar jaar geleden vier achtereenvolgende jaren op dezelfde plek gekampeerd, vlakbij Kleine Broer en Grote Schoonzus in Middelburg, en dat was heerlijk, maar het werd ook hoog tijd voor iets anders. Dit jaar houden we zeer gevarieerd vakantie: een weekje Duitsland in een appartement, waarschijnlijk een paar dagen Zwolle waarschijnlijk en misschien nog een weekje ergens in een huis van anderen in Nederland (wie weet iets voor ons?).

14. Welke films kan je keer op keer bekijken?

Films, mmm. Duurt me al snel te lang. Amélie, Rainman, Sjakie, die wel.

15. Wat is je favoriete theesmaak?

Groene thee met een smaakje. Voor mij nooit meer zwarte thee of rooibos.

16. Wat lees je op dit moment?

Mazzeltof van Annelies Nolet. Aanrader!

17. Wat geeft je op dit moment het meest plezier, maar waar je je ook schuldig over kan voelen?

De momenten dat ik me lekker voel, niet ziek, geen pijn heb. Maar dan denk ik ook meteen dat ik eigenlijk had moeten werken... Eerlijk gezegd beleef ik maar weinig echt plezier, maar ik geniet zeker van grote en vooral kleine dingen. En genieten levert geen schuldgevoelens op, zolang de bron van het genieten maar zuiver, goed en eerlijk is.

18. Hoe ziet het landschap van je gedachten eruit?

Heuvelachtig. Achter elke heuvel weer iets onvoorspelbaars. Groen. Licht. Kleurrijk. Maar soms ook donker en onheilspellend.

19. Wat is de laatste quote die indruk op je heeft gemaakt?

'Wie zijn leven liefheeft verliest het, maar wie in deze wereld zijn leven haat, behoudt het voor het eeuwige leven.'
Heel heftig en eng, maar geeft juist ook moed en hoop!

20. Als je een wens van jezelf uit zou mogen laten komen, wat zou je dan wensen?

Gezondheid!

21.Op welk plekje zit je het liefst in je huis/tuin?

In een hoekje op de bank, zonnetje in de rug, breiwerkje of boek erbij, kopje thee binnen handbereik.

Poeh hé, een vriendenboekje invullen is gemakkelijker en sneller!

Mensen over de vloer

Vanavond komen er wat mensen over de vloer. Ineens zie ik dan de vieze gootsteen, de koffie- en andere spetters op de tegeltjes, de kringen op de tafel, de vingerafdrukken op de deur, de broodkruimels op de vloer. Anders heb ik daar niet zo'n last van, besteed ik er in elk geval weinig energie aan, maar op zo'n avond móet ik toch even een doekje pakken en het halve werk van Grote Pol afmaken ('ja, ik maak de gootsteen regelmatig schoon, hoor' - 'ammehoela troela, dít is niet schoon!') . Grote Pol is verantwoordelijk voor het huishouden hier, by the way.
SLE en gordelroos of niet, dit kan ik niet laten. Zou ik dan ook dat nog moeten leren loslaten?

Vliegerfeest

Op de Ginkelse hei, vlakbij dus, is het bijna elke zondag feest. Vliegerfeest.
Aan De Pollen is dat niet besteed, die zoeken daar liever kogels en Grote Pol en ik kunnen niet eens vliegeren. We schamen ons rot als we weer eens een poging wagen en gaan vooral de drukbevolkte hei niet op met ons ooit gratis gekregen reclamevliegertje.
Toch gebruik ik de vlieger vaak als metafoor in gesprekken met ouders van zorgleerlingen. Het is zo’n mooi en duidelijk beeld dat alle ouders aanspreekt. De ouders zijn de vliegeraars, de kinderen de vliegers. En opvoeden: dat is nou vliegeren.
Er zijn vliegers, die eenmaal opgelaten, stabiel in de lucht hangen en het heel goed doen. Af en toe een rukje, een trekje of wat meer speling en binnenhalen als het gaat stormen. Andere vliegers hebben meer zorg nodig. Er zijn vliegers die voortdurend het lijntje moeten voelen, kort gehouden moeten worden, of juist heel veel vrijheid nodig hebben en een pittige wind prettig vinden.
De kunst is je vlieger te leren kennen en eventueel wat aan te passen, maar ook aan te voelen hoe je vlieger het het best doet en daar jouw opvoedingsstijl op aan te passen. Sommige ouders moeten nog wennen aan het idee een vliegeraar te zijn of moeten dat nog wat beter leren. Maar vliegeren kan echt een feest worden, hoe moeilijk het soms ook blijft.

