De wijze lessen van Spongebob

Kunstpol is gek op Spongebob.Wij niet. Maar Kunstpol is overtuigd van de goedheid van Spongebob. Hij zegt er heel veel voor Het Leven uit te kunnen halen. De typetjes zijn te vergelijken met de personages in de boeken van Marten Toonder. En daarmee denkt hij dan een punt te kunnen scoren. Nou, niet bij mij in elk geval.
Patrick is nog dommer dan Spongebob, meneer Krabs is altijd op geld uit. Dan heb je ook nog De vliegende Hollander en die is altijd griirrjiitirjgkgkgie. En dat soort mensen kom je in de gewone wereld ook tegen. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die altijd griirrjiitirjgkgkgie is. U wel?

Door veel naar Spongebob te kijken, leer je hoe je het beste met moeilijke mensen om kunt gaan, volgens onze deskundige.
Zo was Patrick laatst verdrietig omdat hij zo dom is. Spongebob ging zich toen nog dommer voordoen dan Patrick, om Patrick een goed gevoel te geven. Dat ging natuurlijk mis. En daarvan heeft Kunstpol maar mooi weer geleerd dat je je nooit anders moet voordoen dan je werkelijk bent. Nee, zo'n wijze les had hij nog nooit geleerd, van ons niet en van wie dan ook niet.
Nog een wijze les: Spongebob had een wensput gegraven, maar hij was erin gevallen. Patrick en Octo ook. En toen groeven ze nog dieper en hadden ze de magie gevonden. Kijk, dat is heel heenwijzend: onderzoekt alle dingen en behoudt het goede. En geef nooit op. De Narnia-reeks van C.S. Lewis en In de ban van de ring, van Tolkien, stellen niets voor vergeleken met de allegorische rijkdom en de diepzinnige wijsheid van de eeuwigaanhoudende stroom Spongebofilmpjes...

Het gaat zelfs zo ver dat Kunstpol vanavond bij catechisatie het prachtige lied 'Pel de Pinda is oké' ten gehore heeft gebracht. Dat heeft natuurlijk met naastenliefde en de volledige acceptatie van de ander-zoals-hij-is te maken.

Ha. Haha. Hahahahaha.

Toch heb ik ook wat van Spongebob geleerd. Dat Kunstpol ontzettend blij en vrolijk wordt van zo'n programma. En dat is heus wel wat waard.

Van de schoonheid ende blijdschap - 3

Liefde is: bij je man het afgebroken tandenstokertje dat muurvast tussen twee kiezen zit verwijderen. En dan samen heel blij zijn als het uiteindelijk lukt....

Sprookje

Er was eens een droomverkoper. Hij verkocht Grote Pol een Experia Box en beloofde gouden bergen. Wat een voordeel, wat een luxe, wat een Experience.
Het enige minpuntje: Purperpolletje, de enige echte klusser in Huize Pollenstein, moest het zaakje gaan  installeren. En zo handig en energiek ben ik nu ook weer niet.
Alles verliep gladjes. Soepel sloot ik eerst de telefoon aan en liet vervolgens de computers contact maken met de gloednieuwe Experia. Alles deed het. Dacht ik. We konden vanaf vandaag nog voordeliger internetten plus bellen. Dacht ik. Nou ja. Het klopt ook wel. Bellen kunnen we wel, maar gebeld worden, nee. Dat dan weer niet. Dus ik bel met KPN en toen ik me door alle irritante keuzemenu's en lelijke muziekjes had geworsteld kreeg ik eerst een heel bijdehante jongen aan de lijn. Die mijn lijn ging controleren. De lijn waarmee ik hem op dat belde, dat had ik nog gezegd: bellen kan wel, gebeld wórden niet. Tuuttuuttuut.
Toen weer wat geworstel met keuzemenu's die ik nu al uit mijn hoofd kende en schreeuwerige muzak, maar de beloning was zoet: ik kreeg een moederlijke mevrouw aan de lijn die al jaren dit werk deed, dat hoorde je zo. En ze legde me het netjes nog eens uit. Iets met toch echt wél een splitter installeren, met een oude ADSL-aansluiting, met een lasdop en een ISRA1 of ISRA2. Ik moest maar eens even lekker gaan knutselen, adviseerde ze me warm.

