Streeflezen en Tien Fijne Leestips

Vanaf dat ik het kon, lees ik graag. Begin dit jaar had ik maar eens bedacht dat ik in 2019 vooral véél wilde lezen. Het kwam er de laatste tijd te weinig van, vond ik. En ontspannen moet ik toch. Dat kun je dan maar beter met een boekje in een fijne stoel doen.
Toen ik eind januari 22,5 boeken uit had gelezen, had ik al snel bepaald dat het lezen van 270 boeken in 2019 haalbaar was. Oftewel drie boeken per vier dagen. Non-fictie, studie-, strip-, kinder- en vooral fictieboeken voor volwassenen.
Dat streefdoel heb ik net niet gehaald, want ik ben nu, op 30 december, aanbeland op 259 gelezen boeken. Dat is belachelijk veel, vind ik. Nadeel van zo'n streberig doel is dat je ongewild, én bewust, ook boeken gaat uitlezen omdat je al halverwege bent, ook al vind je het 'n saai, onbenullig of ingewikkeld rotboek. Want anders heb je al die bladzijdes maar voor niks gelezen. En dat er minder tijd is voor bloggen bijvoorbeeld. Droge ogen en nekpijn nam ik voor lief.
Het grote voordeel is dat ik veel moois, interessants en leuks tegenkwam. Dat ik er erg van genoot. Dat ik een voorbeeld was voor mijn leerlingen die je soms met geen mogelijkheid kunt overtuigen dat letters in een boek beter voor ze zijn, vele malen boeiender ook dan dat oneindige en wezenloze gamen.

Een Top Tien kan ik niet geven. Wel tien tips. En voor wie geduld heeft: kijk in mijn lijst!

Weet ik veel van Mirjam Oldenhave.
Mama Tandoori van Ernest van der Kwast.
Dagboek van een provincievrouw van E.M. Delafield.
De twee boeken van Josephine Rombouts over werken op Cliffrock Castle. 
Zondagskind van Judith Visser.
Ginny Moon heeft gelijk van Benjamin Ludwig.
Ik ben Eleanor Oliphant van Gail Honeyman.
De kleine bedrieger van Fouad Laroui.
De pinguïnlessen van Tom Michell.
Neurie als je de woorden niet kent van Bianca Marais.

En mijn plannen voor volgend jaar? Lezen! Maar minder kwantiteit, meer kwaliteit. En andere dingen doen. Dingen die echt Belangrijk En Goed zijn.
Maar nu eerst dat 260e boek uitlezen!

Pronken met Polletje 1

Het was zaterdagochtend een warm, maar mooi fietstochtje naar Renkum, waarbij we ijverig vele overlopende, rondtollende, platte en in polonaise voortbewegende torren probeerden te omzeilen.
Polletje 1 exposeert er tot eind september een deel van zijn collectie (open op vrijdag en zaterdag tussen 11 en 17 uur, Dorpsstraat) en hij vertelt er ook nog leuk bij. Er staan ook spullen bij van anderen, dat u niet denkt dat hij op zijn kamer een jeep en een half vliegtuig bewaart. Als het zou kunnen, zou hij dat overigens wel doen, denk ik.

We waren aanwezig bij de opening. De voorzitter van de ondernemersvereniging hield de onbenulligste openingsrede ooit, zijn zoon knipte, bij gebrek aan aanwezige burgemeester, het touw door, omdat hij de jeugd vertegenwoordigde want de mannen van toen blijken het, volgens de voorzitter dan, allemaal voor de jeugd van nu te hebben gedaan. Het publiek klapte beleefd en dromde vervolgens naar binnen. Het gros stond ook zó weer buiten, trouwens. Hadden ze maar moeten aansluiten bij de rondleiding van enigszins overdressedte Polletje, want die nam er rustig de tijd voor en vertelde heus veel belangwekkende dingen.

