Veertien jaar

Commentaar Parapol (16 jaar en inmiddels wijs geworden): 'Dat moet je niet doen, zonde van het papier.'

Hebt u dat ook?

Dat je ook 's naar de Aldi gaat om voor je verslaving flink wat potten augurkensticks te scoren, maar terugkomt met een doos kasteeldrop, een pond smakeloze knoflook, een zak krentenbollen, een emmertje stracciatellayoghurt, tien schuursponsjes, een 22-delige gereedschapsset voor maar €4,95, maar géén augurkensticks (vergeten)?

Dat je maanden doet over een trui met ingewikkeld inbreipatroon voor je man en dat ie 'm vervolgens áltijd achterstevorenbinnenstebuiten draagt en dat het bovendien lijkt alsof ie nog erger gebocheld is dan die ene van de Notre Dame?

Dat je alvast je bed opmaakt, zodat je 's avonds zó in een fris en schoon bed kunt stappen, maar nog even wacht met het dekbed in de hoes te doen omdat dat sámen zoveel sneller gaat en dat je dat dan vergeet en tegen middernacht half in coma dat nog gezellig samen moet fiksen?

Dat je leuk lootjes trekt met je gezin om dit jaar ruim op tijd te gaan werken aan geweldige surprises, maar dat iedereen een dag voor het sinterklaasfeest zucht en steunt, geen idee heeft, geen cadeau heeft en vindt dat hij/zij niet kan knutselen?

Dat je met een concentratie van nog minder dan de werkzame stoffen in een flesje homeopatische verkoudheidsdruppels een moeilijk boek probeert te lezen?

Ja?

Gelukkig. Dan ben ik niet de enigste.

Druk met andere zaken

'Wat is er aan de hand met Purperpolletje?' vroeg mijn moeder bezorgd. Ik had al daaaagen niet geblogd en dat deed haar alarmbellen rinkelen. 'Ze is toch niet ziek / zwak / verdrietig / geëmigreerd / opgelost / op wereldreis / in het ziekenhuis / geschaakt / spoorloos verdwenen?' Nee. Niets van dat al. Ik was even druk met andere zaken.

Zo was er het gat. Het gat was er al meer dan een jaar en nu was ik het gat zat. Ooit zat er een gevelkacheltje voor het gat, maar omdat we het kacheltje nooit aan deden en het altijd in de weg zat, lieten we het verwijderen. Maar het gat was niet zomaar weg. We vroegen er een aannemertje voor, maar die had geen tijd. Een andere aannemer berekende de kosten en dat kwam op minstens €500,- Ik heb geen gat in mijn hand en ben ook niet voor een gat te vangen, dus bedachten we een goedkopere oplossing. Een tegel ertegenaan. Hop. Dachten we.
Maar nergens in dit dorp is één tegel van formaat te koop. Ja, 12, of 24, of een vierkante meter, dat wel. Maar Purperpolletje is niet gek en wel goed. Vriendinnetje T., altijd praktisch, bedacht dat ik er dan toch wel een plankje voor kon doen. Binnen een minuut een perfect passend plankje gevonden, wit geschilderd, bloemetjes erop gekliederd en plak! Gratis en voor niets. Hop!

Maar er was meer. De zitzak. Die moest nog gevuld worden. Maar waarmee? Pien opperde hooi en dat vond ik wel ene hele goeie. Maar op de markt kon ik voor een appel en een ei van megazakken schuimvlokken kopen. Van dat spul dat zo irritant aan je gebreide trui blijft hangen. Dus daarmee vulde ik de zitzak en toen wilde ik 'm snel dichthaken. Het vervelende is alleen dat ik nergens m'n haaknaald nr. 12 kan vinden. Dus ben ik al de halve week bezig met zoeken. Ook daar kun je druk mee zijn.

Kunstpol zit hier volkomen onherkenbaar op het nog niet dichtgehaakte gat.

Er was nog meer. Onze lieve broeder overleed zaterdag en wordt morgen begraven.

En er was nog iets. Iets onaangenaams, maar al een hele tijd voorzien en verwacht. Mijn officiële ontslagbrief werd bezorgd. Per 1 maart stop ik met het werk waar ik zo veel van houd.

Daar was ik dus even druk mee. Sorry, mam.

De ultieme jongensoepsvoeding - Genen en selectief geheugen

'Welke genen hebben jullie eigenlijk van míj geërfd?' roep ik vertwijfeld uit als de Polletjes een hele avond lang eindeloos blijven zappen en bij de afschuwelijkste programma's even blijven hangen en gelukzalige geluidjes maken.

'Moeheid' oppert Kunstpol. Maar hij is liever lui dan moe en ik ben nooit lui, maar altijd moe.
'Achter de computer willen zitten' raadt Parapol, maar ik sta mijn plaatsje mooi niet af.

