Het geniet-van-het-leven-gen

Kunstpol en ik keken gisteren naar Puberruil. Kunstpol wil ook wel eens een tijdje van hut ruilen met een puber uit Afrika of zo. Dat lijkt hem wel wat, als hij maar geen geitenbloed hoeft te drinken.
Gisteren ging het over twee meisjes die voor een paar dagen van gezin ruilden. Het ene meisje komt uit Nijmegen, het andere uit Nieuw-Zeeland. Vrolijke grieten, allebei levenslustig, leergierig en behoorlijk zelfstandig. En allebei met het syndroom van Down.
Kunstpol was best een beetje jaloers op het karakter van die meiden. Na een tijdje nagedacht te hebben wat het 'm nou precies was, was hij eruit. Ze waren zo vrij en blij, waren volkomen zichzelf en schaamden zich niet voor zichzelf.
Eén van de moeders verwoordde het zo: mijn dochter heeft het geniet-van-het-leven-gen.
Kunstpol geniet vaak heus wel van het leven, maar dat gen heeft ie in elk geval niet. Grote Pol en ik hebben het ook niet. Zelfs niet recessief, vermoed ik, anders was er nog hoop geweest.

Misschien een idee voor een nieuw, innovatief programma: Genruil. Om een paar dagen uit te proberen hoe dat nu is: leven met andermans genen.

Of, nee. Doe maar niet. Gewoon jezelf (leren) accepteren en ontspannen verlangen naar te zijn zoals je bedoeld bent. Da's absoluut genoeg. Dan zul je ook volop van het leven gaan genieten.