Telefoontje

Door een grappig berichtje van Fienke moest ik ineens weer terugdenken aan Kunstpol toen ie nog een kleuter was.
Als hij de telefoon mocht opnemen, tetterde hij altijd overenthousiast: 'Met wie spreekt u?'
Ik moet er nu wéér om lachen....

Vierkante ogen

Ik ben niet zo uniek als ik dacht, zie ik. Als je wilt blijven geloven dat je uniek bent, moet je niet allerlei blogs gaan lezen.

Her en der in de blogosphere zie ik logjes opduiken over haakprojectjes en ik zit ook weer middenin een haakmanie. Ik moet namelijk ook zo'n deken van allemaal gehaakte vierkantjes in de bontste kleuren die je je maar kunt indenken. Ik wijd er dus ook maar een berichtje aan, want anders voelt het ook weer zo stiekem, snapt u? Als ik dan met sint-juttemis opgewekt blog dat m'n project eindelijk af is en met foto's kom, denkt iedereen: 'NAH! Zegt ze dat nu pas! Die gekke Purperpol, die doet ook alles maar heimelijk en in 't geniep.'

Neuh, dat wil ík niet op mijn geweten hebben.

Goed. Zo'n deken van granny's. Dat schiet dus niet erg op. Ik heb 'al' 62 vierkantjes gehaakt. Allemaal van oude restjes wol en katoen enzo. Dus allemaal in een ander formaat (dat moet ik uiteindelijk ook weer recht zien te breien...). In kleurtjes die met z'n tweeën vreselijk vloeken, maar samen met 34 andere kleurtjes toch weer helemaal tof zijn. Vind ik persoonlijk, dan. Dus.

Eergisteren in een of ander vies tweedehands zaakje, nee, echt, dit was een vieze stinkwinkel vol vette fonduepannetjes, boeken vol snotjes en smoezelige plooirokken, vond ik een bak vol restjes garens waar m'n hartje nog wat sneller van ging kloppen. Ik kocht er met dichtgeknepen neus drie bolletjes bij. Dus nu haak ik nog even verder met m'n maiseidooiergeel, m'n poepbruin en m'n verdordmosgroen voor bij elkaar 50 cent.

En heus, het wordt mooi. Maar het is nog lang niet af. Nog lange niet, nog lange niet.

Weet u waar ik dan zo stiekem en in het geniep van droom?
Nee, dat weet u niet.

Dat kan namelijk helemaal niet. Domme vraag.

Het is ook eigenlijk te gek voor woorden.

Maar u wilt het weten, hè? Nou. Riemen vast.

Komt ie: dat mijn kleindochtertjes het allerallermooiste vierkantje opzoeken, telkens weer als ze bij opa en oma op visite komen. Die ene met roze én oranje én goud. En dat mijn kleinzonen telkens weer kijken of er echt niet twee precies hetzelfde zijn.

In elk geval bent u alvast op de hoogte: met sint-juttemis blogt Purperpolletje over haar superdepupere dekentje. Kunt u preventief een zonnebril opzetten.

Een bedankje voor de Oude Grieken

Kunstpol had weer eens een retrospectieve bui. Wat dat is, weet ik ook niet precies, maar hij had er in ieder geval wel één. Iets met terugblikken en in zijn geval ook iets met filosofisch.
Hij verbaast je dan met allerlei vragen en constateringen. In principe is dat best heel leuk. Maar als zo'n bui langer dan een paar uur duurt, en dat kan maar zo bij Kunstpol, verveelt het ook. En het gevaarlijke van zo'n bui is dattie zo kan omslaan in een puberale, tegendraadse stemming, waarbij alles wat de papa en de mama zeggen in twijfel moet worden getrokken en uitgebreid sceptish moet worden weerlegd.

Mmm. Wankel evenwicht, dus.

Tijdens zijn meest recente retrospectieve bui uitte Kunstpol zijn bewondering voor de Oude Grieken. Zo knap vond hij ze. Pythagoras, die slimmerd, hoe kwam hij toch op die stelling? Doe hem dat maar eens na...
Archimedes, mwah, dat Eurekamoment in bad, met de uitvinding van hoe je massa kunt berekenen enzo, dat had Kunstpol al kunnen hebben toen ie nog jong was, aldus onze wiseguy. Niet erg spectaculair. Appelje eitje. Kunstpol zou in geen geval voor zoiets in z'n blootje over straat gaan lopen. Overdreven reactie...

Maar dankbaar en blij is hij met de uitvinder (was het niet Euclides) van het getal Pi. Hoe die gekke Griek op het idee kwam is hem een raadsel, maar het is wel superfijn dat hijzelf het niet meer hoeft te bedenken en dat er nu zo'n handig knopje op z'n Casio zit.

'En,' vroeg hij zich bezorgd af, 'denken die Europese lui hier wel aan, als ze het hebben over EU-steun voor Griekenland?'

Kort daarna sloeg zijn stemming om, zodat we nu zitten met een tegendraadse, egocentrische puber die aan niets anders kan denken dan: 'Eten we morgen wel iets met vleesch?'

DWZI allemaal cadeautjes - deel 2

Potjandikkie, zouwen we 's een keertje samen uitgaan, en ook nog nota bene leuk naar die bruiloft (zie vorig berichtje), wordt Grote Pol ziek. De hele nacht lag hij wakker, de halve nacht hield hij mij wakker. Pfff. Fijn, hoor.
Geeft mij wel weer de gelegenheid te bloggen over de GiVeAwAy die ik won. Dit kreeg ik, gaaf hè?