En dan blijft het stil. Óf ze weten niets meer te bedenken, óf de discussie is volkomen oninteressant voor hun puberbreintjes, óf Discovery Channel is interessanter met een schreeuwerige, sensationele documentaire over oude pick-uptrucks en stoere boeren.

Ja. Inderdaad. Er gaat weinig boven Discovery Channel. Of het moet paprikachips zijn.

Dat heb je bij puberbreinen. Dat schijnt vanzelf over te gaan. Verstand komt met de jaren. En zo'n puberbrein veroorzaakt ook een selectief geheugen.


De Polletjes weten niet meer dat ze in wezen heel graag lezen, fietsen en wandelen. Dat ze eigenlijk heel veel houden van klassieke muziek, van een opgeruimd huis en van gerookte zalm. En diep in hun hart houden ze ook best van Grote Pol, van thee en winterkoninkjes.

Ze kunnen het zich alleen éven niet herinneren.

Enig!

Wij voeden onze Polletjes keurig op. Zo mogen ze niet opscheppen over zichzelf, zeggen ze netjes 'dank je wel' en 'alsjeblieft' op de juiste momenten en doen ze zittend op de wc-bril hun plas.
We leren ze de ander uitnemender te achten dan zijzelf.
Ook hechten we een groot belang aan correct taalgebruik. Stijl- en spelfouten worden tot vervelens toe gecorrigeerd. Wij irriteren ons nooit, maar ergeren ons regelmatig ergens aan. Een iemand bestaat niet, een persoon wel. Wij zijn niet groter als, maar kleiner dan.

Parapol had het er de afgelopen weken erg moeilijk mee. Een vriendin van een vriend had zich iets in haar hoofd gehaald. Ze wilde de vriend verrassen en ze trok Parapol mee in haar warrige, maar dwingende complot. Ik zal u de details besparen, maar het was tenenkrommend, zielig én vermakelijk tegelijk. Haar dan toch uitnemender achten dan hijzelf, dat lukte niet meer. Haar IQ ligt ongeveer even ver van de 100 af als dat van Parapol, maar dan naar de andere kant. Als het niet nog een tikkie verder is.

Gisteren kwam Parapol thuis van het feestje van die vriend, waarbij dan eindelijk De Verrassing onthuld werd. Zij was er natuurlijk ook bij. Op dat feestje had ze gevraagd: 'Wie is er goed in spelling?' Iedereen hield subiet zijn mond. Parapol natuurlijk omdat hij geleerd heeft bescheiden te zijn. De anderen wellicht uit zelfkennis. Waarop de vriendin van de vriend had gevraagd: 'Ben ik dan de enigste????'

DE SPRUIT IS UIT!!!!

Vroeger, mensen, vroeger at ik het eten dat mijn moeder kookte. Dat moest wel.
Ik gruwde van de andijvie-, de prei- en de lofsnot (= stukgekookte witlof) die minimaal twee keer per week op tafel stond. Maar ik moest toch netjes mijn bordje leegeten.

Ik beloofde mijzelf dat ik nooit, maar dan ook nevernevernóóitnie zelf zo zou gaan koken.

Eén keer maakte m'n moeder andijvie op z'n Indisch, en dat vond ik lekker. Geroerbakt, zeg maar, en dan met rijst. Zoiets, maar dan zonder taugé, knoflook en rode pepertjes, want dat bestond toen nog niet (bij ons thuis, dan). Dat andijvie ook lékker kon smaken was een openbaring. Maar goed. Dat was één keer en nooit weer.

Mijn moeder kookte ook wel eens lekker, hoor. Met kerst bijvoorbeeld.



kluiven met kerst

Het wrange is dat de Polletjes het eten dat hun oma tegenwoordig voor hen kookt veel en veel lekkerder vinden dan mijn dagelijkse pot op tafel.
Mijn moeder is een stinkerd. Voor hen bakt ze kippenpootjes, kookt ze soepjes en deelt ze koekjes dat het een lieve lust is. De Polletjes dénken nu dat ik vroeger ook zo verwend werd en vinden dat ik me aanstel met mijn spookverhalen over mijn verleden. Op hun beurt gruwen ze weer van mijn pasta's, rijstprutjes en hassiebassies. Doe maar gewoon een AGV'tje, zeggen ze (aardappelen-groente-vlees). Maar ik heb m'n buik vol van AGV'tjes, da's het jammere.


Toch doe ik dat af en toe. Ik wil met de seizoenen eten. Eten wat Neerlands grond schaft. Hartstikke hip tegenwoordig. En wat schaft de grond blijkbaar in november?

Spruitjes. Met stip op 1 in de gruwelijkstegroentelijst van de Pollen.

Helaas.

Ik raapte mijn moed bijeen en kocht dapper een pond. Verstopte het netje in de groentela, waar de Polletjes nevernevernooitnie kijken. Met kriebels in m'n maag kookte ik heimelijk een stamppotje dat elders in den lande, ik noem geen namen, een succes bleek. Iets met een fikse klodder pindakaas, voor de Polletjes wat écht vlees erdoor en bestrooid met pittige kruiden.

