Rectificatie

Mijn moeder doet veel meer met kralen dan alleen maar rijgen.
Hoor.
Dat je het even weet.

Kralen rijgen

Wie mijn moeder een beetje kent, weet dat ik ben opgegroeid met kralen. Veel kralen. Met veel kleur. Geen zwart. Geen grijs. Geen wit ook. Als ik me verveelde, reeg ik maar weer eens een ketting (vrijwillig verplicht). Zo af en toe rijg ik er nog steeds wel eens één, maar die zien er wel wat anders uit dan die van mijn vroeger, en ook dan die van mijn moeder. Maar ook nu nog gebruik ik liever geen zwart of grijs.

Ik moest aan een doos kralen denken, toen ik laatst weer eens een flinke tijd wakker in bed lag. Zo af en toe vliegt de ziekte waar ik aan lijd me flink aan. Ben dan verdrietig, moe en moedeloos. Maar wonder boven wonder ben ik over het algemeen een stuk opgewekter en gelukkiger dan ik me tijden voelde. Vergeleek ik in februari mijn sterk wisselende gevoelens en energiebalans op dit blog met een carrousel, een paar dagen geleden vond ik het beeld van een doos kralen veel passender.

Nooit waren ál mijn levenskralen fel en vrolijk gekleurd, maar zóveel zwarte en grijze kralen had ik eigenlijk niet. Nu worden al mijn zonnige geeltjes, de grappige groentjes en knallende rooien soms bedolven onder zware, moeilijke, zieke kralen. De kunst is om met die doffe zwarte en saaie grijze toch een mooi snoer te fabriceren. En dat kan best, heb ik gemerkt. Het lijkt of die moeilijke ketting langzamerhand omgesmolten wordt tot iets wat sterk is, veerkrachtig en hoopvol. En ik weet wel wie dat doet. Al lijk ik nog steeds ook op die verlamde man, die zijn vier vrienden hard nodig had om voor hem te zorgen, om voor hem te bidden.

Het leven hoeft niet gemakkelijk te zijn, om toch goed te zijn...

Kunstpol hakt een boom

Onze Polletjes hakken wat af. Ze krijgen o.a. hakles van onze stoere buurtjes. Laatst was er hier door de storm een halve eik omgewaaid. Kunstpol heeft 'm in mootjes gehakt en bouwde de boom op creatieve wijze weer op. Een ware kunsthappening!

En onze magere spijker wordt op deze manier aardig gespierd!!!

Maar het leukste komt nog: er kunnen weer heel veel vuurtjes gestookt worden met dit hout!

De Polletjes ontwerpen zelf een semiautomatischepseudomortiergranaatvlammenwerper

Vorig jaar helemaal hot bij De Polletjes: de waterraket. Met een fietspomp, een klein drinkflesje, een kurk, een emmertje water en fietsventiel urenlang plezier gegarandeerd. Inclusief bewondering, nee, adoratie, nee, idolatie van de Buurkindertjes. Op deze site is tie te vinden, samen met nog veel meer mooie en leuke projectjes. Erg leuk voor jongens rond een jaar of twaalf. Of jonger, maar dan met een handige pa of ma in de buurt.

Deze zomer bedachten ze zelf grootse plannen voor pseudomortiergranaten en wat niet al en werden er heuse bouwtekeningen gemaakt.

Nu alleen nog even naar de Praxis voor wat spullen en ergens een kartonnen buis vandaan halen en daarna schijnt het een fluitje van een cent te zijn. Het schiet dus niet op, want de materialen moeten zo ongeveer voor hun neus uit de lucht komen vallen voor De Polletjes overgaan van woorden naar daden. Dat hebben ze van Grote Pol, hoor. Hij komt daar zelf ook rond voor uit.

Mocht je geïnteresseerd zijn en de bouwtekeningen willen gebruiken, stort dan €12,98 op bankrekeningnummer: 842794211, t.n.v. Parapol en/of Kunstpol, te gemeente met stadse allures ergens in Gelderland, dan hoef je geen slecht geweten te hebben. Laat nadien even weten hoe de prototypes van de Mag fn en de pseudomortiergranaatvlammenwerper functioneren, dan passen De Pollen indien nodig in een handomdraai het model aan.