Als u geïnteresseerd bent, vooral naar krijgsgevangen officiers in Stanislau, kunt u natuurlijk naar die expositie, of naar zijn blog, of naar hemzelf. Hij vertelt enthousiast en pluist ook graag dingen uit; er zijn al een heel aantal mensen het een en ander te weten gekomen over de gevangenistijd van hun vader, oom of opa doordat Polletje zich erin heeft verdiept en dingen heeft ontdekt.

  

Pronken met Polletje 2

Ons stoere jongste Polletje heeft vorige week ongetraind (al heeft ie natuurlijk  wel een goede basisconditie) de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, 4x40 km met bepakking. Daarmee heeft hij de familieprimeur.
Polletje had maar één gladiool in ontvangst genomen, maar wel heel veel free hugs, die had hij liever...

Over Dadendrang en Arnhemse meisjes

Vijf eiken met nesten voor ons huis, een bosje eiken met nesten achter ons huis: de jeuk is soms niet te harden. Overal bultjes en blaasjes van de eikenprocessierups. Niet te vermijden als je zo mooi woont als wij. Een op de vijf bomen in Nederland schijnt eik te zijn. Van monocultuur krijg je dit soort plagen.

Eerst dachten we nog dat we vlooien hadden, of luizen, of bedwantsen. Voordeel: de hele slaapkamer is schoongemaakt, geen beest te zien, op een verdwaalde mug na.

Ander voordeel: ik kreeg Dadendrang (heel even maar, hoor, wees niet bang). Als je maar iets doet wat je aandacht vraagt, vergeet je de jeuk. Dus bakte ik, met behulp van een recept van Appie, Arnhemse meisjes. Die had ik nog nooit gegeten, terwijl ik er zelf een ben (of was). Echt lekker!

Ik neem nog een hooikoortstabletje en ga weer andere Daden verrichten. Dag hoor.

Ridder

Het is met mieren net als met luizen. Als je denkt dat je ze hebt, krijg je jeuk en blijf je krabben en vegen.
Sinds een paar dagen loopt er hier af en toe een mier. Of twee. Nooit veel. Maar gisternacht had ik me toch een mierkriebel! Ik had het idee dat er een paar in mijn bed liepen en over mijn arm en mijn been en mijn hand en overal. Ik bleef vegen en krabben. 's Morgens geen mier te zien natuurlijk.
Vroeger, bij ons thuis (maar dat mag ik niet zeggen van Grote Pol, want wij zijn ons en thuis ben ik bij hem en we hebben samen ook al behoorlijk wat 'vroeger' opgebouwd, maar u begrijpt wél wat ik bedoel) waren er meer mieren. En die moesten wel bestreden worden. Op de drempel van de keuken waar het mierenpaadje liep legde mijn moeder vaak een stuiver, want dat zou die mieren wel afschrikken. Nooit gemerkt dat het echt werkte, maar ik vertelde het toch aan Grote Pol. En raad eens wat die ridder deed om me te beschermen? Zijn hele oudekoperenmuntenverzameling kwam er aan te pas. Wat een held, hè?

Vannacht geen mieren in bed gevoeld. Maar of het werkt?

Even afvinken

Er komt een stoer knulletje van een jaar of 5 de literaire boekhandel binnenstappen. Zijn vader volgt. Het jongetje ziet een grote wenskaart in het rek staan. 'Zullen we deze voor mama kopen? Kijk er staan vlindertjes op papa zullen we die voor mama kopen? Mama houdt van vlindertjes en dan kan ik er bloemetjes bij tekenen en dan schrijf jij erbij Gefeliciteerd zullen we dat doen, papa?' Inmiddels is het jongetje langs de kassa gelopen, heeft de kaart op de toonbank gelegd en is verder naar het kinderboekenhuisje gelopen. Pakt een boek, gaat zitten lezen en is stil. Papa mompelt iets en loopt linea recta naar de verkoper.
'Ik zoek een spannend, nieuw boek, heeft u dat?' De verkoper weifelt. Vraagt om meer informatie, een specifieke schrijver.
'Gewoon... Tja. Uhm... Een dík boek... Ja, ik lees geen boeken, maar mijn vrouw wel.' Ze lopen langs de tafel met nieuwe, dikke, spannende boeken. 'Karen Slaughter, ja, dat heeft ze weleens gelezen.' De verkoper laat de nieuwe van Esther Verhoef zien en de knoop is binnen een minuut doorgehakt. Dik, nieuw, spannend, helemaal prima. En laat die Kruistocht in spijkerbroek voor 2,50 maar zitten.
Terwijl de verkoper het boek inpakt, het is een cadeautje, betaalt de vader, zet de kaart terug in het rek en plukt zijn zoon uit het boekenhuisje. 'Kom mee, we hebben een boek.' Hij geeft zijn zoon een hand en loopt naar de kassa. 'Dan maak ik er nog een tekening bij van bloemen en vogeltjes en vlindertjes en dan plakt mama die in het boek en dan zetten we er ook nog gefeliciteerd bij en ik teken er ook vissen bij en taart want het is feest en....' ratelt het jochie onverstoorbaar verder. Vader neemt in het voorbijgaan het ingepakte boek in ontvangst en beent de zaak snel uit.