En nu moet Grote Pol tóch die enorme kast met boeken, cd's en stereoinstallatie leegmaken en verschuiven. Hopen dat hij dat houdt, want hij is al oud en erg krakkemikkig. Ik bedoel die kast.
Ergens daarachter zit een aansluiting dus en daar moet een splitter bij. Schijnt. Ik zie nu, als ik er zo'n beetje achter probeer te kijken, voornamelijk spinnenrag. En ettelijke vierkante centimeters neergedwarreld stof. Wat zou die moederlijke KPN-mevrouw daarvan vinden? Ik denk dat ze zou adviseren ook dat door de mannelijke Pollen netjes te laten verwijderen.

Ik ben dus even bezig, mensen. Ik houd u op de hoogte. Bel mij vooral niet, want ik weet even niet of ik lang en gelukkig leef op dit moment.

Poezenterreur, nee, sorry, Mensenterreur!

Ik schreef hier al eerder over de poezen rond ons huis. Een heel leger is het inmiddels. Compleet met hiërarchie en pittige karaktertjes. Met onderlinge vetes en vriendschappen, maar meestal met hunkerende blikken naar boven en naar onze buurdeur.

Onze buurman trekt ze aan, hij heeft er beslist een gave voor, hij spreekt hun taal en voert hele gesprekken met ze, of hij stuurt ze, in het geval van mispoezen, weg. We hebben in elk geval nooit meer gezien dat hij ze slagroom voert. Ik zou er dolgraag een keer een geluidsopname of een filmpje van maken en die hier publiceren, maar dat durf ik niet. Het is echt heel hilarisch!

Onze bovenbuurvrouw zorgt voor manna uit de hemel, maar dan in de vorm van plakjes worst, kattenbrokjes en brokjes kaas. Deze lieve mevrouw heeft een groot hart voor dieren. Regelmatig staat de dierenambulance voor de deur om een gewonde duif of een zieltogend roodborstje op te halen. Misschien denkt ze dat ze door het voeren van de kattenbende voorkomt dat deze dieren op vogeltjes jagen?

Onze andere buurvrouw zorgt ervoor dat er altijd nieuwe aanwas is, want daar is altijd wel een kat zwanger. Steeds weer te laat gedacht aan sterilisatie.

Ik gedoog de poezen. Ik geef ze geen aandacht en dat weten ze inmiddels. Ze kunnen er wel mee omgaan, maar sommige poezen blijven het proberen. Stiekem vind ik ze erg leuk... Maar ik vind het eigenlijk nog leuker om te zien en te analyseren hoe onze buurtjes hiermee omgaan.

Gisteren kregen we een brief in de bus. Een heel zielige. Het ging over deze poes.

Vriendelijk maar dringend verzoek:
Wilt u deze kat niet aanhalen, binnen halen of voer geven !!

Hij komt namelijk al lange tijd bijna niet meer thuis. Wij weten dat hij rond deze flat loopt. Onze dochter van wie hij is mist hem ! Ook weten wij nu niet of hij iets heeft.....
Wij hopen dat u mee wilt werken zodat wij weer onze kat terug krijgen !!

Stiekem ben ik wel blij met deze oproep. Ik hoop echt dat onze buurtjes er wat van leren. Mij lijkt het volkomen logisch dat je van de huisdieren van anderen afblijft. Sterker nog, deze poezen worden fysiek en emotioneel afhankelijk gemaakt van onze buurtjes. Dat doe je toch niet? Toch?