Cry, Purperpolletje, cry

De buurt wordt geteisterd door een straatbende. Een aantal uur per dag hangen ze hier voor het huis rond. Zo’n tien meter van onze voordeur. Het lijkt alsof ze gewoon níets doen, het hangt wat, het rommelt wat, het scharrelt wat rond. Met elkaar lijken ze niet veel te hebben, maar ze zijn altijd met meer.
Ze houden van een stukkie privéterritorium en gedogen soortgenoten dan weer wel, dan weer niet op hun eigen terrein. Grillige temperamentjes dus.
Ze houden elkaar in de gaten en doen vaak precies hetzelfde als de sterkste uit de groep. Maar ze kopiëren ook elkaars gedrag… Als de een opvliegend is, worden de anderen dat ook. En altijd zijn ze allemaal helemaal in ’t zwart.
Indringers worden weggejaagd. Kleiner grut, dat spul willen ze niet in hun buurt hebben. Alles houden ze in de gaten, volwassenen worden argwanend bekeken en als ze niets te bieden hebben, moeten ze ook niets van ze hebben. Foto’s maken van ze is bijna onmogelijk, ze zijn weggedoken voor je ze in beeld hebt. Ze zitten meteen hoog in de boom als je ze even aanspreekt.
Luidkeels wordt met elkaar gecommuniceerd, met schorre monotone keelgeluiden, maar het gaat echt nergens over. Iedereen uit de straat kan meegenieten en alles exact volgen. Het lijkt erop alsof ze voortdurend ruziën. Je snapt niet dat ze elkaar niet aanvallen, zo vijandig lijkt de stemming soms.
Als er eens iets te halen valt, is het ieder voor zich. Als een uitgehongerde troep Talibanstrijders vallen ze aan.
Ze zijn zo onbeschaamd om gewoon om voedsel te vragen aan buurtbewoners. Sommige buurtjes geven dat dan ook. En als het te lang duurt, schreeuwen ze er gewoon nog een tikje harder om. Ze maken me zelfs regelmatig wakker met hun gezeur, zo vroeg in de ochtend zijn ze er soms al. Je kunt veel van ze zeggen, maar ze hebben wel een behoorlijke portie geduld. Ze kunnen ook tijden gewoon rustig op een paaltje blijven zitten. Hun blik koud, hard, berekenend.
Het worden er ook steeds meer. Het begon met één, een protégeetje van een van onze buren, maar inmiddels heeft ie wat vrienden opgetrommeld en zijn ze soms (in wisselende samenstelling) wel met een stuk of zeven… Het is gewoon een bende. Tuig van de richel. Ik noem ze Bitchy en Betsy, Gris, Grijp en Graai, Sjonnie en Blackie.
Maar ik kan ook wel om ze lachen. Ik ben ook niet bang voor ze. Ik leer ze steeds beter kennen, herken hun patronen, doorgrond hun relaties en begrijp steeds beter waarom ze zich zo gedragen. Maar van een begripvolle Purperpol moeten ze dus niets hebben. Het lukt me niet om een relatie met ze op te bouwen, want ik vertik het om ze van voedsel te voorzien. Er zijn zelfs al genoeg eikels gevallen. Ze zoeken het maar uit. Er valt genoeg te halen hier.

We zijn weer bij

Kennen jullie dat ook? Dat je de (zomer)vakantie hard nodig hebt om achterstallige klusjes uit te voeren? Slaapkamers van de kinderen uitmesten is er één van. En de berging/garage opruimen. Iets aan je tuin/balkon/plantjes doen. Ramen lappen. Naar de kapper (is er overigens nog steeds niet van gekomen). Matrassen luchten en keren. Van die dingen, ja.

Wij hebben al zo'n tien jaar de gewoonte de vakantie te gebruiken om een hele jaargang van 'Onze Taal' te lezen. Er komen acht nummers per jaar uit en ik spel ze het liefst. Bijna elk artikel lees ik grondig en vind ik interessant. Maar we komen er allebei (Grote Pol en ik dan, De Polletjes lezen alleen de achterkant) niet aan toe om het blad te lezen als er weer een vers nummer in ons huisje belandt. En dus hadden we deze zomer zelfs een achterstand van twee jaar weg te werken. En zo kom je er in de zomervakantie achter

dat je 23 maanden geleden mee had kunnen doen aan een leuk lezersonderzoek,

dat je achttien maanden geleden bigramdrielingen mocht gaan meebedenken (bijv. rocococoncert),

dat je zeventien maanden geleden kon meedenken over een gat in onze taal, namelijk een woord voor ijsgeluiden,

dat je dertien maanden geleden een interessant artikel over het Chinees had kunnen lezen (we hadden het er toen nog over op de camping, hoe toetsenborden van Chinezen er eigenlijk uit zouden zien, nou, dat stond dus in dat nummer),

dat een BN'er die vroeger bij jou op school zat en met wie je zelfs wel eens hebt gesproken en gelachen en van dezelfde taart hebt gegeten prachtig beschrijft hoe mooi ze het woord 'amper' vindt,

en dat je acht maanden geleden met korting een prachtig boek kon bestellen dat nu natuurlijk niet meer leverbaar is.

We namen ons ook deze zomervakantie weer voor bij het verschijnen van een nieuw nummer het meteen te gaan lezen.

En de slaapkamers van De Polletjes gaan noooooooit meer zo vies en smerig en ongestructureerd en zooierig zijn als in deze vakantie bleek. Nooit meer.

Alleen nu nog even Kunstpols kamer uitmesten, schoonmaken en Middelbare SchoolKlaar maken. We lopen nu alweer achter.

Maar: ....

Pinguïnpolletje in het Kröller-Müller

Vandaag zijn we maar eens naar Park De Hoge Veluwe en het Kröller-Müllermuseum gegaan. 't Is vlakbij, we hebben thuis een heus Kunstpolletje en we kunnen enorm genieten van zoiets, maar toch komt het er veel te weinig van. Juist misschien omdat we zo dichtbij wonen.

De dag begon met regen, de regen stopte even toen we op ons witte fietsje het park doorcrossten naar die enorme verzameling kunst (Helène gaf het geld uit dat Anton verdiende) maar het begon toen we binnen waren weer vreselijk te plenzen.
Het vervelende is dat juist in musea mijn beperking duidelijk wordt. Ik kan prima lopen, fietsen en zitten, maar stilstaan, slenteren en weer stilstaan is vreselijk pijnlijk en maar heel kort vol te houden. Ik denk erover de volgende keer maar net te doen of ik slecht ter been ben, dan lenen we gewoon een rolstoel. Die ik dan zelf voortduw tussen de beelden en schilderijen door. Of we kopen een klein driepootje. Beter nog, denk ik.

We genoten dit keer vooral van de beelden. Toen de regen (eindelijk) stopte konden we naar buiten en doorkruisten we de beeldentuin. En we ervaarden van alles.
De kunst was prachtig.

Maar de bomen ook. Bekijk die bast eens goed... Zoooo mooi....

En de libelles. Maar die waren steeds alweer gevlogen voor onze camera aan was...


