DWZI leuke briefjes

Ik hou van kattebelletjes. Bewaar ze allemaal. Gisteren lag dit briefje op tafel:

(Ze kwamen overigens pas om 18.10 uur thuis en daar had ik inderdaad wel problemen mee...)

Vroeger, mensen, vroeger waren de Polletjes nóg liever. Toen schreef Parapol zomaar eens een gedicht:

En wat denkt u van deze cryptische kauwgomboodschap? Geen idee meer waar het over ging.

Deze was ernstiger...

Wat me eraan herinnert dat het vandaag nationale pannenkoekendag zou zijn. Eet smakelijk!

Meer DWZI? Klik!

Wie o wie?

Zwemobservaties 3

Het is gewoon een complot. Ik word Hoogstwaarschijnlijk onderworpen aan een Eng Wetenschappelijk Onderzoek. De laatste weken krijg ik steeds meer het idee dat het zwembad stiekem een heel groot geheim laboratorium is.
Tijdens het zwemmen moest ik denken aan een experiment met een stel apen, waarbij in het midden van hun verblijf een wasmachine werd neergezet. U kunt zich voorstellen wat er allemaal gebeurde. Het leverde in elk geval veel interessant observatiemateriaal op, zowel voor de apen, als voor de gedragswetenschappers.
En nu ben ik zelf zo'n aap. Denk ik. Ik word aan alle kanten geobserveerd, daar.
Gelukkig heb ik ze door. Mijn huis komen ze niet in. Ik eet niets wat ik niet zelf heb klaargemaakt, de post gooi ik ongeopend weg en met de metaaldetector van de Polletjes heb ik het hele huis gescand op afluisterapparatuur en camera's..
Vooralsnog lijkt het experiment zich te beperken tot het zwembad. Mooi dat ik m'n badpak thuis alvast onder m'n kleren aantrek en mooi dat ik met nat badpak onder mijn kleren het zwembad weer verlaat. Mijn blootje krijgen ze mooi niet te zien. En binnenkort neem ik de metaaldetector mee en plaats ik zelf contra-afluisterapparatuur.

Wat is het geval?

Het experiment van vorige week:
Midden in het zwembad stond de afgelopen week een steiger omdat de verlichting moest worden nagekeken, vanwege het tragisch ongeval in Tilburg. (Dat is de officiële verklaring, maar ik weet wel beter: het is een dekmantel!) Daaromheen werd het bad afgezet met snoeren, waardoor de zwemmers in goede banen werden geleid. De vaste zwemmers hebben ook zo hun vaste banen en man-o-man, wat hadden die het moeilijk vorige week. Helemaal ontheemd waren ze. Meer bezig met die werklui en die steiger dan met zwemmen. Erin-eruit-erin-eruit. Zo af en toe moest er iets op de onderste plank van de steiger gelegd worden, zodat de werklui niet door het water hoefden en de vaste zwemmers streden om beurten om de eer dat te mogen doen. Het leek wel een schoolklas met overijverige leerlingen die bij elke vraag van de juf hun arm bijna uit de kom zwiepen als ze hun vinger zo hoog en zo snel mogelijk opsteken.
Vrijdag - het hoogtepunt: toen was ook de beweegbare bodem van het ondiepe versteld, zodat je nergens meer kon staan. Dat gaf een boel commotie, zeg. U moet namelijk weten dat de vaste zwemmers voornamelijk vaste staanders zijn. Die staan eigenlijk voornamelijk aan de rand van het bad de toestand van de wereld in het algemeen en die van het zwembad een beetje te becommentariëren.
Ik heb me nergens wat van aangetrokken en ben stug doorgegaan met het zwemmen van mijn baantjes, mijn best doend om stiekem de verborgen camera's, zowel onder als boven water, te ontdekken. Wat niet lukte. Dus heb ik de hele tijd gekke bekken getrokken. Dat misleidt de boel hopelijk een beetje. Dan vinden ze me niet toerekeningsvatbaar en dus ongeschikt voor het onderzoek.

Het experiment van deze week:
Ik vermoed, kan het na één keer zwemmen nog niet hard maken, dat deze week gebruik gemaakt wordt van Mystery Guests. En dan kijken hoe ik erop reageer... Gisteren was het er een die zijn zwembroek zogenaamd was vergeten. Hij riep het nogal hard door de kleedruimte en heel opvallend (dus totaal niet discreet) vroeg hij bij de receptie om een reservebroek. Die kreeg hij, maar deze zwembroek was minimaal vijf maten te klein. Ik kon zeker een decimeter bilspleet bewonderen toen deze man stond te douchen. Jammergenoeg kon ik weer de verborgen camera's niet ontdekken. Ik hoop voor deze Mystery Guest dat zijn financiële vergoeding voor medewerking aan dit experiment goed hoog is,want ik zou dit dus in geen duizend jaar voor minder dan duizend euro willen doen.
Morgen, als ik weer ga zwemmen, verwacht ik een badgast in duikerspak met een rubber eendje in z'n handen. En vrijdag dobbert er een yellow submarine.
Of zo.
Maar ik ga net doen of ik het niet zie.

Ik laat me niet gek maken.