Gisteren stond in Trouw een artikel over zogenaamde hyperouders, moderne ouders die vinden dat hun kind moet excelleren en heel bewust hun cognitieve en sociaal-emotionele ontwikkeling stimuleren. Kinderen wat laten aanrommelen, samen (dus ouders én kinderen) lekker genieten van de voordelen van de jeugd, ontspannen, kortom eens lekker de hei op om te vliegeren, dat is ook zo nodig in de opvoeding.

Hoe moeilijk is het voor ouders soms te accepteren dat hun kind anders is dan ze dachten. Niet elk kind is een topvlieger. Dat ondervinden ook Grote Pol en ik bij het vliegeren met De Polletjes.

Ik ontmoet ouders die, gelukkig niet zo extreem als in de voorbeelden in het artikel, heel geforceerd opvoeden. Ze kunnen niet loslaten, het vliegertouw is veel te kort afgewikkeld. Maar ik ontmoet ook ouders die geen idee hebben dat ze kinderen juist mooier kunnen laten vliegen door juist dat lijntje strakker te houden. Of ouders die met hun kind mee de lucht ingaan en alles voor hun kind doen, zodat het zelf de wind en de zwaartekracht niet voelt en niet zelfstandig wordt.
Ik gun die ouders en vooral hun kinderen ook hun vliegerfeesten. Want opvoeden kan een feest zijn! Wel altijd een rol behang bij de hand houden! :-)

Beavis, Butt-head en nog zo één

Vanmiddag drie pubers over de vloer om een verslag voor Techniek te maken.

1.: Hé, Puberpol, heb jij dat papier van meneer B. nog?
2.: Huh. Neuh. Heb ik weggegooid denk ik. Huhhuh.
1.: Nou.... dan ga ik maar weer naar huis, denk ik. Haha. Huhhuh.
3.: Maarre, wanneer doen we het dan? Zullen we effe gamen?
2.: (hijst zich op uit halfliggende positie en slentert naar boven) Ik, uh, .... ga wel even kijken of ik het nog kan vinden....

1.: Ohhh, ik heb hier echt geen zin in. Ik heb zin om te ruften, huhhuh.
3.: Nou, dat heb je op school al genoeg gedaan, hehheh.

2.: Gevonden! Jammer hè... Huhhuh.
1.: Inleiding. Typ dan, A.: in-lei-ding. Met een ei, ei. Huhhuh.
3.: Nou, dat was dus de inleiding.
1.: Maar wat moet daar dan in?
3.: Nou, ja, dat we het gedaan hebben huhhuh. En hoe we het vonden ofzo. O... nee, dat moet bij de evula... evualitie of zo.

.....

1. is inmiddels opgestaan, eet de pot met minimarsjes leeg (bij De Pollen kun je zoiets gewoon op tafel laten staan, realiseer ik me dan opeens) en speelt druk en irritant met zijn sleutels. Hij is z'n Ritalin vergeten in te nemen, dat verklaart een hoop.

2.: En al die anderen hadden het met paperclipsen gedaan, maar wij met magneten.
1.: Ja, want magnetisch is veel beter. Staal is altijd magnetisch.
2.: En aluminium dan? Dat niet!
1.: Nou ja, staal wel. Offe, ijzer bedoel ik, huhhuh.
2.: Ja, maar niet alle metaal is magnetisch...
1.: O ja, metaal. Bedoel ik.
3.: Maar wij hadden dus magneten, en die anderen niet, dombo's. Huhhuh.
1.: Nou, en dat rubberringetje was dus beter, want dat was handig.
2.: Dus wat typ je dan?
3.: We hadden een handig rubberringetje gedaan, want dat was handig.
1.: En het was glad. Dat was ook wel handig. We hadden het moeten scheren. Hé, schaamhaar scheren. Huhhuh.
2.: En er moet ook nog in dat het heel bleef als het naar beneden viel van dertig meter.
1.: Ja, huhhuh, alles valt naar beneden. Of moest het soms naar boven vallen, huhhuh? O, ik heb zin om te ruften....
3.: Laten we nou effe verder gaan. Hoe spel je parachute?
2.: Para en dan chute.
1.: Ja, chuten.
2.: Ja, die deed het echt vet goed. Daardoor ging die ook niet naar de kl..., uhhh, stuk.
1.: Ja, en dat hout was geen echt hout. Dat was ook vet slecht. Gewoon van dat nepspul.
3.: Dan zetten we dat bij de evulitatie, dat staat wel cool.
1.: Huhhuhhuh.
2.: Gggggg. Ja. Alle spijkers gaan daarin scheef.
1.: Typ dan dat het krakkemikkiger was en dat we de volgende keer echt hout willen.
3.: Ja, wat moet ik dan typen? U-ve-tu-la-tie
1.: Neeheeee, e-va-lu-a-tie. Wat betekent dat eigenlijk, huhhuh?