En dat allemaal omdat ik de naam van haar bedrijfje had geraden. Wilskracht. En oei, oei, schaam, schaam, ik schreef er nog bij dat ik dat mijn beste idee van de slechtste ideeën vond. Mmm, dat vond Willy vast niet leuk. Maar eigenlijk is Wilskracht natuurlijk een steengoede naam, alleen had ik dat toen nog niet zo door. Ik zat namelijk veuls te moeilijk te denken, perfectionist die ik soms ben. Iets met kracht én pracht én geef acht én zacht. En het lukte me niet dat allemaal in een korte en krachtige naam te gieten. Maar okee, dat verwoordt Willy vast allemaal wel in haar mission statement...

Dank je wel, Willy! Superleuk allemaal. Wat ik met dat stofje ga doen, weet ik nog niet, maar ik zal erover bloggen!

Ik kreeg ook nog vakliteratuur, ik word nog eens puberprofessor:

Van een anonieme geefster kreeg ik dit leuke tafelkleed, wie weet eten de Polletjes wel graag gezond en gezellig mee als we dit kleedje gebruiken. Zeg, anonieme geefster, vertel eens even wie je bent!

En als klap op de vuurpijl zag ik deze week ook nog de uitslag van deze repetitie, die ik inderdaad echt niet had hoeven te overhoren, gezien het cijfer, ook al zo'n mooi cadeautje:

Niet erop klikken, hoor... Vooral niet doen!

Fijne dingen gezien dus, deze week!

Voor meer fijne DWZI: klik!

DWZI allemaal cadeautjes

Van overal in het land kwamen ze naar me toe! Ik won zelfs een GiveAway en dat wil wat zeggen, dat was me nog bijna nooit overkomen...

Maar helaas, helaas, ik heb nu geen tijd om daarover te bloggen. Komt nog, komt nog, beste mensen. Ik gooi er snel een fotootje op van een cadeautje dat we morgen op een bruiloft gaan geven. 't Was nog een haastklus en de verf is nog nat. Grote Pol zal ze zo mooi strak strijken.

Judith is een oude verkering van Grote Pol. Er was ooit een dag dat we allebei verliefd op hem waren, zo'n 25 jaar geleden en dat ik erom moest huilen, want ik was nog veuls te jong voor hem. Judith zag mijn tranen en gaf me heel lief een klein cadeautje. Een klein cadeautje met een mooie tekst. Een groots gebaar van haar.

Inmiddels zijn Grote Pol en ik al bijna 21 jaar getrouwd en voor Judith is het dus morgen (pas) de grote dag. Ik hoop dat Judith en Jan ontzettend gelukkig met elkaar worden en dat ze samen heel veel afwasjes zullen doen, vandaar die theedoeken!

Meer DWZI? Klik hier!

Losse eindjes

U, als vaste lezer hier, bent natuurlijk razend nieuwsgierig naar al die onopgeloste Purperpolkwesties. Ik gooi de bal vaak wel virtueel op, maar vang hem hier dan niet weer op. Schrijf een sentimenteel / grappig / serieus berichtje over Het Een Of Ander, geef een voorzet, licht een tipje van de sluier op, maar ik maak 'm niet af. En u hebt natuurlijk wel récht op een keurige afhandeling van de zaken hier.
Gelukkig heb ik een oplettende lezer, die bovendien Erg Nieuwsgierig is. Ik hoop dat ze er nog net geen slapeloze nachten van heeft. Zij confronteerde me gisteren met een vijftal prangende Purperpolvragen waar ze graag antwoord op krijgt. Goed, goed, ik ben de beroerdste niet.
Komt ie. Eerst de vragen, dan de antwoorden.

1. Wanneer ga je een weekendje weg en waarheen?
2. Hoe gaat het met het tweede spoor?
3. Ben je er al uit wanneer sint-juttemis is?
4. Heeft er zich een sollicitant gemeld op je advertentie?
5. Welk ijsje heb je gegeten van die gewonnen twee euro?

1. Het weekendjeweg gaat er zeker komen. Maar dit weekend is Parapol al een weekendjeweg, volgend weekend is al druk genoeg van zichzelf met familietoestanden, het weekend zit Parapol midden in een toetsgebeuren en moeten we het leerproces nauwlettend volgen (lukt niet met de geïnstalleerde webcams), het weekend daarna is het Pinksteren en het weekend daarna is Kunstpol een weekendjeweg. Daarna volgt de zomervakantie die vanwege De Middelbare nog steeds vrij eindeloos duurt. Zo is er altijd wat.
Als we toe zijn aan ons weekendjeweg zijn de Polletjes natuurlijk ook weer een heel stuk volwassener (zo'n vakantie doet altijd veel) en kunnen we vast met een gerust hart een weekjeweg. En dan waarheen? Waahahaheen? Ik denk Amersfoort, of Kampen, of ja, Zuid-Limburg. Iets met een leuk B&B. Maar dat zien we dan wel weer. Als de Tijd Daar is. Met sint-juttemis dus (zie vraag 3).