En de plassen.

En alles was prachtugmooifantastisch.

Drie linkerhanden en een chronisch energiegebrek

Wat te doen als je wel allerlei klusjes wil doen, bijvoorbeeld even een laminaatvloertje leggen, de gevelkachel verwijderen, een nieuwe keukenlamp ophangen of een lelijke schoorsteenmantel betegelen en je beschikt over drie linkerhanden en een chronisch energiegebrek?

Onze oplossing tot nu toe: niets doen!

Ps. Oja. Stem even op de Purperpolpoll hiernaast. Wie heeft de mooiste tenen? Hoeven we ons daar in elk geval niet meer druk om te maken....

Schatten

Van mijn lieve Kleine Broer en Schone Zus kregen De Polletjes echte schatten. Kunstpol kreeg een hilarisch boek, echt waanzinnig.

Op alle zoekplaten staan Bin Laden en consorten en het een en ander aan militaria verdekt opgesteld. Aan Kunstpol de twijfelachtige eer ze op te speuren. Beetje fout vind ik het eigenlijk wel. Maar wel leuk fout.

En Parapol kreeg een munitiekist uit de Tweede Wereldoorlog.

Ik vind hem mooi! Wat mij betreft zoeken we een plekje voor dit zware gevaarte in de woonkamer, dat zal dan het eerste echte militaria-in-het-enkelvoud (?) zijn dat zomaar in de gezamenlijke leefomgeving van alle Pollen te zien is... En er kan nog wat in ook. Wat te denken van wat leuke, frisse plantjes? Of een verzameling kookboeken? Of wat muziekinstrumenten die hier nu her en der rondslingeren?

Parapol is nu nog op fietsvakantie, dus ik kan ongestoord mijn gang gaan. Hèhèhè... (= verboden Eucalypta-achtig lachje)

De Opvoedpapegaai

De Polletjes zijn beste knulletjes, hoor. Maar ze hebben ook hun zwakheden. Daar doe je dan als opvoeder wat aan, daar strijd je dan zelfs soms tegen, met wisselend succes. Soms blijf je jaaaaaren steeds weer hetzelfde zeggen en voel je je als opvoeder gewoon zoiets als een papegaai.

Zo hadden we al heel lang het eten-met-open-mond-probleem. Kunstpol was een 'orenkind', altijd en immer verkouden, dus hij had lang een goed excuus. Parapol vond dat het aan zijn overbeet, zijn allergietjes en later zijn beugel lag.

Ze waren veertien en elf en nóg konden ze het niet. Herstel: deden ze het niet. Niet altijd, bedoel ik. Liefst bijvoorbeeld niet met chips, want dat kraakt zo lekker en met je mond open resoneert dat nog veel fijner.

Maar ik had er opeens écht schoon genoeg van voor opvoedpapegaai te spelen. Werd een keer echt boos en zette er eens één ouderwets met zijn bordje op de trap om daar dan maar ongegeneerd te kunnen eten. Dat hielp. Helaas. Want diezelfde nacht bedacht ik opeens zo'n geweldige uitvinding als deze woedeuitbarsting niet lang zou werken. En ik had het graag uitgeprobeerd. Maar sindsdien eten ze gewoon met hun mond dicht en het gesmak, gekraak en geresoneer is met 90% afgenomen. En het zicht op onze etende Polletjes is tien keer aangenamer geworden.

Maar voor ouders die dit probleem herkennen: gratis en voor niets het PurperpolIdeeVanHetJaar:

Laat je 't even weten of het werkt, als je het uitgeprobeerd hebt?

En wie heeft er ook van die lumineuze opvoeduitvindingen? Misschien hebben we er nog wat aan...

Een schone lei

Er is weer vergaderd. De school is in de vakantie grondig (?) schoongemaakt. De klassen zijn weer ingericht. Frisse plantjes zijn gekocht. Nieuwe naambordjes hangen bij de klassen en alle rommel van vorig jaar is keurig weggewerkt. Straks komen de kinderen en ouders vast even kijken en wat kletsen, dan is de drempel maandag voor sommigen wat minder hoog en zijn de belangrijkste dingen vast verteld.

We hebben weer nieuwe goede voornemens. Beginnen met een schone lei/schoolbord. Gaan de fouten van vorig jaar, dit jaar niet weer maken. Nee, we gaan het helemaal anders doen! Beter. Veel beter.
En we blijven lekker ontspannen. Al stond in Trouw van de week dat dat ontspannen vakantiegevoel na een dag alweer verdwenen is, wij weten zeker dat dát ons niet zal overkomen.

Ons team is er klaar voor...



Nu de kinderen nog!

De Polletjes gaan naar zee

Als De Polletjes op het strand zijn, is Kunstpol altijd het liefst met zand bezig. Al dat water bekoort hem niet, tenzij hij in een bootje mag zitten dat voortgetrokken wordt door een ander.
Vorige week bedacht ie een vierfasenplan:

1. graaf een kuil

2. maak de kuil dieper...

3. blaas een luchtbed op, leg het luchtbed in de kuil, leg een handdoek op het hoofdgedeelte en ga erop liggen

4. overdek het geheel met zand, met behulp van je liefhebbende ouders. (Die niets te beroerd zijn om met wat zeewier lange haren te suggereren, de contouren van een wulpse vrouw in het zand te tekenen en wat extra lichaamsdelen te formeren uit zand. En er dan een charmante foto van maken...)

Parapol is op het strand altijd totally out of sight. Hij is altijd alleen maar bezig met het vangen van krabben, garnalen, dooie platvissen en levende watnietal. Daarom ook geen foto van hem. Dat is gewoon niet mogelijk, vooral niet als je lekker bij je strandtentje wil blijven zitten lezen...

