Olifant met taalgevoel

Kunstpol dendert de trap af. Met olifantenstappen banjert hij de kamer in. Hij rochelt. Hij moppert. Hij murmureert.
Maandag een SO voor Engels. Vandaar.
Heel fijn voor Kunstpol. Die moet altijd flink veel moeite doen voor een mooi cijfer, vanwege zijn dyslexie, maar ook vanuit zijn enorm kunstzinnige taalgevoel, zullen we maar zeggen, waarbij vorm, betekenis en klank van een woord toch een eenheid zouden moeten zijn.
Het botst nogal eens het te leren vreemdtalige idioom en Kunstpols gevoel voor esthetiek en daar moet over gecommuniceerd worden. Want communiceren, zijn gevoel delen, dát doet Kunstpol erg graag. Liever dan de hele tijd saai in z'n uppie zitten blokken op z'n kamer. Véél liever.

Een van de te leren woorden is gorgeous. En daar valt Kunstpol natuurlijk over.
Allereerst over de uitspraak. Zoals hij het zegt, klinkt het als een bijna stikkende geit die bij de tandarts een megagroot gat in z'n achterste plooikies moet laten vullen en waarbij de onervaren assistente niet weet om te gaan met het afzuigertje waardoor er te veel water in de keel van het arme schaap loopt.

'Gooohgoohreeeeegius, guhgugguhgôhrus?' probeert Kunstpol met afhangende schoudertjes. Hij heeft de hoop op een voldoende al bijna opgegeven. 

In ons Beste Brits prononceren we een aantal keer de juiste uitspraak.

Maar het blijft een raar woord. Zo disgusting non-aesthetic.

'Nee,' zegt Kunstpol gedecideerd. 'Ik zou dat woord nooit gebruiken. Bjóetiefoel, da's ook echt een mooi woord voor prachtig, maar ggggoordzjieus, wie zegt dat nou?'

Je hóórt hem denken: 'Rare jongens, die Britten.'

En gorgelend, rochelend en mopperend stampt onze estheet weer naar boven.