2. Het tweede spoor is net gestart. Ik kan en wil er hier niet zo veel over melden. Lees momenteel een boek dat Ik heet, dat maakt me misschien wat egocentrisch (zie berichtje van gisteren). Wat wel leuk is, is als jullie doorklikken naar de bij dat boek horende site http://www.missionstatement.nl/, dan zien jullie waar ik nowadays (alles wordt gelardeerd met Engelse termen) over na moet denken. Ik zou zeggen: voel je vrij om op die site ook mee te doen met mij! Join me!

3. Sint-juttemis is het als Grote Pol en ik een weekendjeweg gaan. En sint-juttemis valt op de dag dat Kunstpol zijn bordje met groenten netjes en vlot opeet. En toevallig valt sint-juttemis dit jaar op een blauwe maandag.

4. Er zijn 84 brieven binnengekomen. Momenteel zijn we bezig met het maken van een eerste selectie. Wanneer u niet wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, krijgt u binnen twee weken hiervan bericht. Wanneer we graag met u persoonlijk verder kennismaken in een gesprek, maken we daarvoor telefonisch een afspraak.

5. Ik heb nog geen ijsje gegeten van die twee euro. Die twee euro zitten overigens in de portemonne van Grote Pol, wat eigenlijk heel oneerlijk is.
Wel at ik een ijsje van een andere euro (gewoon eerlijk verdiend geld), maar dat telt niet. Ze hadden namelijk geen zuppa inglese, en dan gaat het feest nog niet door.

Ach, wat sneu nou

Och, och, wat sneu nou. Mijn heer van Stand, alias Grote Pol, heeft ook een blog. Dat blog wordt zo af en toe gelezen, dat ook nog. Maar natuurlijk vallen zijn bezoekersaantallen bij die van mij totaal in het niet. Ook al zo sneu.
Maar nou moet-ie de hele dag al nodig iets bloggen en het lukt maar niet. Hij krijgt mij maar niet afgemeld. En ik krijg mijzelf ook maar niet afgemeld. Ik ben gewoon niet weg te slaan, hier thuis op de Blogger.
Nou? Wat wil dat zeggen? Dat de wereld niet zit te wachten op weer een berichtje over de held van Grote Pol die vandaag 70 is geworden? (leuke lezersvraag: wie bedoel ik?) Of dat de wereld wil dat ik weer een superfijn en gezellig berichtje schrijf? U wordt op uw wenken bediend.... Maar om Grote Pol een plezier te doen kunt u natuurlijk massaal even (voor de vorm) doorklikken naar zijn laatste berichtje. Dat krikt zijn bezoekersaantal lekker een beetje op!
En drie keer raden waar dát berichtje over gaat... Over zijn grote liefde, zijn steun en toeverlaat, en het leukste bloggende mens van het gehele wereldwijde web: ME, MYSELF AND I!!! Oh yeah!!!!

Vlees noch vis noch ei noch kaas noch noten...

Eigenlijk, beste mensen, eigenlijk zou ik best vegetariër willen zijn. Om meerdere redenen. Het zou hartstikke gezond voor mij zijn, want met dierlijke eiwitten, hebben m'n nieren het maar moeilijk. Die nieren van mij moeten een zo gemakkelijk mogelijk leven leiden.
't Is beter voor het milieu, ook al eten we voornamelijk biologisch vlees en keurig duurzame vis. Laatst las ik Het supermarktparadijs, van Roland Duong (zeer, maar dan ook ZEER lezenswaardig ) en ja, dan wil ik wel weer even helemaal heul erg vegetariër zijn.
Maar ik stuit op een probleem. Herstel: TWEE problemen. En ze heten de Polletjes. De Polletjes zijn namelijk carnivoren. Ze lusten bijna niets, behalve vleesch, vleesch en vleesch. Er is amper vleesch dat ze niet lusten. Of het moeten levertjes, niertjes of geitenballen zijn. Ze lusten in elk geval niet VEGETARISCH. Herstel: het vegetarische eten dat ik kook. Want ik hou dan weer niet van kartonnen Tivallburgers en -balletjes, laffe Quornmix en slijmerige Valessschnitzels. Trouwens, daar houden de Polletjes ook niet zo van. In elk geval niet als er ook groente bij gepropt zit.

Hun top 10 van vieste vegetarisch eten, in willekeurige volgorde:
1. Iets met tofu
2. Iets met ei
3. Iets met noten
4. Iets met kaas (koe, schaap, geit, ezel)
5. Iets met tempeh
6. Iets met linzen
7. Iets met andere peulvruchten (tenzij chili CON carne)
8. Iets met paddenstoelen
9. Iets met zaden
10. Iets met zonder vleesvervangers

Oké, oké, er is één vegetarische maaltijd waar ze reikhalzend naar uit kunnen kijken: pannenkoeken, daar tekenen ze voor.
Een paar jaar geleden schaften we een vegetarisch kookboek aan, met 253 bladzijden vol potentiële heerlijke te bereiden gerechten met zonder vlees en vis, en werkelijk niet één gerecht uit dat boek blieven de Polletjes. 't Is treurig, heul treurig.