Kunstpol is dan nog steeds bezig met de heerlijkste fase. Namelijk fase vijf: blijf eindeloos lang lui in je kuil liggen. En zeur af en toe om een snoepje. Of een koekje natuurlijk!

Niet helemaal fris?

Grote Pol is met Kunstpol op Vader-Zoonvakantie. Omdat Kunstpol naar De Middelbare gaat. Vandaag waren ze in Rotterdam, de geboortestad van Grote Pol. Dat moet elke dag wel even genoemd worden hier in huize Pollestein. Het was er erg warm natuurlijk, maar de hitte is ze helaas naar de bol gestegen, is te zien aan de filmpjes die ze mailden:

Klik hier voor Mijn Macho (Tja. Je had 'm ook eens moeten zien kanoën...)

en

hier voor Lefgozer.

Groene smurrie

Het ene Polletje is een nog slechtere eter dan het andere Polletje. Een paar jaar geleden kreeg ie moeite met courgette: toen zat hij huilend en kokhalzend van psychisch opgewekt zelfmedelijden
de laatste muizenhapjes
van zijn muizenbordje
waarop een muizenhoeveelheid voedsel
waarvan een muizenpercentage uit courgette bestond weg te werken, terwijl de afwas allang gedaan was. En hij verzuchtte toen het ein-de-lijk op was filosofisch: 'Ik weet wel wat voor vrucht dat was aan de boom van kennis van goed en kwaad....'

Inmiddels is er werkelijk niets aan zijn smaak veranderd. Gelukkig pakt hij wel wat beter door en is ie voor de afwas klaar met het opeten van de laatste resten ... uh, hoe heet dat ook al weer? Asperge? Neehee, dat heet geen asperge. Conciërge dan? Neehee, dat heet COUR-GET-TE!
En een halve minuut later is ie dat alweer vergeten. We houden het maar op Groene Smurrie. En we zullen het voortaan, áls we het weer aandurven om het te gebruiken in de keuken, minuscuul klein snijden, in hapklare, liefst onzichtbare, muizenhapjes.

Arme Purperpol. Ze mag niet meer lachen...

Op vakantie gaan is anders met jonge kinderen dan met (beginnende) pubers. Als kinderen het naar hun zin hebben, zouden de ouders het ook goed hebben. Maar kinderen van 14 en 12 mogen en moeten ook wennen aan ouders die ook weleens wat anders willen. En wijzelf waren al aardig gewend geraakt aan kinderen die zichzelf wel kunnen vermaken. Thuis dan. Op vakantie is dat een ander verhaal. Dan ben je toch afhankelijk van elkaar. Moet je concessies doen en soms dus maar even slikken. Dat was bij het kanoën en midgetgolfen in Duitsland al zo, maar bij onze laatste vakantie in Vlissingen dus ook weer.

Zeven categorieën, vier persoonlijkheden (PP is Parapol, KP is Kunstpol, GP is Grote Pol en Ikke ben ik):

Restaurant:
PP en KP: snackbar. Geen groente. Vet, altijd lekker en gemakkelijk eten en snel weer wegwezen.
GP: kiest voor kwaliteit. Liever een dessert dan een voorgerecht. Uitgebreid natafelen.
Ikke: Liever een voorgerecht dan een nagerecht. Véél groente. Even natafelen als de stoelen lekker zitten.

Musea:PP: ???? Alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft, dat is toch ook kunst/ cultuur??? GEEN opdringerige enthousiaste suppoosten met een sterke neiging tot kennisoverdracht die je telkens achtervolgen en van álles willen vertellen over saaaaaaaaie schilderijen. GEEN speurtochten. Nooit niet. Vergeet subiet wat wél leuk en interessant was in een museum als een deel van de collectie hem tegenvalt.
KP: vindt veel wel interessant. En houdt wel van een mooie (liefst expressionistische) schildering. Kan daar (eventjes) rustig naar kijken en geeft er daarna graag zijn mening over. Wat zou hij zelf anders doen? Waar heeft de schilder kansen laten liggen? Wat is goed getroffen? En leuk: al die interactieve tentoonstellingen van tegenwoordig. Houdt wel van een educatief videospelletje of een touchscreen. Maar liever lekker naar een pretpark. Geen hekel aan bovengenoemde suppoosten. Wel aan speurtochten, want dan moet je lezen. Tenzij er kans op een prijsje is.
GP: kan heel lang voor een schilderij blijven staan kijken. Beetje peinzen, beetje dromen, beetje associëren. Heeft wel heel duidelijk zijn voor- en afkeur en is daarin niet te beïnvloeden. Gaat gezellig praatjes aan met bovengenoemde suppoost.
Ikke: Wil wel weten waar ik naar kijk. Vaak rationele instelling, maar soms raakt iets me opeens diep en komen er tranen die ik stiekem snel wegveeg. Combinatie beeld / (literaire) tekst doet het goed. En erg gesteld op allerlei stoeltjes en bankjes waar ik tussendoor even op kan zitten. Negeer bovengenoemde suppoost zoveel mogelijk.

Fietsen:PP: als het naar een bunker is, is alles goed. Mits zijn ketting er niet afvliegt. (Dat gebeurde dus wel, daarover hieronder meer)
KP: liefst met één hand aan het stuur. In een heeeeel rustig tempo. Niet op- of omkijken: heerlijk wegdromen of kletsen met bijrijder.
GP: niet te hard. Bij voorkeur 15 km/uur. Ook lekker associëren en dromen. Geen wind. Geen regen.
Ikke: minimaal 20 km/uur. En ondertussen wel alles zien en dromen. Wind en regen niet erg.