Creatief met rottig kleine balkonnetjes

Vóór ons huis is het begane grond met een zeer ruime gemeenschappelijke tuin, onder ons huis een berging en achter ons huis hangt een onooglijk, ongeverfd (wordt aan gewerkt) klein balkonnetje. Te klein om met z'n vieren op te zitten, met z'n drieën is het al krap, excuseer: met twee is het al bijna ondoenlijk, maar wel een heerlijk plekje deze dagen. Uitzicht op een bosje met een flink stel grote eiken, diverse vogels, eekhoorns, ratten en muizen, uitbottende struiken en een prettig zonnetje.
De Polletjes hadden dit weekend de kriebels en moesten nog een onverkende mogelijkheid van dit aanhangsel uitproberen. Het idee is van Kunstpol, de uitvoering weer eens van Parapol.

Kunstpol met boek (die jongen is bij vlagen ernstig leesverslaafd)  en immer gekke bek en ik met zonder ingegroeide teennagel...

Parapol met touw om zichzelf te wiegen. Boek van Kunstpol voor de deur van de berging.

DWZI mijn eigen straatjutkunst

In onze krant stond dinsdag een inspirerend artikel over een straatjutter. Krista Peters, van straatjutter.net, maakt met de dingen die ze op straat vindt  de geweldigste kunst. Zo ontzettend geinig en goed gevonden - letterlijk en figuurlijk!!! Bij het vinden van een blikje weet ze het vaak al: dit wordt een gek mannetje/clowntje/uiltje/dinosaurus.

Ik moest dat natuurlijk zelf ook proberen. Maar ik hoef de straat niet op om rommel te vinden, de kamers van de Polletjes puilen uit. Dat ligt alleen zo'n overvloed aan materiaal, daar kan ik niets mee. Onder het bankje buiten staat nog een kratje met Waardevolle Spulletjes. Daar ging ik eens lekker in jutten. Een koeienkaak, een loodzware katrol om ooit een kabelbaan mee te bouwen, een in een grijs verleden zelfgesneden ijzeren doosje, diverse touwen, stukken oud roest, groenkoperen kandelaars, kapotte tennisballen en plankjes in diverse maten. Daarmee wilde ik ook zo'n kunstwerk formeren. Zo gemakkelijk was dat niet. Hoe ik ook tuurde, ik zag nergens een monster/kip/mannetje/luchtballon/wasmachine/elektrische gitaar in.

Het werd uiteindelijk een bootje met een fikse rookpluim, vind ik. Of ziet u er iets anders in?

Meer DWZI? Klik!

1002 / 8000/ 136 / 3910

U leest hier op Purperpol.blogspot.com bericht nr. 1002. Sorry mensen, er kwam even een telefoongesprek tussendoor, anders had ik twee berichtjes eerder wel vermeld dat 't m'n duizendste was. De reactieteller staat op bijna 8000, dus een simpel rekensommetje wijst uit dat ik gemiddeld acht reacties per bericht heb ontvangen en daarvoor, lieve lezertjes, ben ik dankbaar. Er zijn natuurlijk plenty mensen die nooit reageren, maar dat is hen vergeven. Net zoals ik vele, vele volgers heb, maar dat er maar een klein deel (136) hier ergens rechts hun sporen nalieten.

Tja. Wat gaan we nu doen? Feest vieren, natuurlijk! 1002 berichtjes, da's niet niks. Maar ik ben éven niet in de juiste feeststemming, want ik schijn opeens €3910 euro's terug te moeten betalen aan een fijne uitkeringsinstantie. Helaas, of gelukkig (want ik vind het maar stomme materie), snap ik niets van de cijfertjes en de uitleg daarbij. En misschien, heel misschien, is er wel gewoon ergens een rekenfout in mijn nadeel gemaakt. Dat hoop ik maar. En u ook, want als dat zo is, ga ik feest vieren en hier iets gezelligs weggeven of zo. Tot die tijd houd ik mijn hand op de knip en eten we de voorraadkast langzaam maar zeker leeg. Opgeruimd staat netjes.

Telefoongesprek 5

(Lees eerst telefoongesprek 1, 2, 3 en 4)

- Goedemiddag. Met de muur.

- Goedemiddag, muur. Met Purperpolletje. Ik heb een groot probleem.

- Er is geen vraag, of wij weten er wel een juist antwoord op. Wij hebben namelijk een heel dik boek met alle antwoorden op alle vragen.

- Da's mooi. Ik ben namelijk van het kastje naar de muur gestuurd en toen weer terug en toen wéér terug. En nu heb ik u aan de lijn en u heeft nog steeds dat dikke boek met alle antwoorden.

- Mja. Nou. Vertelt u eens, Purperpolletje.

- *Vertelt over telefoongesprek 1, 2, 3 en 4 en stelt De Vraag nogmaals*

- Mja. Nou. Ik weet wel zeker dat het b is, maar ik ga het nog een keertje opzoeken in mijn boek. Heeft u een moment geduld?

- Ja.

Moment geduld.

- Ja, daar ben ik weer, Purperpolletje. Het is toch b, want dit staat in het boek.

- Maar het kastje zegt dat het a is en nu weet ik het ook niet meer.