De lamp van Hitler

De Polletjes weten veel. Ontzettend veel. Nou ja. Niet over alle Aspecten van het Leven. Hun kennis is beperkt en vooral geconcentreerd op de Tweede Wereldoorlog en Alles Daaromheen. Graag delen ze hun kennis met mij, maar ik sta er niet zo voor open. Mijn interesse ligt echt ergens anders. Bij de schilderkunst bijvoorbeeld, een beetje dan.
Laatst moest ik van de Polletjes een schilderij bekijken op Google. Toen ik het snel beoordeelde als slap romantisch prutdoekje, knikten ze tevreden, ik had juist geoordeeld: 'Het is ook maar een Hitler.' En ik bleek blijkbaar een echte kunstkenner.
Het zijn echte verzamelaars en met hun kennis en waren verbazen ze ons en anderen steeds weer. Het is een ernstig onderwerp, zwaar en verdrietig. Een zwarte periode in de wereldgeschiedenis.
Gelukkig is er ook nog plaats voor humor. Kunstpol moest hoognodig een nieuwe lamp op zijn kamer, er hangt nu nog een zwaar zielig geval met Donald en Katrien Duck. Die fase is allang voorbij. Maar wij zijn creatief, zuinig en doen aan recycletoestanden. Hij heeft een oude lamp van ons kunstig (lees: slordig) beschilderd met wat letters en vraagt dan aan mij: 'Zal ik er nu ook nog 'Mein Lampf' op schilderen?'

Van de schoonheid ende blijdschap - 2

Maakte en plaatste ik woensdag nog deze foto:

Vandaag ziet het er opeens heel anders uit, en neehee, ik heb écht geen andere tomaten erin gelegd! Ik heb alleen die beschimmelde uit het kasje gelepeld.

Kijk. Dat is nou schoonheid. En ik word er ook nog 's heel blij van. Zo simpel kan het zijn.

Van de schoonheid ende blijdschap - 1

Het wordt tijd voor iets fijns. Donker buiten, donker binnen, grijze regen buiten, grijze regen binnen, u kent dat wel. Terwijl er zoveel moois, zoveel schoons, zoveel blijdschap is. Troost voor de ziel. Maar dat te blijven zien, dat is dan weer de kunst.

Vanaf vandaag dus een serietje op dit blog - en misschien wilt u wel meedoen op uw eigen blog? ik vermeld het hier graag - van pure schoonheid en ware blijdschap. Vandaag deel 1.

Momenteel kan ik het wel twintig keer per dag beluisteren. Het is geen zangtechnisch volmaakte uitvoering, zoals hier, ik mis de omarmende, troostende begeleiding van de violen ook wel een beetje, het is echte uitvaartmuziek, de tekst is zwaar en getuigt niet van de hoop die in ons is, ik ben niet gecharmeerd van de tatoeages, maar ik vind het zó prachtig, zó diep indringend, zó mooi.
Wordt u even heel stil en geniet:

De roemloze teloorgang van de pratende tomaten

Wat voorafging: klik!

iPodopvoeding

Kunstpol is een verschrikkelijke sloddervos en ik ben een slechte, inconsequente en luie opvoeder. Een ideale combinatie.
Op elk moment van de dag kun je hem zeggen dat hij zijn kamer moet opruimen, want er is altijd wel wat te doen. Heerlijk als ik nog even rust om me heen wil hebben.
Het frustrerende is dat hij altijd binnen tien minuten weer beneden is met de mededeling dat hij klaar is. En of hij nu ein-de-lijk weer mag computeren/tv-kijken/koek eten/iPodden. Weg rust.
Ik trap er natuurlijk niet in, zeg hem dat hij nog minimaal een kwartier langer moet opruimen en dan taait meneer heus wel weer af naar boven om binnen vijf minuten beneden te komen. Weg rust.
Dit keer heeft Kunstpol bewijsmateriaal op zijn iPod (stom, ik was dus wéér vergeten te zeggen dat hij dat ding beneden moest laten..). Anders ga ik naar boven om te controleren en dat moet te allen tijde worden voorkomen. Liever houdt hij het heft in eigen hand. En ik blijf eigenlijk ook liever in m'n stoeltje zitten breien/tv-kijken/computeren/haken/lezen/suffen/cryptogrammetje maken.
Zijn supersonisch zwiepende beeld- en geluidsmateriaal (van de opgeruimde hoekjes van zijn kamer) laat hij dan zien en dan móet ik wel weer lachen. Handig, zo'n moeder die overal de humor wel van inziet.
Maar de volgende dag stuur ik hem gewoon weer naar boven met een nieuw opruimbevel. En dan vergeet ik voor de verandering niet te zeggen dat hij z'n iPod beneden moet laten. Hoop ik. Kan ik nog éven lekker breien. Maar daarna: met eigen ogen controleren!!! Dit keer echt waar!

