Echo

Vanmorgen moest ik voor een echo naar het ziekenhuis. Nuchter. Ook dat nog. Zelfs m'n dagelijkse portie pillen mocht ik niet slikken. Nou. Moet je net mij hebben. Ik word pas een beetje leuk als ik m'n pillen binnen heb. Én m'n ontbijtje.
'Bent u wel nuchter?' vroegen ze vanmorgen bij de balie. 'Letterlijk en figuurlijk,' antwoordde ik vlot. Maar dat antwoord had ik gerepeteerd toen ik nog niet nuchter was, anders had ik dus niet zo leuk uit de hoek kunnen komen.
Op de echo-afdeling werkt een hele knappe man (echomacho), dat wist ik nog van de vorige keer. Ik had dus extra goed m'n best gedaan een kilootje af te vallen. (Lippenstift doe ik nooit op en ik heb al een man, dus de make-up liet ik ook deze keer maar achterwege. Dat u niet denkt dat ik een mannenverleidster ben. Nee, zeg. Ik wilde gewoon niet voortdurend m'n buik zo extreem in moeten houden bij een man. Bij een vrouw maakte het me om d'een of d'andere reden minder uit. Dacht ik.)
Ik werd opgehaald door een echomevrouw. Eerste tegenvaller. Ze was ook nog mooi en slank. Dat maakte het nog wat extra zuur. Dan krijg je toch het idee dat je minimaal tien kilootjes extra had moeten afvallen.

De echomevrouw was poepchagrijnig. Tweede tegenvaller. Ze moest niet eens lachen om mijn zorgvuldig ingestudeerde grapje over nuchterheid, dat ik nog eens herhaalde. Een goede grap mag je namelijk best nog eens maken.

Grote Pol had speciaal m'n roze behaatje nog gewassen, maar ook die moest uit. Derde tegenvaller.

Ik moest maar even gaan liggen, met m'n armen boven m'n hoofd. Prima, als je je oksels van tevoren fris geschoren hebt. Maar dat was ik even vergeten. (Ik had alleen maar aan m'n benen gedacht, maar m'n broek moest aanblijven. Gelukkig maar, want eerlijk gezegd heb ik ook m'n benen nog niet onder handen genomen, ik had er alleen maar aan gedacht. Denken en doen is twee.) Vierde tegenvaller. Maar het viel ook wel weer een klein beetje mee, want ik had wel m'n lekkerste deodorant gebruikt. Iets passioneels. Dat hielp trouwens niet tegen de echomevrouw, die bleef net zo chagrijnig.

Toen moest ik voortdurend inademen en elke keer heelheel lang diezelfde adem vasthouden. Ze deed het er gewoon om, denk ik. Want als ik inadem krijg ik een bolle buik. Een nóg bollere buik, bedoel ik. En toen moest ik zelfs ook nog een paar keer inademen én een bolle buik maken. Ze had zeker nog nooit een luchtballon gezien.
En mensen, even tussendoor, hoe lang kun je van iemand vragen de adem vast te houden? Is twee minuten wel reëel? Dat kun je toch niet van iemand verlangen? En dan ook nog keihard met dat echoding porren. Nou, dan stokt je adem vanzelf wel. Of zat ze telkens mijn vetschort weg te duwen?
Ze echoode m'n maag, m'n lever, m'n milt en noem alle organen in die regio maar op. Ze had er plezier in, volgens mij, want in plaats van alleen de bovenbuik deed ze ook nog al m'n darmen (twaalf meter, toch?), m'n eierstokken, m'n baarmoeder en blaas en weet ik veel wat ik nog vergeten ben. Appendix, eilandjes van Langerhans en nog minimalistischer onderdelen. Ik kreeg er een zuurstofgebrek van.
M'n longen deed ze overigens niet. Anders was ze vast wel geschrokken van alle acuut afstervende longblaasjes. Stiekem ademde ik licht in en uit, maar dat had ze meteen door: 'Adem vásthouden!' Nou ja. Ze wilde waarschijnlijk ook nog de sterretjes echograferen die ik zag. Maar ha, dat kan een echo-apparaat dan weer niet.

Na ruim een kwartier porren en duwen en ettelijke nijpende ademtekorten had ze nog niets bijzonders gevonden, dat was de eerste en enige meevaller. En toen mocht ik de gel heel snel even afvegen met een handdoekie, want ik moest opeens weg. Ze duwde me bijna in het kleedhokkie. Ik zit nóg onder de klodders. Maar gelukkig maakt die gel geen vlekken op mijn  roze behaatje.