Wandelen:PP: als het naar een bunker of snackbar is, is het oké.
KP: als je maar kan kletsen met iemand. Niet op de geijkte paden.
GP: liefst 6,5 km/uur. Mooi weer. Bij strand: op het harde deel van het natte zand.
Ikke: liefst 5 km/uur. Mag hard regenen en waaien. Bij strand: liefst door de aanrollende golfjes spetteren.

Tijdverdrijf:PP en KP: televisie óf DVD
GP en ikke: lezen. Stilte. Rust.

Wat denken/voelen/doen we bij ‘fietsketting van PP eraf’?PP: ligt niet aan hem. Nooit niet. Als je lang moet wachten op de vierde fietsenmaker die je om hulp hebt gesmeekt, die pas aan het eind van de middag wel wat tijd heeft om de fiets te maken, vlakbij een kade waar regelmatig een marineschip aangemeerd ligt, vooral niet gaan kijken of dat schip er nu toevallig ook ligt.
KP: neutraal. Ondergaat het geheel. (Na een middag door Middelburg te hebben geslenterd en de tijd te hebben gedood, besloten we even bij de fietsenmaker te gaan kijken. Die ging op dat moment beginnen aan de fiets van PP.) Gaat na een halfuur wachten op de fietsenmaker toch eens kijken of er nog wat interessants te zien is op de kade. Komt erachter dat er een heus marineschip ligt. En wil dan met z'n grote broer gaan kijken en erop en erin en foto’s maken.
GP: wil na drie kwartier wachten op de fietsenmaker die dan klaar is met de fiets waar nog weinig eer aan te behalen was graag terug naar het vakantieadres. Geeft PP en KP nog even tijd om foto’s te maken. Als ze vervolgens merken dat ze ook óp het schip kunnen en op een klimwand kunnen in overleg met Ikke geen toestemming geven, want moe, gedoe zat en boos.
Ikke: Voldaan: gebleken is dat ikke in tijden van nood met twee fietsen kan fietsen!!! Dankbaar dat de fietsenmaker de fiets heeft kunnen maken. Maar ook: moe. Gedoe zat. Boos. Wil cursus fietsreparatie gaan volgen. Boos op PP omdat bij hem áltijd z'n ketting eraf vliegt. Zoekt naar mogelijkheden voor PP en KP om op ander tijdstip toch nog in schip en op klimwand te kunnen. Boos en verdrietig om puberale, egocentrische reacties. En toch weer in staat / zo gek om een oplossing te bedenken.

Lachen: PP: vindt het lachen van zijn moeder opeens belachelijk klinken. Het klinkt als het lachje van Eucalypta, blijkbaar.
Ikke: ik had het, ondanks alle tegengestelde belangen, erg naar mijn zin in deze vakantie. En ja: dan lach ik dus wat vaker dan PP van zijn anders zo serieuze moeder gewend is. Arme ik. Ik mag niet meer lachen.

Gevulde potjes

Vandaag heb ik de medicijnpotjes afgebakken. Met glasverf werken is niet echt mijn ding, zeg maar. (Ik verwijs nu stiekem naar een boekje dat ik graag wil hebben: Taal is zeg maar echt mijn ding - Paulien Cornelisse, een aanrader!)

Dit is het resultaat. Ik heb ze net gevuld dus deze week hoef ik niet meer na te denken bij het slikken. O, o, wat een feest wordt dat!

O wat fijn, met je fiets in de trein!

Weer veilig thuis. Daar ben ik echt heel blij om, omdat het dus echt niet zo vanzelfsprekend is… We bidden en danken dan ook steeds voor een behouden reis en vakantie.
Dit keer kozen we ervoor de auto thuis te laten en praktisch en ontspannen met fietsen en al met de trein te gaan. Dat scheelt ruim 200 kilometer stiekem angstig in mijn achteruitspiegel kijken of die fietsen er nog wel hangen en huurkosten voor de bij te huren fietsen. En telkens angstig samengeknepen knieën en billen, ingehouden adems en zelfs vrouwelijke gilletjes mijnerzijds bij al die inhaalmanoeuvres die altijd vlak voor ons schijnen te moeten. Door bijvoorbeeld vrachtwagenchauffeurs met opleggers. Of mensen met caravans die 4,5 km/uur harder willen rijden dan andere mensen met zo'n zelfde caravan. Of louche beunhazen met hobbelende aanhangwagentjes met hotsende en klotsende losse onduidelijke spulletjes erin. Terwijl Grote Pol gewoon alert, voorzichtig en in alle opzichten subliem rijdt.
Maar het reizen met de trein geeft ook veel stress bij het in-, over- en uitstappen.
Bijvoorbeeld in de eerste de beste trein die we namen: een jong, maar assertief gezinnetje had zich nét voor ons genesteld op het enige geschikte balkon voor fietsen, waar met een te klein vignet wordt aangeduid dat fietsen priority hebben. Reeds genestelde moederkloek: ‘Maar wíj blijven hier zitten, hoor!’ Tja. Daar sta je dan. Met vier fietsen, twee mammoetrugzakken waardoor je niet op of om kunt kijken, waarvan een nog eens inclusief twee hoog boven Grote Pols hoofd uitstekende visnetten die ab-so-luut mee moesten en waardoor hij lopend door de trein voortdurend ietsje door zijn knieën moest zakken. En twee aanhangende, met kleinere rugzakken behangen Polletjes die ook nog wel wat sturing gebruiken kunnen. Jammer hè, dat ik er geen foto van maakte. Vind ik nu ook.
En stressverhogend zijn ook die stations waar je met veel moeite twee fietsen in een lift krijgt, terwijl vijftien fietsers staan te wachten. En zónder fietssleuf bij de trappen. En dan met zeven minuten overstaptijd. Maar dat moet je op dat moment gewoon echt even vergeten. Tenzij je, als je de beoogde trein echt mist, op het uitstapperron, ietsje later, weer had kunnen instappen in een comfortabele lege trein.
En je krijgt ook de kriebels van mopperende conducteurs die voortdurend langs alle in rare hoeken gestalde fietsen de trein door moeten slalommen: ‘Ik word ziek van al die fietsen!’ Tja, NS, jullie verkopen wél fietskaartjes. Dus. Een beetje ruimte voor die dingen in de trein zou dan ook fijn zijn.
Nou ja. Er valt echt nog veel meer negatiefs te zeggen over de reis. (Hordes kermisgangers van rond de achttien, met een gemiddeld IQ van de dag van 64, met ieder hun eigen ringtone en plastic zakken vol bierblikjes en sigaretten / informatieborden zonder adequate informatie waardoor je minstens een halfuur meer reistijd hebt / …) Maar dat doe ik niet. Het was gewoon een fijne vakantie en de reis verliep goed.
En ik hou van de trein. Echt. En ik weiger mijn leven lang al te mopperen op de NS. Dus dat doe ik ook niet.
Volgend blogje: vier gezinsleden met vier tegengestelde belangen op gezamenlijke vakantie. Ook leuk.

