Hoe kan het toch dat Rachel en Michal huisgoden voor het grijpen hadden, vroegen wij ons aan tafel af. Michal deed geitenhaar om de kop en legde het beeld in het bed van David. Dekentje erover, net echt. Saul wilde David desnoods met bed en al, ziek of niet ziek, bij hem thuis afgeleverd krijgen, lazen we vanavond. Rachel had van bij Laban thuis de huisgoden meegenomen, op weg naar het ouderlijk huis van Jacob.
Dat zijn toch families waar je zoiets niet van verwacht? Het gaat hier nota bene om de vrouwen van een reeds gezalfde toekomstige koning en een stamvader van het joodse volk!
Stel je voor dat wij een Boeddhabeeld in een stapelbed leggen als een van De Polletjes ooit met de politie in aanraking komt en zij hem van z’n bed willen lichten? Of op reis naar onze (nog onbestemde) vakantiebestemming een ingewijd, bewierookt borstbeeld van Sint Bob verstoppen onder de passagiersstoel, waar ik dan op ga zitten en bij controle niet kan opstaan vanwege ongesteldheid?
Wij kunnen er ook niet bij dat er zoveel van dat soort Boeddhabeeldjes gekocht worden. Polletje riep een paar jaar geleden altijd provocerend als hij er weer eens één in een winkel zag staan: ‘Jaah, hier hebben ze ook dikkebuikengoden!’ Je ziet ze in veel huishoudens staan. Gewoon, gezellig? Of straalt het rust uit? Geloof je er dan in? Vind je ze mooi? Nee toch? Hoe zit dat eigenlijk?
Hier in huis hebben we ook een huisgod. Hier woont een kleine witte duif. We zien hem nooit, maar we weten dat hij er is. En als we op reis gaan, gaat hij ongesmokkeld mee.
maandag 30 maart 2009
Pollentaal
Naast 'even op het drukje knoppen' gebruiken we natuurlijk nog veel meer Pollenvocabulaire.
Bijvoorbeeld:
Pikkeballen (met veel klemtoon op Pik en bal, en vette l-en) = pindakaas. Vraag me niet waarom.
Knaagkaas = het laatste onschaafbare restje kaas dat Polletje graag van het korstje knaagt met -jawel, daar zijn ze weer- zijn boventanden.
Bijvoorbeeld:
Pikkeballen (met veel klemtoon op Pik en bal, en vette l-en) = pindakaas. Vraag me niet waarom.
Knaagkaas = het laatste onschaafbare restje kaas dat Polletje graag van het korstje knaagt met -jawel, daar zijn ze weer- zijn boventanden.
zondag 29 maart 2009
Goeie smoes
De tandarts vindt dat Polletje zijn ondertanden wat beter moet poetsen.
Polletje: 'Ja, daar kan ik niets aan doen, want mijn boventanden zitten ervoor.'
zaterdag 28 maart 2009
vrijdag 27 maart 2009
Schoolvoorbeeld
Ik heb de twijfelachtige eer een schoolvoorbeeld te hebben van gordelroos (en dat voor een onderwijsmens). Foto's van de uitslag zouden niet misstaan in een medische encyclopedie of op Internet. Zo mooi als bij mij ben ik ze al googlend niet tegenkomen. In een brede baan loopt een gordel van bultjes en blaasjes van een van de lendenwervels, over mijn rechterbil naar mijn been. Alles keurig aan de rechterkant van de wervelkolom, want rechts van de wervel zou de zenuwknoop zitten die deze ongein aanstuurt.
Vandaag gaat het gelukkig weer wat beter. Maar ik wist me van de pijn een paar dagen echt geen houding te geven. Gisteren heb ik de hele dag opgevouwen gezeten op de bank. Rug tegen de leuningen gedrukt, billen naar achter, benen opgevouwen tegen me aan geklemd. Eergisteren letterlijk uren misselijk van de zenuwpijn en ook nog als bijwerking van de pijnstiller (fijn hè, die bijwerkingen...), emmer bij de hand, verward en knock-out op de bank en woensdagnacht heb ik een tijd als een bevallende vrouw, oranje plaid om me heen geslagen rondjes gesjokt om de tafel, kijkend naar telkens dezelfde herhalingen van het NOS-journaal, om vervolgens in een korte hazenslaap te sukkelen op onze harde bank. Van het nieuwe matras, dat zo lekker lag in de winkel, heb ik nog niet kunnen genieten: veel te zacht. Ik heb behoefte aan een corset of een keurslijf!
Nou, ik ben er mooi klaar mee.
Vandaag gaat het gelukkig weer wat beter. Maar ik wist me van de pijn een paar dagen echt geen houding te geven. Gisteren heb ik de hele dag opgevouwen gezeten op de bank. Rug tegen de leuningen gedrukt, billen naar achter, benen opgevouwen tegen me aan geklemd. Eergisteren letterlijk uren misselijk van de zenuwpijn en ook nog als bijwerking van de pijnstiller (fijn hè, die bijwerkingen...), emmer bij de hand, verward en knock-out op de bank en woensdagnacht heb ik een tijd als een bevallende vrouw, oranje plaid om me heen geslagen rondjes gesjokt om de tafel, kijkend naar telkens dezelfde herhalingen van het NOS-journaal, om vervolgens in een korte hazenslaap te sukkelen op onze harde bank. Van het nieuwe matras, dat zo lekker lag in de winkel, heb ik nog niet kunnen genieten: veel te zacht. Ik heb behoefte aan een corset of een keurslijf!
Nou, ik ben er mooi klaar mee.
Double date - Part Two
Eigenlijk is er geen nieuws. Ik had jullie graag een smeuïge ontknoping, wat spanning en sensatie en eventueel liefdesverdriet willen voorschotelen, maar helaas. Ik heb niets te melden.
Polletje vertrok woensdag naar N. zónder een briefje op de grote boom te prikken (het weer was ook niet je-dat, het briefje zou doorweekt zijn geraakt, en als je naar N. gaat, vergeet je sowieso alles om je heen), op school verraadt niemand zichzelf en Middelste Pol heeft gewoon de hele middag in de stromende regen op de hei rondgebanjerd.
