Drie weken geleden schreef ik dat mijn moeder in het ziekenhuis was opgenomen. Dat ik over mezelf allerlei wetenswaardigheden en ook nog heel veel onzin het wereldwijde web opslinger, moet ik zelf weten, maar om dat nu over mijn moeder te doen, daar had ik wat moeite mee. Daarbij overheerste vooral schrik en ongerustheid. Zo lollig als ik normaal schrijf, wilde ik hierover niet doen, dat begrijpt u. Dus ik liet het even bij die ene opmerking. Maar vandaag toch een blogje over haar en mijn vader. Met lang niet alle ins en outs, hoor. En met toestemming van henzelf. Omdat we intussen ook weer wat vleugjes humor in de situatie kunnen zien, naast alle ellende en zorgen.
Mijn moeder heeft een lichte hersenbloeding gehad. Ze zat op de fiets, sjeesde juist lekker hard een flinke heuvel af en voelde het toen fout gaan. Ze kon nog op tijd zelf stoppen, maar zakte toen tegen mijn vader aan.
Toestanden!
Gedoe!
Crisis!
En heel veel schrik en ongerustheid, natuurlijk.
Compleet met ambulances, overvolle SpoedEisendeHulpafdelingen, holst-van-de-nachtwerk enzo.
Na twee weken ziekenhuis (waar ze al ergo- en fysiotherapie kreeg) was er plaats in het verpleeghuis, met ook een gespecialiseerde afdeling voor mensen met neurologische klachten. Daar is ze sinds woensdag, maar tot gisterochtend heeft ze daar, op tien minuutjes fysiotherapie van een zieke therapeut, nog geen enkele therapie gehad. En dat frustreert. Al drie weken niet gewoon thuis, eerst in een druk ziekenhuis, nu in een nog drukker verpleeghuis en er gebeurt zo weinig.
Terwijl de eerste zes weken na zo'n hersenbloeding zo belangrijk zijn!
En mijn vader? Die fietst wat af. Trouw bezoekt hij mijn moeder elke dag, want: ' 't Is zo'n lekker wijffie' - halfuur fietsen, uurtje op bezoek, halfuur fietsen -, doet de was, maakt het huis keurig schoon en gaat bij Jan en alleman eten. Want het enige dat mijn vader niet kan (lees: wil) in het huishouding is koken. En magnetronmaaltijden zijn te pittig, te zout en te ongezond.
Aan eetuitnodigingen (nog) geen gebrek. Dus krijgt die arme man van alles voorgeschoteld. En dat met zijn gebit, zijn smaak en speekselloosheid. Worteltjes, terwijl hij die niet graag lust, pizza, terwijl hij vanwege de droogte niet kan wegkrijgen (dus schraapte hij de toplaag eraf en at dat prutje toen maar op), geitenkaas (veel te exotisch en bovendien geen Vleesch), en te veel kruiden, want scherp eten vraagt om voldoende speeksel.
Al die mensen bedoelen het natuurlijk goed. Het is hartstikke lief van ze. Maar mijn moeder vervangen met haar superkookkunst (...), dat kan natuurlijk niemand. En ze zijn ook lang niet zo lief als mijn moeder.
Morgen ga ik koken. Stamppotjes om in te vriezen. Gewoon keurige aardappel-groente-vleesmaaltijden. Met jus. De porties dumpen we in zijn vriezer, zodat hij een tijdje vooruit kan. Want het gaat heus nog wel even duren, deze ellende.
5 opmerkingen:
Ten eerste is het natuurlijk fijn dat je moeder nog leeft, laten we wel zijn. Maar dat ze nog steeds geen therapie heeft gehad is van de ratten besnuffeld! En dat terwijl ze m'n vader 4 dagen voor z'n dood nog de hometrainer opsleurden in het ziekenhuis terwijl ie dat niet kon en niet wilde. Kun je in het v.p.huis niet gaan navragen hoe dat kan en wanneer ze gaan beginnen? Ik denk dat jullie geen zeurderige typjes zijn, maar soms moet dat écht hoor en er net zo lang over zaniken tot je moeder therapie krijgt!
Ik hoop voor jullie allemaal dat ze snel weer naar huis kan, want dat zou het fijnste zijn!
Oh wat heftig zeg. Vervelend dat ze nog geen therapie gehad heeft. Waar ligt dat dan aan, weten jullie dat al?
Fijn dat je vader zich zo goed weet te redden. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
wat een toestanden - veel sterkte voor alle betrokkenen - en pa zal nogal blij zijn met je stoofpotjes met jus - xxx
Heerlijk voor je pa dat-ie nu een paar dagen kan teren op vleesch, groente en aardappelen! Hoop dat 't hem wel zal smaken en dat 'z'n wijffie' zienderogen vooruit mag gaan (lees: binnenkort thuis mag komen om z'n potje te koken)!
Een hersenbloeding; het klinkt even simpel maar er komt zoveel achteraan. Ik ben jaren vrijwilliger geweest in een VP. Waar ook een revalidatie afdeling in zat. Therapie is nodig, rust ook om alles te verwerken. Wat is wijsheid? Zo weinig therapie je moeder nu heeft gehad vind ik absurd. Jij onderschat niets.......maar het lawaai en de drukte in zo'n instelling vraagt héél veel energie. Heeft ze een eigen slaapkamer? Dat scheelt al veel. In de VP waar ik kwam waren nog vierpersoons kamers. Een ramp. Want je bent veel meer nachtrust gewend als je nog met zijn tweetjes bent. Sterkte is het nu even wat ik jullie kan wensen.
Kracht, Licht en Liefde.
hartelijke groet en tot laters
Gerrie
Een reactie posten