Vakantie vieren is óók eng

Gisteren in de krant een berichtje over een moeder die, op vakantie in Frankrijk, de kinderwagen waar haar zeven weken oude baby in lag even losliet om een foto te maken. De wagen rolde de pier af en de baby overleed. Verschrikkelijk.

Toen Parapol nog een peutertje was, klom hij eens van ledikant naar commode naar vensterbank - vier hoog. Het enige wat hem nog scheidde van de afgrond was een simpel raamklemmetje. Ik kwam zijn kamertje binnen en schrok me wezenloos. Als ik eraan terugdenk, kan ik er nog een wee gevoel van in mijn maag krijgen.
Het gaat erg vaak nog nét goed.

Daarom vind ik op vakantie gaan, naast leuk, ook gewoon héél erg eng.

Nu bij de NS: Telekinetisch Reizen

Purperpolletje las een zinnetje uit de krant voor en binnen no-time zond Grote Pol deze brief in. Da's dan weer helemaal zijn ding.

En of concurrentie het spoor beter heeft gemaakt. Financieel directeur NS reizigers Chris Smulders maakt in Trouw gewag van ronduit baanbrekend nieuws: maar liefst 93 procent van de treinen kwam in 2008 binnen vijf minuten aan op de eindbestemming.
Morgen vertrekken wij per trein naar Zeeland. We hadden onze reis al eerder gepland en rekenden daarbij zo’n drie uur reistijd naar Vlissingen. Nu kunnen we alsnog een gat in de dag slapen om rond het middaguur eens af te zakken naar het station, we lopen immers gerede kans om binnen vijf minuten in Vlissingen uit te stappen. En o ja: onze auto, dat slome ding, staat vanaf vandaag te koop.

Grote Pol

Ben benieuwd of ie geplaatst wordt.

Joepie! Pillen slikken wordt een feest!

Hij is af! (zie ook hier)

Natuurlijk vind ik hem toch weer minder mooi dan ik zou willen, maar ik moet ook altijd wat te zeuren hebben.

Volgende week vul ik de potjes met die vrolijk gekleurde pillen en zo wordt slikken dus toch een feest. Of zou het toch van niet?

Eindelijk jarig

Hij telde de maanden, weken, dagen, uren en minuten en vandaag is het dan ein-de-lijk zover. Onze lieve Kunstpol is jarig en wordt om 13.56 uur écht twaalf!

En als je twaalf wordt, wil je blijkbaar niet meer gewóón op de foto. We gaan er een blije, zonnige dag van maken, ook al komen er, vanwege de vakantie, maar weinig mensen op bezoek. Drinken jullie er ook één op Kunstpol? Geniet van vandaag!

Rolmodel met sleeptouw

It's a small world. Zit je rustig op je vakantieadresje te genieten van je boek en het heerlijke weertje, komt er een wildvreemde knappe gozer op je af die jou blijkt te kennen. U bent toch Grote Pol? En jij bent toch Purperpolletje? Jahaa. Dat zijn wij.

Die wildvreemde knappe gozer blijkt Ruben te zijn, in een heel ver grijs verleden jongste koorlidje van het kinderkoor dat Grote Pol leidde in de kerk. Inmiddels getrouwd met een lieve vrouw en opgeklommen van de MAVO, nu bijna afgestudeerd wiskundige.

(uiterst rechts, tweede rij)

De Polletjes zijn diep onder de indruk. Ruben is knap. Hij is leuk. Hij is open en hartelijk. Hij heeft veel energie. Hij heeft mooie tanden en haren. Kunstpol wil ook zijn haar en tanden zo. Later. (Na die veel te dure beugelbehandeling die over een jaar eindelijk van start gaat komt ie vast al een heel eind in de richting van dat schoonheidsideaal.)

En... Ruben houdt ook van militaria en militairen en bunkers en tanks en loopgraven en kogels en mortiergranaten en ... En hij weet er ook veel van. En hij is onvermoeibaar.

Ons vakantieadresje ligt middenin in de Siegfriedlinie waar ten tijde van het Ardennenoffensief zwaar gevochten werd. En daar horen tegenwoordig kilometerslange wandelroutes bij die je op je bergschoenen sportief fluitend in de brandende zon zou moeten afleggen. Ruben heeft een beter idee. Hij neemt De Polletjes tweemaal een paar uur op sleeptouw en scheurt in zijn autootje door haarspeldbochten, slaat onbevreesd bemodderde, steile landweggetjes in en legt de gansche route gemotoriseerd af.