- Ik ga het toch nog een keer opzoeken in mijn boek. Heeft u een moment geduld?

Moment geduld.

- Tja. Ik ga nu toch twijfelen, omdat het kastje het ook zegt en meestal heeft het kastje gelijk.

- Maar is dit dan zo'n moeilijke vraag? Er zijn toch duizenden mensen met hetzelfde probleem?

- Nou, mevrouw. U bent hartstikke uniek, hoor. En omdat u zo uniek bent, ga ik u doorverbinden met een andere muur met een fris behangetje, die weet altijd Heel Erg Veel. Vindt u dat goed?

- Ja, hoor. Want nu wil ik ook het naadje van de kous weten.

- Heeft u een momentje?

Momentje geduld.

- Met de muur met het frisse behangetje. Op welke vraag weet ik het antwoord?

- Nou.... *herhaalt het hele verhaal inclusief vraag*

- En wat is nu uw vraag?

- Nou.... *herhaalt het hele verhaal inclusief vraag nogmaals*

- O, dus *herhaalt het hele verhaal* en nu wilt u weten * herhaalt de vraag*?

- Ja. Precies.

- Mja. Ik lees hier in het dikke boek dat het b moet zijn.

- Jamaarjamaarjamaar, jammer, jammer, jammer.

- Weet u wat, ik verbind u door met de Hoogste Muur, die weet namelijk allesallesalles.

- Graag.

Momentje geduld.

- Goedemiddag. Met de Hoogste Muur, waarop weet ik het antwoord nu weer?

- Nou. Het zit zo. *vertelt het complete verhaal.*

- Mevrouw Purperpolletje. Ik ben de Hoogste Muur en het is a. Fijne dag verder.

-  O....

- Fijne dag.

- Fijne dag.

Wordt gelukkig niet vervolgd.

Telefoongesprek 4

(Lees eerst telefoongesprek 1, 2 en 3)

- Goedemiddag, na twee weken. U spreekt nogmaals met het kastje.

- Goedemiddag, kastje. Met Purperpolletje. Hebt u inmiddels antwoord op mijn eenvoudige vraag?

- Nou, Purperpolletje. We blijven erbij dat het a moet zijn, dus b hebben we helemaal niet voor u achterhaald. En bovendien zegt het assistentkastje precies hetzelfde. Jammer dan. Helaas pindakaas. U zult er maar mee moeten leren leven.

- Maar, maar...

- Nee, echtechtechtheus.

- Maar muur stelt hier toch de regels en ik wil het graag goed doen.

- Muur kan de pot op. Het is a en het blijft a. Wie a zegt, blijft a zeggen, zullen we maar zeggen. Hah.

- Nou. Dag dan.

Wordt vervolgd.

Telefoongesprek 3

(Lees eerst telefoongesprek 1 en 2)

- Goedemiddag, met het kastje.

- Goedemiddag kastje, met Purperpolletje. Ik heb toch nog een vraagje. Ik ben namelijk van de muur weer naar het kastje gestuurd, want u zou b voor mij kunnen achterhalen. Van de muur moet ik namelijk echtheuswaar b invullen.

- Goed. Wij zullen b voor u achterhalen, maar dan moet u wel minimaal anderhalve week wachten voor we daar zin in hebben. En bovendien moet u toch a invullen, dus heeft het eigenlijk geen nut. Maar ja. Als de muur dat zegt...

- Fijne dag.

- Fijne dag.

Wordt vervolgd.

Telefoongesprek 2

(Lees eerst Telefoongesprek 1)

- Goedemorgen, met de muur.

- Goedemorgen muur, met Purperpolletje. Ik heb even een vraag.

- Da's fijn, Purperpolletje. Want vragen staat vrij en wij hebben op vrijwel elke vraag een antwoord. Leuker maken we het niet meer, wel gemakkelijker.

- Mijn vraag is: *..*, en nu heb ik het kastje al gebeld en die zeggen: u moet a invullen. Maar van u, muur van het formulier, kán ik a helemaal niet invullen. Technisch gezien al onmogelijk. Wat moet ik nou doen?

- Nou, Purperpolletje. Dat is een interessante vraag. Die vraag lijkt voor u misschien simpel, maar dat is niet het geval, hoor. Ik ga het even uitzoeken in mijn dikke boek om het u gemakkelijker te maken. Heeft u een momentje?

- Ja.

... Een momentje.

- Ja, Purperpolletje, daar ben ik weer. Bedankt voor het momentje wachten.

- Graag gedaan. Ik ben heel nieuwsgierig naar uw antwoord.

- Nou. Daar komt ie. U moet b. invullen. Daarvoor moet u terug naar het kastje want die weten precies wat b. is.

- Goed, maar van het kastje - en ook van het assistentkastje trouwens waar ik nog niet eerder over repte - moet ik toch echt a invullen. Want daar zit heel wat in.

- Tja. Nu ga ik toch ook twijfelen, als er echt zoveel in zit. Ik vraag het even aan een andere muur en verbind u door met deze muur. Verder nog vragen?

- Nee. Verder geen vragen. Fijne dag verder.

- Fijne dag.

...

- Met de andere muur. Op welke vraag weet ik het antwoord?