Vandaag aten we iets met cashewnoten. Fout, helemaal fout. Waren het chocopinda's geweest, was het nog te doen geweest, verkondigde Parapol. Maar de sfeer aan tafel werd er niet beter op. Nee, beste mensen, de sfeer was om te snijden. Nou ja, bij gebrek aan een goed stuk vlees viel er dus toch nog iets te snijden... Onze grappen om de boel wat milder te stemmen werden niet, ik herhaal: NIET, gewaardeerd. Parapol ging zelfs uit de Koran citeren, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt: 'Als je woorden minder belangrijk zijn dan stilte, zwijg dan.'
En als klap op de vuurpijl beloofde hij Kunstpol in een vlaag van broederlijke naastenliefde dat als hij (Parapol dus) inmiddels op kamers zou wonen en zij (daarbij bedoelde hij zijn geliefde ouders) zouden iets met cashewnoten eten, dat Kunstpol dan te allen tijde bij hem mocht komen eten. Even vooraf bellen zou genoeg zijn...

Tot slot, uit Trouw, van Tom, een mooie cartoon:

Lekker ontspannen een weekendje weg...

De Polletjes vinden het de hoogste tijd. Ze vinden zichzelf al-láng oud, wijs, zelfstandig en zelfredzaam genoeg. En ze snákken naar een weekendje rust. Ja, eerlijk waar, zo noemen ze dat: rust. Zonder ouders komen ze pas écht tot rust.
Daarom moeten wij, volwassen Pollen, maar de hort op. Zodat wij een héérlijk weekendje weg hebben - dat willen jullie toch zo graag? - en - jullie hebben toch een vast adresje waar jullie het altijd zo fijn hebben? -(slijmslijm) en zij het rijk alleen. En dan zullen zij eens bewijzen dat ze dat best kunnen. Al onze bezwaren wuiven ze woesjwoesjweg. Sneeuw voor de zon, vinden ze onze bedenkingen. Onze doemscenario's kunnen zó de prullenbak in, zeggen ze.

Nee, echt, ze zullen heus elke keer álles netjes opruimen.
En jahaa, ze zullen ook heus op tijd naar bed gaan. En meteen de deur op het nachtslot doen.
Ruzie? Nee hoor, dat maken we toch nooit?
Gezond eten zullen ze ook. Komkommer, bananen en, uhm, appelmoes.
Als (hoezo áls?) we gaan frituren zullen we zorgen dat we geen olie knoeien en neehee, we zullen ons niet branden.
We nemen onze verantwoordelijkheid toch altijd al zelf, als het om huiswerk enzo gaat?

Mmm. Klinkt goed. Alleen jammer dat dat dus allemaal vaardigheden en verantwoordelijkheden zijn die ze blijkbaar alleen inzetten als ze een weekendje alleen gelaten worden. Ik merk er anders niet veel van, zo in het dagelijks leven. U had ze moeten zien, daarnet, toen ze voor zichzelf gingen koken. Nee, daar bleek nog niet zoveel wijsheid, vaardigheid, oplossend vermogen, zelfstandigheid en zelfredzaamheid uit.

We weten echter een aantal dingen zeker. Ze zullen niet gaan roken, drinken en rotzooien met meisjes. Daar hebben ze (nog) echt geen belangstelling voor.

Met een paar verborgen webcams en geïmplanteerde microfoontjes durven we het best aan.

Wie weet er nog een leuk adresje voor een weekendje weg? Graag een adres met een goede internetverbinding en een videowand. Wat zullen we ons heerlijk kunnen ontspannen!

DWZI de toekomst dichterbij komen

Uitleg nodig? Komt ie.
Die trein heet de Purperpol-Express.
Re-integratie in het eerste spoor, zoals dat heet, is voor mij (bijna) einde verhaal. Exit onderwijs. Op mijn reis in onderwijsland heb ik onderweg heel wat vaardigheden, wijsheid en kennis verworven (de rode steentjes). Ik gooi ze heus niet allemaal overboord, maar voor het theatrale effect koos ik daar in dit filmpje toch even voor. Maandag heb ik een eerste afspraak met hopelijk een heel slim mannetje met hopelijk veel slimme contacten dat mij gaat begeleiden op het tweede spoor. En dan maar hopen dat dat kronkelige spoor tot iets moois gaat leiden!
Het schitterende camerawerk werd verzorgd door Kunstpol.

Voor meer DWZI klikkerdeklikkerdeklik!

Vraagje

Op welke dag valt sint-juttemis dit jaar?

Op de step, op de step, hij is zo blij dat hij hem heb

Kunstpol vond een step en pimpte 'm. Dagenlang zoet en apetrots!

Compliment!

Vandaag werkte ik met een leerling met wie het lastig communiceren is. Extreem lastig, mag ik wel zeggen. Hij heeft een ernstige spraak-/taalstoornis, vandaar. Erg geremd, superverlegen, moeite zich spontaan te uiten.
We lazen de zin: 'de poes kruipt in haar schulp.' Wat dat nou betekende? Ik legde het uit, want dat helpt hem ook om vlotter te lezen (niet dat ik ooit wel eens een poes in haar schulp zag kruipen, maar ik maakte er maar het beste van). En toen? Toen gebeurde er een wondertje, want hij ging enthousiast vertellen. Dat hij ook wel eens in zijn schulp kruipt. Volgende week is zijn tante jarig en dan moet hij erheen. Dat vindt hij helemaal niet leuk, zo'n kamer vol mensen. Die willen dan allemaal met je praten. Daar wordt hij verlegen van en dan gaat hij een beetje achter mama zitten en zich verstoppen.
Ik werd er helemaal warm van, vond het zó knap van hem dat hij de situatie herkende uit zijn eigen leven en er zo open over vertelde... En ook mooi dat hij zich zo veilig bij me voelt dat hij dit aan mij vertelt!
Compliment voor hem en ook eigenlijk een compliment voor mij!