Moeder-zoonverhouding

Studiepol is een beetje ziek en als ik zeg dat hij morgen maar niet naar zijn vrijwilligersbaantje in het oorlogsmuseum moet gaan, protesteert hij niet. Even later val ik van mijn stoel van verbazing als ik hem in een telefoongesprek met een van de medewerkers van dat museum hoor zeggen: 'Ja, mijn moeder heeft gelijk.' Studiepol geeft mij namelijk nooit gelijk. Nooit. Hij lacht als hij mij verbaasd ziet reageren en als het telefoongesprek beëindigd is, wil ik natuurlijk het naadje van de kous weten. 'O, maar jij vindt toch dat ik morgen niet weg mag? Ik geef je dus eigenlijk toch geen gelijk, maar het komt wel handig uit.'

Studiepol vindt het eten dat ik kook bijna nooit lekker. Er zitten namelijk vitamines in. Vandaag schept hij, bij hoge uitzondering, twee keer op. 'O, wat een compliment,' zeg ik. 'Nee, ik vind het niet lekker, maar ik heb gewoon honger,' zegt hij.

In de kerk gaat het over de vijf broden en de twee vissen. Studiepol vraagt zich hardop af of dat brood ook van samenstelling veranderde, want stel nou dat hij die jongen was geweest met dat brood. Je moet er toch niet aan denken dat al die mensen met ons brood (ook wel bekend onder de naam biovies) gespijzigd zouden worden....

'Het wordt tijd dat ik op kamers ga. Je raakt veel te afhankelijk van mij.' (Dit nadat hij mijn fietsremmen heeft bijgesteld.)

En tijdens het afwassen, als ik zeg dat ik het waardeer dat de Polletjes dat zo gezellig samen doen: 'O, Kunstpol, we moeten even ruzie maken, anders moeten we morgen wéér samen afwassen.'

Bijna Kroongetuige

Bijna waren we getuige van een misdaad! We bezochten woensdagmiddag het Zaans Museum en daar is op diezelfde middag, op klaarlichte dag, vrijwel onder onze ogen, een kunstwerk gestolen. Ik weet precies waar het hing, want het hing er niet. Ik bedoel: ik zag een lege plek en vond dat vreemd. En toch heb ik het niet gemeld. Ik voel me bijna schuldig. Maar wij waren het dus niet, mensen, al vonden we (bijna) alle kunstwerken van de tentoonstelling HollAnders geweldig gaaf. Dat u dat even weet.

Hah. Ik ga de slaapkamer metamorfosen! Hah! (en nog veel meer informatiefs)

Grote Pol en ik waren dus een paar dagen weg. Onze bloedjes van kinderen hadden er geen problemen mee. Sterker nog, ze juichen dit soort initiatieven toe. Zo kunnen zij ein-de-lijk ongestoord alleen maar pizza's, knakworsten en witte boterhammen eten. Helaas voor onze Kunstpol viel ons uitje in zijn werkweek, dus hij profiteerde er dit keer niet van. Kunstpol had nog meer pech, want hij is in Londen en was daar oorspronkelijk gekoppeld aan een vleesetend gastgezin. Op het laatste moment werd er gewisseld en kwam hij terecht bij vegetariërs. En dat is heel erg. Heel erg erg voor een puber die in Engeland de vleespotten van Egypte dacht te vinden. 

Maar goed. U komt hier om een uitgebreid verslag van ons uitje te lezen. Nou. Dan stel ik u vast teleur, want ik heb helemaal geen zin om zo'n verslag te schrijven. En ik had ook geen zin om van alles wat we zagen foto's te maken, want ik keek liever zonder camera in mijn handen. Dat kijkt een stuk lekkerder, dat ervaart een stuk intenser.