etc.etc.etc.
Ik heb nog steeds géén idee wat ze gemaakt hebben en waar dit hele verslag dus over ging...

Pollentaal 2

Nog ééntje:

HGS = hagelslag (vergelijk met LSD, XTC)

En twee vaste uitdrukkingen die we te pas en te onpas inzetten:
- Je kunt het ook heel ontspánnen beleven (als er dingen gebeuren die we 'niet zo leuk vinden', of als er echt iets gedaan moet worden waar we geen zin in hebben)
- Jaaaaah, beste mensen, ook díeren hebben liefde nodig! (reclameslogan uit de jaren '90 door Willem Duys voor dierenvoer Pinky - als we even niets te zeggen hebben. (Komt zelden voor.))

Twee B's: Bam! en Buyology

Gisteren testte ik mijn gezondheid door even de dagelijkse boodschapjes te doen.
Grote Pol had gezien dat de hangop in de aanbieding was bij Appie, dat wilde hij wel weer eens eten, de nostalg.
Laatst vertelde Grote Broer over Buyology - de kunst en/of de psychologie van het verkopen, zeg maar - en terugdenkend daaraan speurde ik onze Appie af op zoek naar leuke voorbeelden, waar ik dan natuurlijk niet in zou gaan trappen.
Dat de goedkope koekjes onderin het rek liggen bijvoorbeeld, dat wisten we allang, maar de kunst van buyology is doortrapter en subtieler, met geuren, kleuren en vooral geluiden. Geluid van lakens die opgevouwen worden laten klinken schijnt de omzet te vergroten, aardbeienlucht die door geurverspreiders stroomt, lichten die passend per winkel, maar ook per afdeling zijn afgesteld (ik vond het gewoon donker op de broodafdeling), producten van A-merken op doordachte manier gemengd met huismerken en Excellent-merken enzo. En de stellingen met drogisterijartikelen zijn lager dan de andere stellingen, omdat dat bij de Etos ook zo is, dan heb je het idee dat je niet meer naar de Etos hoeft. Dat soort dingen. Die probeerde ik dus te ontmaskeren.
Ik stond voor de zuivelkast te zoeken naar die hangop, buyological natuurlijk iets met een traditionele, ambachtelijke, authentieke uitstraling. Ik haalde nog eens mijn verkouden neus op, maar rook geen typische zuivellucht. Onder invloed van een lekkere pijnstiller (oppassen met alcohol, niet autorijden etc.) - die overigens maar een beetje helpt, nog steeds - raakte ik zo in zintuigelijke ervaringen verzonken dat ik de hele omgeving vergat. Na een tijdje besefte ik weer dat ik de hangop echt niet kon vinden en maar eens door moest naar de groenteafdeling. Ruiken welke geur daar verspreid zou worden, en o ja, ook een preitje.
Ik keerde mijn winkelwagentje zachtjes en reed - Bam! (maar zachtjes, hoor) - tegen een buggy met kindje aan. Moeder geschrokken, duwde de buggy snel weg van mij - ik, arme, gevaarlijke, gedrogeerde vrouw met donkere wallen onder de ogen en een opgeblazen gezicht - en keek mij boos aan. Ik stamelde erg geschrokken 'sorry' en moest bijna huilen... Moeder keek nog steeds boos. Kindje sliep lekker door.
Op slag vergat ik alle buyologische gedachten en kiepte snel wat prei en kip in de kar en koerste naar de kassa. Weg! Gauw naar huis.
Op de bank viel ik al snel in slaap. Nee, nog niet gezond genoeg dus.
Zou die moeder nog steeds boos kijken? Ik denk het wel...