Vacaturemelding

Wedden dat?

Deze week had ik voor het eerst een staatslot in huis. Nou ja, een stukje lot, dan. Een vijfde namelijk, gekregen van Toaske. En jawel, jawel, er is zelfs een prijs gevallen op mijn lot! We mochten €2,- innen bij de plaatselijke sigarenboer. Is dat beginnersgeluk of niet? Dank, Toaske!!! Hartstikke leuk en ook best een beetje spannend vond ik het.

Ik dacht er nog eens verder over na, over loterijen, over gokken en wedden enzo. Het is in elk geval zo dat we zelf nooit een lot zouden kopen, maar ik vond het erg lollig om eens zo'n ding te krijgen...
Ik kan me nog herinneren dat ik m'n moeder eens vroeg, waarom wij nou nooit zo'n lot kochten met zo'n grappig oranje visje erop. M'n moeder antwoordde adequaat met een beslist: 'Dat doen wij niet.'  Tsja. Dat vond ik wel een afdoende antwoord. Wij deden wel meer dingen niet die andere mensen wel deden. Prima.
We kochten wel lootjes bij de schoolmusicalavond, ik was 7 jaar. Maar op elk briefje dat ik gespannen openvouwde stond: niet. In van die oude typemachineletters, waarbij de e vol met inkt gelopen was. En dat betekende dus blijkbaar dat we niet hadden gewonnen. En dat vond ik heel jammer, want je kon een hoepel winnen.
Veel later wonnen Grote Pol en ik een prijs bij de lokale winkeliersvereniging. We 'mochten' naar de gezellige bingoavond waar uiteindelijk door middel van het edele bingoën duidelijk zou worden welke prijs dan wel. Hoofdprijs was een wasdroger en dat zag ik wel zitten, met twee jonge kinderen thuis. Maar nee. We wonnen een setje hand- en theedoeken. Groene. We gebruiken ze nog steeds. En we beleefden de avond van ons leven, want we hadden nog nevernooitnie gebingood en het typische bingowereldje was ons dus ook niet bekend.  Het was een uh, hele ervaring. Zo jammer dat ik toen nog niet blogde, het had een geweldig verhaal opgeleverd...

Het grappige is dat ik toevallig gisteren ook over kansspelen las in  Grootvader Piepestok, een ontzettend leuk en leerzaam boek, van harte aanbevolen. De precieze passage, waarin het ook gaat over knikkeren, kan ik stom genoeg niet terugvinden, maar wel iets anders interessants. De schrijfster vertelt over de onderwijspraktijk in de Gouden Eeuw, waarin de leraar die ze beschrijft de leerlingen een boekje over goede manieren uit het hoofd laat leren. Een zin: 'Hoe salmen den neuse met zijnder toebehoorten houden? Reijnlijck, niet besnot, besmeert oft onsuyuer als een braetpanne.'
Als de kinderen gingen spelen, mochten de jongens niet kaarten, hoog klimmen of ver springen, en ook niet zwemmen. Wel geoorloofd waren balspelen, hinkelen, lopen en beschaafde sprongen maken.

Ik mocht in elk geval in mijn Gouden Jaren wel kaarten, hoog klimmen en ver springen. En ook knikkeren, da's toch een kansspel pur sang, dacht ik zo. En ik won zakken vol knikkers. Want ik kon het hartstikke goed, met een duimpje, aantik, kniep en een boogje. En het leuke was: die knikkers die ik won, kochten de kinderen bij de plaatselijke sigarenboer. Ja, diezelfde als van de staatsloterij. Met die leuke oranje visjes.

En naast de tegenwoordige sigarenboer zit een ijssalon. En daar ga ik eens een lekker ijsje kopen van mijn gewonnen geld. Ik gok erop dat ik zuppa inglese kies, dit keer. Mmm, nogmaals dank, Toaske!

Gestoord + update

Gestoord werden al die Bloggerbloggers van die storing. Zenuwachtig ook. En nu zweeft er blijkbaar nog van alles in de lucht en we hopen maar met z'n allen dat al die berichten en reacties weer veilig, en op de goede plaats, gaan landen.
Gisteren had ik net een paar uurtjes vóór de storing een berichtje geplaatst dat nogal persoonlijk was en ja, dat voelt niet fijn, dat nu juist dat berichtje ergens zweeft.

Nou ja. Dan maar even iets completely differents. Een foto die ik hier ergens in de buurt maakte. Dit is nu de Kreelse plas - van harte bij u aanbevolen, mocht u toch in de buurt zijn. De Kreelse plas in de regen. En zoiets, mensen, zoiets is nooit zomaar weg, zoals Blogger. Dit is mooi. Dit is goed. Vooral als je zelf in die regen staat. Dan ben ik weer even helemaal happy. Want van dit soort regen, beste mensen, word ik meestal best heel blij.

Gek mens ben ik, hè? Compleet gestoord.

En wat ziet mijn oog? mislukking is weer geland! Nog wel op een verkeerde datum, maar toch! Nu de reacties nog...