Een paar feiten op een rijtje, met vooruit, dan toch een paar fotootjes:

- We overnachtten in een ontzettend leuk, kleurrijk en kunstzinnig B&B in Amsterdam-Noord. In het voorjaar was dit B&B nog te zien bij een serie bij Omroep MAX. Het heet Kwint en is een echte aanrader! Van ons vorstelijke ontbijt heb ik wat foto's gemaakt, een heleboel andere foto's zijn te zien op de website. De gastvrouw is ontzettend gastvrij, aardig, belezen en heeft een uitstekende smaak. Ze heeft met de inrichting van haar huis me ontzettend geïnspireerd en ik heb nu allemaal leuke plannetjes voor onze slaapkamer (die nu een toonbeeld is van  lelijkheid en saaiheid) die ik ook echt ga uitvoeren. En geen Grote Pol die me tegen kan houden. Hah. Het B&B is misschien best prijzig, maar wij vonden het de prijs dubbel en dwars waard! Dit is een ervaring die we niet snel zullen vergeten, en al helemaal niet als onze slaapkamer helemaal gemetamorfoosd is. 

- We bezochten drie musea, te weten: Het Rembrandthuis, het Zaans Museum met daaraan gekoppeld het Verkade Paviljoen (ook een enorme aanrader) en Ons' Lieve Heer op Solder. 

- We aten ontzettend lekker bij Marius, een restaurant in de Barentszstraat in Amsterdam, met een bijzonder concept. Elke dag gaat de kok naar de markt, koopt daar verrukkelijke dingen waarmee hij elke dag een nieuw menu samenstelt. Geen vaste kaart dus. Niet goedkoop, maar zo ontzettend puur, creatief en lekker! 

- We fietsten door Het Twiske, een prachtig open natuurgebied ten noorden van Amsterdam. Wij, van de Veluwe, genoten van het open karakter van dit landschap, van het water, van de vogels die er huizen, het weidse uitzicht. 

Nou. Hier moet u het mee doen! Ik wens u allen een prettige dag, avond of nacht, ligt er maar aan wanneer u dit leest en een prettig verblijf in uw huis of waar u maar bent. 

Een 22-jarig duurzaam huwelijk, en dat vieren we!

Ik ga u even jaloers maken. Grote Pol en ik zitten namelijk in het leukste B&B van Nederland. Ter ere van ons duurzame huwelijk, dat vandaag op de kop af 22 jaar oud is. Alstublieftdankuwel. Gisteren kwamen we aan (na inderdaad een fikse fietstocht die Grote Pol met veel verve volbracht, dus conditioneel valt het reuze mee) en morgen gaan we helaas weer huiswaarts, echt waar mensen, ik zou hier wel een maand kunnen blijven, zo leuk, zo mooi, zo fijn.

En u, u mag raden in welk B&B we zijn. Nou, vindt u dat even leuk? Dat houdt u maar weer mooi een tijdje van de straat, of de televisie.

Tips:

- het B&B is dit jaar op tv geweest, bij een vrij nieuwe, maar toch oude omroep, en het is heerlijk Purperpollerig, artistiek én hatseflatserig.

- vandaag fietsten we (alweer) een eind in de omgeving ten noorden van het B&B, naar de geboortegrond van Purpermamsie, en ik maakte o.a. deze foto's:

- gisteren maakte ik deze foto, ten zuiden van ons B&B:

- de naam van het B&B is een muziekterm, een interval.

Morgen of overmorgen de oplossing en een gedetailleerder verslag. 

Urggggggghhhhh!

Parapol, die vanaf nu op dit blog Studiepol heet, is een sportieveling. Bruine band bij judo, hoge cijfers voor bewegingsonderwijs op zijn rapport, voor zijn lol gaan joggen, lang keihard fietsen, opdrukken, dat soort werk.
Dat heeft hij niet van mij en al helemaal niet van Grote Pol.
Ik fiets en zwem en wandel en Wii tenminste nog.
Grote Pol doet NIETS.
Na een finaal mislukt en ultrakort jog-avontuur heeft hij zijn dure sportschoenen in de wilgen gehangen (sterker nog: op Marktplaats gezet, maar niemand wil die dingen kopen. Wie koopt er nu ook zúlke lelijke schoenen???) en beweegt hij zo'n beetje alleen tussen werk en huis. En bij het huishouden. Maar we houden hier een huis van Jan Steen, dus zet dat ook al geen zoden aan de dijk.
Studiepol maakt zich zorgen om de conditie van Grote Pol. Regelmatig spreekt hij hem erop aan en probeert hij er beweging in te krijgen, maar Grote Pol houdt zijn poot stijf. (Sjonge, ik zit hier hardop te lachen om mijn eigen woordspeling...)
Vanavond sloeg er iets van Studiepols bezorgdheid over op mij, toen hij Grote Pol nog eens fijntjes op zijn erbarmelijke conditionele staat wees: 'Je zei vanmorgen zelfs úrggggghhhh toen je het boterkuipje openmaakte.'
Morgen gaan wij een flink eind fietsen. En Grote Pol moet verplicht mee.