De Polletjes zijn overigens meer van de woorden dan van de daden(, wat dit soort dingen betreft). De afgelopen dagen werden de vreemdste, grappigste en meest fantastische plannen met een hoog Pietje Bellgehalte bedacht, die vervolgens nooit zullen worden uitgevoerd. Zoals:
-het dragen van een spionagebril met achteruitkijkspiegels,
-het plaatsen van bewakingscamera's in bomen,
-het plaatsen van emmers met water op takken, voorzien van afstandsbediening,
-antwoordbrieven met jeukpoeder of, leuker nog, een bom in álle gymtassen van álle meisjes doen.
Nog steeds wil Polletje graag weten wie die brief schreef, maar N. blijft gewoon het allerleukste meisje van de hele wereld. En of ze woensdag hebben gezoend, mogen we niet weten.
Polletje vertrok woensdag naar N. zónder een briefje op de grote boom te prikken (het weer was ook niet je-dat, het briefje zou doorweekt zijn geraakt, en als je naar N. gaat, vergeet je sowieso alles om je heen), op school verraadt niemand zichzelf en Middelste Pol heeft gewoon de hele middag in de stromende regen op de hei rondgebanjerd.
De Polletjes zijn overigens meer van de woorden dan van de daden(, wat dit soort dingen betreft). De afgelopen dagen werden de vreemdste, grappigste en meest fantastische plannen met een hoog Pietje Bellgehalte bedacht, die vervolgens nooit zullen worden uitgevoerd. Zoals:
-het dragen van een spionagebril met achteruitkijkspiegels,
-het plaatsen van bewakingscamera's in bomen,
-het plaatsen van emmers met water op takken, voorzien van afstandsbediening,
-antwoordbrieven met jeukpoeder of, leuker nog, een bom in álle gymtassen van álle meisjes doen.
Nog steeds wil Polletje graag weten wie die brief schreef, maar N. blijft gewoon het allerleukste meisje van de hele wereld. En of ze woensdag hebben gezoend, mogen we niet weten.
dinsdag 24 maart 2009
Double date
Kleine Pol is helemaal in de war. In zijn gymtas zat vanaf vrijdag al een briefje, dat hij vandaag toevallig vond (tja...). Een anonieme liefdesbrief. Of een valstrik.
Iemand wil hem morgen bij de grote boom ontmoeten. Om half drie. Als een soort verlate Valentijnsdate.
Maar ons Polletje heeft toevallig al een vriendinnetje. En toevallig hebben ze morgen ook al een afspraakje. En toevallig niet bij de grote boom.
De brief heeft ie verscheurd en bespuugd, want hij wist van gekkigheid echt niet wat hij ermee aan moest. De eerste schrik en blijdschap zijn ook over. Nu overheerst de nieuwsgierigheid.
Voor morgen zijn de volgende mogelijkheden bedacht:
a. Middelste Pol zo gek krijgen dat ie zich in de bosjes bij de grote boom verdekt opstelt (camouflagemateriaal is ruimschoots aanwezig) en een foto laten maken van de afzender.
b. Afspraakje afzeggen en toch gaan, want stel dat het een leuker meisje is.
c. Even tevoren een briefje op de grote boom prikken met de droeve mededeling dat hij al voorzien is, maar dat de afzender van harte welkom is voor een praatje, op een andere plaats, op een andere tijd – donderdag, op ons adres.
d. Net doen of hij (nog steeds) van niets weet en ondertussen stiekem in de klas goed opletten wie zich verdacht gedraagt
De eerste twee mogelijkheden vallen af, want a. Middelste Pol heeft een afspraak met militairen op de hei en dat gaat natúúrlijk voor en b. N. is het allerleukste meisje van de wereld.
Oplossing d vraagt wat acteertalent, maar dat heeft ons Polletje wel. Of ie het ook handig gebruikt, is nog de vraag. Maar het zal c wel worden. Ben benieuwd wie er donderdag aanbelt…
Iemand wil hem morgen bij de grote boom ontmoeten. Om half drie. Als een soort verlate Valentijnsdate.
Maar ons Polletje heeft toevallig al een vriendinnetje. En toevallig hebben ze morgen ook al een afspraakje. En toevallig niet bij de grote boom.
De brief heeft ie verscheurd en bespuugd, want hij wist van gekkigheid echt niet wat hij ermee aan moest. De eerste schrik en blijdschap zijn ook over. Nu overheerst de nieuwsgierigheid.
Voor morgen zijn de volgende mogelijkheden bedacht:
a. Middelste Pol zo gek krijgen dat ie zich in de bosjes bij de grote boom verdekt opstelt (camouflagemateriaal is ruimschoots aanwezig) en een foto laten maken van de afzender.
b. Afspraakje afzeggen en toch gaan, want stel dat het een leuker meisje is.
c. Even tevoren een briefje op de grote boom prikken met de droeve mededeling dat hij al voorzien is, maar dat de afzender van harte welkom is voor een praatje, op een andere plaats, op een andere tijd – donderdag, op ons adres.
d. Net doen of hij (nog steeds) van niets weet en ondertussen stiekem in de klas goed opletten wie zich verdacht gedraagt
De eerste twee mogelijkheden vallen af, want a. Middelste Pol heeft een afspraak met militairen op de hei en dat gaat natúúrlijk voor en b. N. is het allerleukste meisje van de wereld.
Oplossing d vraagt wat acteertalent, maar dat heeft ons Polletje wel. Of ie het ook handig gebruikt, is nog de vraag. Maar het zal c wel worden. Ben benieuwd wie er donderdag aanbelt…
Een traan... en meteen weer een lach
De rugpijn ik al langer dan een week had, gecombineerd met forse uitslag op de rechterkant van mijn rug en nu ook koorts was er de oorzaak van dat ik vanmorgen tegenover onze huisarts zat. Hij keek me even vragend aan en dat was genoeg om voor de zoveelste keer in tranen uit te barsten. Gelukkig was Grote Pol erbij en kon hij het woord voeren.
Ik bleef afgelopen week maar sterk en doorgaan, maar vanmorgen trok ik het écht niet meer. Liggen, zitten, lopen, staan, aangeraakt worden, alles doet PIJN.
Die pijn in mijn rug bleek de voorbode te zijn van gordelroos. Ook dat nog. Gevolg van de verminderde weerstand door de medicijnen die ik slik.
De meelevende dokter moest even puzzelen op de nieuwe medicijnen die gegeven moeten worden en beloofde te overleggen met de internist.