Geen succes. Zelfs ikzelf zat bleekjes en kokhalzend m'n spruitjes weg te werken. Maar ik was dan ook al halfziek.

Gisteren heb ik mijzelf en de Polletjes heel plechtig beloofd:

Nooit, maar dan ook nevernevernooitnie kook ik weer de spruitjesstamppot die ik hen voorschotelde. Dit én volgend jaar sowieso komt er geen spruit bij ons op tafel. Daarna zullen we wel weer eens zien.

Ik weet het, ik lok reacties uit van mensen die verschrikkelijk genieten van geroerbakte spruiten, spruitenprutgratin met oudekaas, cashewnoten en knoflook, van gemarineerde spruitjes met spaghetti, gebakken niertjes en hazelnoot en wat al niet.

Laat maar, mensen. Bespaar u de moeite. Het komt er hier niet meer in.

De spruit is UIT!

November: hoogste tijd voor een nieuw breiwerkje!

Dienblad voor dippers

Ik zit weer even in een dip. Voor vriendinnetje I. beschilderde ik een dienblad op z'n Purperpolliaans. Ze heeft iets met vlinders, vandaar.
Vanmiddag zag ik het bij haar staan en fleurde zowaar een beetje op bij het zien ervan. Maar toen moest ik weer naar huis en dipte ik nog flink wat verder in de dip. En ja. Dat dienblad staat dus bij haar. Dus vandaar maar een (slecht) fotootje ervan hier op het weeweewee.

Vriendinnetje I. bedenkt momenteel waar en wanneer we uit eten gaan, als dank voor dit prachtige kunstwerk. Want dat is I.'s nieuwe hobby: uit eten gaan. Ik ken slechtere hobby's.

Een verlanglijst voor mensen die niets meer te wensen hebben

Nu dan punt 3. Een lijst met alle cadeautips voor als je niets meer zelf te wensen hebt. Ook handig voor Sinterklaas.

Laten we het eens systematisch aanpakken.
Allereerst de uitslag van de PurperPolPoll: wat vraagt u voor uw verjaardag?

Wat leren wij hiervan?  Drie belangrijke, maar totaal onwetenschappelijke, conclusies:

1. De stemmers houden meer van bloemen dan van zakdoeken.

2. Veel stemmers hebben zo hun eigen ideeën.

3. Nog geen derde van de stemmers wil een goed boek. De rest prefereert een slecht boek.

En dan nu de enorme lijst met alle cadeautips op een rijtje, dus ook de tips die bij 'Other' gegeven zijn. Doe er uw voordeel mee! Ze zijn min of meer geordend.

Voor het mooi:

-       Sieraden

-       Kopjes en bordjes en serviesjes van Oilily en/of Pip

-       Boerenbont & Bonter borden

-       Pools aardewerk

-       Lief servies

-       Van alles wat je niet neer kunt zetten en ook niet hoeft af te stoffen

-       Pandora-armband met supertoepasselijk bedeltje

-       Mooi bedlinnen

-       Een badpak (met groen, bruin en oranje in mijn geval)

-       Iets heel kleins, in een doosje van 3x3 cm, het mag schitteren

-       Bloembollen

-       Glitterschmink

-       Een (kerst)cd

Creatief, kunstzinnig en/of cultureel:

-       Kaartenmaakspul

-       Breiwol of haakkatoen

-       Nou, gewoon wolletjes met veel kleuren! Om sokken of wat dan ook van te breien

-       Een budget om stofjes mee te kopen

-       Oude T-shirts (als jullie mij waren)

-       Naar het theater (Purper!), een museum of de bioscoop

-       Dvd box set 'de nieuwe Nederlandse cinema' (verkrijgbaar bij nrc next of nrc handelsblad)

-       Lessen voor een muziekinstrument dat je altijd wilde leren bespelen maar nooit deed

-       Een dagje / weekje beeldhouwen of een andere cursus

Om te lezen:

-       Een e-reader

-       Abonnement op een tijdschrift

-       Alle boeken van de Booker Prize shortlist

-       Creativiteit… geen kunst

-       Het boekje Ik lief jou

-       Veel boeken!

-       De uitnodiging, van William P. Young

-       De 100-jarige die uit het raam klom en verdween

Bijzondere dagen, weekenden, weekjes:

-       Een uitje met manlief, vriendin of moeder (met misschien wel een overnachting ergens)

-       Lieve kindjes die dag

-       Voor een dag kinderen die gelijk luisteren.

