Slikken op vakantie

Op vakantie met vier verschillende Pollen is het soms even slikken voor de een of de ander. Dan ga je bijvoorbeeld gezellig samen midgetgolfen. Omdat de een dat leuk vindt. En de anderen moeten slikken. Het gaat niet om het winnen, het gaat om het spel. Maar dat is dus ook niet leuk. Vooral die ene baan met dat net is niet leuk. Dat is me echt nog nooit gelukt.
Nou, dan ga je op andere dingen letten. Bijvoorbeeld op de vertaling van de Franse instructies op het midgetgolfbriefje. (Even op de foto klikken voor een vergroting.)
En op het Belgische meisje van nog-lang-geen-twee dat lurkend aan een blikje cola over alle banen banjert en hartverscheurend huilt als het blikje leeg is en haar moeder het weggooit. Amai, wat een verdriet. Amai, wat een gebit.
En op de Duitse meisjes die het wachten op hun Grossfamilie zat zijn en hun eigen midgetgolfplan trekken en keer op keer de volgende (= de onze, óf onze volgende) baan uitkiezen om in te gaan hakken met die golfclub, gewoon tussen onze beurten in. En niemand die er wat van zegt. Ook wijzelf niet. Want ja, dan klappe ich dus ganz dicht.

En op zo’n vakantie ga je toch maar weer kanoën, na twee eerdere kano-debacles doe je dat gewoon nóg een keer.
De eerste keer was precies twintig jaar geleden, in zo’n beetje hetzelfde riviertje. Grote Pol en ik, voor het eerst samen op vakantie, zagen vanuit onze kampeerplaats allerlei leuke, vrolijke en relaxte mensen voorbijvaren en dachten dat ook te gaan doen. Net zo leuk, vrolijk en relaxt. Tja. Dat lukte dus niet.
En twee jaar geleden vierde Parapol zijn verjaardag door te gaan kanoën met wat vrienden. Na twintig meter vreselijk suf en saai kanoën dacht één van die prepubers dat staan in zo’n bootje ook wel eens leuk zou kunnen zijn en de kano sloeg om. Grote Pol en ik probeerden de kano te redden, maar die werd meegezogen door de enorm krachtige en zuigende stroming van de grote, woeste, wilde Grebbe. De koters staken geen poot uit. En toen kanoden we maar weer terug naar het startpunt en moesten we €25,- extra betalen voor het laten ophalen van die boot. Leuk feestje was dat.
Deze vakantie wilde Parapol, de sportieveling onder ons, dus dolgraag écht kanoën. En mij leek het ook wel weer eens leuk. Kunstpol vindt alles best en Grote Pol deed wijselijk geen uitspraak, hij was degene die deze keer slikte. Erg hard slikte.
Traject van achttien (!) kilometer, Ronn van Ronn’s kajaks verzekerde keer op keer aan elk bezorgd moedertje dat er niets mis kon gaan. En dat kon vast ook niet. Grote Pol dacht er anders over. Maar hij hield nog steeds wijselijk zijn mond.
Binnen tweehonderd meter hadden Grote Pol en ik in ons linksdraaiend bootje de oevers al drie keer van heel dichtbij kunnen bekijken. En na een halve kilometer zagen we een radeloze Duitse moeder met verlegen huillachende Duitse dochter wanhopig om hulp roepen bij hun omgeslagen en muurvastliggende kano. We konden echt niet helpen, we moesten onszelf al redden.
Na zo’n vijf kilometer hadden we de slag al te pakken. En ik genóót echt na de wissel, want toen zat ik met Kunstpol heel leuk, vrolijk en relaxt te kwekken. De zon droogde mijn natte kleding en had geen vat op mijn keurig met sunblock bewerkte huid. Deze kano had geen afwijking en wij lieten ons gewoon lekker gaan. Grote Pol en Parapol niet, die moesten zo nodig die peddels vijf keer zo intensief gebruiken en bekeken nog regelmatig de oevers van heel dichtbij. Maar ze waren heus de enigen niet.


Zo ideaal als op deze folder was het dus niet. Maar welke folder is nu wel 100% realistisch?

Verder is er weinig geslikt (behalve mijn pillen, dan). En dat lag ook aan ons rolmodel met sleeptouwfunctie. Daarover later meer!