Verbinding, deel 1 - over moestuin en oom

Op mijn vorige blogje over de Boekenkast reageerde Clarien van Moeskers Moestuin zo:

Ik moest er hard om lachen, temeer omdat ik me de afgelopen maanden zeer intensief bezig heb gehouden met lezen. De Polletjes hebben lezende ouders. We lezen ons suf. Grote Pol verdient zelfs geld met het lezen van kinderboeken. In theorie zouden de kinderen in zo'n gezin dus ook een verhoogde kans op leesliefhebberij hebben. 

In ons geval dus niet. Tot nu toe, dan. Andere zoon heeft trouwens wel weer een schrijfliefhebberij. Hij publiceerde een stukkie in het plaatselijk sufferdje.

Maar nóg grappiger is: ik heb de afgelopen maanden het ganse blogarchief van Clarien doorgelezen. Per dag een paar stukjes. Ze schrijft zo ontzettend leuk, motiverend en aansprekend. Ben zelfs mijn eigen mini-moestuin op het balkon begonnen. Dus het komt door Clarien dat ik hier steeds maar niks schreef! Met die moestuin gaat het, zoals u ziet, nog maar zo-zo, la-la, maar ik hou vol!

Maar wat nóg leukerderder is: door Clariens blog legde ik een Verbinding. Het duurde even voor het kwartje viel, maar nu is het dan ook zover...  Ik leg het even uit.

Wie haar blog kent, weet dat ene Willem vaak uitgebreid op cultureel-historisch verantwoorde wijze reageert op haar schrijfsels. Die man heeft een enorme feitenkennis als het bijvoorbeeld om Drenthe, civiele techniek en landbouwgewassen gaat. Daarbij een fenomenaal geheugen en een groot associatievermogen. En die Willem, waarvan ik eerst dacht dat het maar een bemoeierig, betweterig mannetje moest zijn, en waarvoor ik later juist bewondering kreeg vanwege dat olifantengeheugen en die fenomenale feitenkennis, blijkt mijn eigenste oom te zijn! (Die overigens nu en dan ook op mijn schrijfsels reageert.) Pas toen hij begon over mijn tante, de zus van mijn vader, ging er eindelijk een lampje branden en begon ik met nog meer interesse al die lange reacties van hem te lezen en kwam heel wat meer van hem te weten dan ik al wist...

En mijn geluk kon niet op toen ik eergisterochtend zelfs een zeer recente foto van hem zag op het blog van Clarien: 

foto gepikt van Moeskers Moestuin

Aangenaam nader kennis te maken, oom Willem, en de groeten aan tante Sis! Geen idee hoe ik dat in het Drents moet zeggen...

Boekenkast

Na de middelbare school was Polletje 2 iets belangrijks vergeten. Dat er boeken zijn die je kunt lezen. Dat dat fijn is en dat je er ook nog wat van kunt opsteken. Vergeten is misschien nog een vriendelijke uitdrukking voor het compleet weggevaagd zijn van het hele concept Boek in zijn brein.

Kreeg ik gisteravond een appje (Polletje is op militaire oefening in Polen):

Ik heb een boek gekocht.