-       Een Spa-dag

-       Tripje naar Londen of Parijs

-       Weekendje weg

-       Een uitje naar een (keramiek)beurs en daar wat mogen uitzoeken

-       Een verwendagje (thuis of uit, denk ook aan een picknick) waarbij je zelf niets hoeft te organiseren

-       Knutselfrutseldagje met knutselfrutselspulletjes of een knutselfrutselbudget

-       Dagje sauna / zwemparadijs

Tijd en aandacht:

-       Te verwelkomen bezoek

-       Geen cadeaus, want als mijn familie en vriendinnen er zijn ben ik helemaal jarig en tevreden

-       Horloge

-       Heel veel visite met lege handen, weggeven is het leukst

-       Dobble

-       Tijd!

-       Rugmassage

-       Aandacht (dat kan ook in de vorm van een cadeautje uit een Kringloopwinkel zijn, of iets zelfgemaakts, maar precies dát wat bij je past)

-       Agenda

-       Loesje-scheurkalender

Persoonlijke verzorging:

-       Peppillen

-       Een verjongingskuurtje

-       Een fiets met hulpmotor

-       Een pittenzak

-       Warme pantoffeltjes

Voor de heb:

-       Geld (zonder excuus)

-       Geld, maar met een van tevoren bedacht doel

-       Geld, saai, maar zo fijn om zelf iets uit te kunnen zoeken

-       Geld voor knutselfrutseldingetjes of stofjes of patroontjes

-       Een Hema-cadeaukaart (voor bijvoorbeeld een wekelijks kopje koffie of thee)

-       iPad (telt meteen voor een paar verjaardagen!)

-       Een telefoonketting (vgl een horlogeketting) met persoonlijke symbooltjes (bedeltjes)

Lekkers:

-       Drank

-       Een extra dikke kus

-       Bon om uit te eten

-       Een grote dikke knuffel

-       Etentje in een restaurant met sterretjes bij hun naam

-       Dat ‘hij’ een avond heeeeel lekker voor je kookt

-       Al je vriendinnen op visite & ‘hij’ organiseert drankjes & een buffetje

-       Workshop taarten bakken

-       Zaadjes voor de moestuin

-       Kookboek voor muffins

Zeer unieke cadeaus:

-       Een kindje

-       Een cadeau dat de wenser niet heeft kunnen bedenken, maar de gever wel, zodat het een geweldige verrassing is!

-       De meuk die ik een paar weken geleden vroeg (oude televisies enzo), maar dat kan iedereen aanpassen naar eigen ideeën

-       Eens per twee weken een dame die goed kan poetsen en ruimen

-       Vervanging van stukke dingen in huis

Sprakeloos bij het lezen van uw reacties... en de winnaar van het Geef-Weg-Purperpol-Ding

Ik ben sprakeloos. Gelukkig kan ik nog wel typen. En woorden heb ik altijd wel.

Wát een felicitaties kreeg ik van velen van u, gisteren. Met al die mooie en lieve wensen kan ik er dit nieuwe levensjaar weer goed tegenaan! Heel, heel hartelijk dank. Ook al werd u min of meer gedwongen door Grote Pol, ik weet zeker dat al die felicitaties welgemeend waren....

U wilt nu twee dingen van mij weten:
1. Wat ik uiteindelijk gekregen heb van Grote Pol en
2. Wie het Weg-Geef-Purperpol-Ding gewonnen heeft.

Daarnaast is het natuurlijk ontzettend fijn en handig dat ik, met al die suggesties van u, een universele verlanglijst gemaakt heb voor mensen die niets weten te vragen. Dat wordt punt 3.

Laten we de zaken netjes één voor één afhandelen.

1. Van Grote Pol heb ik niets gekregen. Ja, een ongevraagd doosje hartjeschocolade. En ik hou niet eens van chocolade. (Ik hanteer enige dichterlijke vrijheid, maar er zit een kern van waarheid in.)
U schrikt.

U denkt: wat een hork.

U denkt: die hork schrijft dan wel leuke dingen op het blog van zijn vrouw, en ohw, wat leek dat lief en aardig en ook nog romantisch, ook al was er geen klap waar van al die slingers, ballonnen, gekamde haren en gewassen gezichten, van dat ontbijt op bed en de versierde stoel, het léék allemaal zo perfect en dan dit. Geen cadeau. Hoe durft hij.

Maar ik kan u geruststellen. Het zal kómen, dat cadeau. Een dagje en een nachtje naar Den Haag, beloofde hij per waardebon. Ik vroeg of het ook Arnhem mocht zijn, of Dordrecht (mooie kerktoren daar en ik wil absoluut ook even langs Averecht), of een hotelletje midden in het Zwilbroekerveen en dat mocht.

Dus Grote Pol valt uiteindelijk toch nog reuzemee.

