"Joehoe, ik ben even een rondje lopen!"

Mensen, ik heb een droom. I have a dream.
En ik ben een gek mens, want ik denk dat die droom uit kan komen. Da's per definitie al heel vreemd, want de meeste dromen zijn bedrog (sorry, nu zit dat liedje misschien weer de hele dag in uw hoofd, dat was nu ook weer niet de bedoeling). Nee, het is nog veel vreemder, want het is een totaal onrealistische droom en toch blijf ik denken dat ie bewaarheid gaat worden. Ook al stapelt bewijs tegen op bewijs tegen zich op.
Wat droom ik dan? Dat ik het rondje bos dat ik regelmatig wandel ook rennend kan afleggen. Na training, zo realistisch ben ik wel. Vijf kilometertjes, hooguit. IEDEREEN die een uur kan wandelen, zou ook vijf kilometer kunnen rennen, zeggen ze. Je schijnt programmaatjes te kunnen downloaden, waarmee je dat netjes kunt opbouwen. (Wie heeft een tip?)

Weet je, het lijkt me geweldig als dat zou kunnen. Uw eigenste Purperpolletje die zomaar even vijf kilometers wegrent. Die een uurtje voor ze moet gaan koken de Polletjes topfit toeroept: 'Ik ga nog even m'n rondje doen, hoor. Ik ben zó terug.' En dat ik dan fluitend de deur achter me dichttrek en soepel in een drafje de hondenpoepjes ontwijk. Dat mijn haren zo'n beetje leuk achter m'n hoofd zwieren, dat mijn lichtvoetige tred de eekhoorntjes verleidt een eindje mee te huppelen, dat de kikkertjes bij de paddenpoel bewonderend kwaken, dat ik dan de uitgelaten honden ver achter me laat als ze grommend op me af komen rennen, dat ik de zon zie ondergaan (opkomen, dat is nog een heel andere uitdaging), de vliegjes in het avondlicht zie dansen. Dat ik dan ter afwisseling ook eens een eindje huppel, want huppelen is mijn lievelingsbeweging, en tussendoor bij het hek van Het Gelderse Landschap mijn beenspieren een beetje stretch. En dat ik dan na een halfuurtje of zo fris thuiskom waar de Polletjes me een glaasje water aanbieden voor ik onder de douche spring (niet dat ik gezweet heb, dat niet, natuurlijk).

Zoals ik al schreef: IEDEREEN die een uur kan wandelen, zou ook vijf kilometer kunnen rennen. Maar ik ben niet iedereen. Hier volgt een fractie van het bewijs tegen.

1. Tien kilo geleden (en bedenk zelf maar of ik lichter of zwaarder ben geworden) zei een moeder van school al tegen me dat ik niet het postuur en de bouw had om te rennen.
2. Van een uurtje wandelen krijg ik al rugpijn. En kniepijn. En enkelpijn. En pijn in mijn keel (echt hoor!). En een hoge hartslag.
3. Ik struikel al over een dwarsliggend kiezeltje.
4. Honden rennen harder dan tien kilometer per uur.
5. Ik wil geen geld uitgeven aan goede sportschoenen.
6. Mijn haar is niet lang genoeg om achter m'n hoofd te zwieren.
7. Als ik ren, hobbelt en bobbelt er het een en ander aan lichaamssupplementen mee. Dat is leuk voor even, als ik alleen in de kamer zonder spiegels en reflecterende ramen en ruiten ben. Niet in het Openbare Bosch.
8. Beenspieren stretchen? Welke beenspieren?
9. Ik krijg altijd een heel rood hoofd bij inspanning, omdat mijn hoofd niet kan zweten (ik weet ook niet waarom). Iedereen die mij ziet gaat spontaan 112 bellen.
10. Eekhoorntjes zijn bang voor mij. Dat ligt niet aan mijn snelheid.
11. Er mogen geen olifanten in het bos.

Zo. Maar goed. Ik kan het natuurlijk gaan proberen.
Wat denkt u nu?