Mislukking

Jahaa, ik heb u wel door. U smult van verhalen waarbij Purperpolletje over haar mislukkingen vertelt. Dat blogje over dat lastminutemoederdagcadeautje: dat vond u écht leuk, hè? Stelletje leedvermakers, dat zijn jullie.

Nou.

Ik zal u op uw wenken bedienen.

Er lukt namelijk momenteel niet zoveel in mijn leven. Ja, ik hoor u hier al gniffelen. O, o, wat is die Purperpol weer leuk. Er komt vast weer iets enorm grappigs, denkt u nu. Ik zie u zich al verkneukelen.
Wacht maar. Het lachen zal u vergaan bij het lezen van de voorbeelden uit de Harde Realiteit. Het zal plaats maken voor intens medeleven. U bent gewaarschuwd.

Hier wat willekeurige voorbeelden.
- Mijn oudste zoon heeft me net plechtig beloofd dat hij altijd zo puberaal zal blijven.
- Een carrière als kunstschildster zit er definitief niet in. Om heel sneue redenen: a. ik ben nooit alleen thuis, en om te kunnens schilderen moet ik alleen thuis zijn, en b: ik kan geen neuzen (en ook geen monden, en al helemaal geen ogen). Neuzen zien er bij mij nog steeds uit als omgedraaide vraagtekens.
- Ik kan me niet beperken tot 140 tekens. Twitteren is niet aan mij besteed. In de beperking toont zich de meester. Nou, duidelijk.
- Een carrière als fotomodel zit er óók al niet in. Niemand zit te wachten op een Prednisontype. Blijkbaar. Ook al zo sneu, want verder was ik natuurlijk ontzettend geschikt. En bovendien supergemotiveerd. Bovendien lijk ik sprekend op Doutzen (op enkele kleinigheden na).
- De muffins smaakten laatst wéér muf.

En nu toch even écht serieus.
Laatst blogde ik een verdrietig berichtje. Over toestanden met UWV en werkgever enzo. Ik ga er hier niet over uitwijden, maar de onzekerheid houdt nog wel even aan. Binnenkort start ik met een 2e spoortraject. Dat betekent dat er samen met mij gekeken gaat worden of er werk is buiten het onderwijs. En u moet weten dat ik ontzettend veel van het onderwijs hou, maar dat o.a. het staan voor de klas echt niet meer gaat. hoop dat er ergens in de buurt een mooi werkplekje voor me is dat goed bij mij en mijn mogelijkheden past.

Als je in zo'n positie zit als ik, lijkt het er al snel op dat je helemaal 'mislukt' bent en ik merk dat het heel erg de kunst is en blijft om daar niet in te trappen. Om niet te denken dat werk en inkomen het allerbelangrijkste in je leven is en dat daar ook je persoonlijkheid, je gevoels- en geloofsleven naar gaat staan.
Dat is momenteel nogal een opgave voor me. Vaak ben ik blijmoedig, hoor, dat merken de vaste lezers hier ook wel, maar niet altijd.
En dat hoeft ook niet. Echt niet. Deze pijn maakt ook op een of andere manier rijk, of wijs.

Een goed leven hoeft niet altijd een gemakkelijk leven te zijn.

Seksuele voorlichting

Kunstpol komt na amper een halfuurtje huiswerk handenwrijvend beneden. Nu kan de dag pas echt beginnen: ein-de-lijk tijd voor computergelanterfant en televisiegehang.
Ik stel hem mijn riedeltje controlevragen:

1. welke vakken heb je morgen?
2. heb je je boekbespreking wel goed voorbereid?
3. heb je een repetitie morgen?
4. heb je écht goed geleerd?
5. (facultatief) zal ik je even overhoren?

Bij vraag 4 begint Kunstpol licht te blozen. Ik ruik onraad. Daarom zet ik vraag 5 in. Zijn tint wordt nog iets roder. 'Je mag me altijd overhoren, maar deze repetitie niet.' 'O, dus je hebt bio, morgen?' zeg ik gevat. Nog iets roderrood kleurt hij: 'Mmm.'
Ik weet genoeg.

Ware moederliefde

Och, ze houden zoveel van hun moeder. Elke dag krijg ik kusjes en knuffels van mijn pubers, zie ik aan hun ogen dat ze me tof vinden, uit alles blijkt dat ik oké ben.

Iedere dag.
Zelfs als ik chagrijnig ben - ik ben nu eenmaal een wispelturig mensch.
Zelfs als zij chagrijnig zijn - het zijn tenslotte pubers.
Iedere dag.

Behalve op Moederdag.

Waar is de tijd gebleven? Het was nog maar gisteren dat ze me een ontbijtje op bed brachten en hun liedjes zongen:

Mama blijf liggen -- het mag, ja het mag
Mama, vandaag is het moederdag
Blijf lekker liggen -- jij hoeft niets te doen
hier is een pakje en hier is een zoen.

 

Het ene jaar klonk het telkens weer liever dan het andere jaar:

Omdat ik klein ben en jij groot,
Klim ik bij jou op schoot
En fluister zachtjes in je oor:

Jij bent mijn liefste mammie, hoor.

Die tijd is voorbij. Definitief.

Vanmorgen kreeg ik wat cadeaus in mijn handen geduwd. Ik smeekte, tegen beter weten in, om een gedichtje of een toespraak, maar kreeg niet meer dan een 'Alsjeblieft.' En ik moest ook nog netjes 'Dank je wel' zeggen.



