Go go go!

We zullen maar zeggen dat mijn eerste Start to run-les herhalenswaardig is. Gekleed in mijn sportiefste outfit (vaalzwarte sportbroek die afzakt, cottonfleecetruitje, shirtje en m'n beste Wolky's -want ik ga toch geen dure sportschoenen aanschaffen voor zo'n experiment) en gewapend met m'n mp3-spelertje, dat ik bij gebrek aan broekzak maar in mijn beha propte, stapte ik goedsmoeds de deur uit. De Vlaamse Evy zou me er wel doorheen loodsen. Dacht ik.
Het programma zou ook heel rustig beginnen. Dacht ik.

Haha.

Eerst moest ik nog even doorkrijgen dat lopen Vlaams voor rennen is, en wandelen gewoon wandelen is. Ik vond het muziekje al een behoorlijke beat hebben als achtergrondje voor een bedaard wandelgangetje, tot ik doorkreeg dat ik dus moest rennen. De eerste minuten ging dat netjes om en om: een minuut lopen, een minuut wandelen, en nog een keer. Dat kon ik. Heus wel.
Toen moest ik opeens wel twéé minuten rennen. De moed zakte me in de schoenen en mijn broek zakte nog verder af. Zo decent mogelijk hees ik 'm al rennend op. 't Viel trouwens vies tegen hoeveel mensen 'toevallig' opeens op dit tijdstip op het anders zo stille traject moesten zijn.
Ik hield het tot het wildrooster vol. Ik schat dertig seconden. Toen mocht ik van mijzelf wel weer wandelen. Want ik ben tenslotte zielig en chronisch ziek enzo. Het grappige was dat de Vlaamse Evy maar bleef roepen dat ik het goed deed en dat zo'n eerste keer reuze meevalt. Als ik niet gierend buiten adem was geweest, had ik er gierend om kunnen lachen.
Dat wandelen ging best, mensen. Dat maakte me weer overmoedig. Nog wat halfslachtige pogingen verder (van die ene boom in de verte tot die andere met die bult, van die ene lantaarnpaal tot de volgende) was ik wel overtuigd dat ik deze les nog minimaal drie keer moet gaan herhalen en genoot ik van een welverdiende rust. En een roze koek.

De volgende keer wil Kunstpol meerennen. Dat wordt lachen.
Ondertussen powerwalk ik de hele dag door. Bevalt een stuk beter.