Oei, hij groeit!

Dinsdag gaan we het op de vergadering op school weer hebben over het Ontwikkelingsvolgmodel. Dat is een observatiemodel dat we gebruiken om de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen in kaart te brengen. Met een ingenieus kleursysteem wordt per onderdeel bekeken hoe een kind zich ontwikkelt, of het stagneert, of dat er extra zorg nodig is. Ik ben een soort coördinator op school van dit leerlingvolgsysteem en ga dinsdag dus iets vertellen over de ontwikkeling van het zelfbeeld, het zelfbesef en de competentiegevoelens van kinderen tot ongeveer negen jaar. Deze ontwikkeling is in het model beschreven in een flink aantal ontwikkelingsfases. Een vierjarige kan het gedrag van zichzelf en van een ander verwoorden, maar zich nog niet verplaatsen in een ander. Zoals ik het zie, ziet iedereen het. En alles wat ik maak, is mooi. En dus ben ik helemaal mooi.
Een zesjarige weet al dat inspanning effect heeft op het resultaat, kan het eigen gedrag beter controleren en sturen. En een negenjarige kan, gemiddeld genomen, zichzelf reëel vergelijken met een ander en heeft weet van verschillen en overeenkomsten tussen hem en de ander, en kan daar soms handig gebruik van maken.

Kleinste Pol heeft de afgelopen week een aantal ervaringen opgedaan en we zagen zijn zelfbeeld snel veranderen!

Vorige week gaf hij zijn jarige oma zijn tweede 'grote' schilderij, gebaseerd wederom op een Van Gogh. Supertrots en ambitieus was hij na alle complimenten die hij kreeg. Hij maakte namelijk grote kans de tweede Vincent van Gogh te worden, later, als hij zo doorging. Hij droomde van grote veilingen en nog grotere opbrengsten, misschien wel al tijdens zijn leven, in plaats van bij die arme Van Gogh, die pas na zijn dood beroemd werd. We moesten maar blij en dankbaar zijn met zo'n talentvolle zoon. Hij kon garant staan voor ons pensioen (komt dat even goed uit!). Het gevoel voor realiteit is nog niet uitontwikkeld, zullen we maar zeggen.
Na vorig weekeind heeft hij nog één poging gewaagd tot het maken van een derde meesterwerk, maar het schip strandde, hij had geen inspiratie. Het 1% inspiratie - 99 % transpiratie-opvoedpraatje hielp niet. Wat natuurlijk wél helpt, maar dat vergeten wij als opvoeders nog steeds veel te vaak, is complimenten geven!!! Dus, straks als dit blogje gepubliceerd is, ga ik een nieuwe poging doen door Polletje eens lekker te verwennen met flink wat pluimpjes, dikke duimen en andere vleierijen.

Een andere groeiervaring deed hij op bij het Groot Scouting Weekend. Van vrijdag op zaterdag heeft hij op een plat luchtbed (geen zin om 'm op te blazen) in een brak tentje gelegen, met temperaturen onder het vriespunt, vieze, stinkende pisbakken, zonder stromend water en elektriciteit en zonder (voor Polletje) acceptabel voedsel (mengeling van erwten- en tomatensoep - dat eet je niet als je afstamt van Grote Pol). Vervolgens koud tot op het bot zaterdagochtend zich volgepropt met brood met bevroren pasta en kilometers over de hei gesjouwd, die er opeens heel anders uitzag (mooier) dan bij het kogels zoeken. 's Avonds met de scouts een groot houtvuur gemaakt, daarop eten gekookt en meegeholpen met de afwas voor de hele meute. Hij kwam thuis met het hele verhaal dat hij doodvermoeid, maar serieus (en dat voor ons Polletje), zonder haperen (en dat voor ons Polletje) en minutieus (en dat voor ons Polletje) vertelde. Hij lijkt jaren ouder en wijzer.
Ik ga dat Ontwikkelingsvolgmodel ook eens voor hem invullen. Hij heeft een echte ontwikkelingssprong gemaakt!