Een traan... en meteen weer een lach

De rugpijn ik al langer dan een week had, gecombineerd met forse uitslag op de rechterkant van mijn rug en nu ook koorts was er de oorzaak van dat ik vanmorgen tegenover onze huisarts zat. Hij keek me even vragend aan en dat was genoeg om voor de zoveelste keer in tranen uit te barsten. Gelukkig was Grote Pol erbij en kon hij het woord voeren.
Ik bleef afgelopen week maar sterk en doorgaan, maar vanmorgen trok ik het écht niet meer. Liggen, zitten, lopen, staan, aangeraakt worden, alles doet PIJN.
Die pijn in mijn rug bleek de voorbode te zijn van gordelroos. Ook dat nog. Gevolg van de verminderde weerstand door de medicijnen die ik slik.
De meelevende dokter moest even puzzelen op de nieuwe medicijnen die gegeven moeten worden en beloofde te overleggen met de internist.
Toen de huisarts me even later belde om te zeggen dat ook de internist het eens was met de medicatie en overigens ook met me meebaalt, maakte ik alweer grapjes met de dokter.
Wat is dat toch? Ik ben echt ziek en verdrietig, kan zoveel niet, schiet in veel opzichten tekort, maar blijkbaar moet ik altijd overal snel overheen stappen en vlug weer wat humor inzetten.
Ik kan wel lachen om dat lachen, want ik realiseer me ook dat het me enorm helpt. Maar het geeft ook een vertekend beeld, misschien...