- Nou. Het lijkt een simpele vraag. Namelijk: *...* en nu zei het kastje: 'het is a', maar uw collegamuur zei: 'het is b' maar het kastje zegt: 'het is echtecht a' en nu vraag ik mij af wat ik moet doen.

- Simpel. U moet terug naar het kastje, zoals mijn collegamuur al zei en zij weten echtecht wel wat b is.

- O.

- Verder nog vragen?

- Nee.

- Fijne dag, dan, Purperpolletje.

- Ja.

Wordt vervolgd

Telefoongesprek 1

- Goedemiddag, met het kastje!

- Goedemiddag kastje, met Purperpolletje. Ik heb even een vraagje.

- Nou, dat kan. Vragen staat vrij en wij hebben overal een antwoord op.

- * Ik stel mijn vraag.*

- Dus u vraagt: *...*?

- Ja.

- Nou. Dat is simpel. Het antwoord is 'a'.

- Prima. Dan vul ik dat in op het formulier. Nee, verder geen vragen.

- Fijne dag.

- Fijne dag!

Purperpolletje pakt het formulier er nog eens bij.
Op het formulier: 'verboden a in te vullen.'

Wordt vervolgd.

Gek, lief mens

Gehaaid kan ik haar niet noemen. Handig? Mwah. Manipulatief? Veel te negatief.

Mijn moeder verjaart dezer dagen en ze wist mij ertoe te brengen een cake voor haar te bakken, een zus van haar bakte een tulband en een vriendin bezorgde daags voor de feestelijkheden 24 gevulde dadels. Zo hoefde mijn arme, lieve vader, voor wie het moeten inschenken van een sapje voor de gasten in eerste instantie een onoverkomelijk probleem lijkt, amper boodschappen te doen. En zijn die dadels voortijds op? Dan zet mijn moeder de feestgangers gerust toastjes met een restje grijsgekookte witlofbrij voor. Dat vindt zijzelf namelijk heerlijk.
Er moest ook nog een gewoon cadeau komen. Voor het eerst van mijn leven stond ik met een cd van het Urker Mannenensemble in mijn handen. Die stond namelijk op het verlanglijstje van dat loeder van mijn moeder. Toevallig draag ik het Urker Mannenensemble een warm hart toe, vooral door het zien van de voortreffelijke VPRO-documentaire over dit koor, maar het geven van zo'n cd verlegde toch wel wat onbewust opgeworpen grenzen in mijn vrijgevigheid.

Ach. Ik ben mijn moeder dan ook zeer dankbaar. Voor wie zij is. Voor haar schoot waaruit ik geboren werd. Voor de liefde die ze deelt.
En natuurlijk ook een beetje voor het heerlijke plakje cake van eigen deeg dat ik van haar kreeg.

Zwemobservaties 2

Baantjes zwemmen is saai. Je hebt alleen jezelf en het water. Aan het zwembad is verder niet veel te beleven. Behalve dan het uitzicht op de douches, maar dat is bij tijd en wijlen erg onsmakelijk. Baantjeszwemmers kun je op meerdere manieren in groepen indelen.
Vandaag een indeling in de verschillende manieren om met de saaiheid om te gaan:

Het stokstaartje. Je zoekt vooraf een vriendje of vriendinnetje dat met je meezwemt. Je kletst wat af en verbrandt op die manier mogelijk meer calorieën, mits je maar goed doorzwaemt.

De gazelle. Je gaat voor snelheid. Je concentreert je op je armen, je benen, je beweging, de tijd en raakt zo in een verdovende cadans waardoor je de saaiheid niet meer opmerkt.

De lonely wolves. Je observeert de mensen om je heen en verzint de wildste verhalen. Of je bent obsessief bezig jouw miezerige prestaties te vergelijken met die van anderen, bij voorkeur van de gazelles, zonder er overigens ook maar een slagje sneller van te gaan zwemmen.

De journalist. Je bent eenzaam en alleen en gaat zoveel mogelijk contacten aan. Je staat meer aan de kant dan dat je zwemt. Je houdt thuis bij wie wanneer zwemt en je wilt daarom van iedere min of meer vaste gast weten hoe hij of zij heet. Ook de badkleding wordt beschreven en liefst ook nog gezinssituatie en overige dagbesteding.

En mensen, ik verzin dit niet. Ik ben afwisselend een stokstaart en een wolf en bij ons in het zwembad is dus serieus - ongelogen echtecht waar - iemand die elke dag komt en bijhoudt hoeveel er zijn, hoe iedereen heet en wanneer hij of zijn komt zwemmen. Om hem heen ontstaat dan een kliekje van mensen die dat wel lollig vinden.
Ik vind het niet lollig en probeer er ver vandaan te blijven, ook omdat deze meneer laatst letterlijk over mijn vriendinnetje heen is gezwommen en daar ook totaal geen spijt van had. Uit protest heb ik, voor het geval ik toch gevraagd word om mijn naam, bedacht dat ik dan lekker ga zeggen dat ik Ilona heet. En mensen, daar heb ik toch eigenlijk al een lol om! Een moedige daad van verzet vind ik het.