Toen de huisarts me even later belde om te zeggen dat ook de internist het eens was met de medicatie en overigens ook met me meebaalt, maakte ik alweer grapjes met de dokter.
Wat is dat toch? Ik ben echt ziek en verdrietig, kan zoveel niet, schiet in veel opzichten tekort, maar blijkbaar moet ik altijd overal snel overheen stappen en vlug weer wat humor inzetten.
Ik kan wel lachen om dat lachen, want ik realiseer me ook dat het me enorm helpt. Maar het geeft ook een vertekend beeld, misschien...
Ik bleef afgelopen week maar sterk en doorgaan, maar vanmorgen trok ik het écht niet meer. Liggen, zitten, lopen, staan, aangeraakt worden, alles doet PIJN.
Die pijn in mijn rug bleek de voorbode te zijn van gordelroos. Ook dat nog. Gevolg van de verminderde weerstand door de medicijnen die ik slik.
De meelevende dokter moest even puzzelen op de nieuwe medicijnen die gegeven moeten worden en beloofde te overleggen met de internist.
Toen de huisarts me even later belde om te zeggen dat ook de internist het eens was met de medicatie en overigens ook met me meebaalt, maakte ik alweer grapjes met de dokter.
Wat is dat toch? Ik ben echt ziek en verdrietig, kan zoveel niet, schiet in veel opzichten tekort, maar blijkbaar moet ik altijd overal snel overheen stappen en vlug weer wat humor inzetten.
Ik kan wel lachen om dat lachen, want ik realiseer me ook dat het me enorm helpt. Maar het geeft ook een vertekend beeld, misschien...
zondag 22 maart 2009
Oei, hij groeit!
Dinsdag gaan we het op de vergadering op school weer hebben over het Ontwikkelingsvolgmodel. Dat is een observatiemodel dat we gebruiken om de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen in kaart te brengen. Met een ingenieus kleursysteem wordt per onderdeel bekeken hoe een kind zich ontwikkelt, of het stagneert, of dat er extra zorg nodig is. Ik ben een soort coördinator op school van dit leerlingvolgsysteem en ga dinsdag dus iets vertellen over de ontwikkeling van het zelfbeeld, het zelfbesef en de competentiegevoelens van kinderen tot ongeveer negen jaar. Deze ontwikkeling is in het model beschreven in een flink aantal ontwikkelingsfases. Een vierjarige kan het gedrag van zichzelf en van een ander verwoorden, maar zich nog niet verplaatsen in een ander. Zoals ik het zie, ziet iedereen het. En alles wat ik maak, is mooi. En dus ben ik helemaal mooi.
Een zesjarige weet al dat inspanning effect heeft op het resultaat, kan het eigen gedrag beter controleren en sturen. En een negenjarige kan, gemiddeld genomen, zichzelf reëel vergelijken met een ander en heeft weet van verschillen en overeenkomsten tussen hem en de ander, en kan daar soms handig gebruik van maken.
Kleinste Pol heeft de afgelopen week een aantal ervaringen opgedaan en we zagen zijn zelfbeeld snel veranderen!
Vorige week g
af hij zijn jarige oma zijn tweede 'grote' schilderij, gebaseerd wederom op een Van Gogh. Supertrots en ambitieus was hij na alle complimenten die hij kreeg. Hij maakte namelijk grote kans de tweede Vincent van Gogh te worden, later, als hij zo doorging. Hij droomde van grote veilingen en nog grotere opbrengsten, misschien wel al tijdens zijn leven, in plaats van bij die arme Van Gogh, die pas na zijn dood beroemd werd. We moesten maar blij en dankbaar zijn met zo'n talentvolle zoon. Hij kon garant staan voor ons pensioen (komt dat even goed uit!). Het gevoel voor realiteit is nog niet uitontwikkeld, zullen we maar zeggen.
Na vorig weekeind heeft hij nog één poging gewaagd tot het maken van een derde meesterwerk, maar het schip strandde, hij had geen inspiratie. Het 1% inspiratie - 99 % transpiratie-opvoedpraatje hielp niet. Wat natuurlijk wél helpt, maar dat vergeten wij als opvoeders nog steeds veel te vaak, is complimenten geven!!! Dus, straks als dit blogje gepubliceerd is, ga ik een nieuwe poging doen door Polletje eens lekker te verwennen met flink wat pluimpjes, dikke duimen en andere vleierijen.
Een andere groeiervaring deed hij op bij het Groot Scouting Weekend. Van vrijdag op zaterdag heeft hij op een plat luchtbed (geen zin om 'm op te blazen) in een brak tentje gelegen, met temperaturen onder het vriespunt, vieze, stinkende pisbakken, zonder stromend water en elektriciteit en zonder (voor Polletje) acceptabel voedsel (mengeling van erwten- en tomatensoep - dat eet je niet als je afstamt van Grote Pol). Vervolgens koud tot op het bot zaterdagochtend zich volgepropt met brood met bevroren pasta en kilometers over de hei gesjouwd, die er opeens heel anders uitzag (mooier) dan bij het kogels zoeken. 's Avonds met de scouts een groot houtvuur gemaakt, daarop eten gekookt en meegeholpen met de afwas voor de hele meute. Hij kwam thuis met het hele verhaal dat hij doodvermoeid, maar serieus (en dat voor ons Polletje), zonder haperen (en dat voor ons Polletje) en minutieus (en dat voor ons Polletje) vertelde. Hij lijkt jaren ouder en wijzer.
Ik ga dat Ontwikkelingsvolgmodel ook eens voor hem invullen. Hij heeft een echte ontwikkelingssprong gemaakt!
Een zesjarige weet al dat inspanning effect heeft op het resultaat, kan het eigen gedrag beter controleren en sturen. En een negenjarige kan, gemiddeld genomen, zichzelf reëel vergelijken met een ander en heeft weet van verschillen en overeenkomsten tussen hem en de ander, en kan daar soms handig gebruik van maken.
Kleinste Pol heeft de afgelopen week een aantal ervaringen opgedaan en we zagen zijn zelfbeeld snel veranderen!