Loslaten 2

Nog even nadenkend over wat ik donderdag schreef, bedacht ik dat ik al eerder schreef over loslaten van nog echte pubers-maar-tegelijk-al-soms-zo-volwassen kinderen. Ik plaats het stukje nog maar eens, omdat ik het uitgebreid heb bijgespijkerd, afgeschaafd en doorgezaagd.

Het moeilijkste van opvoeden is het loslaten. Ik dacht: ach, erger dan mijn kind naar de oppas of de peuterspeelzaal brengen kan het niet worden. Of alleen naar het zwembad laten fietsen, alleen naar school of de bieb. Of tot ergens in het holst van de nacht laten uitgaan.

Maar nee. Dat is niet het ware loslaten. Dat zijn maar dingetjes.

Als ze zeventien zijn en geslaagd voor hun examen, moet je ze pas écht loslaten.

Dan moeten ze namelijk Keuzes maken waar ze nog niet aan toe zijn. Vind ik dan, als moeder. Dan zouden ze nog eigenlijk met de lego moeten kunnen spelen. Of eindeloos bommetjes maken in het openluchtzwembad. En Duckies lezen in de tent onder de tafel. Samen naar het Spoorwegmuseum en dan drie keer achter elkaar in het minitreintje. Ik verlang terug naar de tijd dat ik hand in handje met m’n kind naar school liep en nog even de juf sprak over die oorpijn van vannacht en als het niet ging dan moest ze vooral maar bellen. Ik zou willen dat ik nog één keer kon zien hoe hij met geschaafde, zanderige beentjes en rode koontjes op het strand een pakje appelsap dronk. O, en nog één keer dat hoge kinderstemmetje horen…

Maar dat kan dan allemaal niet meer. Die weg is afgesneden. Want ze zijn Groot en Volwassen. Ze moeten kiezen. Kiezen voor de toekomst die dan meteen al helemaal vast lijkt te liggen. En ze klagen: ‘Ik vóel me nog helemaal geen student, ik weet niet wat ik wil en of het wel leuk wordt. Laat mij maar een jaartje niets doen. Of werken of zo.’

‘Maar dat is óók eng,’ zeg ik dan. ‘Stel je voor dat dat het werk in de koekjesfabriek je na een uur al verveelt? Of dat je blijft hangen in een baantje als afwasser en zo je ambities verliest? En je kansen op een solide inkomen? Dus moet je wel, studeren, leren, werken aan de toekomst!’

‘Nee. Het wordt niet leuk,’ benadruk ik ook nog. ‘Want studeren is zwaar en duur en tijdrovend en spannend en vraagt veel van je. Maar het wordt ook wél leuk. Want je zult groeien en wijs worden en achter je keuzes gaan staan en plezier hebben met vrienden en vriendinnen.’

Maar eerst moet ik mijn kind nog éven leren loslaten.

Morgen begin ik.

DWZI drie spiegels

Samen met buuf T. en niet meer dikke vriendin I. (ze is enorm afgevallen, vandaar) was ik creatief bezig. We sloegen wat met een hamer op porseleinen kopjes en schoteltjes, grapten ondertussen over agressie kwijtraken, ruimden de scherven weer netjes op en prutsten ze met wat spul op een stuk hout, rond een spiegel. We zaagden latjes, schilderden ze en kliederden nog even flink met cementspul, of gipstroep, of plakplamuur, whatever. En toen moesten we ook weer alles vijfhonderd keer schoonpoetsen, want het cementspulletje bleef maar opduiken op plekjes waar je het niet wilde zien. En dan vielen er ook weer stukjes waarvan je dacht dat ze vastzaten uit.
Het was nog een heel werk. Maar gelukkig hadden we elkaar om tegenaan te praten.