😲

Nu al bladzijde 152
Als je maar niks te doen hebt he

Welk boek?
Je hebt toch ook een toverdoosje? (sergeant van de veva-opleiding noemde een computer ooit een toverdoos en die houden we erin)

Geen wifi
Het wapen van sjeng

Geschreven door?

Pepijn lanen 
Zanger bij de jeugd (De jeugd van tegenwoordig - een rapgroep)

O ja, die is intelligent

ja dat maar ook wazig
heel veel dure woorden
en hoofdpersoon denkt heel veel
en het boek is heel erg fictie
maar wel intelligent

Ik vind het supercool dat jij nu een boek leest! Maar wat als ie uit is? Je moet nog wel een tijdje daar in Polen...

Ik moet morgen nog de hele dag reizen dus dan is die denk ik wel uit
doe ik hem in een boekenkast denk ik

Kip zonder kop

Redelijk redeloos kwam ik mezelf zaterdag nogal tegen bij de H EMA. Minstens een halfuur liep ik daar radeloos kriskras en uiteindelijk redelijk reddeloos door de winkel te zwalken om maar voor €25 aan nuttige artikelen te vinden. Waarom? Omdat ik het afgelopen jaar punten had gespaard en daar kon ik dan een kortingsvoucher voor krijgen die recht gaf op €5 korting bij besteding van €25, uiterlijk te besteden op zaterdag 26 januari. En, niks voor mij, ik was daar ingetrapt. Terwijl we bijna niets te wensen hebben. Man, we zijn zo rijk. En dit keer ben ik niet cynisch noch sarcastisch.

de moeder van Purperpol met
bloemetjesgordijn, ooit, lang geleden.

Ik dacht nog: ik koop er een zwarte maillot bij. Maar de zwarte waren op. Ik deed een grijze in mijn mandje. Maar daar moet nu nog een spijkerrokje bij. Terwijl ik rokjes zat heb, maar geen spijkerrokje. €7, oké, het is een begin.
Zo'n gezichtsmasker in een zakje? Nou, dat kun je zelf praktisch voor niets maken met kattenbakvulling volgens de Keuringsdienst van Waarde. Eerst een kat, trouwens. O nee, die zijn er al zat in de buurt. Ik woon in een kattenkolonie. Ik vraag de buuf wel even om een handje korrels.
En ik dacht: ik koop kaarsen. Maar we hadden nog zoveel kaarsen, de stroom kan wel drie maanden uitvallen wat ons betreft en nog is ons hele huis een complete lichtbak, en alleen de rode vond ik mooi. Vier stuks, €3.
Een opschrijfboekje. Waren in de aanbieding. Eén voor €0,50 en één voor maar liefst €2.
Op de helft.
Wattenstaafjes? Neh. Hebben we nog. Plastic dingen.
Shampoo? Bleh. Fles niet mooi genoeg.
Ondergoed? Vooruit, een pakje slipjes voor €6.
Een potje voor het ongewenste plantje dat ik kreeg? Neh, niet te vinden. (Hebt u dat ook? Dan krijg je een lelijk plantje of een bos knalgele chrysanten en dan heb je daar nergens in je hele huis een passend potje of geschikte vaas voor.)
Fles wijn? Zo te zien allemaal zware wijnen en helemaal uit Chili. Laat maar.
Beha? Nou, thuis de BEHAwijzer erbij gehad en toen bleek ik zo'n onwaarschijnlijk rare maat te hebben dat ik nu helemaal niks meer durf te kopen. Tot ik de moed heb om naar een speciaalzaak te gaan en het eens keurig laat opmeten door iemand die er echt verstand van heeft.
Drop? Ja, drop! Een zak voor €1. Yeah!!!
Een 4-pak champagneglazen? fietslampjes? een turquoise
eenhoornpiñata? ARGGHHHH
Handschoenen voor warme vingertoppen. Goed plan, Purperpol, dat je dat niet eerder bedacht. Geen enkele handschoen te vinden met zonder touchscreencompatibelevingertopjes. Die vertrouw ik voor geen cent.
Schriften dan? Ja, maar die moeten eigenlijk van mijn bedrijfsrekening. Toch maar doen, compenseer het wel met iets anders. €3.
Een glimmende fluitketel? een bloemetjesgordijn op maat? knalblauwe nepwimpers? een roestvrijstalen suikerstrooier? HELP!!!
Nog steeds kon ik het idee van die €5 korting niet van me af zetten. Ik moest en zou die €25 aan boodschappen bij elkaar schrapen.
Geurstokjes dawn, spice of blossom? deurmat met leuke stippen? retrobord voor filosofische spreuk? We hebben alles-alles-ALLES al...
Ik deed nog maar een rondje en kies uiteindelijk wat garenklosjes uit.