Vorige week g
af hij zijn jarige oma zijn tweede 'grote' schilderij, gebaseerd wederom op een Van Gogh. Supertrots en ambitieus was hij na alle complimenten die hij kreeg. Hij maakte namelijk grote kans de tweede Vincent van Gogh te worden, later, als hij zo doorging. Hij droomde van grote veilingen en nog grotere opbrengsten, misschien wel al tijdens zijn leven, in plaats van bij die arme Van Gogh, die pas na zijn dood beroemd werd. We moesten maar blij en dankbaar zijn met zo'n talentvolle zoon. Hij kon garant staan voor ons pensioen (komt dat even goed uit!). Het gevoel voor realiteit is nog niet uitontwikkeld, zullen we maar zeggen.Na vorig weekeind heeft hij nog één poging gewaagd tot het maken van een derde meesterwerk, maar het schip strandde, hij had geen inspiratie. Het 1% inspiratie - 99 % transpiratie-opvoedpraatje hielp niet. Wat natuurlijk wél helpt, maar dat vergeten wij als opvoeders nog steeds veel te vaak, is complimenten geven!!! Dus, straks als dit blogje gepubliceerd is, ga ik een nieuwe poging doen door Polletje eens lekker te verwennen met flink wat pluimpjes, dikke duimen en andere vleierijen.
Een andere groeiervaring deed hij op bij het Groot Scouting Weekend. Van vrijdag op zaterdag heeft hij op een plat luchtbed (geen zin om 'm op te blazen) in een brak tentje gelegen, met temperaturen onder het vriespunt, vieze, stinkende pisbakken, zonder stromend water en elektriciteit en zonder (voor Polletje) acceptabel voedsel (mengeling van erwten- en tomatensoep - dat eet je niet als je afstamt van Grote Pol). Vervolgens koud tot op het bot zaterdagochtend zich volgepropt met brood met bevroren pasta en kilometers over de hei gesjouwd, die er opeens heel anders uitzag (mooier) dan bij het kogels zoeken. 's Avonds met de scouts een groot houtvuur gemaakt, daarop eten gekookt en meegeholpen met de afwas voor de hele meute. Hij kwam thuis met het hele verhaal dat hij doodvermoeid, maar serieus (en dat voor ons Polletje), zonder haperen (en dat voor ons Polletje) en minutieus (en dat voor ons Polletje) vertelde. Hij lijkt jaren ouder en wijzer.
Ik ga dat Ontwikkelingsvolgmodel ook eens voor hem invullen. Hij heeft een echte ontwikkelingssprong gemaakt!
vrijdag 20 maart 2009
Verwend
Grote Pol reageerde naar mijn zin niet snel genoeg op mijn subtiele en stille hint: 'Als je mij eens wilt verwennen, moet je iets uit het webwinkeltje van Pien bestellen.... Bijvoorbeeld deze (priemende wijsvinger op artikel), of deze (idem).'
(Zo moet ik ook altijd mijn verlanglijstjes maken: Sokken, HEMA / middenblok / derde stelling rechtsboven / blauwe met paarse stippels / 80% katoen, 20% polyamide / maat 39-41 / prijs €4,50. Trouwens, met sokken heb ik er geen problemen mee, maar wel met 'gevoeliger' cadeaus, maar daar moet het dus ook op die manier beschreven worden. Heel romantisch.)
(Zo moet ik ook altijd mijn verlanglijstjes maken: Sokken, HEMA / middenblok / derde stelling rechtsboven / blauwe met paarse stippels / 80% katoen, 20% polyamide / maat 39-41 / prijs €4,50. Trouwens, met sokken heb ik er geen problemen mee, maar wel met 'gevoeliger' cadeaus, maar daar moet het dus ook op die manier beschreven worden. Heel romantisch.)
Maar goed, ik bestelde dus zelf een etuitje voor mezelf. Om mijn lensbakje in te bewaren, een reservevoorraadje pillen, kunstdruppels voor m'n droge ogen (hard nodig ondanks al het gejank de afgelopen tijd...), een pen etc. Vandaag kwam het pakje met de post en alleen al het pakje was genieten geblazen.
Pien kan pakjes maken. Pien is goeoeoed.
Zelfs de postzegels zijn leuk. Ingepakt in een of andere kleurige Chinees krantje, etuitje in een leuk vloeipapiertje verpakt en het etuitje is nog mooier dan op de foto op de site van haar webwinkeltje! Hier ga ik nog lang van genieten.
Als je jezelf wilt verwennen, of een ander: koop wat bij Pien!
donderdag 19 maart 2009
Een ommetje
Wat vond ik het vroeger be-lach-e-lijk als mijn ouders 's avonds nog een ommetje gingen maken. Zoiets was voor bejaarden, volkomen zinloos, elke tegel in de omliggende straten was alláng bekend, niets te beleven en in het donker zie je toch niets.
Maar nu doe ik het zelf ook. Sinds een paar dagen heb ik behoorlijk pijn in mijn rug, in mijn knie en in mijn nek en bewegen helpt. Dus straks vraag ik een Pol als chaperon, we hebben (natuurlijk) geen hond, en loop ik een blokje om. In de hoop dat ik me daarna met ontspannen spieren op ons nieuwe matras neer kan vlijen en vannacht, voor de verandering, weer lekker slaap.
De cabaretier Kees Torn heeft een geweldig leuk liedje over een ommetje met zijn molletje (behalve de laatste zin, helaas) geschreven, daar moet ik dan aan denken als ik dat onzinnige straatje om doe. Voel ik mezelf iets minder bejaard. http://www.harrykies.nl/productie.asp?productienummer=51&artiestnummer=8
Over liedjes gesproken: vanmiddag op de fiets naar huis viel me op dat met dit weertje ook echt alles dan in het teken van de lente lijkt te staan. Uit een auto schalde een vette smartlap die naadloos bij het weer paste en ik vond het niet eens irritant. 'k Vertelde het aan tafel, waarop de Pollen met veel gevoel voor drama hun zelfgemaakte levensliederen aanhieven. Wat vind je van die van Middelste Pol: 'Serenade in een boot, eeuwig trouw tot in de dood.' (compleet met 'keelgeluid') 't Was weer errug gezellig aan tafel, dus.
Misschien zing ik bij mijn ommetje straks mijn begeleidende Polletje wel toe: 'Een ommetje met mijn Polletje maakt het leven weer heel dolletjes en alles loopt op rolletjes', of zo. Ben benieuwd of de Polletjes (daarna nog) te motiveren zijn voor zo'n loopje met hun mamaatje.