Daarnet hebben de heren gekookt. Kip in de oven geschoven, rijst en diepvrieserwten gekookt. Gemakkelijker konden we het niet maken.

Nou. Ik kan u zeggen dat ik nog nooit zoveel onbenulligheid in de keuken heb gezien. En zoveel gemopper, gemok, gegrom en gemurmureer had ik ook nog niet gehoord.

We zijn er nog niet, beste mensen. Onze oepsvoeding is bij lange na nog niet afgerond. Ik laat mijn lieve Polletjes pas gaan, als ik ze het stempel oké kan geven. En dat is als ze vlekkeloos rijst en doperwten kunnen koken. Naar mijn actuele oordeel duurt dat nog heel veel jaren.

Gelukkig. Want ik hou zo van de Polletjes.

Het wordt weer hoog tijd voor Polletjesdag. Dan zal ik ze eens goed verwennen.

En Moederdag? Dat hoeft voor mij niet meer.

Lastminutemoederdagcadeau

Lieve moeders, u beseft toch hopelijk wel hoe stressvol het maken van een moederdagcadeautje op school kan zijn? Voor de leerkracht, dan.
Ik hoop dan ook dat maandag, als u morgen zo'n zelfgewrocht vogelhuisje/ bloemschilderijtje / sieradendoosje / theezakjeshoudertje / wattenbollenopbergkonijn / waxinelichtjeshoudertje / notitieblaadjesblokje gekregen hebt, de juffrouw of meester hoogstpersoonlijk en liefst diepontroerd bedankt.
En ja, ik weet het, het opzeggen van Het Gedichtje zal natuurlijk het allermooiste MoederdagMoment zijn.
Toen ik een jaar of wat geleden nog zelf voor een groep 2 stond, was ik een beetje vergeten dat het al snel Moederdag zou zijn. We begonnen dus wat laat aan het cadeau, maar dat was dan ook wel iets heel prachtigs.
Van klei kneedden mijn ijverige kleuters een schattig schaaltje en daar drukten ze mozaïekjes in van scherfjes uit ouderwetse kopjes en schoteltjes (met bloempatroontjes). Even kort in de oven, want veel tijd was er niet meer en een goede klei-oven was er eigenlijk ook niet. Een paar bonbons erop, ingepakt in folie met een leuk, zelfgemaakt labeltje eraan, hop hop hop, nog net op tijd af. Echt een superleuk, creatief geheel werd het. Zo leuk, dat ik het voorbeeld dat ik gemaakt had de vrijdag voor Moederdag meenam naar huis en op de schoorsteenmantel zette. Als pronkstuk.

Maar helaas en tot mijn ontzetting vielen op zaterdag al een voor een de ingedrukte mozaïekscherfjes eruit en brokkelde de klei langzaam af. En dat was dus ook gebeurd bij al die 24 bonbonnières bij de kindertjes thuis. U begrijpt dat ik geen leuke Moederdag had.

De maandag erop hing ik gauw een excuusbriefje bij de deur en begonnen mijn ijverige kleuters en vooral ik aan een nieuw en 'veilig' cadeautje.
En het gekke en frustrerendste was dat de moeders er niet eens om konden lachen. Dat had ik ergens nog gehoopt...

DWZI militarirariraria

De Polletjes zijn gek. Gek op militaria. Gek op meer en meer kennis van de Tweede Wereldoorlog. Helemaal gek op meer en meer spulletjes uit de Tweede Wereldoorlog.

Dat de Polletjes, met zulke pacifistische ouders (van Grote Pols hand werd deze week nog een 'linksige' brief gepubliceerd in ons dagblad), er zulke hobby's op na houden is eigenlijk maar heel vreemd. Er moet ergens een chromosomale afwijking zijn. Bij de Polletjes dan, dus, laat dat duidelijk zijn.

Deze week hadden de Polletjes natuurlijk weer hun jaarlijkse TOPweek... Plenty oorlogsfilms en -documentaires op televisie, herdenkingen en vieringen in het ganse land, een vriend te logeren die óók over niets anders praten kan dan de Tweede Wereldoorlog en die er zo mogelijk nóg meer vanaf weet.

Ze sloegen hun slag.

Daarom deze week  in Deze Week Zag Ik:

MILITARIA!!!!

 Parapol kocht deze Russische pet voor €2,50 in de Spakenburgse kringloopwinkel en heeft op MP alweer een bod van €20,- op dit ding. Snapt u het? Snap ik het.

En ach, wat schattig. Parapol kocht daar ook een letterbak.

In zo'n geval zette ik vroeger mijn 'beeldjes'. M'n lievelingsbeeldje was een wit konijntje met azuurblauwe oogjes.

Deze letterbak gaat gevuld worden met MILITARIA!  

Maar mensen, dit is echt het KLAPSTUK!!!! Deze charmante dame is mijn moeder! En weet u wat ze aan heeft? Een ghillie suit. Dat is een netachtig gewaad waar Parapol allerlei jutedraadjes en lapjes in heeft genaaid. En het is bedoeld om onopgemerkt in het bos te liggen. Camouflage. En ik denk dat ik dit gewaad maar eens ga lenen, dan ga ik met een boek, een zak drop en een MP3-spelertje een paar uur in het bos liggen bijkomen van deze vakantie. Pfff.