Alleen. Een ding. Of nee, twee dingen.
Grote Pol zou de inkopen doen voor mijn ouders, dat die dan ook een cadeautje konden geven wat ze dan zogenaamd zelf gekocht hadden, maar dat was ie dus even vergeten. Het ging overigens om het boek Creativiteit... geen kunst, dat al op mijn verlanglijstje stond voordat CdV die cadeautip gaf in de reactiebox. Dat boek ga ik nog krijgen. Lijkt me geweldig.
En twee: Grote Pol vergat zijn geld en pinpas en alles waar je maar mee kunt betalen toen we gingen chinezen. Zodat we daar dus gisteren met de ganse familie illegaal uitgebreid hebben zitten eten zonder dat ie kon betalen. Toen moesten we de afwas doen. Echt. (Ik hanteer enige dichterlijke vrijheid hier, maar er zit een kern van waarheid in.)

Wilt u ook weten wat ik van de Polletjes kreeg? Een Gouden Boekje (luxe editie) dat ik nog niet had en een kalender. Ik had een verjaarskalender gevraagd, maar kreeg een jaarkalender. Geeft niet, ga ik nog ruilen.
Voor de allernieuwsgierigsten onder u een foto met cadeaus. Die enorme bos bloemen rechts was overigens niet voor mij, maar voor Grote Pol vanwege de dag van de mantelzorg.

U ziet o.a. een tenorpsalter, gekregen van mijn tante die een enorme hoeveelheid bijzondere muziekinstrumenten heeft en daar gul van uitdeelt, linksvoor liggen vier timbaaltjes. Een cadeau dat de Polletjes wel hadden willen geven, maar ze hadden eigenlijk geen idee wat het was en waar ze het zoeken moesten. Dus kreeg ik het van een heel slimme vriendin die dat allemaal wel wist!

Punt 2: er zijn hier 38 officiële reacties binnengekomen op mijn hulpvraag. Geweldig! Wat een bron van ideeën! Het dag-en-nachtje-uit-idee, vaak geopperd, gaat uiteindelijk het werkelijke cadeau worden. Maar dat heeft geen invloed op de trekking die geheel onpartijdig en dubbelblind is uitgevoerd. Of nou ja. Zoiets dan. Mijn harp heeft ook 38 snaren en ik heb de eerste de beste Pol gevraagd een harpsnaar te kiezen en die luid en duidelijk te laten klinken:

En dat was dus snaar 19, oftewel de centrale F. En nummer 19 correspondeert op mijn lijst met Petrouchka. Volgster van vele blogs. gek genoeg niet van dat van mij! ;)
Ze schreef: een verwendagje, in de brede zin van het woord...(kan thuis of uit) een picknick waarvoor jij niets hoeft te organiseren of koken Een knutselfrutseldagje knutselfrutselspulletjes of nog fijner een budget daarvoor zodat je zelf kunt gaan sjoppen .. Een doosje tijd ...
Zij is de winnares van het enige echte Weg-Geef-Purperpol-Ding! Stuur je me je adres?

Dit berichtje is al veel te lang. U bent al lang gestopt met lezen. Punt 3, de enorme lijst met cadeautips volgt later dit weekend.

11-11-11

Omdat het vandaag precies 11-11-11 is en dat alleen maar kan betekenen dat mijn allerliefste vrouw vandaag dus eh... even rekenen, ze is van 1970 maar 11+11+11= 33, dus precies 33 jaar is geworden, is het feest.

Vanmorgen hebben de Polletjes en ik haar al in de watten gelegd met fris gewassen gezichten, aangetrokken zondagse kleren, gepoetste schoenen en gekamde haren met de scheiding in het midden, het zingen van Lang zal ze leven & Er is er een jarig, een kamer vol met slingers en ballonnen, een versierde stoel, ontbijt op bed, diverse waanzinnig dure cadeaus en onafgebroken omhelzingen en zoenen (of zo zou het eigenlijk hebben moeten gaan) en nu bent u aan zet.

Ik spreek hierbij met u af dat u allen haar vandaag via dit blog gaat feliciteren. Mijn Purperpol heeft ruim 125 volgers dus dat betekent minstens evenzovele felicitaties. Dus aan het werk dames. Of u zich nu Zeelandse Moeder (dank voor je reactie), Polderfolder, HOEPZAKEE!, Huis vol kerrie, Bakkie, Berichten van het Voederfront, Er mag wel weer wat bij, Echt Zebra, Spijtig Liesje, (de voorwaar niet norse, nurkse, stijve of steile) YKU, Liesje68, Maar wel van roze, Mamalief, Lentetulp, It's he, 't Krokantje Sfeertje, Dagelijks streven bij de Achterbergen, Van alle winkels thuis, noemt, of hoe u ook maar wilt heten op uw eigen gezellige webblogje.

Zeg nu zelf, een vrouw als mijn Purperpol heeft uw felicitaties toch wel verdiend. Onafgebroken verblijdt zij u met haar niet geringe humor, fijnzinnige observaties, wijsgerige filosofieën en openhartige ontboezemingen. Daar mag wel eens wat tegenover staan. Uw welgemeende proficiat dus. En om u wat op weg te helpen en te sterken in de gedachte dat u hier te maken hebt met de allerliefste en allermooiste bloem van de hele wereld en verre omstreken plaatst de Heer van Stand hier even wat foto's van zijn Doddeltje uit de tijd dat ze nóg jonger was dan 11+11+11.