Momenteel wordt er technisch onderhoud gepleegd en daardoor zijn de journalist en zijn ploegje helemaal van slag. Ze moeten het naadje van de kous weten (hoe de werklui heten en wat ze op hun brood hebben en wat dat toch voor een hoogwerker is en of die ook in het water kan en offie dan niet omvalt en wat ze allemaal doen met dat ene apparaat en waarom etc.etc.) en ze worden er helemaal rusteloos van. Donderdag was het zó spannend voor de journalist, dattie maar vijf minuten heeft gezwommen. Ik vermoed dat hij naar huis is gegaan om de boel snel te rapporteren. Het ploegje rond de journalist hield het langer uit, maar de gang zat er niet erg in. De twee vriendinnen, tamelijk obese meiden die zich altijd zijwaarts door het bad ploegen, met behulp van een mij zeer onbekende zwemslag, zijn ieder wel vijf keer in en uit het bad gegaan om te informeren bij de badjuf/werkman 1/werkman 2/werkman 3, of te plassen, of tussentijds te douchen, of te frummelen aan hun badpak.

Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik begon met te schrijven dat baantjes zwemmen saai is. Nee mensen, het is hartstikke spannend. Ik krijg steeds meer begrip voor de journalist en vrees dat ik dezelfde journalistieke neigingen aan het ontwikkelen ben....

Enkelspel

Na twee dagen zustertje spelen voor onze kreupele Kunstpol had ik er tabak van. Het moest maar eens klaar en afgelopen zijn en huphup naar school enzo.
Ik rolde kordaat het drukverband op en bekeek die enkel eens goed. Beetje groenblauw, een flink stuk slanker, prima zo. Maar staan ging nog niet, en lopen ook al niet. Mij leek het een mengeling van 40% angst en 60% aanstellerij, maar bewijs dat maar eens als moeder...
Naar school met krukken schijnt in deze tijd échtécht niet meer te kunnen. Dan wachten 'ze' je allemaal op en lachen 'ze' je finaal uit. De hele dag door.Wég zorgvuldig opgebouwd cool image. Wég status en toppositie in de schoolse pikorde. Dat kon ik hem niet aandoen.
Naar de dokter dan maar weer. Die kon met z'n witte jas waarschijnlijk wonderen doen. Eerst langs de assistente zien te komen, want die bewaakt de agenda van haar baasjes goed. Ze wikkelde telefonisch de hele triage af.
Hoe zag het eruit: oké. Dat kon nóg wel een tijd dik zijn, hoor, mevrouw.
Rondjes draaien met z'n voet: oké.
Pijnladder: 5.
Toen begon ze voorlichting te geven, maar vertel Purperpolletje maar eens iets nieuws over gescheurde, verstuikte, gekneusde en gebroken enkels. I've seen it all. En bovendien kreeg ik daarmee Kunstpol echt niet naar school en dat was nu juist mijn hoofddoel.
Ten einde raad vroeg ik om tape en toen mochten we komen.
De dokter himself tapete er vrolijk op los en begon over de propioceptie en toen werd ik blij want had ik weer iets geleerd. En hij grapte vrolijk: 'Acht weken niet naar school.'
Kunstpol, met zijn geweldige gevoel voor humor, vatte dat helaas serieus op, zodat ik thuis alsnog heel wat uit te leggen had.

Ondertussen loopt Kunstpol weer gezellig rond en is vandaag zowaar zonder morren naar school geweest. Nu nog vijf dagen zijn natuurlijke lichaamsgeur overleven, want douchen zit er voorlopig niet in. Zie maar eens een zak om die voet te krijgen. Dat zou funest zijn voor zijn status hier in Huize Pollenstein.

Tip

Kunstpol, die ene met dat zere witte voetje, filosofeert er vrolijk op los door zijn gedwongen rust. Gelukkig heeft hij het hart op de tong, waardoor we precies weten hoe rijk zijn gedachtenleven is. Doe er uw voordeel mee, zou ik zeggen!

'Er gaan vast een boel mensen naar bed, vanavond. Ik bedoel: met elkaar. Want het is nu 12 maart en over negen maanden is het 12-12-12 en dat is een heel mooie geboortedatum.'

Ware Broederliefde 2

Kunstpol heeft minimaal een verstuikte enkel, mogelijk een gescheurde enkelband en heel misschien een breukje. Gevalletje rampoline. Bewijsfoto's mocht ik er van deze p.u.b.e.r. niet van maken, dus u moet mij maar op mijn blauwe ogen vertrouwen.
Nu mag hij niet naar school, het arme kind. Dus verveelt hij zich te pletter op de momenten dat hij niet beschikt over televisie, computer en/of iemand om tegenaan te kletsen. Incidenteel leest hij een paar letters uit een boek dat hij voor school moet lezen of een Asterix die hij al 462 keer eerder heeft gelezen. Of hij krukt wat doelloos door de kamer om daarna uitgeput weer neer te ploffen in z'n ziekenhoekje.

Dat de Polletjes in volledige symbiose leven werd gistermiddag wel heel duidelijk. Kunstpol heeft een week of wat geleden een nieuwe metaaldetector gekocht en ze hadden er samen graag op uit gewild om hele ladingen schatten uit de wijde wereldoorlog op te graven. Parapol mócht dat ding wel lenen, maar op twee voorwaarden:
1. de buit wordt eerlijk verdeeld;
2. de boete wordt door Parapol betaald.