Maar nu doe ik het zelf ook. Sinds een paar dagen heb ik behoorlijk pijn in mijn rug, in mijn knie en in mijn nek en bewegen helpt. Dus straks vraag ik een Pol als chaperon, we hebben (natuurlijk) geen hond, en loop ik een blokje om. In de hoop dat ik me daarna met ontspannen spieren op ons nieuwe matras neer kan vlijen en vannacht, voor de verandering, weer lekker slaap.
De cabaretier Kees Torn heeft een geweldig leuk liedje over een ommetje met zijn molletje (behalve de laatste zin, helaas) geschreven, daar moet ik dan aan denken als ik dat onzinnige straatje om doe. Voel ik mezelf iets minder bejaard. http://www.harrykies.nl/productie.asp?productienummer=51&artiestnummer=8
Over liedjes gesproken: vanmiddag op de fiets naar huis viel me op dat met dit weertje ook echt alles dan in het teken van de lente lijkt te staan. Uit een auto schalde een vette smartlap die naadloos bij het weer paste en ik vond het niet eens irritant. 'k Vertelde het aan tafel, waarop de Pollen met veel gevoel voor drama hun zelfgemaakte levensliederen aanhieven. Wat vind je van die van Middelste Pol: 'Serenade in een boot, eeuwig trouw tot in de dood.' (compleet met 'keelgeluid') 't Was weer errug gezellig aan tafel, dus.
Misschien zing ik bij mijn ommetje straks mijn begeleidende Polletje wel toe: 'Een ommetje met mijn Polletje maakt het leven weer heel dolletjes en alles loopt op rolletjes', of zo. Ben benieuwd of de Polletjes (daarna nog) te motiveren zijn voor zo'n loopje met hun mamaatje.
dinsdag 17 maart 2009
Even op het drukje knoppen...
... is in de Pollentaal een gevleugelde uitdrukking (grootverbruik) geworden. Begonnen ooit toen natuurlijk, wie anders, Klein Polletje bij het fietsstoplicht stond en zich héérlijk versprak.
Maar soms zou je wel eens willen dat je wist waar ergens het drukje zat en hoe je erop moest knoppen.
Op ons toilet is het tenminste duidelijk...
Maar soms zou je wel eens willen dat je wist waar ergens het drukje zat en hoe je erop moest knoppen.
Op ons toilet is het tenminste duidelijk...
zondag 15 maart 2009
Ik tel de dagen...
Dinsdag komt eindelijk ons nieuwe matras. Ik tel de dagen…
De Polletjes mogen een keer in een legerponcho (= combinatie tent / jas) buiten slapen. Zij tellen de dagen…
Ik kon het vandaag niet laten en deed boven even mijn lievelingssandaaltjes aan. I
k tel de dagen…
De buurvrouw kon aan mijn gezicht zien dat ik ziek ben en Prednison gebruik. Dat kwam emotioneel echt heel hard aan. Gelukkig mag ik voorzichtig gaan afbouwen en zullen misschien ook de bijwerkingen verminderen. Ik tel de dagen…
De tulpenbollen komen dit jaar weer mooi op. Ik tel de dagen…
Mijn moeder vierde vandaag haar verjaardag en aan tafel lazen we op haar verzoek psalm 121. De inhoud kwam hard aan, in plaats van dat het me troostte moest ik stilletjes even huilen. Wat er staat, vóelt nu helemaal niet zo, maar ik wéét het wel, hoor. Ik tel de dagen…
Wat is het soms moeilijk om bij de dag te leven en gewoon te vertrouwen en te blijven hopen.
De Polletjes mogen een keer in een legerponcho (= combinatie tent / jas) buiten slapen. Zij tellen de dagen…
Ik kon het vandaag niet laten en deed boven even mijn lievelingssandaaltjes aan. I
k tel de dagen…De buurvrouw kon aan mijn gezicht zien dat ik ziek ben en Prednison gebruik. Dat kwam emotioneel echt heel hard aan. Gelukkig mag ik voorzichtig gaan afbouwen en zullen misschien ook de bijwerkingen verminderen. Ik tel de dagen…
De tulpenbollen komen dit jaar weer mooi op. Ik tel de dagen…
Mijn moeder vierde vandaag haar verjaardag en aan tafel lazen we op haar verzoek psalm 121. De inhoud kwam hard aan, in plaats van dat het me troostte moest ik stilletjes even huilen. Wat er staat, vóelt nu helemaal niet zo, maar ik wéét het wel, hoor. Ik tel de dagen…
Wat is het soms moeilijk om bij de dag te leven en gewoon te vertrouwen en te blijven hopen.
vrijdag 13 maart 2009
Nostalgie
Grote Pol is bij ons thuis de nostalg.
Hij gaat jaarlijks een keer op sentimental journey naar Rotterdam, waar hij de eerste zeven (!) jaar van zijn leven heeft gewoond, kocht laatst een hele jaargang PEP's uit 1971 (via Marktplaats), er staat een heel rijtje foto- en geschiedenisboeken over o.a. Rotterdam in de kast, oude ooit weggedane lp's worden herkocht en van de week kocht hij ook via Marktplaats een boek over Felua, (HAVO voor hem -PABO voor mij) waar hij maar twee jaar 'op zat', en zelfs zeer tot zijn ontevredenheid. Gewoon om nostalgische redenen. Ik zat vier jaar op Felua en had geen behoefte aan het boek, keek er niet eens in.
Vanmiddag pakte ik uit de berging mijn herinneringsdoos, met oude rapporten van mezelf (zal ze eens op school laten zien), herinneringstegels, poesiealbums, beloningsplaatjes, stapels kaarten en brieven én.... hetzelfde herinneringsboek van Felua... 
Hij gaat jaarlijks een keer op sentimental journey naar Rotterdam, waar hij de eerste zeven (!) jaar van zijn leven heeft gewoond, kocht laatst een hele jaargang PEP's uit 1971 (via Marktplaats), er staat een heel rijtje foto- en geschiedenisboeken over o.a. Rotterdam in de kast, oude ooit weggedane lp's worden herkocht en van de week kocht hij ook via Marktplaats een boek over Felua, (HAVO voor hem -PABO voor mij) waar hij maar twee jaar 'op zat', en zelfs zeer tot zijn ontevredenheid. Gewoon om nostalgische redenen. Ik zat vier jaar op Felua en had geen behoefte aan het boek, keek er niet eens in.