Grote Pol

Slik, zaag, SLIK!

Need I say more?
Ik stapte binnen bij een juwelier en binnen twee minuutjes was het gepiept. Precies tussen 'Grote Pol' en '10-10-90' in.

't Voelt erg kaal.

Tja. Ik vind 'm leuk. 't Is namelijk échte Pollenkunst...

HELLUP!!!

Ik heb toch echt nog even uw hulp nodig. Over drie nachtjes ben ik jarig en ik weet nog steeds maar weinig te vragen. Dat geeft niets, hoor. Want er komt toch geen kip. Nou ja. Drie kippen en een haan. Die haan da's m'n pa. 
Ik wilde het dit jaar maar eens rustig aan doen. Net als vorig jaar en volgend jaar. Ik hou niet zo van kippenhokken.

Maar ik vind het dus wel leuk om iets leuks te krijgen van die kippen en hanen die er wel zullen zijn.
Nu had ik bedacht om van Grote Pol laarzen te krijgen. Leek me wel een goed plan, tot ik in mijn kast ging kijken en erachter kwam dat ik zomaar nog een goed paar laarzen had liggen. En ook nóg een paar laarzen had. En nog een paar, maar die lekken, dus die zijn alleen voor als het mooi weer is.
Drie paar laarzen, dat is voor een Purperpolletje ruim voldoende, hoor. Meer kan echt niet, kzou niet weten waar ik ze laten moest.

Dus nu weet ik wéér niets te vragen. Een aantal van u heeft al zijn/haar stinkende best gedaan me daarbij te helpen. Hier rechts, bij die PurperPolPoll, maar ook bij de reacties onder dit berichtje. En niet te vergeten via e-mail. Daarvoor dank. Maar het is nog niet genoeg. De gouden tip zat er nog niet bij. Vandaar, en nu wat specifieker, nogmaals de vraag:
WAT MOET GROTE POL MIJ DIT JAAR VOOR MIJN VERJAARDAG GEVEN?
Onder de reageerders (dus niet de stemmers hier rechts, want dat is geheel anoniem) verloot ik een zelfgemaakt Purperpollerig cadeautje, maar dat kunt u allemaal hier ook lezen.

En als dank voor uw aandacht plaats ik nog een leuke retrodia bij, wat wilt u nog meer?

Waarmee kan een mens druk zijn? 2

Als je geconfronteerd wordt met ziekte, met dood, met rouw en verdriet, maar ook als je een geboorte, een bruiloft of iets anders moois van dichtbij meemaakt, staat de wereld stil.
Je dagelijkse beslommeringen lijken dan zo onbelangrijk, zo klein, zo pietluttig soms, en ook het grote wereldnieuws over failliete landen, crisis hier, aardbeving daar, gaat langs je heen.
Waar maakt een mens zich soms druk om? We weten allemaal dat het vaak maar betrekkelijk is, dat er maar weinig van eeuwigheidswaarde bij zit.

Gisteren schreef ik hier over een boek, een dienblad, over gaspitten. Het leek erop dat ik druk mee was, en dat was in zekere zin ook zo. Maar mijn hart is de laatste weken ook vol van iets anders. Iets waardoor de wereld weer even stil lijkt te staan. Daarover wil ik vandaag iets schrijven.

Het gaat over H. van wie ik houd. Onze lieve broeder H. is ziek. Heel ziek. Binnenkort zal hij sterven. H. woonde vroeger op een steenworp afstand van ons huis. Samen met zijn vier jongere broers en zus. H. is vijf jaar ouder dan ik. Ik speelde veel met zijn broers en zusje. Maar H. was anders, daar kon je niet zo goed mee spelen. Wel kon hij leuke grapjes maken en mooi pianospelen, maar soms zei hij rare dingen die ik niet begreep: hij noemde me Lydinee, bijvoorbeeld. Later bleek dat hij autist is. Daarbij kwam een psychiatrische ziekte. H. heeft een moeilijk leven gehad. Maar wonder boven wonder is het ook een goed leven geweest. H. heeft namelijk een enorm groot geloof en vast vertrouwen in zijn Vader gekregen.

Nu woont H. op drie steenworpen afstand van ons huis. In een hospice binnen een groot woon- en zorgcentrum. Grote Pol en ik mochten twee keer met hem mee daar naar de kerk en wat was dat goed!
H. gaat sterven en dat is moeilijk en fijn tegelijk. Hij verlangt ernaar om in rust bij God te zijn, maar wat zullen veel mensen hem ook gaan missen.

Waarmee kan een mens druk zijn?

