Een blogje vol keuzemogelijkheden

U treft het. Uw favoriete blogster heeft weer wat moois voor u in petto. Een interactief blogje met een ontsnappingsroute, een  keuzemogelijkheid, een quizvraag, hilarische gebeurtenissen, een duidelijk onderwerp én een Purperpolpoll!
U fronst nu misschien verontrust uw al of niet geëpileerde wenkbrauwen: ontsnappingsroute? Is die nodig dan?
Wellicht, beste mensen, wellicht. Als u een zwakke maag hebt, niet bestand bent tegen onsmakelijkheden die toch zo vermakelijk zullen zijn, of gewoon niet van braakverhalen houdt. Dan zal het lezen u misschien zwaar bekomen.
Maar wees niet bang. Er is, zoals gezegd, een ontsnappingsmogelijkheid. Leest u vooral nog even door.

Er zijn zo in het leven van die ijkpunten. Dingen waar je met plezier aan terugdenkt, of met afgrijzen. Verhalen die je je kindskinderen zult vertellen, gebeurtenissen die je je hele leven niet zult kunnen wegherinneren.
Zoete en zure. Zoute en bittere. En zo is de stap naar het ware onderwerp van dit blogje snel gemaakt: dit is een BRAAKBLOG. Het gaat hier in dit berichtje over braakverhalen.

Let op. Hier is het eerste aangekondigde element: de ontsnappingsroute (tevens keuzemogelijkheid 1).

1. Na het bovenstaande gelezen te hebben, maakt u nu een keuze.
a. U klikt weg naar een andere, smakelijker, site. Of u checkt uw mail voor de honderdste keer vandaag en komt hier even niet meer terug. Het volgende berichtje, ik beloof het u, is vast beter te verteren.
b. U bent nu zó onpasselijk: u gaat buiten een lenteluchtje scheppen, rommelt wat in uw tuin of balkonbak en probeert mij zo snel mogelijk te vergeten.
c. U leest door, want uw nieuwsgierigheid wint. Wellicht weet u uit ervaring dat het hier nooit echt de spuigaten uit zal lopen.

Maak nu uw keuze.

....

Gefeliciteerd! U heeft gekozen voor mogelijkheid c. U bent dapper, stoutmoedig en niet voor een kleintje vervaard.

Volgende keuzemogelijkheid:

2. Wilt u braakverhalen uit
a. het verleden?
b. het heden?
c. de toekomst?

Tja. U wilt het allemaal - heden én verleden én toekomst? Nou, nou, toe maar. Voor niets gaat de zon op. Braakverhalen uit de toekomst kan ik u helaas niet bieden, wel uit het verleden en het heden.

Om te beginnen bij het heden. Verpakt in een quizvraag.

3. Wat is voor een willekeurige puber met weinig braakervaring het uitgelezen moment en de beste plaats om tot braken over te gaan?
a. 's Morgens na het ontbijt, keurig in de toiletpot.
b. 's Middags op de fiets uit school, ergens in de bosjes langs de weg.
c. In het holst van de nacht, als je nog halfzieke moeder haar slaap het hardst nodig heeft, je vader net in een fijne REM-slaap is verwikkeld, boven in je huizenhoge, moeilijk toegankelijke hoogslaper waarbij kussen én dekbed én onderlaken vakkundig en zorgvuldig volledig bedekt worden. Waardoor beide ouders geruimte tijd bezig zijn met het gigantische spoor van braaksel ruimen, (van het matras schrapen,) een schoon bedje improviseren, wasmachines volladen en wat dies meer zij.