Vanmiddag pakte ik uit de berging mijn herinneringsdoos, met oude rapporten van mezelf (zal ze eens op school laten zien), herinneringstegels, poesiealbums, beloningsplaatjes, stapels kaarten en brieven én.... hetzelfde herinneringsboek van Felua... Wie belangstelling heeft, mag bieden op dit prachtige boek, binnenkort voor een prikkie aangeboden op Marktplaats...
Het ging mij om de brieven van vriendje H. met wie ik binnenkort, samen met vriendje R., uit eten ga. Een hele dikke stapel vond ik en ik heb er heerlijk in gesnuffeld en gelezen. Het complete pubergevoel kwam weer boven. Melige en domme onderwerpen kwamen voorbij, veel bladvulling, maar ook ernstige en eerlijke gevoelens werden beschreven. 
Vanavond ben IK de grote nostalg hier in huis!
woensdag 11 maart 2009
Vliegbeesten
Op maandag sta ik voor de klas, voor een enthousiaste groep 7. De laatste weken zijn we druk bezig geweest met het maken van fantasievliegbeesten en de resultaten zijn superleuk!
Geen gedoe met kippengaas, dat moest eigenlijk van de methode, maar ik vind het altijd een vreselijk karwei met al die schrammetjes die ze dan oplopen. Kindvriendelijker, jufvriendelijker en veel gemakkelijker is het werken met oude plastic zakken.
In een plastic zak worden weer andere plastic zakken geduwd, of kranten, en met touw of elastiek en plakband wordt de vorm gemaakt. Daaroverheen wat lagen papier-maché, laten drogen en dan beschilderen, versieren en lakken.
Wel een uitdaging om 31 kinderen hierin goed te begeleiden, maar iedereen ging er helemaal voor, zeker nadat ze 'echte' kunst met deze techniek hadden gezien. Maar de resultaten van mijn groep hebben ook kunstzinnige waarde. Ik ben trots op ze!
dinsdag 10 maart 2009
Oeps, wiskunde
Donderdag heeft Middelste Pol een repetitie wiskunde en daarnet vertrouwde hij me toe dat hij er geen bal van begrijpt. Zal wel een beetje meevallen, maar wat extra hulp wil ik hem natuurlijk als Goede Moeder graag geven.Beter maar dat ik dat doe hier in huis, want Grote Pol heeft in zijn ganse leven twee voldoendes voor wiskunde gescoord. Het eerste cijfer was een zeven, het tweede cijfer een zes. Daarna heeft hij dat topniveau dus nimmermeer bereikt.
Ikzelf snap wiskunde nu veel beter dan toen ik op de middelbare zat (toen was het nog net niet dramatisch slecht). Maar ik ga me eerst even voorbereiden met Test Jezelf.
Oeps. Balansmethode, lineaire vergelijking, ongelijkheden. Niet dichtslaan..., rustig blijven...., éérst lezen...
Oja, valt mee. Kan ik best. Gelukkig is Elias nog wel even bezig met folderen.
Raadseltje
autoritair
circulaire
circulaire
militair
parlementair
populair
revolutionair
parlementair
populair
revolutionair
Welk woord heeft Luuk juist gespeld bij zijn signaaldictee?
En welke vijf woorden heeft hij consequent (dat dan weer wel) onjuist gespeld met de uitgang -er?
Hint:
zondag 8 maart 2009
Voorraadje
Maandag voelde ik me zo wiebelig dat ik dacht dat ik weer snel ziek zou gaan worden. De rest van de week viel het gelukkig mee, maar dit weekend ben ik echt weer de patiënt. Moe, lamlendig, trillerig en beroerd. Gelukkig heb ik vrijdag een voorraadje boeken bij de bieb kunnen halen, dus ik kan lezen! De Boekendief, onder op het stapeltje is trouwens alweer bijna uit. Prachtig boek, echt iets voor papalief.
En ik heb ook nog m'n breiwerkje.
zaterdag 7 maart 2009
Vakantieperikelen
Van staatssecretaris Heemskerk kregen we het advies dit jaar in Nederland op vakantie te gaan. Hij heeft het trouwens niet eens over de ‘hoofdvakantie’, die voor ons in de regel ook de enige vakantie is…
De afgelopen veertien jaar zijn we welgeteld één keer op vakantie in Het Buitenland geweest. Geen van De Pollen heeft ooit gevlogen, maar naar verwachting zal Elias dit jaar zijn luchtdoop beleven als hij van het geld van zijn folderbaantje een parachutesprong gaat bekostigen. We deden het dus wel netjes. Pompten netjes geld in onze eigen economie en waren zuinig op het milieu. Tot nu toe. Want we willen dit jaar naar Het Buitenland. Vooral De Polletjes. Van Heemskerk zoekt het vast nog wat verderop, wij gaan naar een simpel buurlandje. Want:
Vorige zomer was ons vakantiedieptepunt. Vanaf dag 1 van de zomervakantie was ik ziek. Na twee weken thuis aanmodderen met alarmerende bloedwaarden werd ik in het ziekenhuis opgenomen, net toen het wat beter met me ging en we bijna onze gereserveerde en betaalde kampeerplekje op Texel wilden gaan opzoeken. Een week later, niets wijzer over mijn gezondheid, maar wel enigszins opgeknapt, konden we alsnog afreizen. Grote en Middelste Pol met de auto, waarin alle zooi die je dan meeneemt gestouwd was, Kleine Pol en ik met onze fietsen met de trein. Stralend weer. Onze De Waard-look-a-like-tent vlot opgezet op een mooi plekje, De Polletjes in een handig bijzettentje. De huisstofmijt had zich in het afgelopen jaar heerlijk kunnen ontwikkelen in onze tent. Dus de hele week heb ik geniest. Rode mieren ontdekten het bijzettentje, die hebben we helemaal schoongeveegd en met een doorgesneden ui ingesmeerd. Dat hielp.
Toen begon het te regenen.
En te waaien.
En het was windkracht 5. En toen 6. En toen 7. En af en toe 4. En af en toe even 8. En af en toe zon en droog. Af en toe.
De tent hield het.
