Bekentenissen/Geständnissen

We waren op vakantie deel 1, een week. (De Polletjes willen liever twee keer kort, dan één keer lang, vandaar.) Grens Duitsland/Luxemburg. Behoorlijk ideaal, mooi landschap, oude stadjes, indrukwekkende chateaux, echt genoten.

We zijn er vaker geweest, dat scheelt, dan voelen we ons wat veiliger en zekerder. Alles ging prima. Prachtig weer. Iedereen (!) was en bleef gezond.




De Polletjes en ik wilden graag naar Het Buitenland, Grote Pol is meer van oud en vertrouwd. Gewoon Nederland. Die Heimat, das alte bekannte. Volgende week naar Zeeland, dus we hebben een compromis gevonden.

De ganze Woche spraken De Pollen voor de lol in een krom duitsachtig taaltje. Zo onder elkaar. En werden er vreselijk foute grappen gemaakt over Duitsers in het algemeen (niet door mij, hoor, maar door de mannelijke Pollen: Dó ist der Bahnhof, Don't mention the war, The fuzziewuzzies don't like that, usw.) Maar als puntje bij paaltje kwam, werd ik geacht het Duitse woord te voeren...

En daar komt Bekentenis 1: Ik Hou Niet Van Het Spreken In Vreemde Talen.

Ik zou het moeten kunnen, heb nota beide blote bene met goede resultaten examen gedaan in én Engels én Duits én Frans, maar ik moet zo'n enorme drempel over, echt niet normaal meer. Een boek lezen in het Duits: keine Probleime, in gedachten allerlei dingen vertalen: kleines Eichen, en gesprekken afluisteren in een restaurant: geht sehr gut.

Maar als je dan plotseling moet vragen of je alsjeblieft even pipi kan machen, of om de Rechnung wil bitten, dan weiss ich es gar nicht mehr. Dan klappe ich dicht.

Gelukkig neemt Grote Pol dan waar. Hij kan er alleen geen enkele klappe van. Dat maakt niet uit, want iedereen houdt van domme toeristen, als ze maar betalen. Dus vroeg hij freimutig: Konnen wier bezahlen? Nou en of we dat konnten. En: Kunnen wier gebrauch machen van de toilette? Ook dat konnte. Zwei bollechen Eisen bitte, ein mit Artbei und ein mit Kerzen? Tja, toen moest ik even bijspringen. Pas een dag later kwam ik erachter dat een bolletje ein Kugel is. En dat sprak De Polletjes toen zeeeeeer aan.

Tijd voor Bekentenis 2: Ik Heb De Tent Niet Gemist.

Ik vond het dit voorjaar zó moeilijk om 'm te moeten verkopen. We hadden een prachtige, ruime De Waardachtige en ik verkondigde altijd dat ik het zo heerlijk vind om er in en rond te scharrelen en te rommelen. Maar met SLE in dit stadium in dat gewoon geen optie, dus tot grote vreugde van Grote Pol die van z'n leven al genoeg gekampeerd had, verkochten we de hele bups.

We gingen dus naar ein Ferienwohnung en het beviel me stiekem errug goed.

Ik heb de huisstofmijten die sinds een tijdje bezit genomen hebben van het tentdoek niet gemist,

noch de klamme slaapzakken,

het eeuwige gevecht tegen de oplopende rommel in de tent, het vuil, de insecten,

het wankele wiebeltafeltje dat eigenlijk gewoon veel te klein is,

het telkens weer moeten rennen naar het toilet een kilometer verderop,

het zoeken naar mogelijkheden om je natte goed droog te krijgen,
het zoeken naar mogelijkheden om een kolonie rode mieren uit de tent te krijgen (tentingang insmeren met rauwe ui),

het gemier aan ritsen die niet open of dicht willen,

het gedoe met strakzetten van haringen en scheerlijnen,

het struikelen over haringen en scheerlijnen,

het - midden in de nacht - wederom moeten opblazen van het luchtbed,

het luisteren naar de regen die niet ophoudt,

het luisteren naar het ophouden van het zachte regenen (het is opgehouden met zachtjes regenen = Pollentaal),

het vrezen voor blikseminslag via de hoofdtentstok,

het opzetten en afbreken van de hele handel en hopen dat het allemaal in d'auto past

....

Nou ja. Dat alles heb ik dus niet gemist. We konden heerlijk buiten zijn, hadden een flink grasveld tot onze beschikking, een niet-wiebelende tafel waar je gemakkelijk een uitgebreide maaltijd op kon serveren, stoelen, een riviertje met vissen en rivierkreeften die zich lieten vangen en keien die zich lieten opstapelen, een bootje en wat stroming. En van alles in de omgeving om te bezichtigen en/of te doen. En een nieuw rolmodel! Daarover later meer.