Blijkt dus dat de Polletjes bang zijn. Bang voor de boze boswachter en de sluwe politie die altijd en overal in het bos achter elke boom en onder elke struik verdekt opgesteld staan /zitten/liggen om de Polletjes op heterdaad te betrappen.
Blijkt dus dat mijn brave Polletjes stiekem illegale dingen doen, ondertussen zeven angstige kleuren sch....end. 
Blijkt dus dat ik naïef was en dacht dat de Polletjes Altijd en Immer Goed en Eerlijk en Braaf waren.

Omdat Kunstpol niet mee kon en dus ook niet zou opdraaien voor de boetes, bleef Parapol, het berekenende typeje onder de Polletjes, ook thuis. En verveelde ook hij zich dus verschrikkelijk te pletter.

Mensen. Dat was erg! Parapol verveelt zich anders werkelijk nooit en hij wist eigenlijk niet wat hem overkwam. Hij vond het zo gigantisch waardeloos dat hij ten einde raad boos (op wie?) en opstandig riep: 'Ik ga slapen!' En hij vertrok naar z'n bed, waar hij inderdaad in slaap viel. En daarin leek hij weer erg op zijn broertje die verplicht rust hield in z'n ziekenhoekje.

DWZI Ware Broederliefde

Ik weet wat u denkt. U denkt dat in Huize Pollenstein iedereen altijd vrolijk en grappig en goedgehumeurd taalgrappen zit te maken. Dat er altijd smakelijk gelachen wordt en de Pollen in vrede met elkaar leven en veel (bijna alles) voor elkaar over hebben.

Nou. Dat is ook zo.

Behalve soms.
En behalve dan mijn twee geliefde zonen. Want die zitten volop in hun tienerjaren en dan schijn je je grenzen te moeten verkennen en je ouders moeten loslaten (en je ouders moeten vooral ook jou loslaten) en je moet leren wie je eigenlijk bent en wat je precies wilt. En dat is allemaal best te doen, als je maar geen 'last' hebt van je broer. Sterker nog. Het is andersom: het leukste aspect van die metamorfose die je in die jaren ondergaat, IS dat je je broer zo af en toe flink tot last bent. Tenminste, zo lijkt het hier weleens.
Gelukkig zijn de broertjes gek op elkaar en doen ze heus veel goeds, maar af en toe puntjepuntjepuntje.

Er blijft altijd wat te lachen, hoor. Bijvoorbeeld:
Kunstpol is dit weekend weg en volgens zorgvuldig opgesteld rooster moet hij op zaterdag altijd afdrogen. Parapol neemt die beurt straks liefdevol over, zonder gezeur. Maar Kunstpol was zich daar gisteren al wel heel bewust van. Voor hij wegging, telde hij de theedoeken in het kastje en schoof een briefje in de theedoek die Parapol vanavond gaat pakken. En weet u wat er op dat briefje staat?

O. Wacht.

Ik maak even een fotootje.

Kijk. Dat bedoel ik.

Meer DWZI? Klik!

De stand

U bent natuurlijk massaal nieuwsgierig naar de stand van zaken. Of ik dat tuniekje van toen al aan mag van mezelf. Nou mensen, het schiet op. Nog een kilo en ik ben er klaar voor. Dat betekent dus dat ik in vijf weken vier kilo kwijt ben. Da's mooi, toch?
Ach. Ik moet u toch enigszins teleurstellen. Het is een druppel op een gloeiende plaat, een emmertje water naar de zee.
Nu moet ik u weer geruststellen. Ik overdrijf, zoals gewoonlijk. Maar ik wil graag nog flink wat kilo's lichter zijn en blijven.
Dus wat doe ik? Ik zwem drie keer per week, ik Wii en ik eet matig. En dat werkt. Daar kan vriendje Prednison niet tegenop, hah!
Over één kilo mag ik als beloning met dikke vriendin naar De Verleiding. Da's een eettent hier. Slim bezig, niet?

Afvragingen

Warmt een eskimo op van een uurtje in een koelkast zitten?
Word je droger van douchen, nadat je hebt gezwommen?
Waarom snapt een puber soms alles en soms niets?
Wie uit de tegenwoordige tijd is over pak-'m-beet driehonderd jaar even beroemd als Rembrandt, Spinoza en Bach nu zijn? (Kunstpol denkt aan Geert Wilders en André Rieu, ik hoop dat die over twintig jaar al volkomen vergeten zijn...)

Marketing? Kun je dat eten?

De Polletjes hebben grootse plannen. Ze willen museumdirecteur worden. Het liefst nog ruim voor hun twintigste.
Parapol is het verst gevorderd. Zijn kamer, van zes kubieke meter, herbergt een fraaie collectie. Twee vitrinekasten vol schatten, een plankje hier, kastje daar, maquette her, een schapje der. Compleet met werkplaats in de vensterbank. Het raam mag toch niet open, in verband met de mogelijke toestroom van gulzige motten. Het is een wonder dat hij er nog huiswerk kan maken en kan slapen en ademhalen.
Hij begrijpt werkelijk niet waarom wij zo af en toe hem een halfslachtig halt toeroepen. Een vriend van hem heeft net zo'n klein kamertje dat nog veel voller is. Vol vuur vertelt hij erover: 'Het leek wel op zo'n schuifpuzzeltje; als je ergens wilde komen moest je eerst allemaal andere dingen verzetten!'
Er kan dus nog veel meer bij.
Maar daarvoor is ruimte en geld nodig.
Veel ruimte en nog meer geld.