Nou, om te beginnen met boeken, dienbladen en gaspitten. Ik waarschuw u, dit wordt een gaapverhaal. Maar als u doorzet, wordt uw geduld met mij beloond, dat beloof ik u. Het gaat zelfs over het huishouden, iets waar u mij anders nooit over hoort.

1. Ik moest deze week een boek uitlezen. Ik vind dat ik minimaal een boek per week mag lezen, dus da's niets bijzonders. Het lezen van een goed boek is een genot, een cadeautje, vind ik.
Lezen 'voor je lijst' kan per definitie niet leuk zijn, vindt Parapol. Kunstpol leest, ondanks zijn dyslexie, gelukkig graag, maar hij moet ook nog niet voor zijn lijst...
Lezen voor mijn lijst vond ik vroeger zelfs extra fijn, want dat maakte het duiken in een boek nog geoorloofder.

Maar tegenwoordig val ik in slaap met het boek in mijn hand en dat leest niet zo lekker door. Deze week las ik een bijzonder leuk boek en ik wil het u, beste lezer, ook aanraden. Ik viel er minder snel bij in slaap, dus dat zegt wel wat. Het gaat om dit boek.

Zonder dat ik nu een recensie wil schrijven, dat laat ik graag over aan anderen die dat beter kunnen, even kort mijn mening: dit gave verhaal is vlot geschreven, met humor, met diverse identificatiemogelijkheden. Geen moeilijke literatuur, waar ik overigens ook erg van kan genieten,  wat minder diepgang en enigszins onwaarschijnlijk, maar zeer prettig leesbaar en een boek waar je blij van wordt!

2. Vriendinnetje I. heeft er een hobby bij: uit eten gaan. Maar om uit eten te kunnen gaan, moet er wel een reden zijn. Dus bedenkt ze die ook, want vriendinnetje I. is niet voor één gat te vangen. Zo bedacht ze dat ik een etentje met haar krijg als ik een dienblad voor haar beschilder. Dus dat ben ik nu aan het doen. Iets met vlinders en bloemen, want veel meer kan ik niet. Meer verklap ik niet, want vriendinnetje I. kijkt om de haverklap op dit blog en ik wil haar verrassen met het eindresultaat. Of het een duur restaurant wordt, hangt af van haar tevredenheid over het dienblad. Het zal wel iets tussen de FEBO en een shoarmatent worden...

3. Grote Pol doet het huizePollensteinhouden. Grotendeels, dan. Ik kook meestal en doe vaak de boodschappen. Hij maakt schoon en stofzuigt en wast en strijkt en afwast en lapt en veegt en wat al niet. Ik heb geleerd het niet erg te vinden dat er her en der wat stof ligt. Dat werkt in ons beider voordeel.

Soms wordt het me te gortig en grijp ik in: Grote Pol ziet niet altijd dat we niet meer door de ramen kunnen kijken, of dat de voegen in de douche zwart uitslaan, dat de laag stof achter het bed rond de 8 cm hoog is. Daar wijs ik hem dan vriendelijk op. Ahum.

Grote Pol zit nergens mee.

Nergens? Nee, niet nergens. Sinds we een nieuw fornuis hebben, heeft hij opeens één pietluttigheid: de gaspitten moeten schoon. Binnen de kortste keren waren ze bruinig en vettig. Vond hij. Ik zag het amper. Schuren of andere agressieve middeltjes mochten niet, want dan krijg je krassen. Grote Pol deed het toch stiekem, en nu heeft ons fonkelnieuwe fornuis tóch krassen. Maar dat vindt hij minder erg dan de vetvlekken.

Vanmorgen stond in onze krant een heel artikel over onovertroffen schoonmaakhuismiddeltjes. En daarbij ook de oplossing voor Grote Pols probleem: soda. Dus nam ik voortvarend de gaspitten onder handen en mensen, het wonder gaat geschieden: ze wórden schoon. Dat ze het nog niet helemaal zijn heeft te maken met het experimenteren dat ik deed. Let op en doe er uw voordeel mee:

1. Ik zette een fluitketel water op, op gaspit 4.

2. Ik strooide soda rond de overige gaspitten.

3. Het water kookte en ik pakte de fluitketel van het fornuis en strooide ook soda rond pit 4.

4. Ik druppelde water op de soda.

5. Ik liet het water afkoelen en verwijderde de sodaoplossing.

6. Het vet rond gaspit 4 liet zich heel gemakkelijk verwijderen.

7. Het vet rond gaspit 1, 2 en 3 niet voldoende.

8. Ik liet de gaspitten drogen, om daarna het vuur aan te zetten, de soda rond de pit te strooien, er wat druppeltjes water op te gieten en het vet te verwijderen.

9. Daarna goed spoelen met water om de witte sodaresten te verwijderen.

Alleen duurde het drogen erg lang, dus zit ik nog in fase 8.

