Precies tien jaar geleden, op 2 januari 2009, zaten Grote Pol en ik bij de internist in het ziekenhuis. Na een periode van allerlei onderzoeken was nu eindelijk een definitieve diagnose gesteld en het zag er niet best uit. De goede man (don't shoot the messenger, zei hij nog) schreef recepten uit, een stuk of acht schat ik. In mijn herinnering ging hij maar door en door met telkens een nieuw receptbriefje pakken. De namen van die pillen zeiden me nog niet zo veel, behalve die van de gevreesde prednison die in ruime mate werd voorgeschreven.
Die avond zat ik op de bank alle bijsluiters te lezen en lagen de doosjes als een enorme rijstebrijberg voor me op tafel. Ik moest me er letterlijk doorheen gaan slikken...
Inmiddels heb ik dus zo'n 30.000 pillen op, als het er niet meer zijn. Duizend doosjes, potjes, flesjes. Hoe hoog is die berg wel niet! En het goede nieuws is natuurlijk dat het goed met me gaat. Maar elke morgen en avond is daar toch weer die handvol pillen. Het slikken is allang routinematige handeling geworden, maar toch. Dat er geen ontkomen aan is, dat ik me zo vaak zo moe voel, dat er vaak minder kan dan ik wil, dat maakt het toch, ook na tien jaar, best zwaar.
Gelukkig weet ik me ook gedragen en staat er geschreven: Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.
5 opmerkingen:
Dat is inderdaad zwaar, lijkt me. Ik vind je slotalinea mooi. En fijn voor jou
Heel naar voor je. Mooi dat het eens over zal zijn! Vandaag luisterde ik naar de podcast "Onderweg" van de EO van 19 dec.'18 waarin een intervieuw met Kinga Ban. Een byzonder en bemoedigend gesprek. H.gr. L.
Zooooo dat zijn er een hoop, wel fijn dta t goed gaat met je, dus houd vol!
Niet leuk, echt niet. Maar vaak een noodzakelijk kwaad. Mijn lieve echtgenoot moet ook veel medicijn gebruiken; ik voel echt met je mee. Goed dat het goed gaat. Even slikken ;-)
Ja naar is dat. Dat blijft. Goed dat je dit ook deelt. Veel liefs!
Een reactie posten