Typisch gevalletje verkeerde rij

Ik stond weer eens bij de verkeerde kassa, realiseerde ik me toen ik nog ruimschoots voor een vlottere kon kiezen. Maar dat doe ik niet zo snel, want ik ben een (te) principieel mens. Eenmaal gekozen, blijft gekozen. Ik bleef staan.
Toen ik eindelijk aan de beurt was en ik uit mijn ooghoeken had moeten aanschouwen dat anderen die na mij kwamen al klaar waren (ach, hoe bijbels. De laatsten werden de eersten, ook bij Appie) begon het gezeur pas echt. Een mevrouw die twee plaatsen voor mij in de rij stond, wilde nog even weten waarom er twee keer achterham op haar bonnetje stond, terwijl ze maar een pakje had gekocht. Triomfantelijk hield ze het bewuste onsje omhoog. De kassière legde het omstandig uit en liet het zelfs zien met een voorbeeldkassabonnetje dat ze maakte voor een draagtas die niemand kocht. Iets ingewikkelds met subtotaal en totaal. De mevrouw snapte het na een minuut af wat en droop af.
Toen was ik echt aan de beurt, de kassière zei 'sorry hoor', maar toen kwam er een meneer van drie plaatsen voor mij in de rij naar haar toe. 'Wat zijn ricoli?' vroeg hij argwanend, prikwijzend op zijn bon. De kassière vroeg of hij wel de goede bon had en hij grabbelde tussen de achtergelaten bonnen aan het eind van de lopende band, maar na een minuut heen-en-weergepraat bleek deze bon toch wel de juiste. Er stond namelijk ook een halfje wit, een potje appelstroop en een netje mandarijnen op. Precies de inhoud van z'n karretje.
Toen de kassière uiteindelijk de bon in handen kreeg en bestudeerde bleek het te gaan om picolientjes. 'Ricolines?' Neehee, Pi-Co-Lien-Tjes!' "Picolientjes?' 'Dat zijn koekjes, meneer!' gilde ze de hardhorende oude heer toe. 'Koekjes? Koekjes? Maar ik heb helemaal geen koekjes gekocht!' De kassière wierp een  blik op zijn winkelwagen en wees vermoeid op de koekjes die hij dus wel had gekocht.
'O, zijn dát picolientjes. Nooit van gehoord. En dat noem ik geen koekjes,' mopperde hij nog na. En toen was ik, na zeker tien minuten oponthoud, aan de beurt.
De kassière verzuchtte: 'Ik had even het gevoel dat ik niets goed deed.' Ik glimlachte en probeerde haar op haar gemak te stellen met een grapje: 'Ach, maar ik vertrouw je helemaal.' Maar dat snapte ze niet, dus ik probeerde het nog een keer door de wellicht wat onhandige opmerking: 'Ik kies toch altijd de verkeerde kassa.' Dat hielp natuurlijk helemaal niet. Vervolgens was ze erg verbaasd over het kapotte doosje om de vis. 'Zal ik er een plakbandje opdoen?' vroeg ze gedienstig. Maar nee, dat wilde ik niet. Ik legde nog uit dat ik juist altijd de artikelen in stukke verpakkingen koop, omdat ik het zo suf vind dat niemand zo'n doosje dan pakt. Daar begreep ze werkelijk niets van, las ik op haar gezicht.

Arme kassière. Denk je alles gehad te hebben, krijg je mij aan je kassa.