O wat fijn, met je fiets in de trein!

Weer veilig thuis. Daar ben ik echt heel blij om, omdat het dus echt niet zo vanzelfsprekend is… We bidden en danken dan ook steeds voor een behouden reis en vakantie.
Dit keer kozen we ervoor de auto thuis te laten en praktisch en ontspannen met fietsen en al met de trein te gaan. Dat scheelt ruim 200 kilometer stiekem angstig in mijn achteruitspiegel kijken of die fietsen er nog wel hangen en huurkosten voor de bij te huren fietsen. En telkens angstig samengeknepen knieën en billen, ingehouden adems en zelfs vrouwelijke gilletjes mijnerzijds bij al die inhaalmanoeuvres die altijd vlak voor ons schijnen te moeten. Door bijvoorbeeld vrachtwagenchauffeurs met opleggers. Of mensen met caravans die 4,5 km/uur harder willen rijden dan andere mensen met zo'n zelfde caravan. Of louche beunhazen met hobbelende aanhangwagentjes met hotsende en klotsende losse onduidelijke spulletjes erin. Terwijl Grote Pol gewoon alert, voorzichtig en in alle opzichten subliem rijdt.
Maar het reizen met de trein geeft ook veel stress bij het in-, over- en uitstappen.
Bijvoorbeeld in de eerste de beste trein die we namen: een jong, maar assertief gezinnetje had zich nét voor ons genesteld op het enige geschikte balkon voor fietsen, waar met een te klein vignet wordt aangeduid dat fietsen priority hebben. Reeds genestelde moederkloek: ‘Maar wíj blijven hier zitten, hoor!’ Tja. Daar sta je dan. Met vier fietsen, twee mammoetrugzakken waardoor je niet op of om kunt kijken, waarvan een nog eens inclusief twee hoog boven Grote Pols hoofd uitstekende visnetten die ab-so-luut mee moesten en waardoor hij lopend door de trein voortdurend ietsje door zijn knieën moest zakken. En twee aanhangende, met kleinere rugzakken behangen Polletjes die ook nog wel wat sturing gebruiken kunnen. Jammer hè, dat ik er geen foto van maakte. Vind ik nu ook.
En stressverhogend zijn ook die stations waar je met veel moeite twee fietsen in een lift krijgt, terwijl vijftien fietsers staan te wachten. En zónder fietssleuf bij de trappen. En dan met zeven minuten overstaptijd. Maar dat moet je op dat moment gewoon echt even vergeten. Tenzij je, als je de beoogde trein echt mist, op het uitstapperron, ietsje later, weer had kunnen instappen in een comfortabele lege trein.
En je krijgt ook de kriebels van mopperende conducteurs die voortdurend langs alle in rare hoeken gestalde fietsen de trein door moeten slalommen: ‘Ik word ziek van al die fietsen!’ Tja, NS, jullie verkopen wél fietskaartjes. Dus. Een beetje ruimte voor die dingen in de trein zou dan ook fijn zijn.
Nou ja. Er valt echt nog veel meer negatiefs te zeggen over de reis. (Hordes kermisgangers van rond de achttien, met een gemiddeld IQ van de dag van 64, met ieder hun eigen ringtone en plastic zakken vol bierblikjes en sigaretten / informatieborden zonder adequate informatie waardoor je minstens een halfuur meer reistijd hebt / …) Maar dat doe ik niet. Het was gewoon een fijne vakantie en de reis verliep goed.
En ik hou van de trein. Echt. En ik weiger mijn leven lang al te mopperen op de NS. Dus dat doe ik ook niet.
Volgend blogje: vier gezinsleden met vier tegengestelde belangen op gezamenlijke vakantie. Ook leuk.