Onze huisgod

Hoe kan het toch dat Rachel en Michal huisgoden voor het grijpen hadden, vroegen wij ons aan tafel af. Michal deed geitenhaar om de kop en legde het beeld in het bed van David. Dekentje erover, net echt. Saul wilde David desnoods met bed en al, ziek of niet ziek, bij hem thuis afgeleverd krijgen, lazen we vanavond. Rachel had van bij Laban thuis de huisgoden meegenomen, op weg naar het ouderlijk huis van Jacob.
Dat zijn toch families waar je zoiets niet van verwacht? Het gaat hier nota bene om de vrouwen van een reeds gezalfde toekomstige koning en een stamvader van het joodse volk!

Stel je voor dat wij een Boeddhabeeld in een stapelbed leggen als een van De Polletjes ooit met de politie in aanraking komt en zij hem van z’n bed willen lichten? Of op reis naar onze (nog onbestemde) vakantiebestemming een ingewijd, bewierookt borstbeeld van Sint Bob verstoppen onder de passagiersstoel, waar ik dan op ga zitten en bij controle niet kan opstaan vanwege ongesteldheid?

Wij kunnen er ook niet bij dat er zoveel van dat soort Boeddhabeeldjes gekocht worden. Polletje riep een paar jaar geleden altijd provocerend als hij er weer eens één in een winkel zag staan: ‘Jaah, hier hebben ze ook dikkebuikengoden!’ Je ziet ze in veel huishoudens staan. Gewoon, gezellig? Of straalt het rust uit? Geloof je er dan in? Vind je ze mooi? Nee toch? Hoe zit dat eigenlijk?

Hier in huis hebben we ook een huisgod. Hier woont een kleine witte duif. We zien hem nooit, maar we weten dat hij er is. En als we op reis gaan, gaat hij ongesmokkeld mee.