Voor meer DWZI: klik hier!

Afvragingen

'Waarom zeggen ze altijd vaderland en moedertaal? Want als je geboren wordt, dan kom je uit je moeder en die is dan zeker weten in dat land. Van de vader is dat nog maar de vraag.'

'Zal ik vandaag maar niet snoepen? Dat vind ik wel goed, dan toon je respect voor de doden.'

Nijpende vogelwoningnood - buurtprotesten zinloos - Boomklever inspecteert Kunstpols voorzieningen

Omafiets

Ik heb een nieuwe fiets. Een oude nieuwe omafiets. Niet zo een:

maar een superfijne supersonische snelle fiets met maar liefst 21 versnellingen die van mijn moeder is geweest. Helaas kan ze niet meer fietsen na de hersenbloeding die ze vorig jaar kreeg. Ik ben heel blij met de fiets, maar ook heel niet blij. Want fietsen was altijd heel belangrijk en fijn voor mijn lieve moeder. Mijn ouders hebben nooit een auto gehad, zelfs geen rijbewijs, en we deden altijd alles op de fiets, als het echt niet anders kon met het openbaar vervoer. Of meeliftend met anderen. Maar fietsen, dat zit gewoon in ons bloed. En het is echt heel zuur en moeilijk als dat dus niet meer kan.

De fiets is in Huize Pollenstein moeiteloos herdoopt tot 'De Omafiets'. Ik schijn zelfs nog meer op mijn moeder te gaan lijken als ik erop zit. Of dat een voordeel is laat ik maar even in het midden, hè, mam?

Vandaag fietsten Parapol en ik. We bezorgden twee pakketjes van de PPP in een verschrikkelijk vreselijke mooie, maar doolhoverige nieuwbouwwijk in Amersfoort en in Bunschoten-Spakenburg. Dankzij Google Maps hebben we flink wat extra kilometertjes gemaakt.
Maar goed, je komt nog eens ergens.

Hier bijvoorbeeld. Drie keer raden wie er niet, ik herhaal: NIET, even leuk onder dat bordje wilde gaan staan, speciaal voor de foto.

Zo'n fietstocht is erg leerzaam. Ik heb weer heel wat geleerd van Parapol. Bijvoorbeeld dat ik soms, als ik heel erg wil profiteren van iets, wel drie appeltjes van twee walletjes wil eten. En dat het een grote wensdroom van hem is een draadloze tuinslang te ontwerpen.
En ik heb ook geleerd dat het heel handig zou zijn als er bij elke bushalte een plattegrond van de omgeving zou staan die je kunt draaien, alle kanten op. Zodat ook alle vrouwen kunnen kaartlezen en in één keer goed kunnen rijden.

Ondertussen in de oudpapierbak...

Gisteren zat Kunstpol er toevallig nog lekker in te bladeren...

Samen fietsen

Het was te mooi om waar te zijn: vanmiddag fietsten we met z'n vieren een rondje om. Kun je je voorstellen: twee PUBERS én hun ouders...
Naar een idyllisch plekje, met supermooi weer, blauwe bloemetjes, groene kikkertjes, zilverachtige visjes, rennende paarden met wapperende manen in een grote groene wei en fris stromend helder water in een licht slingerend beekje.

Van dat beekje hadden de Polletjes hoge verwachtingen.
Heel hoge verwachtingen.
Daar was het ze allemaal om te doen geweest. En daarom hadden ze een paar laarzen, een touw en een magneet meegenomen. En hun opperbeste humeur aangedaan. Anders ga je ook niet zomaar met je pa en je moe fietsen, als je resp. 16 en 13 bent. Toch? (Dit is overdreven en dichterlijke vrijheid van schrijver dezes. Parapol fietst gráág een eindje om met z'n moe, maar dan fietst hij eigenlijk voortdurend wat te hard voor z'n moe, die daar heel moe van wordt.)

Maar nu bleek in dat beekje niet veel meer dan een stuk prikkeldraad te vinden. En geen bommen, granaten, kogels, wapens en andere schatten uit de Wijde Wereldoorlog.
Raar hè? De Polletjes hadden heel andere verwachtingen. Ze dachten van alles hupsekee, hatseflats uit die beek te kunnen vissen.

En binnen een kwartiertje sloeg de stemming compleet om. Zeker toen bleek dat de Polletjes 'maar' één stroopwafel mochten. Strontchagrijnig werden ze.

In kolonne fietsten we terug. Gezéllig...

Aanstaande dinsdag maak ik hoogstwaarschijnlijk met Parapol onze traditionele meivakantiefietstocht. Zijn verwachtingen zijn alweer torenhoog gespannen. Want we fietsen naar een stad met diverse gave antiekzaakjes (met militaria) en een supergrote dumpzaak. En daar hadden ze de vorige keer heul heul heul veul moois voor pubers. En dat gaat Parapol allemaal kopen. Alles, alles, alles. Geld zat, blijkbaar.

Maar ik zie de bui al hangen. Er kan van alles misgaan. En ik voorzie dat al. Maar mijn puber, met zijn puberbrein, nog niet. Ondanks mijn wijze waarschuwingen - maar ik ben z'n moeder maar. En het is minstens dertig kilometer terugfietsen. Dat voelt als zestig kilometer met een chagrijnige puber.

Ik neem voor de zekerheid maar een extra stroopwafel mee.