Zwemobservaties 2

Baantjes zwemmen is saai. Je hebt alleen jezelf en het water. Aan het zwembad is verder niet veel te beleven. Behalve dan het uitzicht op de douches, maar dat is bij tijd en wijlen erg onsmakelijk. Baantjeszwemmers kun je op meerdere manieren in groepen indelen.
Vandaag een indeling in de verschillende manieren om met de saaiheid om te gaan:

Het stokstaartje. Je zoekt vooraf een vriendje of vriendinnetje dat met je meezwemt. Je kletst wat af en verbrandt op die manier mogelijk meer calorieën, mits je maar goed doorzwaemt.

De gazelle. Je gaat voor snelheid. Je concentreert je op je armen, je benen, je beweging, de tijd en raakt zo in een verdovende cadans waardoor je de saaiheid niet meer opmerkt.

De lonely wolves. Je observeert de mensen om je heen en verzint de wildste verhalen. Of je bent obsessief bezig jouw miezerige prestaties te vergelijken met die van anderen, bij voorkeur van de gazelles, zonder er overigens ook maar een slagje sneller van te gaan zwemmen.

De journalist. Je bent eenzaam en alleen en gaat zoveel mogelijk contacten aan. Je staat meer aan de kant dan dat je zwemt. Je houdt thuis bij wie wanneer zwemt en je wilt daarom van iedere min of meer vaste gast weten hoe hij of zij heet. Ook de badkleding wordt beschreven en liefst ook nog gezinssituatie en overige dagbesteding.

En mensen, ik verzin dit niet. Ik ben afwisselend een stokstaart en een wolf en bij ons in het zwembad is dus serieus - ongelogen echtecht waar - iemand die elke dag komt en bijhoudt hoeveel er zijn, hoe iedereen heet en wanneer hij of zijn komt zwemmen. Om hem heen ontstaat dan een kliekje van mensen die dat wel lollig vinden.
Ik vind het niet lollig en probeer er ver vandaan te blijven, ook omdat deze meneer laatst letterlijk over mijn vriendinnetje heen is gezwommen en daar ook totaal geen spijt van had. Uit protest heb ik, voor het geval ik toch gevraagd word om mijn naam, bedacht dat ik dan lekker ga zeggen dat ik Ilona heet. En mensen, daar heb ik toch eigenlijk al een lol om! Een moedige daad van verzet vind ik het.

Momenteel wordt er technisch onderhoud gepleegd en daardoor zijn de journalist en zijn ploegje helemaal van slag. Ze moeten het naadje van de kous weten (hoe de werklui heten en wat ze op hun brood hebben en wat dat toch voor een hoogwerker is en of die ook in het water kan en offie dan niet omvalt en wat ze allemaal doen met dat ene apparaat en waarom etc.etc.) en ze worden er helemaal rusteloos van. Donderdag was het zó spannend voor de journalist, dattie maar vijf minuten heeft gezwommen. Ik vermoed dat hij naar huis is gegaan om de boel snel te rapporteren. Het ploegje rond de journalist hield het langer uit, maar de gang zat er niet erg in. De twee vriendinnen, tamelijk obese meiden die zich altijd zijwaarts door het bad ploegen, met behulp van een mij zeer onbekende zwemslag, zijn ieder wel vijf keer in en uit het bad gegaan om te informeren bij de badjuf/werkman 1/werkman 2/werkman 3, of te plassen, of tussentijds te douchen, of te frummelen aan hun badpak.

Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik begon met te schrijven dat baantjes zwemmen saai is. Nee mensen, het is hartstikke spannend. Ik krijg steeds meer begrip voor de journalist en vrees dat ik dezelfde journalistieke neigingen aan het ontwikkelen ben....