En nu moet ik nog bedenken waar ik die spiegel moet laten. Misschien staat ie best leuk in de badkamer, waar nu zo'n saai ding hangt. Maar of de mannelijke Pollen dat ooit gaan toestaan, betwijfel ik.
Nee. Ik vermoed dat ie buiten komt te hangen. Daar is ie ook op gemaakt. Met sterke lak voorbinnenénbuiten enzo.
Jahaa. Echt vakwerk, en dat van uw hatseflatserige Purperpolletje. Maar ik zal u een geheimpje verklappen. Het is de schuld van buuf T. Dat is een pietje-precies. Vandaar.



Meer DWZI? KLIK!!!

Loslaten

Zeventien, bijna achttien. Het grote loslaten, voorzover ik dat nu kan beoordelen, is begonnen.
Het doet pijn, het verwart, het schuurt. Aan beide zijden.
Elkaar nog zo nodig hebben, afhankelijkheid voelen, maar ook vertrouwen geven.
En dan vallen, neerkletteren, fouten maken. Allebei. En weer opkrabbelen, beetje fatsoeneren, opnieuw proberen. Allebei.
Het is blijkbaar nodig, goed om op deze manier in volgende fase over te gaan. Niet altijd vloeiend, niet zachtjes, niet als vanzelf, maar soms hortend en stotend. Botsend. Zo zullen we het niet vergeten, maar in ons hart meedragen. En als we later terugkijken, zullen we zeggen: het was goed.

Fairtrade

Liever nog dan biologisch voedsel, kopen wij, van huize Pollenstein, spullen met het fairtradelogo.
Dus als u die chocoladetaart gaat maken (recept van maandag), doet u dat vast ook met fairtradechocolade.

En om u nog wat extra te inspireren en te motiveren:

Multitaskingtip: folders bezorgen én Engels leren (met behulp van een oude envelop en een ossenkopstuur)

Recept voor een ultiem geluksmomentje

Snel, hurryhurry, voor het gaat regenen en het niet meer ophoudt en het gaat waaien tot werkelijk alle blaadjes van de bomen zijn gevallen en de eerste sneeuw ook al weer gaat vallen en het vreselijk koud wordt en mistroostig en somber, bakt u nog even een chocolade-perentaart. Want u moet 'm natuurlijk wel, net als wij zaterdag deden, buiten nuttigen. Met slagroom. In een fijn gezelschap en met thee. Of koffie. Dat moet u zelf maar even bedenken.

Het is niet moeilijk. Ik laat het rotste werk over aan de keukenmachine. Ooit, toen Parapol bijna aan de fruithap toe was, vroeg ik om een staafmixer. Van mijn ontzettend gulle zwager kreeg ik toen een keukenmachine. Zo was hij. Je vroeg iets kleins, je kreeg iets groots. 

Maar het kan ook gewoon met een goede garde en wat volharding.

Eerst hak je 100 gram pure chocolade in stukjes. Daar doe je 250 gram suiker bij en 125 gram zachte boter en dat meng je lekker. Een voor een vier eieren toevoegen en even heel goed mixen. Dan vier peren schillen en in stukjes snijden. Door het botermengsel met zo min mogelijk bewegingen 250 gram zelfrijzend bakmeel, een eetlepel cacaopoeder en een snufje zout werken. De helft van dit mengsel in een ingevette springvorm (24 cm of zo) doen, de peren erop en de rest van het mengsel erop.
In de (voorverwarmde) oven op 175 graden ongeveer 50 minuten bakken. Slagroom erop en uw calorieënbom is klaar!

En zo ziet die chocolade-perentaart er dus uit. Op de foto lijkt het helemaal niets, maar echt, hij is errug lekker. En u kunt 'm vast veel mooier maken!

Ik bakte er ook nog een Australische cake bij. Met wat meer rozijnen dan in dit recept staat vermeld en ook verving ik de helft van de boter door margarine. Voor het light-effect, zal ik maar zeggen. Haha.






Voor veel meer mooie foto's en een heel ander verslag over ons koeientunnelgestamp en het taarteneetfeestje van zaterdag moet u HIER zijn. Van harte aanbevolen!