Dus zijn De Polletjes op die manier toch nog in de bunker geweest waar Hitler-himself nog op gestaan heeft, zijn ze door prikkelig struikgewas gedrongen om originele WO-II-kogels te zoeken, zochten en vonden ze loopgraven en maakten ze foto's van al dat interessante.

Dank je wel, Ruben en Hanneke, voor jullie modelfunctie en sleeptouw. En voor jullie aangenaam gezelschap! We hebben er allevier van genoten!

Pizza di mama

De Polletjes eten het liefst de allergoedkoopste pizza uit de winkel. 99 cent. Kaas en tomaat. Parapol eet absoluut geen kaas, Parapol staat voor zijn principes. En een van die principes is: Kaas Is Vies. Behalve dan op de pizza, dan hoort het er opeens wel bij. Wat doe je dus als mama zelf pizza maakt? Je eigen pizzapunt besmeren met tomatenketchup, er een plak ham op gooien en het geheel rijkelijk bestrooien met zelfgeraspte kaas. Maar kaas stinkt: dus zet je gewoon een knijper op je neus!

Grote Pol en ik aten nog nooit lekkerder dan gisteren. Serieus.

Op de pizzabodem, die ik gewoon door de broodbakmachine laat kneden en rijzen, deed ik een prutje van gebakken uien, gesudderde trostomaten en wat kruiden. Daarop plakjes gerookte zalm, schijfjes tomaat, ringetjes ui en geitenkaas. Blaadje basilicum erop. 't Ziet er alleen niet uit op de foto. Hoe doen ze dat toch bij de Allerhande?

Ach. Ik wil het geloof ook niet weten...

Slikken op vakantie

Op vakantie met vier verschillende Pollen is het soms even slikken voor de een of de ander. Dan ga je bijvoorbeeld gezellig samen midgetgolfen. Omdat de een dat leuk vindt. En de anderen moeten slikken. Het gaat niet om het winnen, het gaat om het spel. Maar dat is dus ook niet leuk. Vooral die ene baan met dat net is niet leuk. Dat is me echt nog nooit gelukt.
Nou, dan ga je op andere dingen letten. Bijvoorbeeld op de vertaling van de Franse instructies op het midgetgolfbriefje. (Even op de foto klikken voor een vergroting.)
En op het Belgische meisje van nog-lang-geen-twee dat lurkend aan een blikje cola over alle banen banjert en hartverscheurend huilt als het blikje leeg is en haar moeder het weggooit. Amai, wat een verdriet. Amai, wat een gebit.
En op de Duitse meisjes die het wachten op hun Grossfamilie zat zijn en hun eigen midgetgolfplan trekken en keer op keer de volgende (= de onze, óf onze volgende) baan uitkiezen om in te gaan hakken met die golfclub, gewoon tussen onze beurten in. En niemand die er wat van zegt. Ook wijzelf niet. Want ja, dan klappe ich dus ganz dicht.

En op zo’n vakantie ga je toch maar weer kanoën, na twee eerdere kano-debacles doe je dat gewoon nóg een keer.
De eerste keer was precies twintig jaar geleden, in zo’n beetje hetzelfde riviertje. Grote Pol en ik, voor het eerst samen op vakantie, zagen vanuit onze kampeerplaats allerlei leuke, vrolijke en relaxte mensen voorbijvaren en dachten dat ook te gaan doen. Net zo leuk, vrolijk en relaxt. Tja. Dat lukte dus niet.
En twee jaar geleden vierde Parapol zijn verjaardag door te gaan kanoën met wat vrienden. Na twintig meter vreselijk suf en saai kanoën dacht één van die prepubers dat staan in zo’n bootje ook wel eens leuk zou kunnen zijn en de kano sloeg om. Grote Pol en ik probeerden de kano te redden, maar die werd meegezogen door de enorm krachtige en zuigende stroming van de grote, woeste, wilde Grebbe. De koters staken geen poot uit. En toen kanoden we maar weer terug naar het startpunt en moesten we €25,- extra betalen voor het laten ophalen van die boot. Leuk feestje was dat.
Deze vakantie wilde Parapol, de sportieveling onder ons, dus dolgraag écht kanoën. En mij leek het ook wel weer eens leuk. Kunstpol vindt alles best en Grote Pol deed wijselijk geen uitspraak, hij was degene die deze keer slikte. Erg hard slikte.
Traject van achttien (!) kilometer, Ronn van Ronn’s kajaks verzekerde keer op keer aan elk bezorgd moedertje dat er niets mis kon gaan. En dat kon vast ook niet. Grote Pol dacht er anders over. Maar hij hield nog steeds wijselijk zijn mond.
Binnen tweehonderd meter hadden Grote Pol en ik in ons linksdraaiend bootje de oevers al drie keer van heel dichtbij kunnen bekijken. En na een halve kilometer zagen we een radeloze Duitse moeder met verlegen huillachende Duitse dochter wanhopig om hulp roepen bij hun omgeslagen en muurvastliggende kano. We konden echt niet helpen, we moesten onszelf al redden.
Na zo’n vijf kilometer hadden we de slag al te pakken. En ik genóót echt na de wissel, want toen zat ik met Kunstpol heel leuk, vrolijk en relaxt te kwekken. De zon droogde mijn natte kleding en had geen vat op mijn keurig met sunblock bewerkte huid. Deze kano had geen afwijking en wij lieten ons gewoon lekker gaan. Grote Pol en Parapol niet, die moesten zo nodig die peddels vijf keer zo intensief gebruiken en bekeken nog regelmatig de oevers van heel dichtbij. Maar ze waren heus de enigen niet.