U koos massaal voor c. Perfect. U bent een goed verstaander en heeft aan een half woord genoeg. Dan nu een bonusvraag:

4. Purperpolletje voelt zich nu:
a. kipfit.
b. brak.
c. opgelucht.

Dan naar het verleden. Ik schreef hierboven al iets warrigs over ijkpunten. Niet dat u er iets van begreep, natuurlijk. Dat verwachtte ik ook niet, hoor. 't Is ook een beetje onzinnig. Ik bedoelde alleen iets te zeggen over gebeurtenissen die je bij blijven. Die kent u ook. En u weet u ook vast nog wel een sappig braakverhaal van uzelf of uw kinderen te herinneren.
Ik heb zelfs drie sappige, maar onsmakelijke braakverhalen. Ik zal ze kort en zakelijk uit de doeken doen. En wat nu het aller-, allerleukste is van dit hele onzinnige blogje: u mag daarna gaan stemmen. Welk verhaal vindt u het meest hilarisch?

a. Ik was een jaar of acht en logeerde bij vriendinnetje D. Voor het eerst in mijn leven at ik babi pangang. Die hadden ze gehaald bij de chinees. Thuis aten we ook wel eens een bak bami of nasi , maar zoiets exotisch had ik nog nooit gehad... De vader van D. zat likkebaardend te genieten, de moeder van D. lachte haar lieve lach, de zussen van D. smulden mee en D. vond het zelf ook wel lekker. Maar ik niet. Voor het eerst in mijn leven proefde ik kruiden. Thuis zat er hoogstens wel eens wat paprikapoeder door het eten, meer niet. Dapper at ik wel mijn bordje leeg, want dat hoorde zo.
U raadt het al. Het ging mis. Mijn maag was er niet tegen bestand en tegen de ochtend werd ik zo misselijk dat ik alles eruit móest werken. In de badkamer was een groot groen bad, dat was te groot, een groene wc, die zag ik niet staan en een groene (?) wastafel die me uitermate geschikt leek voor de ontvangst van mijn maaginhoud. Binnen no-time gooide ik alles eruit. Vriendinnetje D. werd ook wakker en zag welke schade ik had aangericht. Ze ging naar de keuken en kwam terug met een juslepel waarmee we zorgvuldig het hele zootje overlepelden naar de wc. Gelukkig kwam toen de nog immer lief lachende moeder van D. ons een handje helpen.

b. Vlak voor Grote Pol en ik trouwden, gingen we op bezoek bij zijn oom en tante. Tante had pompoensoep gekookt. Zoiets had ik dus ook nog nooit gehad. Tante vertelde vrolijk dat ze ook rotte stukjes enzo meekookte. Dat kan ook best, ik ben ook niet bang voor een plekje hier of daar, maar op dat moment viel het verkeerd. De soep vond mijn hart best lekker, hoor, daar niet van, maar mijn hoofd en maag dachten er anders over. De rotte plekjes bleven in mijn hoofd en maag rondzingen. 's Nachts, thuis, werd ik misselijk en ging op weg naar de wc, die beneden was. Te ver. De hele trap zat onder de oranje klodders. Moedertjelief poetste alles schoon.

c. Net zwanger van Parapol gingen we op kraamvisite bij ons verse neefje. Ruim tweehonderd treinkilometers ver. Op de terugweg zat de trein bomvol. We konden zitten, maar het gangpad was afgeladen. De hoofdpijn die ik had, werd migraine, ik kon geen licht en lucht meer verdragen en moest écht zo verschrikkelijk overgeven. Het gangpad door, op zoek naar een toilet was onbegonnen werk. Geen plastic zakje, geen bakje, we hadden niets. Toen heb ik alles maar, over Grote Pols knieën heen in het kleine afvalbakje van de trein gemikt. De blauwe muisjes waren overigens onherkenbaar geworden.

En nu, beste mensen, tijd om te stemmen!

(en hier stond dus gisteravond nog een echt pollformulier, geplukt van het wereldwijde web. Maar vannacht is het opeens totaal verschwunden... Mocht u al gestemd hebben: dank, dank! Mocht u nog willen stemmen: gewoon maar in het reactieveld, dan maar.)

(Stemmen tot 15 maart, 20.07 op de poll die af en toe toch zichtbaar was:
verhaal a: 11 stemmen, 32.4%
verhaal b: 10 stemmen, 29.4%
verhaal c: 13 stemmen, 38.2%)