Eindbedrag: €26. Ik had het gered. Naar de kassa. Afrekenen. Naar huis. Op de bank ploffen en mezelf weer vinden.

En nu denk ik: bandenplakspul, een zakje ballonnen en een nieuw hoeslaken zonder gaten, dat had eigenlijk best wel handig geweest....
Hebben we de bon nog?

Russische dames

Ik ben altijd als een kind zo blij met mooie bezoekersaantallen, gezellige reacties, nieuwe volgers en, het toppunt, mensen die naar mijn blog verwijzen in een leeslijst, blogroll of hoe dat ook maar mag heten. Toch ben ik niet onverdeeld blij met álle nieuwe volgers...

De laatste tijd krijg ik hier telkens bezoek uit met name Rusland, zie ik op het kaartje in Blogger. Even een enorme piek in bezoekersaantallen:

een vreemde verwijzingssite met een meisjesnaam van bepaald allooi in de statistieken (waar ik na de eerste keer niet meer op klik omdat ik niet op dat soort foto's kik (zacht gezegd en rijmend bovendien)) en een dag of wat later een nieuwe volger via Bloglovin. Bij de laatste vijftien nieuwe volgers zijn dat er twaalf met een opmerkelijk profiel. Er staat dan een telkens iets andere tekst. Ik heb het eens in Google translate gegooid en dan komt er zoiets uitrollen:

Of zoiets:

Nog één dan: 

Ik geloof er geen hout van dat ze geïnteresseerd zijn in mijn verhaaltjes over sokken breien, huishoudschema's en pillen slikken en ik vind het een unheimisch idee dat ze hier rondzwerven. Hebben meer bloggers met Bloglovin hier last van?

Sokken à la schoonmoeder

Mijn schoonmoeder was nog lang niet mijn schoonmoeder toen ze in 1987 overleed. Ze was voor mij gewoon een lieve vrouw, een kennis van mijn ouders en moeder van Grote Pol die ik al wel kende, die voor mij kniekousen breide, ergens in 1982 of zo... Dat deed ze omdat mijn moeder dat aan haar vroeg. Ik wilde van die lange spierwitte, met gaatjespatroon. Gewoon van de HEMA of zo. Mijn moeder gaf haar wol, vuilwitte, en zij breide er degelijke, enorm kriebelige kousen van die in mijn ogen afschuwelijk waren en C-O-M-P-L-E-E-T anders dan wat ik voor ogen had. Later breide ze ook nog roodbruine exemplaren voor me. Niet kapot te krijgen.

Nu, in 2019, brei ik sokken voor Grote Pol. Warme, niet kriebelende wollen sokken. Grote Pol heeft wintervoeten en daar helpen die sokken tegen. Na wat zoeken naar het juiste patroon en de goede draad, bedacht ik dat de beste sokken die Grote Pol draagt nog steeds die sokken zijn die zijn moeder ooit breide. Ja, u leest het goed. 32 jaar na haar overlijden draagt hij nog haar breisels met die perfecte pasvorm. Niet kapot te krijgen.

Sokken van schoonmoeder

Omdat er toch wel wat paren in de loop der tijden sleets werden, zijn er nu nog maar twee van de naar schatting dertig paren over. Maar twee paren waren genoeg voor mij. Ik analyseerde haar breistijl en patroon, kopieerde die exact, studeerde nog eens op de afhechttechniek bij de tenen en tadaa! Sokken à la schoonmoeder!