Ter illustratie een foto van gaspit 3 en gaspit 4.

Een gouden randje

Voor me fietst H. Ik herken haar aan haar lange, dikke, zwarte vlecht. Op haar veel te kleine roze fietsje trapt ze rustig naar huis. Ik spurt naar haar toe en vraag of ik met haar mee mag fietsen. Dat mag. Natuurlijk.
H. is het schatje van de school. Ze is zo lief, dat ik altijd begin te glimlachen als ik aan haar denk.
'Gaat u al naar huis, juf?' vraagt ze. Ja, ik ga naar huis. 'Maar vorig jaar was u er 's middags ook altijd, dat vond ik gezellig.' Ik leg uit dat ik nog wat minder ben gaan werken en er alleen 's morgens ben. En ik leg ook uit waarom dat is. Omdat ik ziek ben, een ziekte die je niet zo goed aan de buitenkant kunt zien, maar die er wel is. En dat ik daarom goed moet oppassen dat ik niet te moe word.
'Dat is heel erg voor u,' vindt ze. 'Want soms zijn er twee kinderen tegelijk jarig en dan trakteert er één 's middags. Dan kunt u niet op de kaart schrijven, dat vind ik altijd zo leuk wat u doet, en feliciteren en natuurlijk een traktatie eten.'
Ik vraag haar of op haar verjaardag ook twee kinderen tegelijk jarig zijn. Ze dacht van niet. Haar verjaardag is op 6 februari, dan zijn er altijd maar weinig kinderen jarig. Zij wordt al negen. Die avond zal ze haar verjaardag thuis vieren, dan komt de familie. Er wonen er maar vier, of vijf, misschien wel zes in Nederland. En dan krijgt ze cadeautjes, straalt ze. Maar als ze naar Afghanistan gaat, dan krijgt ze nog veel meer cadeautjes. Daar is haar familie heel groot.
Ze is daar wel eens geweest, maar dat is al heel lang geleden en ze wil zo graag nog een keer. Of daar wonen. Maar dat kost wel heel veel geld, hoor juf.
H. mist haar vader. Die was opeens weg en kwam niet terug. Hij belde maar één keer. Nooit en nooit een brief of een kaart of even bellen. Ook niet als ze jarig is, haar belangrijkste dag van haar leven. Ze snapt er niets van, maar gelukkig is haar moeder dubbellief. Die zorgt heel goed voor haar.
'Dag juf, ik ga linksaf. Ik zie u morgen. Rustig aan doen, hè?'
'Dag H., fijn dat ik met je mee mocht fietsen.'

Ja. Echt fijn. Ze kleurde mijn dag met haar gouden randje.

Purperpolletje doet creatief



Er was eens, heel lang geleden, een give-away te winnen. Bij ByKris. En ik won. Een schilderworkshop. Er waren er meer die wonnen, hoor. Vandaag ging ik dus, samen met vriendinnetje I., naar Kris, die stiekem eigenlijk Christine heet. Met een knus cluppie van vijf maakten we prachtig mooie, maar heel verschillende, dingen (al sta ik nog wat kritisch tegenover mijn maaksel. Er moet nog wat mee, vind ik).


Mijn creatie

Ik raad iedereen die een inspiratieloos en kleurloos bestaan leidt aan, om ook ByKris een workshop te winnen. Of gewoon te gaan doen, want die verzorgt ze ook zó, voor mensen die minder geluk hebben dan wij. Trouwens, ook voor mensen mét inspiratie is het zeer de moeite waard... Mensen, mensen, wat heeft zij veel papiertjes en stofjes en frutseltjes en tutteltjes en verfjes en spulletjes en dingetjes en ideetjes en voorbeeldjes en plannetjes.
Kris, nogmaals ontzettend bedankt voor je workshop en je allerhartelijkste en inspirerende ontvangst. Ik kan er weer helemaal tegenaan en zal er met veel plezier op blijven terugkijken!

Maar nu zit ik met een probleem. Want ik wíl zo veel. Nog weer meer dan ik al wilde. Want Kris heeft weer een heleboel creatieve gedachten bij me opgewekt. Dus. U bent gewaarschuwd. Ik hoop u de komende tijd te verrassen met allerlei maaksels en projectjes. Maar eerst haak ik nog even verder aan die zitzak van repen uit oude T-shirts. Als u het goed vindt, maar dat zal vast wel.
Vergeet u ondertussen niet om mee te doen aan mijn Geef-Weg-Purperpol-Ding-verloting? U maakt me ook blij met uw stem hier rechtsboven, op mijn PurperpolPoll. Dat komt namelijk de wetenschappelijke waarde van dit gefundeerde onderzoek erg ten goede. Anders ben ik net als die knakker uit Tilburg, meneer Stapelgek, genoodzaakt de boel bij mekaar te verzinnen. En dan word ik vast ontmaskerd. Dat wilt u vast niet op uw geweten hebben.