Voor me fietst H. Ik herken haar aan haar lange, dikke, zwarte vlecht. Op haar veel te kleine roze fietsje trapt ze rustig naar huis. Ik spurt naar haar toe en vraag of ik met haar mee mag fietsen. Dat mag. Natuurlijk.
H. is het schatje van de school. Ze is zo lief, dat ik altijd begin te glimlachen als ik aan haar denk.
'Gaat u al naar huis, juf?' vraagt ze. Ja, ik ga naar huis. 'Maar vorig jaar was u er 's middags ook altijd, dat vond ik gezellig.' Ik leg uit dat ik nog wat minder ben gaan werken en er alleen 's morgens ben. En ik leg ook uit waarom dat is. Omdat ik ziek ben, een ziekte die je niet zo goed aan de buitenkant kunt zien, maar die er wel is. En dat ik daarom goed moet oppassen dat ik niet te moe word.
'Dat is heel erg voor u,' vindt ze. 'Want soms zijn er twee kinderen tegelijk jarig en dan trakteert er één 's middags. Dan kunt u niet op de kaart schrijven, dat vind ik altijd zo leuk wat u doet, en feliciteren en natuurlijk een traktatie eten.'
Ik vraag haar of op haar verjaardag ook twee kinderen tegelijk jarig zijn. Ze dacht van niet. Haar verjaardag is op 6 februari, dan zijn er altijd maar weinig kinderen jarig. Zij wordt al negen. Die avond zal ze haar verjaardag thuis vieren, dan komt de familie. Er wonen er maar vier, of vijf, misschien wel zes in Nederland. En dan krijgt ze cadeautjes, straalt ze. Maar als ze naar Afghanistan gaat, dan krijgt ze nog veel meer cadeautjes. Daar is haar familie heel groot.
Ze is daar wel eens geweest, maar dat is al heel lang geleden en ze wil zo graag nog een keer. Of daar wonen. Maar dat kost wel heel veel geld, hoor juf.
H. mist haar vader. Die was opeens weg en kwam niet terug. Hij belde maar één keer. Nooit en nooit een brief of een kaart of even bellen. Ook niet als ze jarig is, haar belangrijkste dag van haar leven. Ze snapt er niets van, maar gelukkig is haar moeder dubbellief. Die zorgt heel goed voor haar.
'Dag juf, ik ga linksaf. Ik zie u morgen. Rustig aan doen, hè?'
'Dag H., fijn dat ik met je mee mocht fietsen.'
Ja. Echt fijn. Ze kleurde mijn dag met haar gouden randje.
12 opmerkingen:
wat mooi ... ik krijg er tranen van in mijn ogen ...
het doet me denken aan mijn eigen (adoptie-)dochter die soms zo kan genieten van kleine dingen, die soms zo verwonderd kan zijn over simpele dingen ... ik kan het niet uitleggen maar met die onschuld kan ze mensen echt betoveren.
Wat een prachtig prachtig blogje!
zucht...
wat mooi...
en verdrietig...
Mooi, en triest. Een bijzonder fietstochtje was dat.
En dan hebben we Mauro, die terug moet naar zijn 'familie' in Angola... Staat dit lieve meisje het zelfde te wachten?
Mooi!
Ik moet er van huilen (wég make-up!) omdat er zoveel verdriet al in haar leventje is geweest. Wat fijn dat ze jou heeft!
Mooi, dit meisje dat jouw dag zomaar een gouden randje geeft!
Wat een lief logje, over een fijne ontmoeting!
Wat mooi. En wat lief. En verdrietig. En ..... dank je wel dat je dit met ons deelde.
Lief hoor..
Dikke vette kippenvel bij het lezen van dit logje.
Mat een mooi meisje. Met een mooie buiten-lange zwarte vlecht- buitenkant
Een reactie posten