Sokken van Purperpol

Hoe graag had ze het me zelf geleerd... Zij was er echt een kei in. Ook in naaien en alle andere nuttige handwerken. Ze heeft zelfs een tijdje voor het domineesgezin in het dorp genaaid.
Op de lagere school blonk ze, ook in nuttige handwerken, al uit. Kijk maar:

Even tussendoor: weet u, zo'n sokkenpatroon heeft bijna poëtische waarde. Men spreekt over de grote hiel, al dan niet verstevigd, de kleine hiel, de wreef, de voor-, boven- en ondervoet en - het allermooist - de spie. Een sok wordt ook tijdens het breien als het ware geboren, bijvoorbeeld wanneer de hiel steek voor steek haar karakteristieke vorm krijgt. Die poëzie, dat geboren laten worden, samen met het idee dat ik in de voetsporen (of in dit geval handsporen) van mijn schoonmoeder treedt, geeft een 'heel apart gevoel van binnen'.

Ik doe hier nu wel lyrisch over, roep ook regelmatig dat ik te laat geboren ben, omdat ik zo graag degelijk handwerkonderwijs had willen hebben (wij makrameeden, emailleerden, timmerden, weefden met kraaltjes, figuurzaagden en deden aan dramatiese ekspressie), maar in wezen ben ik een hatseflatser, hoor. De vraag is hoe ik het er bij een strenge handwerkjuffrouw had afgebracht. En misschien, nee, waarschijnlijk, had mijn vlijtige schoonmoeder mijn handwerksels afgedaan als broddelwerk.
Behalve dan die sokken, denk ik. Maar of ze niet kapot te krijgen zijn, zal de tijd nog leren.

10 jaar Purperpol

Tijd voor een feestje dus. Ik heb mijn hoed vast opgezet!

Vandaag bestaat dit blog 10 jaar. Ik begon ermee om het een en ander te verwerken en hield niet meer op met schrijven. Alhoewel... Het eerste jaar schreef ik 308 berichtjes en afgelopen jaar waren het er nog maar 14. Maar niet getreurd, zo ging dat nu eenmaal. Al met al staat de teller op 1408.

Daarnet even teruggebladerd. Tien jaar geleden gebruikte ik nog geen schuilnamen en in het allereerste berichtje had ik nog niet meteen 'mijn' blogstijl te pakken. Maar eigenlijk vond ik het best leuk om weer eens te lezen, al was de inhoud nogal verdrietig (maar dan weer wel met onvervalste Purperpoltwist). Kijk maar!

29.930, zeg maar 30.000 pillen

Precies tien jaar geleden, op 2 januari 2009, zaten Grote Pol en ik bij de internist in het ziekenhuis. Na een periode van allerlei onderzoeken was nu eindelijk een definitieve diagnose gesteld en het zag er niet best uit. De goede man (don't shoot the messenger, zei hij nog) schreef recepten uit, een stuk of acht schat ik. In mijn herinnering ging hij maar door en door met telkens een nieuw receptbriefje pakken. De namen van die pillen zeiden me nog niet zo veel, behalve die van de gevreesde prednison die in ruime mate werd voorgeschreven.
Die avond zat ik op de bank alle bijsluiters te lezen en lagen de doosjes als een enorme rijstebrijberg voor me op tafel. Ik moest me er letterlijk doorheen gaan slikken...
Inmiddels heb ik dus zo'n 30.000 pillen op, als het er niet meer zijn. Duizend doosjes, potjes, flesjes. Hoe hoog is die berg wel niet! En het goede nieuws is natuurlijk dat het goed met me gaat. Maar elke morgen en avond is daar toch weer die handvol pillen. Het slikken is allang routinematige handeling geworden, maar toch. Dat er geen ontkomen aan is, dat ik me zo vaak zo moe voel, dat er vaak minder kan dan ik wil, dat maakt het toch, ook na tien jaar, best zwaar.
Gelukkig weet ik me ook gedragen en staat er geschreven: Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.