Zo ideaal als op deze folder was het dus niet. Maar welke folder is nu wel 100% realistisch?

Verder is er weinig geslikt (behalve mijn pillen, dan). En dat lag ook aan ons rolmodel met sleeptouwfunctie. Daarover later meer!

Nooddruft om een nood-ruft

De dominee kondigde de te zingen psalm aan (Wie nooddruft heeft, hij hope...) en beide Polletjes verstonden iets héél anders. Er ontstond wat onrust naast me, ze konden het niet geloven: de dominee die het heeft over hopen scheten laten (= ruften in Pubertaal), vanwege hoge nood of zo.
Nou ja. Dat zei die dominee dus niet. Ze letten in elk geval wél op!

Bekentenissen/Geständnissen

We waren op vakantie deel 1, een week. (De Polletjes willen liever twee keer kort, dan één keer lang, vandaar.) Grens Duitsland/Luxemburg. Behoorlijk ideaal, mooi landschap, oude stadjes, indrukwekkende chateaux, echt genoten.

We zijn er vaker geweest, dat scheelt, dan voelen we ons wat veiliger en zekerder. Alles ging prima. Prachtig weer. Iedereen (!) was en bleef gezond.




De Polletjes en ik wilden graag naar Het Buitenland, Grote Pol is meer van oud en vertrouwd. Gewoon Nederland. Die Heimat, das alte bekannte. Volgende week naar Zeeland, dus we hebben een compromis gevonden.

De ganze Woche spraken De Pollen voor de lol in een krom duitsachtig taaltje. Zo onder elkaar. En werden er vreselijk foute grappen gemaakt over Duitsers in het algemeen (niet door mij, hoor, maar door de mannelijke Pollen: Dó ist der Bahnhof, Don't mention the war, The fuzziewuzzies don't like that, usw.) Maar als puntje bij paaltje kwam, werd ik geacht het Duitse woord te voeren...

En daar komt Bekentenis 1: Ik Hou Niet Van Het Spreken In Vreemde Talen.

Ik zou het moeten kunnen, heb nota beide blote bene met goede resultaten examen gedaan in én Engels én Duits én Frans, maar ik moet zo'n enorme drempel over, echt niet normaal meer. Een boek lezen in het Duits: keine Probleime, in gedachten allerlei dingen vertalen: kleines Eichen, en gesprekken afluisteren in een restaurant: geht sehr gut.

Maar als je dan plotseling moet vragen of je alsjeblieft even pipi kan machen, of om de Rechnung wil bitten, dan weiss ich es gar nicht mehr. Dan klappe ich dicht.

Gelukkig neemt Grote Pol dan waar. Hij kan er alleen geen enkele klappe van. Dat maakt niet uit, want iedereen houdt van domme toeristen, als ze maar betalen. Dus vroeg hij freimutig: Konnen wier bezahlen? Nou en of we dat konnten. En: Kunnen wier gebrauch machen van de toilette? Ook dat konnte. Zwei bollechen Eisen bitte, ein mit Artbei und ein mit Kerzen? Tja, toen moest ik even bijspringen. Pas een dag later kwam ik erachter dat een bolletje ein Kugel is. En dat sprak De Polletjes toen zeeeeeer aan.

Tijd voor Bekentenis 2: Ik Heb De Tent Niet Gemist.

Ik vond het dit voorjaar zó moeilijk om 'm te moeten verkopen. We hadden een prachtige, ruime De Waardachtige en ik verkondigde altijd dat ik het zo heerlijk vind om er in en rond te scharrelen en te rommelen. Maar met SLE in dit stadium in dat gewoon geen optie, dus tot grote vreugde van Grote Pol die van z'n leven al genoeg gekampeerd had, verkochten we de hele bups.

We gingen dus naar ein Ferienwohnung en het beviel me stiekem errug goed.

Ik heb de huisstofmijten die sinds een tijdje bezit genomen hebben van het tentdoek niet gemist,

noch de klamme slaapzakken,

het eeuwige gevecht tegen de oplopende rommel in de tent, het vuil, de insecten,

het wankele wiebeltafeltje dat eigenlijk gewoon veel te klein is,

het telkens weer moeten rennen naar het toilet een kilometer verderop,

het zoeken naar mogelijkheden om je natte goed droog te krijgen,
het zoeken naar mogelijkheden om een kolonie rode mieren uit de tent te krijgen (tentingang insmeren met rauwe ui),

het gemier aan ritsen die niet open of dicht willen,

het gedoe met strakzetten van haringen en scheerlijnen,

het struikelen over haringen en scheerlijnen,

het - midden in de nacht - wederom moeten opblazen van het luchtbed,

het luisteren naar de regen die niet ophoudt,

het luisteren naar het ophouden van het zachte regenen (het is opgehouden met zachtjes regenen = Pollentaal),

het vrezen voor blikseminslag via de hoofdtentstok,

het opzetten en afbreken van de hele handel en hopen dat het allemaal in d'auto past

....

Nou ja. Dat alles heb ik dus niet gemist. We konden heerlijk buiten zijn, hadden een flink grasveld tot onze beschikking, een niet-wiebelende tafel waar je gemakkelijk een uitgebreide maaltijd op kon serveren, stoelen, een riviertje met vissen en rivierkreeften die zich lieten vangen en keien die zich lieten opstapelen, een bootje en wat stroming. En van alles in de omgeving om te bezichtigen en/of te doen. En een nieuw rolmodel! Daarover later meer.