Enkelspel

Na twee dagen zustertje spelen voor onze kreupele Kunstpol had ik er tabak van. Het moest maar eens klaar en afgelopen zijn en huphup naar school enzo.
Ik rolde kordaat het drukverband op en bekeek die enkel eens goed. Beetje groenblauw, een flink stuk slanker, prima zo. Maar staan ging nog niet, en lopen ook al niet. Mij leek het een mengeling van 40% angst en 60% aanstellerij, maar bewijs dat maar eens als moeder...
Naar school met krukken schijnt in deze tijd échtécht niet meer te kunnen. Dan wachten 'ze' je allemaal op en lachen 'ze' je finaal uit. De hele dag door.Wég zorgvuldig opgebouwd cool image. Wég status en toppositie in de schoolse pikorde. Dat kon ik hem niet aandoen.
Naar de dokter dan maar weer. Die kon met z'n witte jas waarschijnlijk wonderen doen. Eerst langs de assistente zien te komen, want die bewaakt de agenda van haar baasjes goed. Ze wikkelde telefonisch de hele triage af.
Hoe zag het eruit: oké. Dat kon nóg wel een tijd dik zijn, hoor, mevrouw.
Rondjes draaien met z'n voet: oké.
Pijnladder: 5.
Toen begon ze voorlichting te geven, maar vertel Purperpolletje maar eens iets nieuws over gescheurde, verstuikte, gekneusde en gebroken enkels. I've seen it all. En bovendien kreeg ik daarmee Kunstpol echt niet naar school en dat was nu juist mijn hoofddoel.
Ten einde raad vroeg ik om tape en toen mochten we komen.
De dokter himself tapete er vrolijk op los en begon over de propioceptie en toen werd ik blij want had ik weer iets geleerd. En hij grapte vrolijk: 'Acht weken niet naar school.'
Kunstpol, met zijn geweldige gevoel voor humor, vatte dat helaas serieus op, zodat ik thuis alsnog heel wat uit te leggen had.

Ondertussen loopt Kunstpol weer gezellig rond en is vandaag zowaar zonder morren naar school geweest. Nu nog vijf dagen zijn natuurlijke lichaamsgeur overleven, want douchen zit er voorlopig niet in. Zie maar eens een zak om die voet te krijgen. Dat zou funest zijn voor zijn status hier in Huize Pollenstein.