Daarom besloten de Polletjes, al een halfjaar geleden, hun lego te verkopen. Dat levert heel wat kubieke metertjes op. Als het verkocht is. En dat verkopen valt nog niet mee. Ik geloof dat ze nu vier setjes verkocht hebben. Dat is ongeveer 1,4 kubieke decimeter, schat ik.
De Polletjes hebben namelijk heel veel en creatief met hun lego gespeeld. Het station werd omgetoverd in een uitbouw voor het ninjakasteel en het ninjakasteel werd een militaire basis en de trein werd een Oriënt Express naar de Golfoorlog en de StarWarslego werd een poollandschap waar kernproeven gedaan werden en het indianendorp werd een klein onderdeel van een pretpark waar weer een andere trein rondreed maar dan in een achtbaanversie en de spoorbrug werd een reuzenrad en het gewone kasteel werd een spookgrot en de piratenboot werd een gigaschommelschip en de tankauto werd een onderzeeër en het middeleeuwse kasteel met de strijdwagens en -paarden werd de bunker van Hitler toen hij door de ambulance die was omgebouwd tot tijdmachine in de middeleeuwen werd getorpedeerd.
En toen was werkelijk niets meer heel.

Nu willen ze weer complete, originele sets verkopen. En om dat nu allemaal weer bij elkaar te zoeken is een heidens karwei. Stiekem vinden ze het misschien wel een hemels werkje, want ze doen er heel erg lang over. Het is kruimelwerk wat ze leveren. De grote dingen, daar komen ze echt nog niet aan toe.
Om het ze nog iets gemakkelijker te maken (en omdat ik niet tegen de troep kan), haal ik terloops een vochtig doekje over de bestofte onderdelen, maak scherpe fotootjes en plaats af en toe een advertentie op Marktplaats.
Vanmorgen was er weer een minuscuul setje af. Ik logde in op Parapols account en zag daar zijn gewijzigde verkopersnaam. Niet bepaald aantrekkelijk voor potentiële legoklantjes. Als hij een succesvol handelaar en museumdirecteur wil worden, moet hij toch nog even iets leren van marketing, lijkt me. Een product in de markt zetten, dat doe je weloverwogen en voor een scherpe prijs. Met wervende teksten en een vriendelijke bejegening.

Weet u hoe hij heette (ik mocht het namelijk veranderen)?

BIEDNORMAAL!

Met sint-juttemis zal ik u berichten dat de Polletjes uitverkocht zijn. Spoedig daarna, als Pasen en Pinksteren op een dag vallen, bent u welkom in hun spiksplinternieuwe museum.

Niets zo moeilijk...

... als je veertienjarige een beetje leuk op de foto te zetten.

Gisteren zat meneer heerlijk in z'n favoriete foetushouding tv te kijken. Zo schattig, die voetjes hoog opgetrokken. Dat wil je als moeder vastleggen. Voor later. Maar zodra die gast ziet wat ik van plan ben, gaat hij idioot doen. Een subtiele, gevoelige foto is dan niet meer te maken.

En deze dan. Zo halverwege het knippen. Als u goed kijkt, ziet u een nogal scheef kapsel, dat nu overigens wel weer netjes rechtgeknipt is. Ons fotomodel had hiervoor en hierna een veel leukere blik in z'n ogen... Volgende keer laten we het gewoon asymmetrisch, past lekker bij z'n momenteel gezellig dwarse karaktertje.