En af en toe gingen we Wat Doen. Bijvoorbeeld naar Ecomare (aanrader), naar Den Burg (aanrader), De Koog (afrader), Het Strand (aanrader) en Wandelen (afrader met (pre)pubers). En heel vaak ging ik slapen, want ik was nog lang niet beter, natuurlijk logisch als je een nare chronische ziekte hebt, maar wel vreemd als je dat nog niet weet.
Toen gingen we weer Wat Doen. Naar De Bonte Belevenis, waar we heel leuk kaarsen, zeep, papier en brood maakten (aanrader). Maar. De wind wakkerde aan. Het werd weer windkracht 8. En toen 9.
Opeens werd ik heel onrustig, kreeg stekende hoofdpijn en wilde acuut terug naar de tent. Met wind mee sjeesten we het eiland over en kwamen we aan bij de tent die nog rechtovereind stond. Nog wel. In de tent een plan de campagne gemaakt. Grote Pol wilde wel uit eten bij De Twaalf Balken (Den Burg – aanrader). Ik Niet. Ik wilde bij de tent blijven.
Om 17.50 uur boog één van de drie tentstokken onder het geweld van een windvlaag door. Er was geen redden aan en we moesten alles inpakken en wegwezen.
Om 19.00 uur stonden we vertrekklaar. Om de beurt hadden De Polletjes voor paal gestaan, omdat anders de hele tent in zou storten, terwijl de andere Pollen in storm en regen als een gek alles in de auto smeten. Om 20.00 uur vertrok de laatst haalbare boot, later kon niet, want dan zou de trein ons niet meer thuis kunnen brengen.
Op het laatste moment besloot ik dat Elias met me mee moest fietsen naar de boot, want Elias is (was) veel sterker dan Luuk. Dat bleek een goede beslissing. De wind die we net zo comfortabel tegen onze rug waaide, hadden we nu dus pal tegen. De elf, twaalf kilometer naar de boot toe waren verschrikkelijk. Ik dacht wérkelijk dat ik dood zou gaan. Maar we hebben het gehaald. Wit, trillend en bevend ontmoetten we elkaar weer op de boot.
Dit jaar willen we niet naar Texel. Iedereen die daar wel heengaat: veel plezier gewenst. Denk aan ons. Wij zitten waarschijnlijk in een huisje in België of Duitsland. Weet iemand een goed en veilig adresje daar?
De afgelopen veertien jaar zijn we welgeteld één keer op vakantie in Het Buitenland geweest. Geen van De Pollen heeft ooit gevlogen, maar naar verwachting zal Elias dit jaar zijn luchtdoop beleven als hij van het geld van zijn folderbaantje een parachutesprong gaat bekostigen. We deden het dus wel netjes. Pompten netjes geld in onze eigen economie en waren zuinig op het milieu. Tot nu toe. Want we willen dit jaar naar Het Buitenland. Vooral De Polletjes. Van Heemskerk zoekt het vast nog wat verderop, wij gaan naar een simpel buurlandje. Want:
Vorige zomer was ons vakantiedieptepunt. Vanaf dag 1 van de zomervakantie was ik ziek. Na twee weken thuis aanmodderen met alarmerende bloedwaarden werd ik in het ziekenhuis opgenomen, net toen het wat beter met me ging en we bijna onze gereserveerde en betaalde kampeerplekje op Texel wilden gaan opzoeken. Een week later, niets wijzer over mijn gezondheid, maar wel enigszins opgeknapt, konden we alsnog afreizen. Grote en Middelste Pol met de auto, waarin alle zooi die je dan meeneemt gestouwd was, Kleine Pol en ik met onze fietsen met de trein. Stralend weer. Onze De Waard-look-a-like-tent vlot opgezet op een mooi plekje, De Polletjes in een handig bijzettentje. De huisstofmijt had zich in het afgelopen jaar heerlijk kunnen ontwikkelen in onze tent. Dus de hele week heb ik geniest. Rode mieren ontdekten het bijzettentje, die hebben we helemaal schoongeveegd en met een doorgesneden ui ingesmeerd. Dat hielp.
Toen begon het te regenen.
En te waaien.
En het was windkracht 5. En toen 6. En toen 7. En af en toe 4. En af en toe even 8. En af en toe zon en droog. Af en toe.
De tent hield het.
En af en toe gingen we Wat Doen. Bijvoorbeeld naar Ecomare (aanrader), naar Den Burg (aanrader), De Koog (afrader), Het Strand (aanrader) en Wandelen (afrader met (pre)pubers). En heel vaak ging ik slapen, want ik was nog lang niet beter, natuurlijk logisch als je een nare chronische ziekte hebt, maar wel vreemd als je dat nog niet weet.
Toen gingen we weer Wat Doen. Naar De Bonte Belevenis, waar we heel leuk kaarsen, zeep, papier en brood maakten (aanrader). Maar. De wind wakkerde aan. Het werd weer windkracht 8. En toen 9.
Opeens werd ik heel onrustig, kreeg stekende hoofdpijn en wilde acuut terug naar de tent. Met wind mee sjeesten we het eiland over en kwamen we aan bij de tent die nog rechtovereind stond. Nog wel. In de tent een plan de campagne gemaakt. Grote Pol wilde wel uit eten bij De Twaalf Balken (Den Burg – aanrader). Ik Niet. Ik wilde bij de tent blijven.
Om 17.50 uur boog één van de drie tentstokken onder het geweld van een windvlaag door. Er was geen redden aan en we moesten alles inpakken en wegwezen.
Om 19.00 uur stonden we vertrekklaar. Om de beurt hadden De Polletjes voor paal gestaan, omdat anders de hele tent in zou storten, terwijl de andere Pollen in storm en regen als een gek alles in de auto smeten. Om 20.00 uur vertrok de laatst haalbare boot, later kon niet, want dan zou de trein ons niet meer thuis kunnen brengen.
Op het laatste moment besloot ik dat Elias met me mee moest fietsen naar de boot, want Elias is (was) veel sterker dan Luuk. Dat bleek een goede beslissing. De wind die we net zo comfortabel tegen onze rug waaide, hadden we nu dus pal tegen. De elf, twaalf kilometer naar de boot toe waren verschrikkelijk. Ik dacht wérkelijk dat ik dood zou gaan. Maar we hebben het gehaald. Wit, trillend en bevend ontmoetten we elkaar weer op de boot.
