De Opvoedpapegaai

De Polletjes zijn beste knulletjes, hoor. Maar ze hebben ook hun zwakheden. Daar doe je dan als opvoeder wat aan, daar strijd je dan zelfs soms tegen, met wisselend succes. Soms blijf je jaaaaaren steeds weer hetzelfde zeggen en voel je je als opvoeder gewoon zoiets als een papegaai.

Zo hadden we al heel lang het eten-met-open-mond-probleem. Kunstpol was een 'orenkind', altijd en immer verkouden, dus hij had lang een goed excuus. Parapol vond dat het aan zijn overbeet, zijn allergietjes en later zijn beugel lag.

Ze waren veertien en elf en nóg konden ze het niet. Herstel: deden ze het niet. Niet altijd, bedoel ik. Liefst bijvoorbeeld niet met chips, want dat kraakt zo lekker en met je mond open resoneert dat nog veel fijner.

Maar ik had er opeens écht schoon genoeg van voor opvoedpapegaai te spelen. Werd een keer echt boos en zette er eens één ouderwets met zijn bordje op de trap om daar dan maar ongegeneerd te kunnen eten. Dat hielp. Helaas. Want diezelfde nacht bedacht ik opeens zo'n geweldige uitvinding als deze woedeuitbarsting niet lang zou werken. En ik had het graag uitgeprobeerd. Maar sindsdien eten ze gewoon met hun mond dicht en het gesmak, gekraak en geresoneer is met 90% afgenomen. En het zicht op onze etende Polletjes is tien keer aangenamer geworden.

Maar voor ouders die dit probleem herkennen: gratis en voor niets het PurperpolIdeeVanHetJaar:

Laat je 't even weten of het werkt, als je het uitgeprobeerd hebt?

En wie heeft er ook van die lumineuze opvoeduitvindingen? Misschien hebben we er nog wat aan...