Typisch gevalletje verkeerde rij

Ik stond weer eens bij de verkeerde kassa, realiseerde ik me toen ik nog ruimschoots voor een vlottere kon kiezen. Maar dat doe ik niet zo snel, want ik ben een (te) principieel mens. Eenmaal gekozen, blijft gekozen. Ik bleef staan.
Toen ik eindelijk aan de beurt was en ik uit mijn ooghoeken had moeten aanschouwen dat anderen die na mij kwamen al klaar waren (ach, hoe bijbels. De laatsten werden de eersten, ook bij Appie) begon het gezeur pas echt. Een mevrouw die twee plaatsen voor mij in de rij stond, wilde nog even weten waarom er twee keer achterham op haar bonnetje stond, terwijl ze maar een pakje had gekocht. Triomfantelijk hield ze het bewuste onsje omhoog. De kassière legde het omstandig uit en liet het zelfs zien met een voorbeeldkassabonnetje dat ze maakte voor een draagtas die niemand kocht. Iets ingewikkelds met subtotaal en totaal. De mevrouw snapte het na een minuut af wat en droop af.
Toen was ik echt aan de beurt, de kassière zei 'sorry hoor', maar toen kwam er een meneer van drie plaatsen voor mij in de rij naar haar toe. 'Wat zijn ricoli?' vroeg hij argwanend, prikwijzend op zijn bon. De kassière vroeg of hij wel de goede bon had en hij grabbelde tussen de achtergelaten bonnen aan het eind van de lopende band, maar na een minuut heen-en-weergepraat bleek deze bon toch wel de juiste. Er stond namelijk ook een halfje wit, een potje appelstroop en een netje mandarijnen op. Precies de inhoud van z'n karretje.
Toen de kassière uiteindelijk de bon in handen kreeg en bestudeerde bleek het te gaan om picolientjes. 'Ricolines?' Neehee, Pi-Co-Lien-Tjes!' "Picolientjes?' 'Dat zijn koekjes, meneer!' gilde ze de hardhorende oude heer toe. 'Koekjes? Koekjes? Maar ik heb helemaal geen koekjes gekocht!' De kassière wierp een  blik op zijn winkelwagen en wees vermoeid op de koekjes die hij dus wel had gekocht.
'O, zijn dát picolientjes. Nooit van gehoord. En dat noem ik geen koekjes,' mopperde hij nog na. En toen was ik, na zeker tien minuten oponthoud, aan de beurt.
De kassière verzuchtte: 'Ik had even het gevoel dat ik niets goed deed.' Ik glimlachte en probeerde haar op haar gemak te stellen met een grapje: 'Ach, maar ik vertrouw je helemaal.' Maar dat snapte ze niet, dus ik probeerde het nog een keer door de wellicht wat onhandige opmerking: 'Ik kies toch altijd de verkeerde kassa.' Dat hielp natuurlijk helemaal niet. Vervolgens was ze erg verbaasd over het kapotte doosje om de vis. 'Zal ik er een plakbandje opdoen?' vroeg ze gedienstig. Maar nee, dat wilde ik niet. Ik legde nog uit dat ik juist altijd de artikelen in stukke verpakkingen koop, omdat ik het zo suf vind dat niemand zo'n doosje dan pakt. Daar begreep ze werkelijk niets van, las ik op haar gezicht.

Arme kassière. Denk je alles gehad te hebben, krijg je mij aan je kassa.

Een verhaaltje in de categorie: het lijkt op die volle asbak in het portier en daarom maar een nieuwe auto kopen

Het liefst heb ik de touwtjes in handen. Commandeer de Polletjes aan hun huiswerk, (het liefst zou ik het zelf maken,) bepaal wat we gaan eten en wat waar, hoe en wanneer schoongemaakt moet worden.
Dat is nie goed nie. Ik moet ook dat leren loslaten. Maar dat is best moeilijk in dit Pollenhuishouden.
Even een recent voorvalletje.

In onze oude krakkemikkige keuken, waarin ik overigens prima koken kan, klemt een handig spotje met een spaarlamp erin. Om goed licht te hebben op het aanrecht. Dat ging prima, tot die lamp het na wat gesputter niet meer deed. Grote Pol kon zo gauw geen andere geschikte lamp in onze voorraadkast vinden en kwam er toen op zijn onnavolgbare, eigen wijze achter dat het dus wel aan het armatuur moest liggen.
Ik zei nog: 'Bel je schoonvader!' maar nee, dat deed Grote Pol niet. Raar. Want zijn schoonvader is wijs en weet toevallig vooral veel van Licht in de breedste zin van het woord.
Grote Pol mikte resoluut de oude spot weg, kocht een ander spotje à €12,75, draaide de spaarlamp er weer in en raad eens wat? De lamp deed het niet. Dus moest het aan het stopcontact liggen. Logisch in Grote Pols ogen. Toch probeerde hij toen eerst nog een ander lampje met de juiste fitting, dat hij helemaal uit Parapols kamer moest halen. Pfff. Een hele opgave in dit grote huis.
En raad weer eens wat? Die deed het gewoon!

Loslaten, Purperpol, LOS-LA-TEN!!!!

Een mand vol liefde

Op de school waar ik werkte is het de gewoonte om bij bijzondere gelegenheden (een huwelijk, een jubileum, een afscheid) een mand te vullen met kleine (?) cadeautjes met een persoonlijk kaartje, aan de hand van een thema. Dit keer kreeg ik dus die mand. Het thema was: Lydia (mijn pseudoniem).
Wow. Wat ontzettend leuk was dat!
Wat zaten in (en vooral óp) die mand ontzettend veel leuke cadeautjes.... er was gewoon bijna geen doorkomen aan.
Ik dacht nu wat meer tijd te gaan krijgen voor dingen in huis. Had een to-do-lijstje gemaakt met bijvoorbeeld wat klusjes in huis, het doorwerken van een cursusboek Excel 2010, een fietsband verwisselen, een bankje schilderen, wat meer sporten enzo, maar met de inhoud van die mand ben ik echt maanden zoet!!!! Ik heb helemaal geen tijd meer voor mijn lijstje...

Meer DWZI? Klik!!!

Even wat anders

Serieuze vraag van Kunstpol: wat is de vertaling van ouwehoeren in als je het netjes in het Nederlands wil zeggen?
Ik: kletsen.
Grote Pol: zwetsen.
Kunstpol: nee, dat is niet zo, het is ergens hangen, lekker chillen en een beetje relaxen enzo.