Dit jaar willen we niet naar Texel. Iedereen die daar wel heengaat: veel plezier gewenst. Denk aan ons. Wij zitten waarschijnlijk in een huisje in België of Duitsland. Weet iemand een goed en veilig adresje daar?
vrijdag 6 maart 2009
185 kinderen
Groepsbesprekingen gehouden de afgelopen dagen. De ontwikkeling van zo'n 185 kinderen allemaal kort besproken met de leerkrachten. Pfff. Het duizelt me.
Het fijne ervan is dat je voor de verandering ook kinderen bespreekt met wie het goed gaat, als intern begeleider praat je vooral met ouders en leerkrachten van kinderen waarbij er iets niet goed gaat.
Het lastige (maar zeker zinvolle) is dat er nu weer een heleboel op onze actielijstjes is bijgekomen...
En oh, wat hou ik van dit werk!
dinsdag 3 maart 2009
Handelaartje
Hier in huis hebben we een overvloed aan kogelhulzen en andere militaria (ALLES Wat Je Vindt/Krijgt/Koopt Van Het Leger Is Waardevol). Elias verzamelt fanatiek op en rond de oefenterreinen op de hei en het huis is te klein is voor al die troep. Daarom verplichten we Elias zo af en toe wat te verhandelen. Met ook op de hei gevonden schakels, rijgt hij lange kogelhulskettingen die hij per meter verkoopt. (Hij koopt/krijgt/zoekt en vindt er overigens net zo gemakkelijk een veelvoud aan andere spullen terug.)
Zo heeft ie laatst via Marktplaats voor €20,- een kogelketting van twee meter verkocht en aan een klasgenoot een ketting van €10,- verpatst (ook twee meter - vriendenprijsje). In gedachten zag ik al een paniekerig noodscenario voor me op zijn school met rinkelende alarmbellen, angstige conciërges, ordedienst op tilt en labiele brugklassers. Daarom heb ik hem toch maar even gewaarschuwd dat ie niet in z'n complete standaarduitrusting (met bivakmuts, legergroene arafatsjaal, dito jas en dan ook nog zo'n ketting om heup en schouders gewikkeld) de school moest binnenbanjeren. 't Is soms net een terrorist. De ketting heeft ie dus netjes in een plastic zakkie gedaan en bij de lockers is de boel discreet afgehandeld.
Zo heeft ie laatst via Marktplaats voor €20,- een kogelketting van twee meter verkocht en aan een klasgenoot een ketting van €10,- verpatst (ook twee meter - vriendenprijsje). In gedachten zag ik al een paniekerig noodscenario voor me op zijn school met rinkelende alarmbellen, angstige conciërges, ordedienst op tilt en labiele brugklassers. Daarom heb ik hem toch maar even gewaarschuwd dat ie niet in z'n complete standaarduitrusting (met bivakmuts, legergroene arafatsjaal, dito jas en dan ook nog zo'n ketting om heup en schouders gewikkeld) de school moest binnenbanjeren. 't Is soms net een terrorist. De ketting heeft ie dus netjes in een plastic zakkie gedaan en bij de lockers is de boel discreet afgehandeld.
maandag 2 maart 2009
Hamburger en vergeten groente
Zaterdag ben ik weer naar de zorgboerderij gefietst. Ze hebben daar ook wat vergeten groentes te koop en voor ik me aan pastinaak, schorseneer en rammenas waag, koos ik veilig de halfvergeten groente winterpostelein, die - dat weet ik uit ervaring- ook lekker in een stamppotje smaakt.
Om conflicten, gekokhals, getreuzel, gedoe, eindeloze puberale argumentaties tegen vitamines en ander gezonds én andere ergernissen te voorkomen kregen De Polletjes brood met hamburger en sla.
Wij hadden een heerlijk vegetarisch maaltje met dit leuke, gezonde spulletje. Compleet met bloemetjes.
Pasta, gebakken ui en knoflook, zongedroogde tomaatjes, een restje roomkaas, lekker veel heel kort gebakken champignons en wat cashewnoten, op het laatste moment de postelein erdoor roeren en kort laten slinken. Parmezaanse kaas erover.
Pasta, gebakken ui en knoflook, zongedroogde tomaatjes, een restje roomkaas, lekker veel heel kort gebakken champignons en wat cashewnoten, op het laatste moment de postelein erdoor roeren en kort laten slinken. Parmezaanse kaas erover.
Mjammie.
En De Polletjes waren ook dik tevreden. Als er maar fritessaus op tafel staat... en hamburger dus.
zondag 1 maart 2009
Levensles voor de maand maart
Kleine Pol spant de kroon. Hij is bij ons huis de grootste mopperpot. Gisteren maakte hij het wel heel bont. Binnen een paar uur had ie het gepresteerd om ons zo te ergeren met zijn negativisme dat we een duidelijk halt moesten roepen. Tot hier toe, en niet verder. Die boodschap kwam gelukkig aan. Het zou beter zijn als je je gewoon wat positiever uitlaat over dingen en ook wat blijer over het leven denkt dan Luuk dat nu doet. En dan alle Pollen hier in huis over het algemeen doen, eerlijk gezegd.
Vanmorgen sloeg ik de kalender die bij de eettafel hangt om op maart. Onze kalender heet Markets of the World en een stralende Vietnamese gaat ons bij de maaltijden deze maand gezelschap houden.
De Polletjes vonden het maar niets en begrepen in eerste instantie maar niet waarom zo’n vrouw, in zulke – in hun ogen - barre omstandigheden nog kan lachen. Mooie gespreksstof leverde dat op. Het deed me denken aan de uitspraak van vriendje A.: een moeilijk leven kan ook een goed leven zijn. We nemen de hele maand maart de tijd om ons dat letterlijk en ook figuurlijk door deze foto in te prenten!
Vanmorgen sloeg ik de kalender die bij de eettafel hangt om op maart. Onze kalender heet Markets of the World en een stralende Vietnamese gaat ons bij de maaltijden deze maand gezelschap houden.
De Polletjes vonden het maar niets en begrepen in eerste instantie maar niet waarom zo’n vrouw, in zulke – in hun ogen - barre omstandigheden nog kan lachen. Mooie gespreksstof leverde dat op. Het deed me denken aan de uitspraak van vriendje A.: een moeilijk leven kan ook een goed leven zijn. We nemen de hele maand maart de tijd om ons dat letterlijk en ook figuurlijk door deze foto in te prenten!
Abonneren op:
Posts (Atom)